Van: Robert van Waning Verzonden: woensdag 20 januari 2021 Aan: Red VK Klok, Peter ; VK Opinie <opinie@volkskrant.nl>
[Geen Reactie.]
Geachte Pieter Klok,
U (PK) schreef: “De overgrote meerderheid van de Nederlanders is tijdens de crisis behoorlijk gezagsgetrouw.”
Mijn (RvW) reactie: 80/20-regel. Spreek liever die 20% aan ipv met een grote kop op uw voorpagina twijfel te zaaien over een maatregel van de regering.
PK:“Als de coronacrisis één ding duidelijk heeft gemaakt, is dat het onmogelijk is exacte voorspellingen te doen.”
RvW: Toch doet u dat wel met uw oordeel.
PK:“Nederland moet dus alles op alles zetten om te voorkomen dat deze mutaties zich blijven verspreiden, vinden veel virologen.”
RvW: Noemt u uw halfzachte voorstellen ‘alles op alles zetten’?
PK: “De avondklok blijft een grote inbreuk op de persoonlijke vrijheid.”
RvW: Het corona-virus dat in China is ontstaan en door de luchtvaart over de hele wereld is verspreid, pleegde die inbreuk. De regering kan alleen proberen om de pandemie te bestrijden.
PK: “Het middel is enkel te gebruiken in uiterste nood, maar dat moment is zeker nog niet aangebroken.”
RvW: Hoe weet u dat zo zeker?! U neemt hiermee een grote verantwoordelijkheid op u waaraan u zich – de pers kennende – ook zeer zeker weer zal onttrekken.
En verder:
Ik ben benieuwd naar uw reactie op de kritiek van Omtzicht op de innige relatie tussen de pers en de regering en op de falende rol van de pers bij het signaleren en aan de orde stellen van de toeslagenellende. Had de Volkskrant geen signalen ontvangen? Waarom faalde ook de Volkskrant daarbij in haar rol van waakhond van onze democratie en rechtsstaat?
Met vriendelijke groet, Robert van Waning
PS Ik wacht nog steeds op een behoorlijke behandeling van mijn klacht over een onterechte en defamerende verbanning gedurende anderhalf jaar (!) vanwege een inhoudelijke, rake en niet-onfatsoenlijke reactie op een column(!). Uw voorganger en vier achtereenvolgende ombudsmannen en -vrouwen hebben deze klacht genegeerd, maar onrecht verjaart niet.
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 24 december 2020 12:34 Aan: Red NRC Lezer schrijft <lezerschrijft@nrc.nl> [Geen Reactie] CC: ombudsman@nrc.nl Onderwerp: NRC Ombudsman trapt weer na (3).
Geachte Redactie,
Voor de derde keer in korte tijd doet NRC-Ombudsman en -redacteur Sjoerd de Jong in zijn (te) uitgebreide column van 19 december jl verslag van correspondentie met een criticus van de krant. De manier waarop dit gebeurt, kan alweer niet anders worden getypeerd dan natrappen.
De bewuste NRC-lezer had een film gemaakt van zijn zoektocht naar de waarheid achter het officiële verhaal over het virus. Daarbij was hij gestuit op een interview in NRC Handelsblad dat volgens hem onjuistheden bevatte. Toen hij met iemand van de krant daarover wilde praten, werd hij te woord gestaan door een medewerker van de service-afdeling. Die kan (of mag) echter geen oordeel geven over de inhoud van de krant. Daar ging het fout. Typische een flutkwestie die geen halve pagina van Opinie & Debat(?) waard is.
De ombudsman noemt de kritische NRC-lezer bij zijn volledige naam, maakt hem belachelijk en noemt zijn film ’een schoolvoorbeeld van coronasceptische burgerjournalistiek’. De lezer had geen reactie gekregen op zijn brief. ‘Bij deze’ schrijft de ombudsman maar gunt hem geen weerwoord op dit publieke schandschrift. De ombudsman schendt hiermee niet alleen wederom regels van fatsoen maar ook van de journalistiek.
Volgens de ombudsman is deze kwestie een goede les. Het is de vraag of hij er zelf iets van leert. Dat alles wat je zegt, kan worden opgenomen, bewaard, verknipt en tegen je gebruikt, is al zo oud als de vaak al te vrije pers. Die kan immers nog steeds niet op hetzelfde forum worden tegengesproken en bekritiseerd. Tegenwoordig kan dit gelukkig wel in de sociale media. De burgerjournalistiek dankt mede hieraan haar populariteit. De traditionele journalistiek kan zichzelf aanrekenen dat dit ten koste gaat van de onbetrouwbaarheid van de informatievoorziening. In tegenstelling tot de werkwijze van de NRC Ombudsman kan de journalistiek maar beter het motto ‘Better join them than fight them’ hanteren.
De pers verheft zich boven kritiek en is dus een vorm van dictatuur.
Van: Robert van Waning Aan: openredactie@volkskrant.nl Verzonden: dinsdag 22 december 2020 18:10 Onderwerp: De pers verheft zich boven kritiek en is dus een vorm van dictatuur.
[Geen Reactie.]
Beste Fleur,
Onlangs waren de hoofdredacteur van Het Parool en van de Volkskrant te gast in het programma Spraakmakers op NPO Radio1. Welbeschouwd is dat te zot voor woorden: Journalisten die andere journalisten interviewen en vragen naar hun opinies over allerlei politieke en maatschappelijke kwesties. Alsof die mensen niet IEDERE DAG de gelegenheid hebben om hun meningen, opvattingen en standpunten in een massamedium te verkondigen!
Journalisten waren oorspronkelijk verslaggevers. Door gebrek aan tegenspraak zijn zij echter steeds meer spraakmakers en opiniemakers geworden. Hun invloed op publieke meningsvorming en zelfs op de politieke besluitvorming werd steeds groter.
Nieuws en opinie zijn producten waarmee miljarden worden verdiend en waarmee in belangrijke mate het reilen en zeilen in een samenleving wordt gestuurd. Media en journalistiek kunnen niet alleen mensen maken en breken, maar zelfs de maatschappij als geheel.
‘Checks and balances’ zouden ervoor moeten zorgen dat een democratie transparant, evenwichtig, eerlijk en rechtvaardig blijft. Controle, kritiek, tegenspraak en verantwoording zijn de instrumenten waarmee dat stelsel werkt. De pers onttrekt zich echter daaraan.
Burgers kúnnen geen serieuze kritiek uiten op de pers, want als die niet bevalt wordt zij wordt domweg niet geplaatst of uitgezonden. Politici en bestuurders mógen zulke kritiek niet uiten, want dan is het land te klein en de democratie in gevaar: Persvrijheid! Journalisten wíllen of durven geen kritiek te uiten, uit collegialiteit of uit angst voor collegiale represailles.
Net als alles en iedereen in onze maatschappij verdient ook de pers kritiek. Zij krijgt die echter niet, althans niet voldoende, want niet structureel. Deze misstand heeft geleid tot een scheefgroei in de democratische krachts- en machtsverhoudingen. Het resultaat is een mediacratie, een soort dictatuur.
Enige jaren geleden werd ik gedurende anderhalf jaar verbannen uit het (inmiddels opgeheven) openbare reactie- en discussieforum van de Volkskrant vanwege een inhoudelijke, fatsoenlijke maar kennelijk onwelgevallige kritiek op een column(!). Mijn herhaalde verzoeken om excuses en rehabilitatie werden nooit in behandeling genomen en genegeerd.
Dit is maar één voorbeeld. Ik weet zeker dat zulke dingen voortdurend gebeuren zonder dat er een journalistieke haan naar kraait. Dit tast het fundament van onze democratie aan.
De vrijheid van meningsuiting van gewone burgers is op deze manier bij de pers niet in goede handen. Onze meningsuitingen worden niet onderdrukt door de staat maar door de ‘vrije pers’.
Robert van Waning Amstelveen
________________________________
“Als je één vrije mening opgeeft om niet te beledigen, verlies je ze allemaal,” (Albert van der Ploeg, VK, 11-12-2020)
Van: Robert van Waning Aan: p.klok@volkskrant.nl Verzonden: vrijdag 11 december 2020 17:44 Onderwerp: “Als je één vrije mening opgeeft om niet te beledigen, verlies je ze allemaal,” (Albert van der Ploeg, VK, 11-12-2020)
[Geen Reactie.]
Geachte heer Klok,
Op 26 juni jl schreef ik u onderstaande brief. U heeft daarop niet gereageerd. Ik verzoek u om dit alsnog te willen doen. Deze kwestie verdwijnt niet door haar te negeren. Ik ben ook graag bereid om voor een goed gesprek bij u langs te komen.
In de Volkskrant wordt steeds terecht met verontwaardiging geschreven over het onderdrukken van de vrijheid van meningsuiting. Meestal gaat het daarbij echter over de pers en niet over gewone burgers, alsof die niet meetellen als het gaat over (de horizontale werking van) grondrechten. Een kritische lezer gedurende anderhalf jaar de mond snoeren vanwege een fatsoenlijke (maar kennelijk onwelgevallige) meningsuiting, is niet zomaar een dingetje.
Onlangs heb ik nog maar eens aan Arie Elshout gevraagd waaraan ik mijn verbanning door de Volkskrant te danken had gehad. Volgens hem was dat omdat mijn commentaar op een column van Paul Brill ‘bedenkelijk’ was geweest. Toen ik Elshout vervolgens vroeg wát er dan bedenkelijk was, schreef hij dat daar niet op in wilde gaan omdat hij gepensioneerd was. Wegduiken, heet dat, want hij schrijft ondertussen tweewekelijks een column en bij zijn foto staat dat hij (dus nog steeds) journalist is.
Dat mijn verbanning onverdiend en dus onterecht was, wordt duidelijk voor wie bereid is om zich in de kwestie te verdiepen. Niemand heeft daar echter zin in want journalisten voelen zich boven kritiek verheven. Mijn reputatie heeft er ondertussen al vele jaren onder het stigma dat mij impliciet met die sanctie werd opgelegd. Ik word er op internetfora nog steeds aan herinnerd. Zo werkt het internet nu eenmaal. Door excuses en rehabilitatie te vragen wijs ik de Volkskrant op haar verantwoordelijkheid voor haar onterechte veroordelingen. (‘Vervooroordelingen’ noem ik ze.)
Na moord en kinderverkrachting is antisemitisme de zwaarste beschuldiging die iemand in een beschaafd land kan worden opgelegd. Men kan daarvan ook nooit echt worden vrijgesproken. Ook als is er geen vuur en zelfs geen rook, ook al heb je dus nooit iets antisemitisch gezegd, geschreven of gedaan, toch blijft het stigma eeuwig aan je kleven. Ik heb wél kritiek op discriminatoire en racistische elementen van de Joodse religie, cultuur en politiek, maar dat wil niet zeggen dat ik Joden minacht, haat of discrimineer vanwege hun afkomst. Ook hoogleraar Paul Cliteur zal nooit meer verlost worden van het stigma dat hij o.a. door uw redacteur Sander van Walsum al kreeg opgeplakt nog voordat was bewezen dat dit terecht was.
Socioloog Albert van der Ploeg wees er in de Volkskrant van vanochtend op dat het gevoel door een uitlating beledigd te zijn niet leidend mag zijn bij de beoordeling of die discriminerend was. Het eigenlijke doel van een uitlating (confrontatie, perspectief en relativering) wordt daardoor namelijk irrelevant, meent hij. Mijn reactie op de column van Paul Brill was bedoeld als kritiek op diens éénzijdige kijk op het Midden-Oosten waardoor hij Iran consequent demoniseerde en Israël daarentegen uit de wind van gefundeerde kritiek hield.
“Als je één vrije mening opgeeft om niet te beledigen, verlies je ze allemaal,” schreef Albert van der Ploeg vanochtend in uw krant.Ik had VK-columnist Paul Brill trouwens niet beledigd maar slechts ironisch becommentarieerd: “Knap, hè?’.
(Ingezonden brief aan de Volkskrant, 01.12.2020. Niet geplaatst)
Van: Robert van Waning <robertvanwaning@outlook.com> Verzonden: maandag 7 december 2020 18:31 Aan: VK Brieven <brieven@volkskrant.nl> Onderwerp: “Discriminatie is niet toegestaan.” Punt. (Re: ‘Hier is een betere tekst voor artikel 1’. VK 07.12.2020)
Geachte Redactie,
Ook Ted van Lieshout maakt het nog te ingewikkeld met zijn wijzigingsvoorstel voor art 1 van de Grondwet.*) Het is afdoende om dat simpelweg te laten luiden: “Discriminatie is niet toegestaan.” Punt.
Iedereen weet immers dat discriminatie betekent het zonder wettelijke grond onthouden van rechten aan mensen. Wat mij betreft gaat dat beginsel ooit ook gelden voor dieren en planten.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning
*) ‘Hier is een betere tekst voor artikel 1.’ (Brief van Ted van Lieshout, VK 07.12.2020))
———————-
Van: margot.knibbe@persgroep.net <margot.knibbe@persgroep.net> Namens VK Brieven Verzonden: dinsdag 8 december 2020 10:00 Aan: Robert van Waning <robertvanwaning@outlook.com> Onderwerp: “Discriminatie is niet toegestaan.” Punt.
Geachte lezer, Hartelijk dank voor uw bijdrage, die wij met belangstelling hebben gelezen. Helaas kunnen wij uw brief niet publiceren. We ontvangen dagelijks vele tientallen brieven. De redactie is daar zeer verheugd over., maar de ruimte om brieven te publiceren is beperkt. Wij vragen hiervoor uw begrip en hopen u een volgende keer te mogen verwelkomen in de rubriek Geachte Redactie van de Volkskrant. Met vriendelijke groet, Redactie Opinie en Debat brieven@volkskrant.nl
————————
Journalisten, columnisten en commentaarschrijvers vervooroordelen anderen zonder zelf te kunnen worden tegengesproken.
Van: Robert van Waning Verzonden: zondag 6 december 2020 18:49 Aan: h.kraak@volkskrant.nl CC: openredactie@volkskrant.nl; Sander van Walsum
[Geen Reactie.]
Geachte Haro Kraak,
Gaf de kop ‘De grenzen van de academische vrijheid’ (VK 5/12 jl) de inhoud van uw artikel wel goed weer? Paul Cliteur wordt immers niet verweten dat hij zélf dingen had gedaan, gezegd of geschreven die in strijd zouden zijn met die vrijheid. Hij heeft trouwens een zwijgplicht en kan zich dus niet verweren tegen iedereen die tegen hem aanschopt. (Voor goed begrip: Ik heb helemaal niks met FvD of Cliteur.)
Heeft een wetenschapper trouwens meer vrijheid dan een gewone burger? Ik vraag mij dat ook vaak af bij journalisten en columnisten. De grondrechten zijn immers voor iedereen gelijk.
Paul Cliteur heeft misschien weggekeken maar het is (nog) niet vastgesteld dat hij zelf iets verkeerds heeft gedaan, gezegd of geschreven. Sander van Walsum vond dat Cliteur afstand had moeten nemen van woorden waarvan hij niet wist of die inderdaad waren uitgesproken. De plicht om dat bij voorbaat en dus zonder nader onderzoek en bewijs te moeten doen bij uitingen die ‘bedenkelijk’ of erger zijn, leidt tot een onvrijheid die Telegraafcolumnist Leon de Winter deed denken aan Amerikaanse (of Chinese) toestanden. Hij ziet daarin (mijns inziens terecht) het gevaar van ‘academische verstikking en starre politieke correctheid’.
Het is een tijdlang mogelijk geweest om op de website van de Volkskrant kritisch te reageren op meningsuitingen van journalisten, columnisten en commentaarschrijvers van die krant. Dat internet forum (VK Weblog) werd echter opgeheven, alle blogs, reacties en discussies werden verkwanseld aan uitgeverij Sanoma BV en die heeft vervolgens alles verdonkeremaand, volkomen in strijd met de auteursrechten van de eigenaars van de weblogs. Geen journalistieke haan heeft daarnaar gekraaid..
Het moet weer mogelijk worden gemaakt om een journalist, columnist of commentator tegen te spreken op hetzelfde forum waarop die hun (voor)oordelen over anderen uitspreken. Door gebrek aan die mogelijkheid is er een scheefgroei ontstaan in de maatschappelijke en democratische krachts- en machtsverhoudingen. Een autocratische mediacratie is een reëel gevaar. Op het internet is plaats genoeg voor de tegenspraak die ook de journalistiek moeten kunnen krijgen voor het broodnodige evenwicht in onze democratie.
In traditionele media wordt geschimpt en gescholden op sociale media, vice versa, maar dat levert geen werkelijke discussie op.
De journalistieke rechter heeft geen bewijs nodig: Vooroordeel is voldoende. (Ingezonden brief aan de Volkskrant, 01.12.2020. Niet geplaatst)
[Geen Reactie.]
Geachte Redactie,
VK-redacteur en -commentaarschrijver Sander van Walsum vroeg zich hardop af of Paul Cliteur een schorsing of ontslag als hoogleraar Rechtswetenschap van de Universiteit van Leiden zal kunnen afwenden. (Bij de worsteling met Cliteur is Cleveringa arbiter. VK 01.12.2020)
Nadat hij veel aandacht had geschonken aan de (vooralsnog ongefundeerde) beschuldigingen van racisme en antisemitisme aan het adres van Cliteur, deed hij diens (wél gefundeerde) verweer af als ‘enigszins formalistisch’. Cliteur had dus bij voorbaat afstand moeten nemen van uitspraken waarvan nog niet vaststond of zij inderdaad waren gedaan.
In zijn gretigheid om Cliteur te veroordelen liep Van Walsum op twee zaken vooruit. Eén: Het bewijs dat Thierry Baudet inderdaad de gewraakte uitspraken had gedaan. Twee: De reactie van Cliteur daarop. Als journalistieke scherprechter heeft Van Walsum echter geen bewijs en ook geen verweer nodig om een hard (voor)oordeel te kunnen uitspreken.
Aangezien Paul Cliteur een zwijgplicht was opgelegd, kon en mocht hij zich niet verweren tegen alle beschuldigingen, inclusief de partijdige weergave daarvan door Van Walsum. In dat geval past het een journalist, redacteur en commentaarschrijver van een gezaghebbende krant niet om zich te scharen aan de kant van degenen die schoppen naar de weerloze Paul Cliteur.
Leon de Winter was een stuk terughoudender in zijn column in De Telegraaf van 2 november (‘Zijn Forum-jongeren ’stoer’ of antisemiet?’). De plicht om bij voorbaat en zonder nader onderzoek en bewijs afstand te nemen van uitingen die ‘bedenkelijk’ of erger zijn, leidt tot een onvrijheid die De Winter doet denken aan Amerikaanse (of Chinese) toestanden. Hij ziet daarin het gevaar van ‘academische verstikking en starre politieke correctheid’.
Ook mensen met wie ik het meestal oneens ben, kunnen ware dingen zeggen. Dat geldt in dit geval voor De Winter en niet voor Van Walsum.
Van: margot.knibbe@persgroep.net <margot.knibbe@persgroep.net Namens VK Brieven Verzonden: donderdag 3 december 2020 14:26 Aan: Robert van Waning <robertvanwaning@outlook.com Onderwerp: Re: De journalistieke rechter heeft geen bewijs nodig: Vooroordeel is voldoende (VK 01.12.2020)
Geachte lezer, Hartelijk dank voor uw brief, die wij met belangstelling hebben gelezen. Helaas kunnen wij uw brief niet plaatsen. We ontvangen dagelijks vele tientallen brieven. De redactie is daar zeer verheugd over, maar de ruimte om brieven te publiceren is beperkt. Wij stellen uw mening zeer op prijs en hebben uw brief doorgestuurd naar onze collega(‘s). Met vriendelijke groet, Redactie Opinie en Debat
—————————-
Democratie betekent inderdaad niet dat alle meningen gehoord moeten worden, zoals Schimmelpenninck zou hebben beweerd. Het betekent wel dat zij gehoord mógen en kúnnen worden.
Van: Robert van Waning Verzonden: woensdag 23 september 2020 16:07 Aan: A.Elshout@Volkskrant.nl; VK Opinie
Geachte heer Elshout,
Volgens Sander Schimmelpenninck heeft niet iedereen recht op een mening. Althans, dat schreef u in uw column ‘Probeer democratie niet te redden door haar te vernietigen’ (VK 23/9 jl). Ik kan bijna niet geloven dat u uw collega-columnist juist en/of volledig heeft geciteerd. Natuurlijk heeft iedereen recht op een mening. Gedachten zijn immers vrij en vrijwel onmogelijk te onderdrukken.
In principe mag iedereen altijd en overal zijn meningen uiten ‘behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet’ (art. 7 Gw, Art 10 EVRM), maar het is de vraag of die vrijheid of, hoe en in welke mate die vrijheid dan ook door media gerespecteerd moet worden.
Democratie betekent inderdaad niet dat alle meningen gehoord moeten worden, zoals Schimmelpenninck zou hebben beweerd. Het betekent wel dat zij gehoord mogen en kunnen worden. Dat is al heel iets anders. Een beperkende factor is dan nog ‘slechts’ de manier waarop dit gebeurt. Iedereen kan en mag pamfletten, folders, boeken etc. schrijven, waarbij het gebrek aan geld, tijd en energie beperkende factoren zijn. Iedereen heeft ook toegang tot het internet voor het schrijven van opinies en reacties daarop. Moeilijk wordt het als men het probeert via een medium waarbij een directie en/of redactie bepaalt wat daarin wordt gepubliceerd.
Volgens u moeten in een democratie alle meningen gehoord worden. Dat is – helaas en gelukkig – onmogelijk. Helaas, omdat daarvoor de tijd en de middelen ontbreken. Gelukkig, omdat redacties er niet voor niets zijn. Zij besparen hun lezers, kijkers en luisteraars veel verkeerde, onzinnige, overbodige en kwaadwillige informatie. Het beoordelen en het maken van keuzen en selecties van serieus te nemen opinies maakt niet alleen democratie moeilijk, maar ook redactie. U wilt graag dat wij met ons allen een beetje vertrouwen houden in het oordeelsvermogen van de meeste burgers. Dit geldt a fortiori voor redacties. De middelen en mogelijkheden waarover zij beschikken, zijn krachtig genoeg om mensen levenslang kapot te maken en de democratie te vernietigen.
Doordat die macht onvoldoende weerwerk of tegenspraak krijgt op hetzelfde platform, is er een scheefgroei ontstaan in de democratische krachts- en machtsverhoudingen. Gewone burgers kúnnen journalistieke media niet tegenspreken, want die wordt domweg niet geplaatst of uitgezonden. Bestuurders en politici mógen het niet, want dan is het land te klein en de democratie in gevaar: Persvrijheid! Journalisten zelf willen of durven het niet, uit angst voor hun carrière en/of collegiale represailles.
Een redactie die kritische meningsuitingen negeert**) weigert cq verwijdert louter vanwege hun onwelgevalligheid (en dus niet vanwege plaatsgebrek of schending van regels van fatsoen, wet en/of gebruiksvoorwaarden), handelt op zijn minst in strijd met de geest van onze democratie en Grondwet en dus ook met de opdracht van de onafhankelijke pers.
In uw column stelt u de vraag hoe men iemand het recht op een mening kan ontzeggen. Die vraag stelde ik u vele jaren geleden ook. U heeft daarop ontwijkend, badinerend, met onjuiste argumenten of helemaal niet gereageerd. Volgens u was mijn verbanning door VK Opinie terecht omdat ik de toenmalige chef Opinie ‘bijna boos had gemaakt’ en omdat mijn reacties op columns (meningsuitingen, dus) van Paul Brill ‘een bedenkelijke wending dreigden te nemen’. (Zie hieronder.)
Mijn reactie op de column van Brill was onderbouwd, niet onzinnig en ook niet bedenkelijk. Zij voldeed dus aan uw en Schimmelpennincks (overigens discutabele) voorwaarden.
Mijn anderhalf jaar durende verbanning van destijds*) betekende een verbod om te reageren op artikelen, columns, ingezonden brieven en reacties in de Volkskrant of op haar website en dus ook uitsluiting van deelname aan publieke discussies op het openbare forum van de Volkskrant op het internet. Die zware sanctie door een landelijk journalistiek medium heeft mij sindsdien achtervolgd en gestigmatiseerd. In discussies op het internet wordt er nog vrijwel wekelijks naar verwezen om mijn opinie ongeloofwaardig te maken en mijn positie te verzwakken. Dit stigma en dit onrecht verjaren niet.
Wilt u mij alstublieft mij steunen in mijn verzoek om excuses en rehabilitatie? Ik wil heel graag tegen mijn opponenten kunnen zeggen dat de Volkskrant spijt heeft van die ongefundeerde, onterechte, onrechtvaardige en beschadigende levenslange veroordeling.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning Amstelveen
PS Een kritische lezer als een ‘querulant’ bestempelen is een effectieve methode om hem voorgoed de mond te snoeren en uit te sluiten. Niemand neemt nog de moeite om te onderzoeken of de kwalificatie terecht is. Journalist en adjunct-hoofdredacteur Henk Blanken had nooit contact met mij gehad toen hij in onderstaande weblog schreef: “Ik ken die lezer, ook al wordt hij niet met name genoemd. Die lezer is De Querulant. Goeie kans dat het Robert van W. is, of de alomtegenwoordige “Flipper”, maar zoals zij zijn er velen..[De Querulant] is de lezer naar wie je nooit moest luisteren, en ook nu niet. Hij is, als hierboven al aangegeven, knettergek. ” Ombudsman Thom Meens vond mij ongetwijfeld lastig maar hij vond mij zeker niet gek en ik heb hem noch iemand anders ooit persoonlijk beledigd. Henk Blanken maakt misbruik van zijn macht maar is daarop nooit aangesproken. Op zijn eigen weblog heeft hij de reacties weggelaten die nog wel te lezen zijn op De Nieuwe Reporter. (Lees ze vooral allemaal!) Dit weblog heeft mij veel kwaad gedaan: https://www.henkblanken.nl/2006/01/03/de-querulant-en-de-journalist/ https://www.denieuwereporter.nl/2006/01/de-querulant-en-de-journalist/
Reactie van Arie Elshout: “[..] Ik kan helaas niets voor u betekenen. Ik geloof niet dat de inhoud van mijn column van afgelopen maandag mij ertoe zou moeten brengen om de krant te vragen om excuses aan uw adres. Zoals ik al zei is het recht op een mening niet hetzelfde als het recht op publicatie van een mening. De Volkskrant had indertijd haar redenen om u in de ban te doen. Ik wil daar niet in treden. Ten eerste omdat ik moeite blijf houden met uw reacties op columns van Paul Brill. Ten tweede omdat ik inmiddels met pensioen ben. [..]” ___________________________________
Niet ‘wij met z’n allen’
Van: Robert van Waning <robertvanwaning@outlook.com> Verzonden: donderdag 17 september 2020 9:33 Aan: Toine Heijmans
[Geen Reactie.]
Beste Toine,
Dank voor een gruwelijk mooi stuk.*)
Het is echter niet helemaal waar dat ‘wij met z’n allen’ doelbewust in deze ‘onbezielde tijdelijkheid, een efficiënte val van desinspiratie’ zijn gelopen. Velen hebben erover geklaagd en zich ertegen verzet, maar die geluiden klonken niet blijvend door in de dominante media.
In 1971 werkte ik als vrijwilliger op ‘De Kleine Aarde’, het project van oud-NRC-wetenschaps redacteur Sietze Leeflang in Boxtel. Wij werkten daar aan en tegen alles wat nu, 50 jaar later, actueel is: Kringloop, biologische landbouw, duurzame opwekking en besparing van energie, opwarming van het klimaat, voorlichting. Wij ontvingen de Margriet Milieuprijs uit handen van Sicco Mansholt.. In 1972 vertaalde ik het rapport ‘Blueprint for Survival’ van een groep Engelse wetenschappers. (Blauwdruk voor Overleving, uitgeverij Contact). Daarin stond o.a. hoeveel graden warmer het klimaat nu zou zijn.
Zelfs de NRC wijdde geen enkel woord aan het overlijden van Sietze Leeflang en aan al die mensen die zich 50 jaar geleden hebben geprobeerd om crises als de huidige en toekomstige te vermijden.
Ook dat is misschien een natuurlijke en onvermijdelijke gang van zaken, maar zeg alsjeblieft niet dat ‘wij met z’n allen’ dit zo gewild hebben.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning, Amstelveen. www.contrails.nl (sinds 1995) www.meteologica.nl (weerkundigen versluieren luchtvaartsmog)
Van: Robert van Waning Verzonden: woensdag 9 september 2020 11:26 Aan: Haro Kraak Onderwerp: Geslaagde uitsluiting.
[Geen Reactie.]
Geachte Haro Kraak,
U schreef een artikel over uitsluiting, het ‘cancelen’ van mensen, ook als die eigenlijk niets verkeerds hebben gedaan. Het internet is zó vol met mislukte uitsluitpogingen dat de term cancel culture volgens u eigenlijk betekenisloos is. Ik reageerde daarop inhoudelijk met een voorbeeld van geslaagde uitsluiting. Ik had niet verwacht dat u daarop niet zou reageren. Dat is immers ook een vorm van uitsluiting.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning, Amstelveen. ___________________________________
‘Onbekende figuren zijn het meest kwetsbaar voor uitsluiting.’ Is ‘cancel culture’ dus betekenisloos?
Van: Robert van Waning Verzonden: woensdag 2 september 2020 14:37 Aan: Haro Kraak
[Geen Reactie.]
Geachte heer Kraak,
Over uitsluiting gesproken: In een Twitter-discussie over de (on)wenselijkheid van verdere groei van luchtvaart en Schiphol verwees een opponent naar mijn verbanning (uitsluiting) door de Volkskrant, nu 11 jaar geleden. Dit gebeurt regelmatig op alle platforms. De bedoeling is duidelijk: Let niet op deze man; hij hoeft niet serieus genomen te worden, hij hoort er niet bij.
Hoewel die onverdiende verbanning na 18 maanden even plotseling en ongemotiveerd door opinieredacteur Henk Müller werd opgeheven als zij door hem was opgelegd, duurt die sanctie dus nog steeds voort. Mijn positie in het publieke debat op het internet is er feitelijk permanent door verzwakt. Onschuldig levenslang.
De Volkskrant spreekt zich hard uit tegen de uitsluitcultuur, maar ziet er geen been in om zelf kritische lezers te ‘cancelen’, zonder opgave van reden en strafduur, zonder mogelijkheid van verweer. Pogingen tot rehabilitatie stranden op onwil, gebrek aan belangstelling of lafheid. Niemand durft het immers tegen een journalistiek medium op te nemen, uit angst voor – jawel – uitsluiting. Het heeft dan ook geen zin om deze kwestie voor te leggen aan de rechter of aan de Raad voor de Journalistiek. De redactionele vrijheid (lees: willekeur) blijkt onaantastbaar.
Kennelijk gaat men ervan uit dat iemand die verbannen werd het er wel naar gemaakt zal hebben. Ook die aanname moet echter ergens op gebaseerd zijn. De eenvoudigste en tegelijk meest effectieve manier om een kritische lezer voorgoed uit te schakelen, is hem als querulant te bestempelen. Spinoza was ook een querulant en zo waren en zijn er velen.
Terecht merkte u op dat onbekende figuren het kwetsbaarst zijn voor uitsluiting, zelfs als zij niets doms of kwetsends hebben gedaan, gezegd of geschreven. Onwelgevalligheid is al voldoende. Merkwaardig was echter uw conclusie dat het internet zó vol met mislukte uitsluitpogingen staat dat de term cancel culture eigenlijk betekenisloos is. Alsof het in een maatschappij en democratie alleen gaat om de bekende, machtige, invloedrijke en onaantastbare figuren, zoals bijvoorbeeld journalisten.
Niet alleen ‘Big Tech’ sluit willekeurig uitingen uit.
Van: Robert van Waning Verzonden: zondag 16 augustus 2020 13:56 Aan: Marleen Stikker van Waag.org
[Geen Reactie.]
Geachte Marleen Stikker,
Onlangs sprak u op NPO Radio1 over de willekeur waarmee ‘Big Tech’ uitingen kan sorteren, selecteren, weigeren en verwijderen. Dit gebeurt ook door redacties van journalistieke media. Dit gebeurt meestal om goede redenen (bijv ruimtegebrek) en met de beste bedoelingen (bijv om de discussie fatsoenlijk houden en persoonsbeschadiging te voorkomen), maar niet altijd. “Welke afwegingen worden gemaakt, is niet duidelijk,” zei u over Google, Facebook, etc. Precies, en niet alleen bij hen.
Enkele jaren geleden werd ik door de redactie van VK Opinie zonder opgave van deugdelijke reden en zonder mogelijkheid van verweer voor anderhalf jaar verbannen uit de (sindsdien opgeheven) reactie- en discussieruimte op de website van de krant. Dit betekende dat ik al die tijd niet mocht deelnemen aan de discussies op de daartoe (destijds) bedoelde plaatsen. Voor een betrokken burger betekende dat een zware, onverdiende sanctie die mijn reputatie ernstig heeft beschadigd. Die verbanning wordt mij nu nog – vele jaren later – regelmatig door opponenten tegengeworpen. Mijn mening telt dan niet meer.
Ik ben steeds blijven proberen om een uitleg van de ware reden van die onterechte verbanning en het liefst ook excuses en ‘eerherstel’, maar niemand wil (of durft) zich in deze kwestie verdiepen. Het lijkt wel een heikel onderwerp waaraan niemand zijn of haar vingers wil branden.
Burgers kúnnen de journalistiek niet tegenspreken (laat staan bekritiseren), want dat wordt niet afgedrukt of uitgezonden. Politici en bestuurders mógen het niet, want dan is het land te klein en de democratie in gevaar: Schending van Persvrijheid! Journalisten wíllen of dúrven het niet, ofwel uit collegiale solidariteit ofwel uit angst voor represailles. Het resultaat is dat de journalistiek te weinig kritiek en tegenspraak krijgt. Dit heeft geleid tot een scheefgroei van de democratische verhoudingen van macht en invloed op maatschappelijke en politieke menings- en besluitvorming.
Deze kwestie is op zichzelf oud, maar het probleem is helaas actueel: Willekeurige weigeringen, verwijderingen, blokkades en verbanningen louter op grond van onwelgevalligheid zijn ‘normaal’, want zij behoren tot de redactionele vrijheid.
Ik hoop dat u hieraan aandacht zult schenken. Hiervoor is onafhankelijkheid en zelfs enige moed vereist, want de journalistiek heeft lange tenen en is rancuneus.
Het ‘recht’ om willekeurig kritische lezersreacties te verwijderen.
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 13 juli 2020 12:58 Aan: Café Weltschmerz (mail@weltschmerz.nl)
[Geen reactie.]
Geachte Max von Kreyfelt,
‘Journalistiek verdient tegenspraak’ was het motto van mijn weblog bij de Volkskrant. Dat VK Weblog werd jaren geleden opgeheven door directie en hoofdredactie van de Volkskrant, waarschijnlijk omdat het te kritisch en te lastig was. Het VK Weblog werd – in strijd met de auteursrechten en afspraken – inclusief alle blogs, reacties en discussies overgedragen aan uitgeverij Sanoma BV die het vervolgens heeft verdonkeremaand. Geen journalistieke haan heeft hierover gekraaid.
Op zichzelf is die hele gang van zaken al een onderzoek waard. Ik wil echter hierbij graag uw aandacht vragen voor het feit dat media kritische reacties van lezers willekeurig kritiek en tegenspraak van ‘gewone mensen’ kunnen en mogen negeren, censureren en blokkeren.
Het willekeurig blokkeren en verwijderen van kritische reacties op de website van een krant valt volgens de Raad voor de Journalistiek onder de redactionele vrijheid van een medium. ( RvdJ 2008/38). De redactie hoeft hiervoor dus geen geldige reden te hebben en de reageerder ook niet over de verwijdering te informeren: ‘Bei Nacht und Nebel’.
Van een ‘open publiek debat’ is op die manier natuurlijk geen sprake. Een belangrijke partij is effectief verheven boven kritiek en tegenspraak. Dit heeft geleid tot een scheefgroei in de democratische machtsverhoudingen.
Enfin, als u het onderstaande leest, hoef ik u niet verder uit te leggen wat ik bedoel.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (New Orleans, 1942) __________________________________
Betrokkenheid is OK, mits niet te kritisch.
Van: Robert van Waning Verzonden: zondag 12 juli 2020 12:28 Aan: Fleur de Weerd (f.deweerd@volkskrant.nl) C.C.: VK Opinie <opinie@volkskrant.nl>; openredactie@volkskrant.nl; ombudsman@nrc.nl
[Geen reactie.]
Geachte Fleur de Weerd,
“Sommige lezers, zo blijkt uit lezersonderzoek, zouden wel meer bij de krant betrokken willen worden,” schrijft u in uw artikel ‘Onze lezers blijken net zo kritisch als wij over wat er wel en niet moet worden onderzocht’. (VK 11.07.2020)
Diezelfde soort verbazing bestaat ook bij overheden (gemeente, provincie, rijk). Nauwelijks bekomen van de schrik dat burgers niet dom blijken te zijn, moeten zij nu ook rekening gaan houden met hun wens om te participeren. Het moet niet gekker worden.
Ik heb de indruk dat burgers en lezers wel betrokken mogen zijn, maar niet al te kritisch. Betrokkenheid komt echter juist voort uit onvrede over een gang van zaken cq over publicaties of opiniestukken waarmee men het op grond van eigen opvattingen, kennis en ervaringen oneens is.
Voordat u verder gaat met uw streven om lezers meer bij de krant te betrekken, is het wellicht interessant om te weten of dit in het verleden niet juist werd ontmoedigd?
Omdat ik nooit een reactie ontvang, verzoek ik u om mij op zijn minst een bevestiging van ontvangst van deze email te sturen.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning Amstelveen. _____________________________________________
Is er sprake van ‘open debat’ als gewone burgers daarvan worden uitgesloten?
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 9 juli 2020 18:18 Aan: Peter Giesen (p.giesen@volkskrant.nl)
[Geen reactie.]
Geachte Peter Giesen,
“De strijd tegen racisme en sociale ongelijkheid mag niet leiden tot intolerantie en het onmogelijk maken van open debat. Dat schrijven ruim 150 prominente kunstenaars, academici, schrijvers en journalisten in een open brief in het Amerikaanse tijdschrift Harper’s. [..] De marges van wat gezegd kan worden zonder de dreiging van represailles worden steeds smaller, stellen zij.) (Peter Giesen, VK 09-07-2020)
Onmogelijk maken van debat gebeurt ook door reacties op artikelen en columns niet af te drukken, te negeren of zelfs te blokkeren. Kennelijk is dat niet zo ernstig en verontrustend als wanneer bekende opinie- en spraakmakers het zwijgen wordt opgelegd. Er tegen protesteren – voor zover mogelijk – heeft weinig zin en je wordt al gauw als een querulant*) beschouwd.
“NRC onthulde in 2019 en dit jaar dat twee UvA-docenten zich jaren schuldig hadden gemaakt aan grensoverschrijdend gedrag. Het bleek voor studenten moeilijk dit aan de kaak te stellen, omdat zij die een melding willen doen, terechtkomen bij een leidinggevende of vertrouwenspersoon die ondergeschikt is aan het bestuur.”
Er is verschil tussen verbale seksuele intimidatie en onderdrukking van vrije meningsuiting, en ook tussen een universiteitsbestuur en de redactie van een krant. De posities van degenen die bij die gremia een klacht indienen over wangedragingen zijn echter gelijk. De klachtprocedures bieden namelijk weinig kans op een eerlijk onderzoek, laat staan op een bevredigende afwikkeling en passende bestraffing van de overtreders.
Al vele jaren probeer ik – met tussenpozen – een klacht in te dienen voor een m.i. onterechte verbanning van 18 maanden door de redactie van de Volkskrant. Door deze onverdiende sanctie kon ik al die tijd niet reageren op artikelen en columns in de Volkskrant en ook niet deelnemen aan openbare discussies op de website van de krant. Gek genoeg lijken journalisten niet te begrijpen hoe zwaar die straf is. Hun zal dit nooit overkomen. Zij beseffen ook niet hoe lang de nawerking van die sanctie kan voortduren. In openbare discussies op het internet word ik er nog regelmatig meesmuilend aan mijn verbanning herinnerd. Het heeft mijn reputatie en geloofwaardigheid geen goed gedaan.
In kranten worden voortdurend misstanden aan de kaak gesteld, maar zelden bij elkaar. Het kritisch volgen en controleren van de macht geldt niet voor die van media en journalistiek. Door persvrijheid en redactionele vrijheid bestaat er een groot gebied waarin grensoverschrijdend gedrag van welke aard dan ook ongestraft blijft omdat de journalistiek zelf mag uitmaken of er sprake is van wangedrag. Instituten als Ombudsman en Raad voor de Journalistiek doen hier weinig aan omdat zij voortkomen uit, betaald worden door of zich anderszins verwant voelen met hetzelfde bolwerk als waartegen de klager vecht.
Doordat één van de machten in onze maatschappij zichzelf heeft kunnen en ‘mogen’ verheffen boven kritiek is er een scheefgroei ontstaan in de democratische krachtsverhoudingen. Burgers kúnnen immers geen kritiek leveren op pers en media, want die wordt domweg niet afgedrukt of uitgezonden. Politici en bestuurders mógen zulke kritiek niet uiten want dan is het land te klein en de democratie in gevaar: ‘Inbreuk op Persvrijheid!’ Journalisten en columnisten wíllen het niet, deels uit collegialiteit en deels uit angst voor collegiale represailles.
Als een burgemeester of wethouder mij verbiedt om zijn/haar mening te uiten, dan is er altijd wel een raadslid die daarover vragen wil stellen of anders wel een journalist die er aandacht aan wil schenken. Redacties mogen en kunnen echter naar believen hun lezers en reageerders muilkorven, ook als daarvoor geen gegronde reden voor is en er op het internet ruimte genoeg is. Van de ingezonden brieven wordt slechts 10% afgedrukt. De rest verdwijnt in de prullenbak terwijl die brieven vaak niet uitsluitend gericht zijn aan de redactie maar ook aan andere lezers.
Vrijheid én mogelijkheid van meningsuiting van gewone burgers blijkt een heikele kwestie waar redacties, journalisten en andere opiniemakers liever niet hun vingers branden. Wat dat betreft lijkt het wel op het ‘onbenoemde racisme’ waarover ik u op 14 juni jl schreef maar waarop u niet reageerde.
Als je lastige vragen stelt en maar lang en vaak genoeg geen reactie krijgt, word je vanzelf een zeurpiet of querulant. Dat moet je over hebben voor waarheids- en rechtsvinding.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (New Orleans, 1942) [Adres]
Van: Robert van Waning Verzonden: vrijdag 26 juni 2020 15:10 Aan: ‘p.klok@volkskrant.nl’ <p.klok@volkskrant.nl>
[Geen reactie.]
Geachte heer Klok,
Onrecht wordt niet ongedaan gemaakt door het te negeren of simpelweg te ontkennen. Onrecht verjaart ook niet, hoogstens de bewijsbaarheid en strafbaarheid ervan. De schade die door onrecht wordt aangedaan, kan blijvend en zelfs levenslang voortduren zijn of nog (veel) langer). Van dat laatste zal in dit geval alleen sprake zijn als de Volkskrant rechten van lezers en reageerders blijft schenden omdat die ongeschreven blijven en niet worden erkend en gerespecteerd.
Een verbanning gedurende anderhalf jaar is een zware sanctie die op zijn minst verdiend moet zijn. Zij werkt veel langer door dan redacties en moderatoren beseffen. Niet alleen rechters kunnen dwalen, maar ook moderatoren, opiniechefs, hoofdredacteuren en zelfs ombudsmannen en -vrouwen.
Bas Mesters was de vierde VK ombudsman cq -vrouw aan wie ik heb gevraagd om te onderzoeken of de mij destijds opgelegde sanctie van verbanning uit de (opgeheven) reactie- en discussieruimte van VK opinie. VK Ombudsman Thom Meens (the best ever) kwam niet verder dan het oordeel dat mijn reactie op een column van Paul Brill wel leek op een persoonlijke aanval. Dat was aantoonbaar onjuist. Daarna hebben Margreet Vermeulen, Anniek Kranenberg, Jean-Pierre Geelen en Bas Mesters zich niet in deze kwestie willen verdiepen, ondanks toezeggingen daartoe.
Ook aan u vraag ik vriendelijk doch dringend om deze oude zaak te willen bestuderen en mij te vertellen wat u ervan vindt. Dit lijkt mij uw tijd en moeite waard, want de kwestie heeft helaas niets aan actualiteit en belang verloren. Ik word er namelijk in publieke discussies op het internet nog vrijwel wekelijks smalend aan herinnerd.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (New Orleans, 1942) [etc]
“De neiging om andersdenkenden te verbannen begrijp ik niet.” (Philippe Remarque.)
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 1 juni 2020 13:21 Aan: Red VK Ombudsman <ombudsman@volkskrant.nl>
[Geen reactie.]
Geachte Ombudsman,
“In dit land moet ik mijn mening toch vrij kunnen uiten.” (Celal Altuntas.)
“De neiging om andersdenkenden te verbannen begrijp ik niet.” (Philippe Remarque.)
“De redactie mag schrijven wat ze wil,” schreef u in één van uw columns. Dit leek mij onjuist want ook een krant moet zich houden aan regels van wet en fatsoen. Het was echter tegelijk een open deur want iedereen mag immers schrijven wat hij/zij wil ‘behoudens ieders verantwoordelijkheid voor de wet’.
Op 18 april jl wees ik op een oude kwestie die nimmer is opgelost omdat zij nooit is onderzocht en beoordeeld door één van uw voorgangers. Zowel zij als de vorige hoofdredacteur, Philippe Remarque, hadden beloofd de zaak te bestuderen. Daarvan is het echter nooit gekomen. Ondertussen word ik in discussies op het internet nog vrijwel wekelijks herinnerd: ‘Je werd heus niet voor niets verbannen door de Volkskrant.’ De gevolgen van onrecht verjaren niet.
Onrecht zelf verjaart ook niet, hoogstens de strafbaarheid daarvan of de aansprakelijkheid daarvoor. In dit geval hoeft niemand te worden gestraft en wordt ook niemand alsnog aansprakelijk gesteld, maar ik wil nu graag wel eens een onafhankelijk oordeel horen na grondige bestudering.
Als een reageerder wordt geblokkeerd of verbannen door een redactie gaat men er voetstoots van uit dat die reageerder het er wel naar gemaakt zal hebben. Het is echter ook een manier om een kritische lezer de mond te snoeren. In tegenstelling tot politici en bestuurders kunnen redacties critici het zwijgen opleggen door hun kritiek domweg niet te plaatsen of uit te zenden. De ‘querulant’ wordt kaltgestellt. Op die manier kan de journalistiek zich onttrekken aan de ‘checks and balances’ die een democratie evenwichtig, transparant, eerlijk en rechtvaardig moeten houden. Deze situatie heeft geleid tot een scheefgroei van de democratische machtsverhoudingen en tot wat terecht wel ‘mediacratie’ wordt genoemd.
Ik vraag u vriendelijk of dringend om deze oude zaak te willen bestuderen en mij te vertellen wat u ervan vindt. Dit lijkt mij uw tijd en moeite waard, want de kwestie heeft helaas niets aan actualiteit en belang verloren.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning Amstelveen
_____________________________________________
Vrijheid van meningsuiting van adverteerders .. en van reageerders.
Van: Robert van Waning Verzonden: zaterdag 18 april 2020 17:50 Aan: Red VK Ombudsman <ombudsman@volkskrant.nl>
[Geen reactie.]
Geachte Ombudsman,
In uw column van 18/4/2020 schrijft u dat een kritische benadering van beleid hoort bij een krant en dus ook in advertenties (mits ondertekend) moet kunnen. Dat lijkt mij nogal logisch. Immers: Vrijheid van meningsuiting, met behoud van ieders verantwoordelijkheid voor de wet. Kennelijk wordt daarover toch ook anders gedacht. U heeft daarop afdoende gereageerd.
In uw column stonden echter een paar opmerkelijke dingen, waarop ik graag wil reageren. Zo schreef u: ‘De redactie mag schrijven wat ze wil.’ Dit lijkt mij onjuist want ook een krant moet zich houden aan regels van wet en fatsoen.
Het gaat mij echter om de criteria aan de hand waarvan de krant bepaalt of een advertentie geplaatst kan worden. Die lijken minder streng dan de eisen die worden gesteld aan reacties van lezers. Ik heb ervaren dat een reactie van mij in een daarvoor bedoelde ruimte op de website van de krant werd geweigerd terwijl die toch heus in overeenstemming was met de wet, de waarheid, de goede smaak en het fatsoen. Daar bleef het niet bij, want ik werd zelfs gedurende anderhalf jaar(!) verbannen uit VK Opinie en zodoende geblokkeerd van deelname aan de publieke discussies op het (inmiddels opgeheven) openbare forum van de krant.
Dit lijkt een oude kwestie, maar voor mij is het dat niet. Ik word er namelijk nog steeds bijna wekelijks aan herinnerd. Voor iemand die graag deelneemt aan publieke politieke en maatschappelijke discussies op het internet is pijnlijk en lastig. Mijn verbanning door de Volkskrant geldt nog steeds als bewijs dat mijn opvattingen niet deugen en dat mijn meningen dus niet serieus genomen hoeven te worden.
Deze zaak is niet verjaard, omdat ik hem tijdig aan de orde heb gesteld en omdat er nooit een behoorlijke beoordeling van mijn klacht heeft plaatsgevonden, noch door de hoofdredacteur noch door drie opeenvolgende ombudspersonen. Dit kunt u allemaal lezen in onderstaand relaas.
Ik leg deze kwestie nu graag aan u voor, niet alleen omdat deze voor mij persoonlijk belangrijk is maar ook omdat de principiële vraag die erin aan de orde wordt gesteld, tot dusver onbeantwoord is gebleven:
Moet een redactie de vrijheid van meningsuiting van lezers respecteren of mag zij die willekeurig op grond van onwelgevalligheid beperken?
Mijn reactie op de column van Paul Brill was on-topic, legitiem en fatsoenlijk. Kritiek op de Israëlische verovering, kolonisatie, bezetting en annexatie van Palestina, op de discriminatie en onderdrukking van de Palestijnen, op het Israëlische kernwapenbezit en/of op degenen die dat Israëlische beleid steunen of op zijn minst vergoelijken, is echter heikel. Wie zich er toch aan waagt, kan zonder mogelijkheid van verweer worden uitgemaakt voor antisemiet en geëxcommuniceerd, ook als men niemand minacht en discrimineert (laat staan haat) vanwege zijn of haar afkomst.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (New Orleans, 1942) [Etc.]
Spelregels voor het Reactie- en Discussieforum van VK Opinie:
U kunt reacties plaatsen onder een artikel.
Deze reacties moeten echter betrekking hebben op het betreffende artikel. Reacties bij het Volkskrant-commentaar en de brievenrubriek moeten bovendien zijn voorzien van een voornaam (of initiaal) plus achternaam, woonplaats en telefoonnummer.
Verder zijn alle reacties toegestaan, behalve : [..] Reacties die aan deze criteria niet voldoen kunnen zonder opgaaf van redenen worden verwijderd. Reageerders die de spelregels blijven overtreden krijgen in principe een waarschuwing. Na een waarschuwing kan een reageerder worden geband indien hij/zij de waarschuwing niet in acht neemt. De ban kan tijdelijk of permanent zijn
_____________________________________________
Lijk in de kast wil graag rehabilitatie.
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 1 juli 2019 12:28 Aan: Peter Klok (hoofdredacteur van de Volkskrant)
[ Geen reactie.]
Geachte Pieter Klok,
Hartelijk gefeliciteerd met uw benoeming tot hoofdredacteur van de Volkskrant.
Uw voorganger Philippe Remarque schreef dat u originele invalshoeken bedenkt, altijd in de eerste plaats aan de lezer denkt, de geestelijke ruimte heeft om een ander te begrijpen en dat u bereid en in staat bent om uw oordeel te herzien. Philippe waardeert in u kwaliteiten en eigenschappen waarover hij zelf niet beschikt. Dat is mooi maar wel vrijblijvend.
Ik wil u vriendelijk vragen om de kwestie van mijn onverdiende verbanning door de Volkskrant te willen bestuderen, want die heeft mij in de afgelopen jaren ten onrechte behoorlijk beschadigd. Ik wil graag aanspraak maken op rehabilitatie.
Met vriendelijke groet en de beste wensen voor succes,
Robert van Waning, Amstelveen.
_____________________________________________
Meningsuiting, Censuur, Verbanning – Politieke cartoons.
(N.a.v. ‘Week van de hoofdredacteur’ door Philippe Remarque, VK 15.06.2019)
Van: Robert van Waning Verzonden: zaterdag 15 juni 2019 12:36 Aan: ‘Philippe Remarque’; ‘VK Opinie’ <opinie@volkskrant.nl>
[Geen reactie.]
Beste Philippe,
Ga je ooit nog eens toegeven dat mijn verbanning door jouw krant vanwege mijn ironische reactie op een column(!) onterecht, onbehoorlijk en stigmatiserend was?
Of moet ik dat aan je opvolger vragen?
Afgezien van het feit dat ik door die onverdiende verbanning gedurende anderhalf jaar niet heb kunnen deelnemen aan het publieke debat op het openbare internetforum van de Volkskrant, heb ik daarvan jarenlang (en nog steeds) op andere fora last gehad van de stigmatisering. Opponenten gebruikten het om mij te diffameren.
Wat ik had geschreven*) was gefundeerd en niet onfatsoenlijk. Onrecht verjaart nooit.
‘Opinie betekent bij ons ook sinds jaar en dag scherpe meningen van anderen.’ (Philippe Remarque, in ‘Week van de hoofdredacteur, VK 23/9 jl.)
[Geen reactie.]
Van: Robert van Waning Verzonden: zondag 24 maart 2019 12:50 Aan: ‘Philippe Remarque’ ; ‘Red Vkr Alg Redactie’
Beste Philippe,
Een overeenkomst tussen dictators en columnisten is dat zij niet kunnen worden tegengesproken. Gelukkig zijn er ook verschillen, maar nóg een overeenkomst is dat beiden veel invloed hebben op de publieke meningsvorming. Als de journalistiek niet de kritiek krijgt die zij – net als alles en iedereen in een democratie – verdient, kan zij inderdaad een bedreiging vormen waartegen niemand kan en mag optreden. (Alleen) wat dat betreft heeft Thierry Baudet helaas gelijk.
In jouw column ‘Baudet is niet onze vijand’ (VK 23.9.2019) schrijf je: “Opinie betekent bij ons ook sinds jaar en dag scherpe meningen van anderen [..].” Je belijdt fraaie principes, maar jij en jouw redactie hebben moeite om je daaraan in de praktijk te houden. Dat bleek wel toen je mij gedurende anderhalf jaar hebt (laten) verbannen uit de reactie- en discussieruimte op de website van jouw krant zonder dat daarvoor enige geldige reden bestond. Die werd dan ook nooit gegeven. Are Elshout schreef destijds zonder nadere toelichting dat mijn kritiek op columns van Paul Brill ‘bedenkelijk’ was. Dat is niet discussiëren maar suggereren. Ik heb nooit iets verkeerds, bedenkelijks of ongepastst geschreven. Ik had bezwaar tegen Brills hetze tegen Iran en zijn opvallende mildheid als het over verwerpelijke gedragingen van Israël ging. Hiervoor werd op het ‘opinieforum’ van de Volkskrant geen ruimte geboden.
Sinds die verbanning draag ik het stigma van bedenkelijkheid zonder mij te hebben kunnen verweren. Excuses en herstel van de reputatieschade bleven uit. Die verbanning wordt mij nog steeds nagedragen en jouw opiniechef Henk Müller weigert nog steeds om brieven van mij te plaatsen, ongeacht het onderwerp. Als bewaker van democratie en rechtsstaat en als promotor van het publieke debat slaat de Volkskrant een slecht figuur.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning, Amstelveen.
PS De volgende dialoog in ‘Het Raadsel Van Spinoza’ van Irvin D. Yalom (p 41) deed mij aan Thierry Baudet denken:
‘[Houston Stewart:] Chamberlain gebruikt verheven taal en doet net alsof hij onze nobele inborst aanspreekt, maar volgens mij wakkert hij juist onze meest basale instincten aan.’ ‘Hoe verklaar je zijn populariteit?’’ ‘Hij schrijft erg overtuigend. En hij maakt indruk op onontwikkelde mensen.’ _____________________________________________
‘De Gelijkhebbenden’
Van: Robert van Waning Verzonden: vrijdag 8 maart 2019 15:37 Aan: ‘Vkr Brieven Red’ <brieven@volkskrant.nl> Onderwerp: Aan Paulien Cornelisse (re: ‘De gelijkhebbenden’)
[Geen reactie.]
Geachte mevrouw Cornelisse,
In uw column ‘Verpakking’ (VK 6/3 jl) had u het smalend over ‘de zegetocht van de gelijkhebbenden’ die al lang wisten dat de mensheid de natuur om zeep helpt.
De ultieme gelijkhebbenden zijn degenen die hun opvattingen en meningen kunnen uiten (en zelfs publiceren) zonder dat zij kunnen worden tegengesproken, laat staan bekritiseerd. Ik bedoel natuurlijk de columnisten, commentaarschrijvers, presentatoren, recensenten, journalisten, etc. Door hun onaantastbare positie zijn zij écht een apart slag mensen.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning, Amstelveen.
PS ‘Gelijkhebbenden’ wisten inderdaad al omstreeks 1970 dat de opwarming van het klimaat met 2 graden door de uitstoot van verbrandingsproducten wetenschappelijk was berekend. Een kind kon begrijpen dat dit ook veel ongewenste gevolgen zou hebben. De meeste mensen wilden het toen liever niet horen en nu nog steeds niet. Zij worden gesteund door De Telegraaf en door columnisten in sommige andere kranten.
Regime-verandering in Iran is inderdaad riskant, net als destijds in Irak.
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag 24 juli 2018 12:20 Aan: A.Elshout@Volkskrant.nl CC: ‘Philippe Remarque’ (Niet voor publicatie.)
[Geen reactie.]
Geachte Arie Elshout,
In uw Analyse ‘Trump kiest bij Iran voor confrontatie’ (*) (VK 24/7 jl) schreef u:
“Dit gaat verder dan druk uitoefenen, dit klinkt als een wens tot regime-verandering. Mocht dat uiteindelijk Trumps streven zijn, dan begeeft hij zich op een gevaarlijk pad waarvan niemand weet waar dat eindigt.”
Sinds u (net als Philippe Remarque) een verklaard voorstander was van de Amerikaanse invasie in Irak bent u gelukkig realistischer en voorzichtiger geworden. Toen wist u ook niet waartoe het zou leiden, maar dat was geen relevante overweging. Volgens Philippe waren de VS ‘berechtigd’ tot een invasie en regime change, en dat was volldoende.
Destijds heb ik regelmatig bezwaar gemaakt tegen de oorlogshetze die in opiniestukken van de Volkskrant tegen Iran werd gevoerd. Dit heeft zelfs geleid tot een verbanning van anderhalf jaar(!) uit het reactie- en discussieforum van uw krant, zonder dat daartoe een geldige reden bestond. U vond die maatregel niettemin gerechtvaardigd.
Op openbare platforms voor publiek debat ondervind ik zelfs nu nog, vele jaren later, last van die onterechte en stigmatiserende sanctie. Een rehabilitatie was op zijn plaats geweest, maar ik heb daar tevergeefs om verzocht.
‘De journalistiek verdient tegenspraak’ was destijds het motto van mijn VK weblog ‘Donqui’. Zoals u wellicht weet hebben directie en hoofdredactie dit weblog opgeheven en (inclusief alle blogs, reacties en discussies) verkwanseld aan de Finse uitgeverij Sanoma. Die hebben het verdonkeremaand. Media (inclusief de journalistieke kwaliteitskranten) houden niet van kritiek en ‘mogen’ die onderdrukken zoveel als zij willen.
Zonder een open en eerlijk publiek debat is er geen sprake van democratie. De waakhonden daarvan denken daar helaas anders over.
Ik stuur een afschrift hiervan naar Philippe, maar ik denk dat hij mij heeft geblokkeerd. Ook hij kan niet tegen kritiek.
*) Trump kiest juist meestal voor confrontatie. Dat is zijn methode.
_______________________________________
“En dan is er ineens een nieuwe hoofdredacteur.”
“En dan is er ineens een nieuwe hoofdredacteur. Woensdag verzamelde de redactie zich om te horen wat de sollicitatiecommissie had besloten, in het zaaltje niet ver van de krant waar ook ik negen jaar geleden aan de redactie ben gepresenteerd. Annet Aris, voorzitter van Stichting de Volkskrant, hield de spanning er nog even in. Toen ze de naam Pieter Klok uitsprak, klonk een luid applaus. Na de motivatie (‘bewezen journalistieke excellentie, bevlogenheid en vermogen te inspireren’) en nog wat heen en weer gepraat was het tijd Pieter naar binnen te halen.
Ikzelf had negen jaar geleden zitten zweten in het café naast het zaaltje. Dus ik zwaaide de deur open, maar trof Pieter niet aan. Buiten: niets. ‘Is dat hem misschien’, zei de kroegbaas, en wees op een oude man op het terras. Zo erg is het ook weer niet met ons gesteld. Ik belde Pieter. Hij bleek vlakbij te zijn, kwam binnen en hield een mooie toespraak. Ik leunde achterover, voor het eerst in jaren zonder rol. Een beter gevoel dan ik had verwacht.
We hieven het glas op de nieuwe hoofdredacteur. Een goede, voorspel ik. Niemand heeft zoveel gevoel voor wat de Volkskrant moet zijn, van onderzoeksjournalistiek tot magazinecolumn. Pieter veert op bij nieuws, bedenkt originele invalshoeken en heeft een vlijmscherp oordeel over goed en slecht schrijven. Hij denkt altijd in de eerste plaats aan de lezer. Maar hij kan ook overal om lachen en heeft de geestelijke ruimte om een ander te begrijpen en zijn oordeel te herzien. De verbeteringen aan de krant van de afgelopen jaren zijn voor een flink deel aan hem toe te schrijven. Opwekkend detail: hij komt elke dag op de racefiets uit Ilpendam naar de redactie. Wat wil hij? Een krant die begrip aanwakkert in de samenleving en geen verontwaardiging stimuleert, die toegankelijk, nieuwsgierig en open is en geen partij kiest, zei hij. Zo blijven u en ik de Volkskrant graag lezen.”
De strijd tegen racisme en sociale ongelijkheid mag niet leiden tot intolerantie en het onmogelijk maken van open debat. Dat schrijven ruim 150 prominente kunstenaars, acade- mici, schrijvers en journalisten in een open brief in het Amerikaanse tijdschrift Harper’s.
Tot de ondertekenaars behoren schrijvers Margaret Atwood, J.K. Rowling en Salman Rushdie, wetenschappers Steven Pinker, Francis Fukuyama en Noam Chomsky, trompettist Wynton Marsalis en choreograaf Bill T. Jones.
De ondertekenaars, merendeels uit de Verenigde Staten, steunen de protesten die uitbraken na de dood van de zwarte arrestant George Floyd in Minneapolis. Ze hekelen echter de in hun ogen intolerante opstelling van sommige activisten. Wie iets relativerends zegt over de omvang van racisme, of de ‘goede zaak’ niet enthousiast genoeg steunt, wordt volgens hen meteen aan de schandpaal genageld. ‘De vrije uitwisseling van informatie en ideeën, het levensbloed van de liberale samenleving, wordt elke dag meer beperkt’, schrijven zij.
In de open brief worden geen concrete voorbeelden gegeven, maar in The New York Times noemt een van de opstellers, schrijver Thomas Chatterton Williams, een aantal gevallen. Zoals data-analist David Shor, die werd ontslagen bij een consultancybureau, omdat hij tweette over een wetenschappelijk artikel waarin een verband werd gelegd tussen de gewelddadige rellen in 1968 en de verkiezing van Richard Nixon tot president.
‘Witte poortwachters’
Een ander voorbeeld is het uit elkaar vallen van het bestuur van de National Book Critics Circle, nadat een wit bestuurslid bezwaar had gemaakt tegen een verklaring waarin de Amerikaanse uitgevers werden beschreven als ‘witte poortwachters die zwarte stemmen op alle niveaus van onze branche hebben gesmoord’.
Ook het bestuur van de Poetry Foundation moest opstappen, nadat een steunbetuiging aan de zwarte gemeenschap door dertig dichters als ontoereikend werd beoordeeld. Het bestuur verklaarde zich solidair en wees op de kracht van poëzie in tijden van wanhoop. De boze dichters beschouwden deze ‘waterige’ woorden als een vorm van geweld, ‘gezien de zaak die op het spel staat, die gelijk staat aan niets minder dan genocide op zwarte mensen’.
In de Verenigde Staten bestaat al langer kritiek op activisten die tegenstanders ‘cancelen’, bijvoorbeeld door spreekbeurten onmogelijk te maken of bij werkgevers op ontslag aan te dringen. Ook omstreden is het streven naar safe spaces, vooral aan universiteiten; veilige havens waar geen geluid mag worden gehoord dat als racistisch, seksistisch, transfoob, homofoob of anderszins onveilig kan worden ervaren.
Zelf onder vuur
Sommige ondertekenaars hebben zelf onder vuur gelegen. Ian Buruma moest aftreden als hoofdredacteur van de New York Review of Books nadat hij een stuk had gepubliceerd van een man die beschuldigd was van seksueel misbruik. Harry Potter-schrijver J.K. Rowling werd fel bekritiseerd vanwege ‘transfobe’ opmerkingen op Twitter.
‘Over de hele wereld winnen de onliberale krachten terrein en ze hebben een machtige bondgenoot in Donald Trump. Het verzet hiertegen mag niet verstarren in een eigen soort dogma en dwang – die al geëxploiteerd worden door rechtse demagogen’, schrijven de 153 ondertekenaars in hun open brief.
De marges van wat gezegd kan worden zonder de dreiging van represailles worden steeds smaller, stellen zij. De prijs daarvoor wordt volgens hen al betaald doordat schrijvers, kunstenaars en journalisten minder risico’s durven te nemen, uit angst voor hun broodwinning als zij zich van de consensus verwijderen of zelfs als zij een zaak met onvoldoende geestdrift steunen. ‘Als schrijvers hebben wij een cultuur nodig die ruimte laat voor experiment, het nemen van risico’s, zelfs het maken van fouten.’
Censuur vooraf en uiteindelijk verbanning.. Het beleid van Amstelveen.Blog mbt reacties is eind maart 2017 ingrijpend gewijzigd:
Reacties worden eerst door Johan Bos inhoudelijk beoordeeld en pas na zijn toestemming onder diens artikel cq column geplaatst. Ook fatsoenlijke inhoudelijke on-topic reacties werden vanaf dat moment geweigerd. Soms duurt die censuur (zoek: #Censuur) vooraf meer dan vier uur. Van een open democratisch publiek debat is op die manier geen sprake meer. Daarmee is actieve deelname aan dit forum vrijwel zinloos is geworden.
Dat maakt het een beetje minder erg dat Johan Bos besloten heeft om mij van zijn forum te verbannen. In de discussie over het artikel ‘Amstelvener in NIW: Van Agt is antisemiet’ had ik namelijk bezwaar gemaakt tegen anonieme lasterlijke aantijgingen die Bos pas verwijderde nadat ik had aangekondigd hierover een klacht in te dienen bij het Openbaar Ministerie. In verband met mijn verbanning kan ik niet meer onder mijn eigen naam reageren en deelnemen aan het lokale publieke debat op het enige forum in Amstelveen. Ik doe dat nu met de nickname ‘App’ en iedereen weet gelukkig dat ik dat ben. Ik houd namelijk niet van geheimzinnigheid.
Hieronder staan mijn bijdragen aan discussies over de volgende artikelen en columns op Amstelveen.blog v/a 1 april 2017
(Kopieer de titel en gebruik Ctrl+ F om de blogs+reacties te vinden.)
. Amstelvener in NIW: ‘Van Agt is antisemiet’ (15 april 2017)
. Eindelijk woningen op A3-tracé (12 april 2017)
. Raadsleden trekken aan dode paarden (10 april 2017)
Het beleid van Amstelveen.Blog mbt reacties is eind maart 2017 ingrijpend gewijzigd:
Reacties worden eerst door Johan Bos inhoudelijk beoordeeld en pas na zijn toestemming onder diens artikel cq column geplaatst. Ook fatsoenlijke inhoudelijke on-topic reacties werden vanaf dat moment geweigerd. Soms duurt die censuur vooraf meer dan vier uur. Van een open democratisch publiek debat is op die manier geen sprake meer. Daarmee is actieve deelname aan dit forum vrijwel zinloos is geworden. Dit werd mij pas echt duidelijk na JB’s antwoord aan ‘Rode Paprika’:
Rode Paprika
Welke reactie heeft volgens heer Bos WEL met KKP te maken?? Leuk om eens te horen welke hij wel of niet acceptabel vindt.
5 april 2017 at 19:29 / Beantwoorden /
Johan Bos
Gaat tegenwoordig al weg voordat iemand het kan zien, omdat ik toestemming moet geven.
5 april 2017 at 19:59 / Beantwoorden /
Hieronder staan mijn bijdragen aan discussies over de volgende artikelen en columns op Amstelveen.blog v/a januari 2017
(Kopieer de titel en gebruik Ctrl+ F om de blogs+reacties te vinden.)
. SP overweegt motie van afkeuring door Groenhof
. Gemeenteraad komt praten met wijk KKP
. RTVA-bestuur van 2 naar 5 Bekende AV-ers
. GroenLinks: ‘Gemeente heeft grote ICT-problemen’
. VVD: scheiden huisvuil moet lonen voor burger
. AV adopteert namen slachtoffers holocaust
. Op vijf locaties start ‘opschoondag’ tegen zwerfvuil
. Brandes: ‘Wees trots op de PvdA’
. ‘Belevingscentrum’ over A9, Stadshart en AV-lijn
. ‘Hotelverhuur’ woningen plaag voor inwoners
. Geen ‘blokkendoos’ in Oude Dorp
. Minister tekent voor nieuwe aanpak A9
. Bezwaren liefst onder gemeentelijke pet
. Lezing op Wester-Amstel over Beth Haim
. Toren voor parkeren en wonen in Stadshart
. Verkeer bij scholen gecontroleerd
. Action wil pand Buitenplein uitbreiden
‘ Overkapping A9 Oude Dorp brengt AV-ers bij elkaar’
. Park en horeca rond overkapping Oude Dorp A9
. Jan Griese: ‘Schiphol leukt hindercijfers op’
. A9-bouwput lastig voor ondernemers
. Adviescommissie Stadshart gevormd
. Rode plein nu wit
. D66 bezorgd over (bus) verbinding met CS
. Verdonkeremaande klachten over ambtenarij
. Geen instantie ziet ‘zaak’ in protest tegen bunker
. Action komt naar Stadshart
. Klaar voor protest A9 in raadhuis
. KLM: recordjaar met ruim 30 miljoen passagiers
. GL: Veeningen moet harder zijn tegen Schiphol
. Schiphol
. Voorzitter OA: ‘Stadshart moet beter worden’
. Afgesproken 500.000 tot ’30 genoeg voor Schiphol’
. Meander desnoods naar Raad van State over A9
. Door kerstmarkt fors verlies op vrijdagmarkt
Joint Statement by the Foreign Ministers of Jordan, United Arab Emirates, Indonesia, Pakistan, Türkiye, Saudi Arabia, Qatar and Egypt
The Foreign Ministers of the Hashemite Kingdom of Jordan, the United Arab Emirates, the Republic of Indonesia, the Islamic Republic of Pakistan, the Republic of Türkiye, the Kingdom of Saudi Arabia, the State of Qatar and the Arab Republic of Egypt welcome President Donald J. Trump’s leadership and his sincere efforts to end the war in Gaza, and assert their confidence in his ability to find a path to peace.
They emphasize the importance of the partnership with the United States in securing peace in the region.
Along these lines, the ministers welcome the announcement by President Trump regarding his proposal to end the war, rebuild Gaza, prevent the displacement of the Palestinian people and advance a comprehensive peace, as well as his announcement that he will not allow the annexation of the West Bank.
The ministers affirm their readiness to engage positively and constructively with the United States and the parties toward finalizing the agreement and ensuring its implementation, in a manner that ensures peace, security, and stability for the peoples of the region.
They reaffirm their joint commitment to work with the United States to end the war in Gaza through a comprehensive deal that
. ensures unrestricted delivery of sufficient humanitarian aid to Gaza,
. no displacement of the Palestinians,
. the release of hostages,
. a security mechanism that guarantees the security of all sides,
. full Israeli withdrawal,
. rebuilds Gaza, and
. creates a path for a just peace on the basis of the two state solution, under which Gaza is fully integrated with the West Bank in a Palestinian state in accordance with international law as key to achieving regional stability and security.
Journalisten verdienen kritiek en tegenspraak, net als alles en iedereen in een democratie.
Wie deze opvatting voorlegt aan een journalist, wordt niet tegengesproken. De praktijk blijkt echter minder begripvol. Gewone burgers kúnnen namelijk praktisch geen kritiek uiten op redactie, presentator, journalist of columnist, want die wordt niet uitgezonden of afgedrukt. Politici en bestuurders dúrven het niet, want dan is het land te klein en de democratie in gevaar: “Inbreuk op de persvrijheid!” Journalisten zelf doen het niet, uit collegialiteit of uit angst voor collegiale repercussies of hun journalistieke carrière. Ondernemers zijn beducht voor een negatieve pers en gaan behoedzaam om met leveranciers van ‘free publicity’ die hun commercieel voordeel kan bieden.
Kortom: De checks and balances die moeten zorgen voor transparantie, machtsevenwicht, openheid en rechtvaardigheid in onze democratie, werken niet bij media en journalistiek. Zij krijgen niet de kritiek en tegenspraak die zij (net als alles en iedereen) verdienen.
De vraag wat hieraan te doen valt, moet je – dat is mij wel duidelijk geworden – niet aan journalisten te stellen. (De Volkskrant heeft mij om die reden wel eens gedurende anderhalf jaar(!) verbannen uit haar reactieruimte op het internet!)
Daarom vroeg ik dit aan ChatGPT, the new kid in town. Dit leverde het volgende interessante gesprek op:
ChatGPT:
Leuke insteek — ik neem even de rol van journalist aan om te reageren:
Als journalist zeg ik: “Tegenspraak hoort bij het vak. Sterker nog: goede journalistiek draait juist om het toelaten én onderzoeken van tegengeluiden. Het idee dat journalisten niet van tegenspraak houden, komt soms voort uit hoe mensen media ervaren: als een artikel of uitzending niet het hele plaatje laat zien of een bepaalde kant op lijkt te leunen, voelt dat al snel als ‘eenzijdig’. Maar in de praktijk zijn we juist voortdurend bezig met bronnen checken, hoor en wederhoor toepassen, en verschillende invalshoeken onderzoeken. Natuurlijk zijn er verschillen in kwaliteit tussen media — en ook journalisten zijn mensen, dus ego’s en voorkeuren kunnen soms meespelen — maar het ideaal blijft: openstaan voor andere perspectieven, zelfs (of juist) als die wringen.”
Wil je dat ik dieper inga op de psychologie, de mediacultuur of het verschil tussen journalistieke stromingen? Of wil je een antwoord in een andere stijl, bijvoorbeeld meer prikkelend of satirisch?
RvW (ik, dus):
Je zegt dat goede journalistiek juist draait om het toelaten én onderzoeken van tegengeluiden, maar dat geldt niet voor kritiek op media en journalistiek zelf. Voorbeeld: Als een politicus kritiek uit op een journalist, dan wordt dit een inbreuk op persvrijheid genoemd.
ChatGPT:
Je raakt hier een gevoelige en interessante snaar. Laat me weer even antwoorden als journalist — maar dit keer met een wat kritischere blik op het vak zelf:
Als journalist (die z’n eigen sector kritisch bekijkt) zeg ik:
“Je hebt een punt. Journalisten zeggen vaak dat ze openstaan voor kritiek, maar zodra die kritiek op henzelf of hun werkwijze gericht is, voelen ze zich al snel aangevallen. En dan komt inderdaad al gauw de term “inbreuk op de persvrijheid” op tafel, zeker als de kritiek van politici komt. Die reflex is deels begrijpelijk — persvrijheid is kwetsbaar en essentieel voor de democratie — maar het mag geen schild worden tegen terechte kritiek.
Wat je vaak ziet, is dat journalisten kritiek op hun eigen functioneren verwarren met pogingen om de vrije pers als instituut te ondermijnen. Dat onderscheid is belangrijk. Een politicus mag een journalist best stevig bekritiseren, zolang hij of zij daarmee niet probeert de journalist monddood te maken of het werk onmogelijk te maken.
Het wringt dus als journalisten van anderen verwachten open te staan voor kritiek, maar zelf defensief reageren als de rollen worden omgedraaid. Als journalistiek geloofwaardig wil blijven, moet ze ook zichzelf durven bevragen — in het openbaar, en zonder meteen in de slachtofferrol te schieten.”
Zou je het interessant vinden als ik ook even uitleg hoe dit verschilt tussen landen of mediahuizen? Of wil je dat ik dit verwerk in een opiniestuk of essayvorm?
RvW: Later zal ik je vragen om een opiniestuk over de noodzaak van kritiek en tegenspraak op media en journalistiek, maar nu wil ik nog even doorvragen. OK?
ChatGPT: Zeker, graag zelfs! Vuur gerust je vragen af — ik ben benieuwd waar je naartoe wilt.
RvW: Media hebben wel een rubriek voor reacties van lezers, maar zij bepalen zelf welke worden afgedrukt of uitgezonden. Kritische en onwelgevallige reacties worden genegeerd. Hoe formuleer je kritiek op deze praktijk?
ChatGPT: Goede observatie. Je kunt die kritiek op verschillende manieren formuleren, afhankelijk van je toon — scherp, beschouwend, of constructief. Hier zijn een paar stijlen ter inspiratie:
1. Zakelijk en beschouwend:
“Hoewel media zich graag presenteren als platforms voor publiek debat, blijft de regie stevig in eigen handen. Reactierubrieken lijken open, maar in werkelijkheid worden kritische of onwelgevallige reacties vaak gefilterd. Daarmee komt de schijn van openheid in de plaats van daadwerkelijke dialoog.”
2. Scherp en polemisch:
“Media geven burgers zogenaamd een stem via ingezonden brieven of online reacties, maar alleen zolang die kritiek niet te veel wringt. Het is een toneelstuk: de redactie is regisseur, de lezer mag figureren — mits hij de juiste tekst uitspreekt.”
3. Constructief kritisch:
“Als media werkelijk staan voor een open debatcultuur, dan hoort daar ook het toelaten van scherpe kritiek op hun eigen functioneren bij. Het huidige selectieproces van lezersreacties geeft echter vooral ruimte aan stemmen die binnen het veilige redactionele kader passen. Dat is een gemiste kans voor transparantie en wederzijds vertrouwen.”
Wil je dat ik één van deze invalshoeken uitwerk in een kort opiniestukje of paragraaf? Of wil je samen verder zoeken naar een stijl die het beste past bij jouw stem?
RvW: Laten wij nog even verder zoeken. Een journalist of redacteur is van mening dat een rubriek of forum voor reacties van lezers, kijkers of luisteraars geen openbare ruimte is waarin burgers aanspraak kunnen maken op hun vrijheid van meningsuiting.
ChatGPT: Mooi, dit is precies het spanningsveld waar het interessant wordt. Die journalist/redacteur heeft juridisch gezien gelijk — maar moreel en maatschappelijk valt er van alles over te zeggen. Hier zijn een paar manieren om die spanning in een scherpe of genuanceerde kritiek te verwoorden:
1. Genuanceerd en kritisch:
“Het klopt dat een rubriek voor lezersreacties formeel geen publieke ruimte is. De redactie heeft het laatste woord. Maar wanneer media zichzelf profileren als pleitbezorgers van open debat en democratische waarden, roept het vragen op als zij kritiek op hun eigen rol structureel weren. Vrijheid van meningsuiting mag dan juridisch niet opeisbaar zijn binnen een redactioneel kader, moreel ligt dat een stuk ingewikkelder.”
2. Filosoferend en prikkelend:
“Een redactie is geen rechtbank, maar evenmin een privéhuiskamer. Ze beweegt zich in het spanningsveld tussen publieke rol en particuliere macht. Zolang media ruimte bieden voor reacties, maar selectief blijven in wat ze doorlaten, oefenen ze macht uit over het publieke gesprek zonder er volledig verantwoordelijkheid voor te nemen.”
3. Scherp en activistisch:
“Wanneer media bepalen welke kritiek op henzelf wel of niet mag worden gehoord, verschuift de grens tussen journalistiek en propaganda. Je kunt je niet presenteren als hoeder van het vrije woord, terwijl je zelf beslist wie er mag spreken.”
Deze formuleringen zetten allemaal in op het spanningsveld tussen de formele zeggenschap van redacties en de maatschappelijke verwachtingen van openheid. Wil je samen een toon vinden die het meest aansluit bij jouw positie of project?
RvW: Bestaan er gezaghebbende media die kritische reacties van burgers publiceren?
ChatGPT: Ja, die bestaan — maar hoe kritisch en hoe vaak ze zulke reacties publiceren, verschilt sterk per medium, cultuur en onderwerp. Hier zijn een paar voorbeelden van media die in principe ruimte bieden aan kritische reacties van burgers, ook als die zich richten op het medium zelf:
1. De Correspondent (NL)
Open reactie-sectie voor betalende leden.
Staat redelijk veel kritische discussie toe, ook over eigen journalistiek.
Redacteuren mengen zich soms actief in de reacties.
Maar: moderatie blijft stevig; bij herhaling van “onnodig polariserende” of “off-topic” kritiek kan ingegrepen worden.
2. The Guardian (UK)
Heeft een ombudsman (Readers’ Editor) en publiceert soms kritische brieven.
In de “Letters to the Editor” worden af en toe scherpe lezersreacties geplaatst, ook over de krant zelf.
Biedt ook ruimte aan opiniestukken van buitenstaanders met een kritisch perspectief op de media.
3. New York Times (VS)
Publiceert kritische brieven van lezers.
Heeft een public editor gehad (tot 2017), die publiekelijk kritiek op de NYT kon onderzoeken en publiceren.
Zeer streng gemodereerd, maar met enige ruimte voor debat over de eigen rol.
4. NRC (NL)
Heeft een opiniepagina en lezersbrievenrubriek, waarin ook kritische brieven over de krant of de journalistiek kunnen verschijnen.
Kritiek op media wordt soms verwerkt in columns of essays van externe auteurs.
Samenvattend:
Ja, sommige gezaghebbende media publiceren kritische reacties van burgers, maar binnen duidelijke grenzen. Ze behouden redactionele controle en neigen er vaak toe kritiek die constructief of genuanceerd is eerder te plaatsen dan reacties die hun legitimiteit fundamenteel in twijfel trekken.
Wil je dat ik voorbeelden opzoek van concrete brieven of reacties waarin media zichzelf laten bekritiseren — of ben je op zoek naar een overzicht voor een groter betoog?
RvW: Is het een taak van publieke media om de democratie te dienen?
ChatGPT: Ja, dat is het — en niet alleen in morele zin, maar vaak ook als expliciete opdracht.
1. In Nederland:
De Publieke Omroep (NPO) heeft de wettelijke taak om:
“bij te dragen aan de democratische, sociale en culturele ontwikkeling van de samenleving.“ (Bron: Mediawet, artikel 2.1)
Dit betekent o.a. dat publieke media informatie moeten bieden die burgers helpt geïnformeerde keuzes te maken, ruimte moeten geven aan pluriformiteit van meningen, en een platform moeten zijn voor maatschappelijk debat.
2. Breder in Europa:
Ook bijvoorbeeld de BBC in het VK heeft als kernmissie:
“To inform, educate and entertain,” met als expliciet doel: “supporting democracy and fostering citizenship.“
3. Waarom deze taak belangrijk is:
Publieke media worden deels of volledig gefinancierd met belastinggeld. In ruil daarvoor wordt verwacht dat zij:
onafhankelijk zijn van commerciële en politieke belangen,
kritisch en controlerend optreden richting machthebbers,
ruimte geven aan diverse stemmen in de samenleving,
bijdragen aan een goed geïnformeerde publieke opinie.
Dus ja, het dienen van de democratie is geen vrijblijvende missie, maar een kernopdracht van publieke media. De vraag die daaruit voortvloeit, is natuurlijk: doen ze dat ook goed genoeg? En: hoe verhoudt die taak zich tot hoe ze omgaan met kritiek van burgers?
Zullen we dáár de volgende laag van de discussie op richten?
RvW: De Nederlandse Publieke Omroep NPO heeft programma’s als Mediaforum, maar daarin zijn voornamelijk journalisten aan het woord.
ChatGPT: Exact — en dat roept een terechte vraag op over zelfkritiek versus zelfbevestiging.
Kritisch punt: Programma’s als Mediaforum (NPO Radio 1) profileren zich als reflectie op de media, maar ze blijven grotendeels interne gesprekken. Journalisten praten over journalisten, meestal met collega’s uit dezelfde bubbel: redacteuren, presentatoren, columnisten. Dat kán waardevol zijn, maar het gevaar is dat het eerder een gesloten circuit wordt dan een echt publiek debat.
Waarom dat problematisch is:
Het suggereert zelfreflectie, maar sluit kritische buitenstaanders uit: geen burgers, geen mediacritici van buiten de sector, geen wetenschappers die écht onafhankelijk zijn.
Kritiek van burgers op journalistiek blijft vaak afwezig of wordt geframed als “wantrouwen” of “onbegrip”.
Dit versterkt de indruk dat media meer bezig zijn met hun reputatie dan met echte verantwoording.
Hoe je dit zou kunnen verwoorden:
“Publieke media hebben een taak richting de democratie, maar in programma’s als Mediaforum blijft die opdracht steken in een gesprek van journalisten met zichzelf. Kritische burgers zijn meestal toeschouwer, zelden deelnemer. Zo blijft de controle op de media beperkt tot de media zelf — en dat is geen echte controle.”
Wil je dat ik help om dit als opiniestukje, essay of pamflet op te bouwen? Of wil je het combineren met die eerdere punten over lezersreacties en zelfselectie?
RvW: Graag een opiniestukje of pamflet (ik ben benieuwd naar het verschil) in combinatie met eerdere punten over lezersreacties en zelfselectie.
ChatGPT: Leuk dat je dat verschil aanstipt! Even kort:
Een opiniestuk is meestal rationeel en betogend, geschreven voor kranten of tijdschriften. Het wil overtuigen met argumenten en voorbeelden.
Een pamflet is feller, emotioneler, activistischer. Het wil aanzetten tot actie of protest, en mag best scherp of provocerend zijn.
Ik geef je hier eerst een opiniestukje, en daarna een kort pamflet op basis van hetzelfde idee — dan kun je kiezen welke toon je beter vindt passen.
[Als Opiniestuk:]
“Wie controleert de media, als de media zichzelf controleren?
Publieke media dragen een grote verantwoordelijkheid. Ze worden gefinancierd met publiek geld, en hun taak — vastgelegd in de wet — is helder: bijdragen aan de democratische, sociale en culturele ontwikkeling van Nederland. Dat betekent onder meer dat ze kritisch, onafhankelijk en transparant moeten zijn. Maar wat gebeurt er als die transparantie vooral naar buiten wordt beloofd, maar intern wordt afgesloten?
Neem programma’s als Mediaforum op NPO Radio 1. In theorie bedoeld als reflectie op de rol van de media, maar in de praktijk vooral een gesprek tussen journalisten onderling. Er komen zelden burgers aan het woord, laat staan mediacritici van buiten het vak. Dat is een gemiste kans. Wanneer de journalistiek zichzelf beoordeelt op basis van gesprekken binnen de eigen kring, ontstaat er eerder bevestiging dan bevraging.
Hetzelfde zie je bij rubrieken voor lezersreacties. Media bieden ruimte voor feedback, maar behouden altijd de redactionele controle. Kritische of onwelgevallige reacties verdwijnen vaak stilletjes in de prullenbak. Dat is hun recht — maar het ondermijnt hun geloofwaardigheid. Wie het publieke debat wil faciliteren, moet dat debat niet alleen regisseren, maar ook durven ondergaan.
Vrijheid van meningsuiting geldt misschien niet juridisch binnen de redactionele kolommen van een krant of omroep, maar moreel ligt dat anders. Wanneer media de stem van de burger uitnodigen, maar slechts selectief doorlaten, ontstaat er een façade van openheid. En dat is funest voor het vertrouwen.
Het wordt tijd dat publieke media hun publieke karakter werkelijk serieus nemen. Niet door méér met zichzelf te praten, maar door structureel ruimte te maken voor kritiek van buitenaf — ook als die schuurt.”
[Als Pamflet:]
“Stop het gesloten gesprek!
Zogenaamd open. Zogenaamd kritisch. Zogenaamd voor de burger.
De publieke omroep houdt het gesprek graag binnenshuis. In Mediaforum en soortgelijke programma’s mogen journalisten hun eigen beroepsgroep becommentariëren — maar zelden krijgen burgers het woord. De deur staat op een kier, zolang je netjes blijft. Kritiek? Mag. Maar alleen als het geen echte bedreiging vormt.
Wat heb je aan een lezersrubriek als alleen de brave brieven worden geplaatst? Wat heb je aan een publieke taak als je geen publieke tegenspraak duldt?
Zolang media hun eigen spiegel zijn, blijft de controle illusie. Echte democratie vraagt om openheid, confrontatie, en het lef om ook onaangename kritiek te laten klinken. Niet in een bijzin. Niet in een filter. Maar luid en duidelijk, op een plek die ertoe doet.
Publieke media, laat het publieke toe. Of noem je zelf geen publieke media meer.”
Laat me weten welke toon jou het meest aanspreekt — of wil je een mengvorm?
RvW: Bedankt! Beide spreken mij aan. Ik ga kijken wat ik ermee kan doen. Het is de kunst om hiervoor het juiste aanspreekpunt te vinden. Kan ik dit interessante gesprek bewaren en er later op terugkomen? Kan ik er een link naar plaatsen?
ChatGPT:
Graag gedaan! Fijn dat beide vormen je aanspreken — en inderdaad, de kunst zit ‘m nu in het vinden van het juiste kanaal of aanspreekpunt: een hoofdredactie, een ombudsman, een mediaplatform, een debatcentrum of zelfs een opiniemaker via sociale media.
EINDE VAN MIJN ‘GESPREK’ MET CHATGPT. (Die reageert tenminste.)
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 10 januari 2022 18:48 Aan: E-mail Ombudsman <ombudsman@nrc.nl> Onderwerp: Journalistiek verdient kritiek (maar krijgt die te weinig).
Geachte Ombudsgroep,
“Journalistiek ontbeert kwaliteitscontrole,” schreef Kamerlid (D66) Francine Giskes in NRC van 8/1 jl. ‘Journalistiek verdient kritiek’ was het motto van mijn Volkskrant Weblog ‘Donqui’ in de tijd dat dat forum nog niet door directie en hoofdredactie van die krant was verkwanseld aan uitgeverij Sanoma BV (die het vervolgens verdonkeremaande). Tussen Giskes’s stuk en mijn blogs over dit onderwerp bestaan veel overeenkomsten, maar er is één groot verschil: Het opiniestuk van Francine Giskes werd geplaatst en het VK Weblog werd in zijn geheel verwijderd.
“De ‘blik van buiten’ als kritisch licht op de journalistiek” stond boven de column die NRC hoofdredacteur René Moerland schreef naar aanleiding van de (veel te lang uitgestelde) wisseling van ombudsman van zijn krant. Negen redacteuren van NRC Handelsblad gaan praten met journalisten en met mensen die door de journalistiek waren geraakt. De verhalen van de niet-journalisten passeren dus eerst een journalistieke filter voordat wij ze te lezen krijgen. De slager geeft het keuren van zijn vlees niet graag geheel uit handen..
Volgens hoofdredacteur Moerland zijn journalisten aanspreekbaar en gaan zij het debat aan. Zolang hun email adres niet onder ieder artikel staat, is dit slechts in beperkte mate het geval. Ook van verantwoording is weinig sprake. Sjoerd de Jong deed er alleen aan als hem dat uitkwam. Van kritiek was hij niet gediend. 1)
“Openheid, een (zelf)kritisch debat en het vermogen om daarvan te leren zijn eigenschappen die we hoog aanslaan in onze redactionele cultuur,” schrijft René Moerland. Dat klinkt te mooi om waar te zijn en dat is het dus ook, alle goede bedoelingen ten spijt.
Burgers kúnnen namelijk geen kritiek uiten op een medium, want die wordt domweg niet geplaatst of uitgezonden. Politici en bestuurders mógen zulke kritiek net uiten, want dan is het land te klein en de democratie acuut in gevaar: ‘Persvrijheid!’ Journalisten wíllen of dúrven het niet, uit collegialiteit of uit angst voor collegiale represailles. Media en journalistiek verheffen zich boven kritiek en onttrekken zich aan de ‘checks and balances’ die een democratie transparant, evenwichtig, eerlijk en rechtvaardig houden. Zij zijn een soort onaantastbare priesterkaste gaan vormen. Dit heeft merkbaar geleid tot een scheefgroei in de maatschappelijke en democratische machtsverhoudingen. Wij leven zodoende in een mediacratie waarin journalisten het eerste én het laatste woord hebben. Op kritiek en tegenvragen reageren zij minzaam met: “Ik stel hier de vragen.”
Ook redacties van ‘kwaliteitskranten’ doen mee aan de ‘cancelcultuur’, bijvoorbeeld door kritische brieven van ‘lastige’ lezers niet af te drukken. NRC Handelsblad plaatst slechts 10% van de ingezonden brieven. Bij andere kranten en opiniebladen is het vast niet veel anders. Logisch, gezien het plaatsgebrek in papieren kranten, maar dat is geen excuus om negen van de tien brieven dan maar in de prullenbak te gooien. De Chef Opinie van NRC vertelt in zijn wekelijkse rubriek ook niet waaróm die brieven werden geweigerd. Daar zullen ongetwijfeld ook brieven bij zijn die rake kritiek op de krant bevatten of die de redactie om een andere reden onwelgevallig zijn. Lezers krijgen geen eerlijk en volledig beeld van de reacties van lezers.
Dat beeld krijgt men wel ‘in de spelonken van de sociale media’ (columniste Elma Drayer, VK 28/12 jl), maar dus niet in de ‘nette kranten’ (idem). In onze democratische rechtsstaat wordt ons belangrijkste grond-, mensen- en burgerrecht niet beperkt door de staat maar door media en journalistiek, de zelfbenoemde waakhond van onze democratie. Hoe netjes is dat?
De Volkskrant heeft het VK Weblog op haar eigen website na enige jaren opgeheven 2): Te kritisch en te lastig. De complete inhoud van alle blogs, reacties en discussies werd verkwanseld aan de Finse uitgever Sanoma BV, die het vervolgens verdonkeremaande. Deze gang van zaken was in strijd met de afspraken met de deelnemers van het openbare forum én met hun auteursrechten. Niet netjes, dus. Toch heeft geen journalistieke haan hiernaar gekraaid. Begrijpelijk, want kritiek op een medium is ‘not done‘ en een journalist verspeelt er zijn baan en zijn toekomst mee.
Omdat ik een ‘lastige’ lezers ben, werd ik ooit door Henk Blanken, adjunct-hoofdredacteur van het Dagblad van het Noorden’ met publiekelijk afgebrand in zijn artikel ‘De querulant en de journalist’ 3). Hij schreef “Ik ken die lezer, ook al wordt hij niet met name genoemd”. Hij had mij nooit gesproken of geschreven! Als je bij een redactie eenmaal als ‘querulant’ te boek staat, mag die je voortaan negeren, blokkeren, verbannen en uitsluiten. Je bent levenslang gecanceld, óók al was je kritiek nog zo terecht en raak. Juist daarom, zelfs. Veel journalisten en columnisten zijn in feite betaalde querulanten.
Sinds ik jaren geleden door de Chef Opinie (rare titel, niemand zou de baas mogen zijn van andermans opinies) van de Volkskrant werd verbannen 4) vanwege een keurige maar rake en kennelijk pijnlijke reactie op een column(!), heb ik drie opeenvolgende ombudsmannen en -vrouwen en twee opeenvolgende hoofdredacteuren gevraagd om te juistheid, rechtvaardigheid en proportionaliteit deze diffamerende sanctie te laten onderzoeken. Kansloos, er wordt zelfs niet op gereageerd.
Ik hoop dat uw onderzoek inderdaad zal leiden tot veranderingen in het journalistieke denken, niet alleen bij NRC Handelsblad. Want:
Dit was de reactie die leidde tot mijn verbanning gedurende anderhalf jaar door de Volkskrant (zonder deugdelijke motivatie, zónder mogelijkheid van verweer):
“Knap hè, hoe Paul Brill met zijn verwijzing naar ‘het Midden-Oosten’ het noemen van Israël als ‘hot issue’ zorgvuldig vermijdt. Hij laat echter geen gelegenheid onbenut om Iran in een kwaad daglicht te stellen. Ook hier niet, dus. Iran moet natuurlijk goed in de gaten worden gehouden, maar Israël is en blijft nog altijd ‘the hottest issue of them all’ met zijn systematische schendingen van het internationale recht (waaronder kernwapenverdragen).”
Aan Burgemeester en Wethouders
van de Gemeente Amstelveen
Laan Nieuwer-Amstel 1
1182 JR AMSTELVEEN
Amstelveen, 9 september 1998
Betreft: Overkapping A9 en Beneluxbaan
Geacht College,
Gaarne zou ik hierbij willen pleiten voor een studie naar de mogelijkheden van het overkappen van gedeelten van de Burgemeester Van Sonweg (de A9) en de Beneluxbaan.
Tegenover de ongetwijfeld hoge kosten zouden overkappingen een aantal aanmerkelijke voordelen kunnen bieden:
“Waarschuwing. Als u deze reactie nog een keer plaatst, bannen we u.”
(Henk Müller, chef Opinie van de Volkskrant, 30 november 2009.)
“Ik heb uw noodkreet in goede orde ontvangen. Wat vliegt de tijd! Dat lijkt me een mooi moment om u voor te stellen weer mee te doen aan het debat.”
(Henk Müller, chef Opinie van de Volkskrant, 20 april 2011.)
Verbanning is al zou oud als de mensheid en zelfs ouder. Het is een manier om ongewenste elementen uit de gemeenschap (dorp, stad, land, organisme) te verwijderen. Op internet is verbanning door moderators de ultieme straf, dan wel een machtsmiddel, om een online gemeenschap (zoals een internetforum) te vrijwaren van ongewenste individuen. (Vrij naar Wikipedia.)
Zelf ben ik een paar keer voor korte of lange tijd uit internetfora verbannen geweest. De eerste keer was door de redactie van Standpunt NL (Stand.nl) en later nog door het Amstelveens Nieuwsblad (Dichtbij) en door Amstelveen.blog.nl , beide keren omdat ik bezwaar had gemaakt tegen anonieme smaad en laster. Verbanning gebeurt vaak terecht, maar ook vaak ten onrechte. Met bannelingen in de laatste categorie bevind ik mij in goed gezelschap. Maar iedere verbanning is pijnlijk, schadelijk en (zeker in het internettijdperk) onuitwisbaar.
Onderstaand relaas gaat over mijn verbanning door de Volkskrant in 2009. Hiervan heb ik nog steeds last omdat er in discussies op het internet altijd wel een opponent is die andere deelnemers hierop wijst met de bedoeling mij te diffameren en tot zwijgen te brengen. In heb destijds gedurende anderhalf jaar jaar vergeefs geprobeerd om mijn verbanning ongedaan te laten maken, omdat ik daardoor niet meer kon reageren en discussiëren op mijn favoriete forum. In feite kwam dit neer op een uitsluiting van deelname aan het democratische proces. Dit dient immers voor burgers niet beperkt te blijven tot zo nu en dan stemmen.
Was deze zware sanctie terecht? Oordeel zelf.
Op 27 november 2009 schreef Paul Brill (columnist, commentaarschrijver, recensent en verslaggever van de Volkskrant) in zijn column ‘Obama’s lakmoesproef:
“Kunnen bepaalde problemen in de wereld worden omzeild of verlicht door ze domweg anders te definiëren? Het lijkt er wel eens op dat sommigen menen dat dit inderdaad mogelijk is. Vorig weekeinde woonde ik een grote internationale veiligheidsconferentie bij in de Canadese havenstad Halifax. Alle hot issues kwamen aan bod: de toekomst van de NAVO, Afghanistan, Pakistan, Iran, het Midden-Oosten, zeepiraterij, nucleaire ontwapening.”
In de reactie- en discussieruimte van de Volkskrant schreef ik de volgende reactie:
“Knap hè, hoe Paul Brill met zijn verwijzing naar ‘het Midden-Oosten’ het noemen van Israël als ‘hot issue’ zorgvuldig vermijdt. Hij laat echter geen gelegenheid onbenut om Iran in een kwaad daglicht te stellen. Ook hier niet, dus. Iran moet natuurlijk goed in de gaten worden gehouden, maar Israël is en blijft nog altijd ‘the hottest issue of them all’ met zijn systematische schendingen van het internationale recht (waaronder kernwapenverdragen).”
Deze reactie werd niet alleen verwijderd maar was enige dagen later ook de aanleiding te zijn geweest tot mijn verbanning zonder enige waarschuwing of mededeling en dus ook zonder motivatie en mogelijkheid van verweer.
In Nederland schenden de anonieme censoren van de media de regels van democratie en rechtsstaat door onwelgevallige meningsuitingen op openbare platforms voor publiek debat te weigeren of te verwijderen. Ondertussen worden opiniemakers zoals columnisten, commentaarschrijvers en presentatoren beter beschermd tegen kritiek en tegenspraak dan politici, bestuurders of leden van het Koninklijk Huis.
In de periode die aan mijn verbanning door de Volkskrant voorafging had ik al regelmatig problemen ondervonden met het inloggen op de website van de krant en met weigering of verdwijning van mijn reacties. Ik had het ook al eerder aan de stok gehad met Henk Müller, de poortwachter die onwelgevallige reacties en commentaren tegenhoudt. Hij deed dat kennelijk zozeer tot tevredenheid van de hoofdredactie dat hij werd gepromoveerd tot chef Opinie van de Volkskrant en daarmee – gek genoeg – ook van míjn opinies. Die werden na deze affaire dan ook nooit meer geplaatst.
Hieronder volgt de langdurige correspondentie waarin ik vergeefs verzoek om ‘rechtsherstel’ en excuses van de Volkskrant voor mijn onterechte verbanning wegens meningsuiting.
____
“Volgens de regels hoeven we geen waarschuwing, reden of wat dan ook te geven voor verwijdering. .. Dat is niet onfatsoenlijk of oneerlijk.”
(Henk Müller, Chef Opinie van de Volkskrant.)
Van: Henk Müller Verzonden: woensdag 9 september 2009 16:21 Aan: Robert van Waning Onderwerp: Selectiviteit, partijdigheid, willekeur. (RE: verwijdering))
Geachte heer Van Waning,
Mijn vakantie was heerlijk, zonder reageerders blijkt er ook een leven te zijn.
Korte reactie: Dat ze met hun vingers knippen en weg reactie, onzin. Zouden ze wel willen, maar wij verwijderen volgens onze eigen maatstaven. Hoeveel oproepen er ook komen om u te bannen, dat bepalen we zelf. U wordt niet extra in de gaten gehouden hoewel u zeer prominent aanwezig bent op het forum. U heeft tegenstanders, maar naar mijn smaak moet u wel een beetje de proporties in het oog houden. Brandstapel, aanslagen. We leven niet in het Midden-Oosten.
Volgens de regels hoeven we geen waarschuwing, reden of wat dan ook te geven voor verwijdering. Laat staan dat we de verwijderde teksten (die zijn verwijderd omdat ze niet aan de regels voldoen) zouden terugsturen. Dat is niet onfatsoenlijk of oneerlijk. U zet de zaken op zijn kop. Kritiek op discriminatoire aspecten is vanzelfsprekend toegestaan.
___
Misschien toch weer stiekem verbannen?
Van: Robert van Waning Verzonden: zondag 29 november 2009 18:12 Aan: ‘VK Ombudsman’ ; h.muller@volkskrant.nl; internet@volkskrant.nl Onderwerp: Misschien toch weer eens stiekem verbannen? (Het lukt maar niet om een reactie te versturen.)
Geachte Ombudsman,
Vandaag (zondag 29/11) wilde het mij maar niet lukken om een bijdrage te leveren aan de discussie over ‘ClimateGate’. Ik kreeg steeds een foutmelding dat er geen verbinding mogelijk was.
De eerste keer dat dit gebeurde, was ook mijn hele tekst verdwenen. Die heb ik opnieuw geschreven en weer verstuurd. Wéér een foutmelding, maar gelukkig had ik nu eerst een afschrift van mijn tekst gemaakt. Later heb ik het nog een paar keer geprobeerd, maar ik kreeg steeds geen verbinding.
Zojuist bemerkte ik dat een reactie van mij op de laatste column van Paul Brill was verwijderd. Brill had weer eens Iran en het Midden-Oosten op een selectieve manier ter sprake bracht, en daar wil ik dan natuurlijk graag mijn commentaar op geven.
U weet immers dat ik een voorstander ben van ongebonden, afhankelijke en onpartijdige journalistieke opinievorming en van een open publiek debat op kwesties die ons allemaal aangaan. In een democratische rechtsstaat zou dat allemaal een normale zaak zijn.
Ik heb nu toch wel het sterke vermoeden dat mijn mening de internetredactie onwelgevallig was en dat ik weer eens stiekem ben verbannen, zonder enige waarschuwing, zonder mogelijkheid van (eventuele) aanpassing en verweer en ook zonder dat ik een afschrift heb van hetgeen ik had geschreven. Ik kan dus zelfs geen behoorlijke klacht indienen tegen deze inbreuk op mijn recht op vrije meningsuiting.
Dit zijn Sovjet- en Stasi-methoden. Ik hoop dat u die mensen wilt wijzen op geldende regels van recht, fatsoen en behoorlijke, onafhankelijke journalistiek.
____
Achterbakse verbanning blijkt inmiddels weer even stiekem te zijn opgeheven. Wat een raar gedoe.
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 30 november 2009 15:42 Aan: ‘VK Ombudsman’ ; h.muller@volkskrant.nl; Onderwerp: Achterbakse verbanning blijkt inmiddels weer even stiekem te zijn opgeheven. Wat een raar gedoe.
Geachte Ombudsman,
Tot mijn verrassing (en vreugde) blijkt mijn verbanning inmiddels weer te zijn opgeheven. Ondertussen weet ik nog steeds niet waarom die mij werd opgelegd! Wat een raar gedoe, en dat allemaal om Paul Brill te beschermen tegen welverdiende kritiek op zijn hetze tegen Iran en behartiging van Israëlische belangen die verantwoordelijk zijn voor systematische schendingen van het internationale recht in het algemeen en van mensen- en burgerrechten van Palestijnen in het bijzonder.
Mijn eerste (terechte uiterst correcte) reactie op de column van Paul Brill is echter nog steeds weg. Ik heb die zojuist weer (ongeveer) geschreven en verstuurd. Laat ik niet merken dat die wéér wordt verwijderd. Als dit wel gebeurt, ga ik toch elders (Joop.nl, Jaap.nl, GeenStijl.nl, etc.) eens polsen hoe over dit soort praktijken wordt gedacht. Misschien is men zelfs bij de RvdJ inmiddels hierover anders is gaan denken, want het gaat tenslotte om het openbare publieke en politieke debat waartoe de Volkskrant niet alleen oproept maar ook een openbare mogelijkheid biedt waar de regels van onze Grondwet en van internatonale verdragen en verklaringen onverkort van kracht zijn.
Als Nederlandse burger ben ik toch (hoop ik) niet helemaal rechteloos?! Deze praktijken moeten openlijk aan de kaak worden gesteld, net zolang men zich ook bij de VK ordentelijk gaat gedragen.
____
“Waarschuwing. Als u deze reactie nog een keer plaatst, bannen we u.”
(Henk Müller, chef Opinie VK)
Van: Henk Müller Verzonden: maandag 30 november 2009 15:59 Aan: Robert van Waning Onderwerp: Waarschuwing
U bent weer off topic. Brill schreef over Iran en Afghanistan en niet over Israel, zie mijn vorige mail. Uw opmerking over Israël Lobby is voor uw rekening. Als u deze reactie nog een keer plaatst, bannen we u. Als u naar GeenStijl of Joop wilt gaan, ga uw gang, ook de raad voor journalistiek wat mij persoonlijk betreft. Ook de opmerkingen aan adres Brill zijn off topic, het gaat om de column niet om de schrijver.
____
Onder uw bewind regeert de willekeur op de internetsite van de Volkskrant.
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 30 november 2009 17:42 Aan: ‘Müller, Henk’ ; ‘VK Ombudsman’ Onderwerp: Insgelijks (RE: waarschuwing)
Paul Brill schreef wél over Israël, tenzij dat land opeens niet meer in het Midden-Oosten ligt of daar niet meer voor grote problemen en spanningen zorgt.
Hij wilde alleen dat land niet als een ‘hot issue’ bestempelen, terwijl het dat natuurlijk wel is, al vele jaren lang. Daarom vermeed hij dus zorgvuldig het noemen van de naam van die agressieve, kolonialistische, bezettende, onderdrukkende en discriminerende kernwapenmacht als ‘hot issue’, maar benoemde natuurlijk wel weer Iran als zodanig omdat hij een voortdurende hetze tegen dat land voert.
Zolang Paul Brill dat blijft doen, mag ik daarover iedere keer mijn mening geven. Our’s is a free country. Onder uw bewind regeert de willekeur op de internetsite van de Volkskrant.
___
“In ieder geval sta ik u keurig te woord, dat is weer geen willekeur 🙂 “
(Henk Müller, chef Opinie VK)
Van: Henk Müller Verzonden: dinsdag 1 december 2009 11:52
Aan: Robert van Waning
Onderwerp: RE: Insgelijks (RE: waarschuwing)
In ieder geval sta ik u keurig te woord, dat is weer geen willekeur 🙂
___
Die achterbakse verwijdering van mijn reactie en mijn onterechte verbanning, waren helemaal niet zo ‘keurig’ van u. Zelfs journalisten moeten zich houden aan regels van fatsoen, democratie en (internationaal) recht.
Van: Robert van Waning Verzonden: 1 december 2009 12:26 Aan: ‘Müller, Henk’ Onderwerp: RE: Insgelijks (RE: waarschuwing)
Wat kletst u nu weer. Die achterbakse verwijdering van mijn reactie en mijn al even stiekeme, onaangekondigde, ongemotiveerde en onterechte verbanning, waren helemaal niet zo ‘keurig’ van u.
Over willekeur gesproken: Mijn reactie op de belangenbehartigende praatjes van Paul Brill mag nu opeens (natuurlijk) wél blijven staan. Zelfs journalisten moeten zich houden aan regels van fatsoen, democratie en (internationaal) recht. Ook u, dus.
____
“U gaat uw gang maar.”
Van: Henk Müller Verzonden: dinsdag 1 december 2009 11:49 Aan: Robert van Waning Onderwerp: RE: Insgelijks (RE: waarschuwing)
U gaat uw gang maar.
____
Ik zal mij niet door u laten weerhouden om mijn mening te uiten over lobbyisme en belangenbehartiging onder de valse vlag van ongebonden en onafhankelijke journalistiek. (RvW)
Van: Robert van Waning [mailto:post@wanhan.nl] Verzonden: dinsdag 1 december 2009 12:34 Aan: Henk Müller Onderwerp: RE: Insgelijks (RE: waarschuwing)
Reken maar.
Ik zal mij niet door u laten weerhouden om mijn mening te uiten over lobbyisme en belangenbehartiging onder de valse vlag van ongebonden en onafhankelijke journalistiek. Eerlijkheid en recht kosten vaak tijd, maar duren uiteindelijk toch het langst. U voert een verloren strijd tegen een waarheid die u kennelijk onwelgevallig is. U zit op een totaal verkeerd spoor. Ik wens u sterkte in uw dwaling, maar geen succes met uw pogingen om de vrijheid van meningsuiting te beperken.
___
“Ik stop er geen energie meer in. U bent geen redelijk mens.”
(Henk Müller, chef Opinie VK)
Van: Müller, Henk Verzonden: dinsdag 1 december 2009 12:35
Aan: Robert van Waning
Onderwerp: RE: Insgelijks (RE: waarschuwing)
Ach laat ook maar. ik stop er geen energie meer in. u bent geen redelijk mens.
___
Wat is er ‘redelijk’ aan een onaangekondigde en ongemotiveerde verbanning die de volgende dag ook weer zomaar blijkt te zijn opgeheven ?
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag 1 december 2009 12:44 Aan: ‘Müller, Henk’ ; ‘VK Ombudsman’ Onderwerp: ‘Redelijk’? Look who’s talking! (RE: Insgelijks (RE: waarschuwing))
Wat is er dan zo ‘redelijk’ aan de stiekeme verwijdering van een reactie die de volgende dag gewoon ‘mag’ blijven staan?
En wat is er ‘redelijk’ aan een onaangekondigde en ongemotiveerde verbanning die de volgende dag ook weer zomaar blijkt te zijn opgeheven zonder één woord van verklaring, laat staan met een verontschuldiging voor alle tijd, moeite en ergernis die mij dit weer heeft gekost?! U bent echt de verkeerde man op de verkeerde plaats.
___
“nta rajul majnun kathir”
Van: Müller, Henk Verzonden: dinsdag 1 december 2009 12:49 Aan: Robert van Waning Onderwerp: RE: ‘Redelijk’? Look who’s talking! (RE: Insgelijks (RE: waarschuwing))
“nta rajul majnun kathir”
___
“Overigens bent u geband want ondanks de waarschuwing heeft u weer die tekst over Brill on line gezet, zelfs twee keer.”
(Henk Müller, chef Opinie VK)
Van: Henk Müller Verzonden: dinsdag 1 december 2009 12:52 Aan: Robert van Waning Onderwerp: RE: Insgelijks (RE: waarschuwing)
Overigens bent u geband want ondanks de waarschuwing heeft u weer die tekst over Brill on line gezet, zelfs twee keer
____
Ben ik nu alwéér verbannen? Waarom nú weer?! (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag 1 december 2009 13:03 Aan: ombudsman@volkskrant.nl; ‘Müller, Henk’ Onderwerp: Ben ik nu alwéér verbannen? Waarom nú weer?!
Ben ik nu alwéér verbannen? Waarom nú weer?!
____
“U bent geband omdat u ondanks een waarschuwing gisteren toch tot twee keer toe een off-topic reactie over de column van Brill had geplaatst.”
(Henk Müller, chef Opinie VK)
Van: Henk Müller Verzonden: dinsdag 1 december 2009 13:09 Aan: Robert van Waning Onderwerp: RE: Ben ik nu alwéér verbannen? Waarom nú weer?!
U bent geband omdat u ondanks een waarschuwing gisteren toch tot twee keer toe een off-topic reactie over de column van Brill had geplaatst, waarvan u zich vanmorgen zelf afvroeg waarom die er wel stond en een eerdere soortgelijk eraf was gehaald. Na dit geconstateerd te hebben (ik heb de teksten opgeslagen) constateerden we verder dat u een expliciete waarschuwing negeerde.
____
Het is dus pertinent ONJUIST dat mijn reacties en bijdragen off-topic zouden zijn geweest. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag 1 december 2009 18:57
Aan: ombudsman@volkskrant.nl; ‘Müller, Henk’; internet@volkskrant.nl
Onderwerp: Onverdiende, onterechte, onbehoorlijke en onrechtmatige verwijderingen en verbanning.
Geachte Ombudsman,
Henk Müller heeft mij weer eens verbannen, en alweer ten onrechte.
Paul Brill had in zijn column ‘Obama’s lakmoesproef’ (VK 27-11-2009) namelijk o.a. geschreven: [Zie boven.]
Mijn broer J. Jan Willem van Waning (oud-onderzeebootcommandant, deskundige op het gebied van geostrategische zaken en oud-Tweede Kamerlid (D66)) schreef op 30-11-2009 23:54 o.a.
“Maar Obama kan niet anders – daarvoor heeft hij zichzelf teveel gecommitteerd aan deze ‘noodzakelijke’ oorlog. Wat de consequenties zullen zijn in deze gewelddadige regio valt moeilijk te voorspellen. Hierbij zou ook de mogelijkheid van een Israelische aanval op Iran moeten worden verdisconteerd.”
In mijn laatste bijdrage van 01-12-2009 09:51 reageerde ik zowel op die bijdrage van mijn broer als op de opmerking van Paul Brill dat ook nucleaire ontwapening ter sprake was gekomen in de bijeenkomst in de door hem bezochte (en in zijn column becommentarieerde) bijeenkomst in Halifax als volgt:
“Zelfs de steeds grotere kans van een Israëlische aanval op Iran geldt voor de buitenlandcommentator van de Volkskrant kennelijk niet als een ‘hot issue’.
‘Red de vrede, maak een atoombom’, schreef Martin van Crefeld, hoogleraar militaire geschiedenis aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, op 12 december 2006 in NRC Handelsblad. Volgens hem heeft de overdracht van nucleaire technologie (de Russische aan China, de Franse aan Israël, de Israëlische aan Zuid-Afrika, de Nederlandse aan Pakistan en de Noord-Koreaanse aan Iran) er in de afgelopen jaren in aanzienlijke mate toe bijgedragen dat grootscheepse oorlogen tussen landen zijn uitgebleven. Van Crefeld noemt het hele debat ‘gebakken lucht’:
“Lang geleden hebben de Amerikanen besloten dat alleen zíj goed genoeg, democratisch genoeg en verantwoordelijk genoeg zijn om kernwapens te bezitten – wat misschien verband houdt met het feit dat zij als enigen die wapens gebruikt hebben. In de ogen van veel anderen, vrienden zowel als vijanden, lijkt dit bespottelijk.”
Israël en de buitenlandcommentator van de Volkskrant wachten het gereedkomen van het Iraanse tegenwicht tegen de Israëlische kernwapens toch maar liever niet af en zouden dat land dus liever vandaag dan morgen platgebombardeerd willen zien. Dat mag toch wel een ‘hot issue’ worden genoemd, lijkt me. “
Het is dus pertinent ONJUIST dat mijn reacties en bijdragen off-topic zouden zijn geweest. Toch werd ook deze reactie verwijderd door moderator Henk Müller.
Ik verzoek u derhalve zowel de onterechte verwijderingen als mijn onverdiende en onrechtmatige verbanning ongedaan te maken.
____
“Ik kan wel een beetje meevoelen met de moderator. Het lijkt toch echt op een persoonlijke aanval op Paul Brill. Daar is de opiniesectie niet voor bedoeld.” (Thom Meens, Ombudsman de Volkskrant.)
Van: Thom Meens, Thom [VK Ombudsman] Verzonden: woensdag 2 december 2009 9:23 Aan: Robert van Waning CC: Müller, Henk Onderwerp: RE: Onverdiende, onterechte, onbehoorlijke en onrechtmatige verwijderingen en verbanning.
Geachte heer Van Waning,
Ik kan wel een beetje meevoelen met de moderator. Het lijkt toch echt op een persoonlijke aanval op Paul Bril. Daar is de opiniesectie niet voor bedoeld. Het zou helpen als u het wat zakelijker opschrijft. Volgens mij is er niets tegen in te brengen als u vragen stelt waarom de VK dit aspect niet noemt, maar ligt het vooral aan de toon.
Met vriendelijke groet, Thom Meens, Ombudsman redactie de Volkskrant
____
Een voortdurend levendig en soms zelfs fel publiek debat vormt een levensvoorwaarde voor het voortbestaan van ons land als vrije, verlichte, beschaafde en democratische rechtsstaat.
Eerst een sanctie toepassen, en daarna pas een reden verzinnen, dat kan natuurlijk niet.
Van: Robert van Waning Verzonden: woensdag 2 december 2009 15:38 Aan: ‘VK Ombudsman’ Onderwerp: Eerst een sanctie toepassen, en daarna pas een reden verzinnen, dat kan natuurlijk niet. (Re: Onverdiende en onterechte verbanning)
[Geen reactie.]
Geachte Ombudsman,
Volgens u ’lijkt’ mijn reactie op die column(!) een persoonlijke aanval op Paul Bril. En dat rechtvaardigt volgens u dus mijn totale uitsluiting van het publieke debat op de openbare forum van mijn keuze? Mooi is dat. Ik kan mij nog herinneren wat u ooit schreef over columnisten die anderen ook nooit spaarden en dus zelf ook niet al te gevoelige lange tenen moesten hebben. Maar het ergste is dat het allemaal nergens op slaat, want het was wel degelijk een inhoudelijke en uiterst beschaafde reactie op wat Brill had geschreven.
Uit uw bericht maak ik op dat u niet alleen instemt met de verwijdering van mijn reacties op de column van Paul Brill maar ook dat u bewilligt in mijn uitsluiting van het openbare, publieke en politieke debat op het forum van mijn keuze.
Zonder dit nader toe te lichten, noemt u ‘de toon’ van mijn reactie als grond voor deze ingrijpende maatregelen die neerkomen op een schending van zowel mijn recht als mijn mogelijkheid om mijn mening te uiten over een column (een opiniestuk, dus) met een overduidelijk vooringenomen en partijdige inhoud en strekking. Dit is echter niet de oorspronkelijke reden waarom mijn reactie was verwijderd en waarom ik ben verbannen uit de discussiefora op de internetsite van de Volkskrant.
Moderator/censor/commentator Henk Müller had namelijk als reden voor mijn verbanning opgegeven dat mijn (door hem verwijderde) reactie ‘off-topic’ (geen betrekking hebbend op het onderwerp) zou zijn geweest.
U schrijft: “Volgens mij is er niets tegen in te brengen als u vragen stelt waarom de VK dit aspect niet noemt, [..] Hiermee ondergraaft u Müllers motivering van de strenge straf die hij mij zonder enige waarschuwing (laat staan met enige mogelijkheid van verweer) had opgelegd.
De mij opgelegde straf mist dus iedere rechtsgrond. Niettemin wordt die gehandhaafd, alleen nu om een andere reden. Nu gaat het opeens om ‘de toon’ van mijn terechte kritiek op hetgeen Paul Brill had geschreven en daarmee juist bewust niet had geschreven. Iedereen met een beetje moreel en juridisch besef, weet dat het ontoelaatbaar is om achteraf een nieuwe grond te schuiven onder een reeds ten uitvoer gebrachte sanctie.
Ook het tweede verwijt dat er nu door u met de haren bij wordt gesleept, treft geen doel. Ik had in mijn reactie immers niets geschreven wat ook maar enigszins kan worden beschouwd als een onjuiste, grove, beledigende of ook maar enigszins scherpe aantijging aan het adres van Paul Brill persoonlijk.
Als de toon van het openbare, publieke en politieke debat in alle vrije democratische landen even gematigd en beschaafd zou zijn aan die van mijn reactie op de column(!) van Paul Brill, dan zouden politici, journalisten en burgers in een coma van verveling geraken en zou het democratisch proces tot stilstand komen door gebrek aan inspiratie en motivatie.
Paul Brill schreef in zijn column dat volgens sommige mensen bepaalde problemen in de wereld kunnen worden omzeild of verlicht door ze domweg anders te definiëren. Hij gaf daarvan zelf een markant voorbeeld door te schrijven dat tijdens de internationale veiligheidsconferentie in Halifax “alle hot issues aan bod waren gekomen: de toekomst van de NAVO, Afghanistan, Pakistan, Iran,het Midden-Oosten, zeepiraterij, nucleaire ontwapening.”
In mijn reacties ging ik allereerst in op het feit dat Paul Brill Iran en het Midden-Oosten apart vermeldde, terwijl Iran óók in het Midden-Oosten ligt! Paul Brill kon met het Midden-Oosten dus niets anders dan Israël bedoelen, ten eerste omdat vrijwel alles waarover Brill schrijft direct of indirect met Israël verband houdt, en ten tweede omdat Israël immers met zijn systematische daden van agressie en expansie, bezetting, onderdrukking, mensenrechtenschendingen en voortgaande landroof ten koste van de Arabische Palestijnen verantwoordelijk is voor de meeste en grootste problemen, spanningen, conflicten en risico’s in het Midden-Oosten, en dus een permanente ‘hot issue’ is.
In mijn tweede (eveneens ten onrechte door Henk Müller verwijderde) reactie ging ik inhoudelijk in op de laatste ‘hot issue’ die Paul Brill noemde, namelijk de nucleaire ontwapening. Zoals iedere regelmatige lezer van de Volkskrant weet, is Paul Brill in de afgelopen jaren vele malen dermate hard te keer gegaan tegen Iran in het algemeen en tegen de nucleaire ontwikkelingen aldaar in het bijzonder, dat er sprake is van een politieke en zelfs persoonlijke haatcampagne tegen dat land. In mijn reactie zette ik daar het oordeel van de Israëlische polemoloog Martin van Crefeld tegenover. Een inhoudelijker (‘on-topic’) reactie is nauwelijks denkbaar.
M.b.t. het verwijt van de ‘persoonlijke aanval op Paul Brill’, merk ik het volgende op: Sommige publicisten betrekken hun achtergrond en daarmee samenhangende bindingen en loyaliteiten zo sterk in al hun uitingen, dat kritiek daarop bijna altijd zijn persoon zal raken, zelfs als die daar niet in de eerste plaats op gericht is. Paul Brill is daarvan wel een heel sterk voorbeeld. Welbeschouwd schrijft hij eigenlijk altijd (direct of indirect) over Israël. Ook zijn hetze tegen Iran kan alleen in dat licht worden gezien. Hetzelfde geldt voor zijn vele stukken over de buitenlandse politiek van de VS, die (zoals algemeen bekend, lees bijvoorbeeld ‘The Israel Lobby’ en ‘Een schreeuw om recht’) onder sterk pro-Israëlische invloed staat.
Wij hebben het hier over een machtsmisbruik door journalisten die op alle mogelijke manieren het openbare, publieke en politieke debat en opinievorming in een door hen gewenste richting, c.q de aandacht proberen af te leiden van feiten en opinies die die door hen behartigde belangen in gevaar zouden kunnen brengen.
Een voortdurend levendig en soms zelfs fel publiek debat vormt een levensvoorwaarde voor het voortbestaan van ons land als vrije, verlichte, beschaafde en democratische rechtsstaat. Iedere poging om hier een sturende greep op te krijgen, verdient ondubbelzinnige kritiek, krachtig weerwerk en beredeneerde tegenspraak.
____
Dit soort dingen konden niet alleen gebeuren in een ver en vreemd buitenland waar onbeschaafde mensen onbegrijpelijke dingen deden. Zij gebeuren namelijk nog steeds, hier en nu, en niet door een oppermachtige overheid maar door onze eigen krant, onder de valse vlag van onafhankelijke journalistiek.
Van: Robert van Waning Verzonden: zaterdag 5 december 2009 12:45 Aan: ombudsman@volkskrant.nl CC: ‘henk müller’
Onderwerp: Uitgesloten van het publieke debat vanwege (correcte en terechte) kritiek op een columnist. Kan het gekker?
[Geen reactie.]
Geachte Ombudsman,
Op dit moment kan ik niet meer deelnemen aan het openbare, publieke en politieke debat op het platform waarop ik dit al vele jaren doe. U heeft herhaaldelijk bevestigd dat ik mij daarbij correct gedrag en dat mijn bijdragen altijd ergens over gaan, ook al bent u het daar vaak niet mee eens.
Olaf Tempelman schreef vandaag in de bijlage Kunst & Boeken van de Volkskrant over ‘de specifieke combinatie van tegenwerking, surveillance, intimidatie, negeren en treiteren’ waarmee de Sovjetautoriteiten het leven van de Russische dichter Vladimir Majakovski vergalden en praktisch onmogelijk maakten.
Dit soort dingen konden niet alleen gebeuren in een ver en vreemd buitenland waar onbeschaafde mensen onbegrijpelijke dingen deden. Zij gebeuren namelijk nog steeds, hier en nu, en niet door een oppermachtige overheid maar door onze eigen krant, onder de valse vlag van onafhankelijke journalistiek.
____
‘Die godverdomse hypocrieten’ (Arie Elshout, VK.)
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 7 december 2009 12:16 Aan: Arie Elshout Onderwerp: Stuur uw column ‘Die godverdomse hypocrieten’ (VK 6/12) als een interne memo rond binnen uw redactie
[Geen reactie.]
Geachte heer Elshout,
Omdat ik weer eens verbannen ben uit de discussiefora op de website van de Volkskrant omdat ik weer eens correcte maar wel rake kritiek had geuit op een columnist (kan het gekker?) kan ik alleen per e-mail reageren op uw column ‘Die godverdomse hypocrieten’ (VK 6/12)
Wat u daarin schreef, houdt mij al heel lang met een mengeling van onbegrip en verontwaardiging bezig. De Volkskrant heeft vele jaren lang brieven geweigerd waarin dingen stonden die u nu schrijft.
Op 30 september 1991 plaatste NRC handelsblad een brief van mij af onder de kop ‘Onvrede over onbeheerste groei is geen xenofobie’. Daarin stond vrijwel exact wat vandaag in uw column staat. Mijn brief was destijds door de Volkskrant geweigerd, waarna ik hem naar de NRC heb gestuurd die hem tot mijn verbazing en opluchting wél afdrukte.
Net als in de klimaatdiscussie zou ik graag zien dat de journalistiek veel vaker de hand in eigen boezem zou steken en ook wat ruimhartiger zou omgaan met kritiek. Het is natuurlijk heel erg dat opposanten en critici in landen als China en Turkije (zie VK van vandaag, 6/12) geen vrijheid van meningsuiting hebben en worden verbannen als zij het wagen om zich kritisch te uiten over de machthebbers, maar in Nederland gebeurt dit niet door de overheid of door een geheime dienst, maar door onze eigen ‘onafhankelijke’ krant’.. Dat is nog erger dan verdomd hypocriet..
____
De moderator dient de regels van het internetforum op een zodanige wijze toe te passen dat er geen sprake kan zijn van willekeur, machtsmisbruik en belangenbehartiging.
In Nederland zijn het de media zelf die onwelgevallige uitingen van burgers wegfilteren. Zij hebben daarvoor de overheid niet nodig. Dit is pijnlijk en zorgelijk.
De regels moeten worden toegepast op een manier die geen ruimte laat voor willekeur en machtsmisbruik.
(RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag 8 december 2009 13:47 Aan: ‘VK Ombudsman’ CC: ‘Müller, Henk’ Onderwerp: De regels moeten worden toegepast op een manier die geen ruimte laat voor willekeur en machtsmisbruik.
[Geen reactie.]
Geachte Ombudsman,
U had wat voor mij kunnen betekenen door erop toe te zien dat de moderator de regels van het internetforum op een zodanige wijze toepast dat er geen sprake kan zijn van willekeur, machtsmisbruik en belangenbehartiging. Door naar aanleiding van mijn klacht- en verweerschrift achteraf na te gaan of dit ook daadwerkelijk is gebeurd, kunt u alsnog iets betekenen, niet alleen voor mij maar ook voor de geloofwaardigheid van uw krant die immers voorwendt het recht, onze democratie en het publieke debat te willen respecteren en dienen.
Zowel de verwijdering van mijn reacties als mijn verbanning was niet gebaseerd op de Spelregels voor het plaatsen van reacties, want zij hadden wel degelijk betrekking op het betreffende artikel, en zij waren niet discriminerend, beledigend, bedreigend of schendend voor de persoonlijke levenssfeer van de auteur of de belangen van de Volkskrant, noch waren zij nodeloos lang of in strijd met de wet.
Volgens de Spelregels kan een reageerder alleen worden geband als hij een waarschuwing heeft gekregen en die heeft genegeerd. Zoals blijkt uit mijn e-mail van zondag van 29/11 aan u was ik op dat moment al verbannen zonder dat ik wist waarom. Ook dit is niet alleen in strijd met de eigen Spelregels van de krant maar ook met die van fatsoen en van onze democratische rechtsstaat.
Omdat de reden die in eerste instantie (maar wel achteraf) door Henk Müller op 30/11 werd aangedragen voor de verwijdering van mijn reactie en van mijn verbanning (namelijk dat mijn reactie ‘off-topic’ zou zijn geweest, big deal) kwam u alsnog wat zwakjes op de proppen met een tweede reden voor mijn verbanning, namelijk dat de toon van mijn reactie misschien niet helemaal de juiste was geweest en dat zij daardoor léékop een aanvalop de persoon van de columnist.
Ten eerste slaat de door u aangedragen ‘rechtvaardiging’ van mijn uitsluiting voor onbepaalde tijd van het publieke debat op het platform waarop ik daaraan al vele jaren deelneem nergens op.
Ten tweede is een lichtelijk smalende reactie (“knap hè?”) niet per se verboden door de Spelregels.
Ten derde is die rechtsgrond volkomen irrelevant omdat tenslotte iedere columnist opinieert vanuit zijn persoon en zijn achtergronden, bindingen, motivaties en doelstellingen. Dit laatste geldt onmiskenbaar al helemaal voor Paul Brill.
De Volkskrant schreef op 18/11 verontwaardigd in haar hoofdredactioneel Commentaar dat president Obama’s oproep tot het respecteren van universele mensenrechten uit de media was weggefilterd.
In Nederland zijn het de media zelf die onwelgevallige uitingen van burgers wegfilteren. Zij hebben daarvoor de overheid niet nodig. Dit is pijnlijk en zorgelijk.
Ik verzoek u hierbij om alsnog mijn verweer en mijn klacht tegen onverdiende, onterechte en onrechtmatige verbanning alsnog serieus te willen nemen en als zodanig in behandeling te nemen en er dus inhoudelijk (feit-voor-feit, argument-voor-argument) op in te willen gaan.
Spelregels voor het Reactie- en Discussieforum van VK Opinie:
U kunt reacties plaatsen onder een artikel.
Deze reacties moeten echter betrekking hebben op het betreffende artikel. Reacties bij het Volkskrant-commentaar en de brievenrubriek moeten bovendien zijn voorzien van een voornaam (of initiaal) plus achternaam, woonplaats en telefoonnummer.
Verder zijn alle reacties toegestaan, behalve : [..] Reacties die aan deze criteria niet voldoen kunnen zonder opgaaf van redenen worden verwijderd. Reageerders die de spelregels blijven overtreden krijgen in principe een waarschuwing. Na een waarschuwing kan een reageerder worden geband indien hij/zij de waarschuwing niet in acht neemt. De ban kan tijdelijk of permanent zijn.”
Wilt u alstublieft eens uitleggen waarom ik nu al bijna anderhalf jaar(!) niet mag (en door uw ip-ban ook niet kán) deelnemen aan de publieke discussies op het openbare forum van uw website?
Mijn verbanning is onverdiend, onterecht, onbehoorlijk, ongerechtvaardigd en onrechtmatig, en dient terstond ongedaan te worden gemaakt als de Volkskrant niet haar geloofwaardigheid wil verliezen als als onafhankelijk journalistiek medium, als steunpilaar van onze democratische rechtsstaat en als hoeder van onze fundamentele mensen- en burgerrechten.
Van: Robert van Waning Verzonden: woensdag 20 april 2011 12:13 Aan: Philippe Remarque; VK Ombudsman; Henk Müller; Paul Brill; Arie Elshout Onderwerp: Al anderhalf jaar uitgesloten van het publieke debat vanwege een vrije meningsuiting
[Geen reactie.]
Geachte heren,
Wilt u alstublieft eens uitleggen waarom ik nu al bijna anderhalf jaar(!) niet mag (en door uw ip-ban ook niet kán) deelnemen aan de publieke discussies op het openbare forum van uw website? Iedereen mag meediscussiëren over allerlei maatschappelijk- en politiek-relevante onderwerpen die mij interesseren, maar ik niet.
Is dit echt alleen om wat ik op 27 november 2009 had geschreven in mijn kritische, inhoudelijke, licht-ironische maar verder uiterst correcte reactie op de column ‘Obama’s lakmoesproef’ waarin Paul Brill (VK 27-11-2009? Hij had daarin geschreven:
“Kunnen bepaalde problemen in de wereld worden omzeild of verlicht door ze domweg anders te definiëren? Het lijkt er wel eens op dat sommigen menen dat dit inderdaad mogelijk is. Vorig weekeinde woonde ik een grote internationale veiligheidsconferentie bij in de Canadese havenstad Halifax. Alle hot issues kwamen aan bod: de toekomst van de NAVO, Afghanistan, Pakistan, Iran, het Midden-Oosten, zeepiraterij, nucleaire ontwapening.”
Op 27// schreef ik hierop een reactie in de daartoe bestemde ruimte op de website van de Volkskrant: Knap hè, hoe Paul Brill met zijn verwijzing naar ‘het Midden-Oosten’ het noemen van Israël als ‘hot issue’ zorgvuldig vermijdt. Hij laat echter geen gelegenheid onbenut om Iran in een kwaad daglicht te stellen. Ook hier niet, dus. Iran moet natuurlijk goed in de gaten worden gehouden, maar Israël is en blijft nog altijd ‘the hottest issue of them all’ met zijn systematische schendingen van het internationale recht (waaronder kernwapenverdragen).
Deze reactie bleek zonder mededeling (laat staan deugdelijke motivatie) te zijn verwijderd door moderator Henk Müller: “Overigens bent u geband want ondanks de waarschuwing heeft u weer die tekst over Brill on line gezet, zelfs twee keer.”
Lees mijn reactie op Brills column alstublieft nog eens een keer goed door en vertel mij dan wat daarin nu zó onfatsoenlijk en onaanvaardbaar is dat daardoor een verbanning-op-staande-voet voor onbepaalde tijd gerechtvaardigd was?
Iedere keer werd door u en Henk Müller achteraf een nieuwe reden verzonnen voor mijn verbanning en uitsluiting van het publieke debat op het openbare forum van mijn keuze:
Eerst (1) heette het dat mijn reactie ‘off-topic’ was geweest. Dit is aantoonbaar onjuist, want ik had zowel gereageerd op iets wat Paul Brill in zijn column had geschreven als op iets wat hij opvallend juist onbenoemd had gelaten. Hij had het namelijk over ‘Iran en het Midden-Oosten’ (terwijl Iran ín het Midden-Oosten ligt) maar hij had Israël kennelijk bewust niet genoemd als één van de ‘hot issues’ op het gebied van internationale stabiliteit en veiligheid, terwijl het dat ontegenzeggelijk is.
Daarna (2) schreef u dat ‘de toon’ van mij reactie niet de juiste zou zijn geweest. Deze aanklacht kan alleen gebaseerd zijn op de lichtelijk ironische toon van de twee woordjes “Knap hè”.
Vervolgens (3) heette het dat ik ‘steeds dezelfde plaat afdraaide’. Zelfs als dit waar zou zijn, dan is dit natuurlijk geen reden om iemand te verbannen van het discussieplatform. Het verwijt van zichzelf voortdurend herhalen en steeds maar over hetzelfde onderwerp blijven doorzeuren, is overigens wél van toepassing op Paul Brill. Hij voert immers onder het mom van onafhankelijk en belangeloos journalistiek commentaar een hetze tegen Iran en begint daar dan ook iedere keer weer over. Zoek maar in het VK-archief op “Brill + Iran”. Tegelijk verdoezelt hij stelselmatig de Israëlische schendingen van de fundamentele mensen-, burger–, volken- en burgerrechten van de oorspronkelijke Arabische bevolking van Palestina en ook het gevaar dat Israël vormt voor de internationale stabiliteit en vrede. Daarop mag iedereen telkens minstens één keer reageren, en ik dus ook. Zelfs dat minimale gemiddelde haal ik echter niet. Kijk al die reactieruimten maar na.
De vierderechtvaardiging (4) van mijn verbanning was dat ik actie zou voeren tegen Paul Brill en dat Henk Müller daarvan met recht en reden niet gediend zou zijn. Deze sanctie zou op deze grond alleen gerechtvaardigd zijn als ik Paul Brill hinderlijk zou stalken en/of hem voortdurend zou bestoken met persoonlijke aanvallen of bedreigingen. Ook het bewust en voortdurend verhinderen van discussies naar aanleiding van zijn columns zou ook een gegronde reden zijn om iemand een IP-ban op te leggen. Niets van dit alles is echter waar, hetgeen gemakkelijk te controleren is door de discussies over Brills columns na te pluizen. Dan zal blijken dat ook deze vierde grond voor mijn verbanning dus nergens op slaat.
Volgens Arie Elshout had ik Henk Müller kennelijk diep beledigd (5). Dit was dus de vijfde ‘rechtvaardiging’ van mijn verbanning. Ook als dat waar is, dan is dat niet openlijk en publiekelijk gebeurd, maar hoogstens in onze correspondentie per e-mail naar aanleiding van mijn onverdiende, onterechte en onrechtmatige verbanning.
Daarin heb ik Müller geschreven dat hij in mijn ogen de verkeerde man op de verkeerde plaats is. Ik heb de moderator echter niet openlijk en publiekelijk ernstig persoonlijk beledigd of bedreigd en mijn verbanning kan toch niet gebaseerd zijn op mijn mening over het (dis)functioneren van Henk Müller als moderator van de website van de Volkskrant. Ik ben ook lang niet de enige die zo over hem denkt.
Dit is hoe dan ook geen geldige en rechtmatige reden om mij voor onbepaalde tijd uit te sluiten van het publieke debat op het forum van zijn keuze waarop ik al ettelijke jaren op kritische maar fatsoenlijke wijze actief ben. Het discussieforum is niet Müllers particuliere speelruimte. Als moderator is hij ook niet de baas over andermans meningen. Ik heb dan ook geen enkele behoefte aan een ‘goed gesprek’ met Henk Müller. Hij is conciërge, opzichter, toezichthouder, ordebewaarder en soms, waar nodig politie-agent van een openbaar forum waarop het publieke debat plaatsvindt. Naast de (grond)wettelijke regels gelden daar bepaalde huisregels. Die mogen echter niet in strijd zijn met de wet en dus ook niet met fundamentele mensen- en burgerrechten. Dit is volgens mij wel het geval.
Een moderator die uit pure eigenwaan, willekeur, machtsmisbruik de rechten en vrijheden van deelnemers schendt, handelt in strijd met wet, recht en fatsoen. Ik heb Henk Müller alleen ‘beledigd’ door hem daarop te wijzen.
Ik heb als burger en ook als Volkskrantlezer bij de uiting van mijn oprechte, gegronde en beredeneerde meningen niets te maken met wat Henk Müller of wie dan ook wel of niet welgevallig is. Laat dat iedereen bij de Volkskrant nu eindelijk eens duidelijk worden.
Mijn verbanning is onverdiend, onterecht, onbehoorlijk, ongerechtvaardigd en onrechtmatig, en dient terstond ongedaan te worden gemaakt als de Volkskrant niet haar geloofwaardigheid wil verliezen als als onafhankelijk journalistiek medium, als steunpilaar van onze democratische rechtsstaat en als hoeder van onze fundamentele mensen- en burgerrechten.
____
“Ik heb uw noodkreet in goede orde ontvangen. Wat vliegt de tijd! [..] Dat lijkt me een mooi moment om u voor te stellen weer mee te doen aan het debat.”
(Henk Müller, chef van VK Opinie.)
Van: Henk Müller Verzonden: woensdag 20 april 2011 13:01 Aan: Robert van Waning Onderwerp: Al anderhalf jaar uitgesloten van het publieke debat vanwege een meningsuiting
Geachte heer Van Waning,
Ik heb uw noodkreet in goede orde ontvangen. Wat vliegt de tijd! Misschien heeft u gezien dat we vanaf half maart vooraf zijn gaan modereren. Niet om censuur te plegen (want burgers hebben vrijheid van meningsuiting zoals u niet nalaat te melden) maar om schelden en anderszins onheuse bejegening en off topic reacties te voorkomen. Dat lijkt me een mooi moment om u voor te stellen weer mee te doen aan het debat. U kent de spelregels.
U heeft de afgelopen tijd af en toe de ban weten te ontduiken middels een ander IP-adres, maar als u me uw IP stuurt, zullen we u ontbannen.
Veel plezier. Overigens is het een misverstand te menen dat ik als enige modereer. Minstens vijf mensen modereren.
____
Reageerders en discussieerders zijn rechteloos op openbare fora.
Het is hoog tijd dat eens goed wordt omschreven welke plaats de openbare reactie- en discussieruimten op websites van journalistieke media innemen bij het publieke debat waaraan zo veel lippendienst wordt bewezen. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 31 oktober 2013 17:19 Aan: Folkert Jensma Onderwerp: Reageerders en discussieerders zijn rechteloos op openbare fora.
[Geen reactie.]
Geachte heer Jensma,
Wilt u alstublieft eens aandacht besteden aan de functie en juridische (grondwettelijke, mensen- en burgerrechtelijke) status van reactie- en discussieplatforms op de websites van journalistieke media?
Mijn – op persoonlijke ervaring gebaseerde – indruk is dat burgers daar tamelijk rechteloos zijn als zij proberen om daar opvattingen en meningen te uiten die de redactie of de (anonieme) dienstdoende moderator kennelijk niet welgevallig is zonder dat daarin enige regel van fatsoen, moraal, wet of gebruiksvoorwaarden is geschonden.
Volkskrant-columniste Sheila Sitalsing zei onlangs in een interview tgv de aan haar (terecht) uitgereikte Heldringprijs dat zij graag heel dicht op het nieuws zit en dat zij het wel stoer vindt om het gesprek van de dag (en daarmee de publieke opinie) te kunnen sturen. Veel mensen delen deze behoefte met haar. Zij hebben echter niet de zelfde talenten en (mede daarom) niet de zelfde mogelijkheden als een columnist. Toch willen zij graag actief deelnemen aan wat wel het ‘publiek debat’ wordt genoemd en natuurlijk willen zij de maatschappelijke ontwikkelingen ook graag een beetje meesturen in een door hen wenselijk geachte richting.
In de praktijk hebben ‘gewone mensen’ niet alleen minder mogelijkheden maar minder vrijheid van meningsuiting dan ‘gecertificeerde’ opiniemakers. Mijn vraag is hoe die certificatie tot stand komt, welke democratische en juridische legitimatie die heeft? En is het eigenlijk wel geoorloofd om sommige uitverkorenen op grond daarvan meer grondwettelijke vrijheden toe te kennen dan aan alle andere mensen? Mag een blogger niet wat Jan Blokker wél mocht als het gaat om meningsuiting?
De Volkskrant heeft mij eens gedurende anderhalf jaar verbannen van de reactie- en discussierubriek op haar website vanwege een kritische opmerking over een column(!). Dit betekende dat ik gedurende al die tijd niet heb kunnen deelnemen aan het openbare politieke debat op het forum van (voorheen) mijn eigen vrije keuze. Daar kwam nog bij dat die sanctie mij zonder deugdelijke motivatie werd opgelegd. Ik wist dus niet welke regel van wet, fatsoen en/of gebruiksvoorwaarden ik had geschonden. (Hoezo ‘Nulla poena sine lege’ zoals mij in Leiden is geleerd?) Ik wist ook niet hoe lang de verbanning zou gaan duren. Na anderhalf jaar bedelen en smeken en argumenteren heeft VK’s opiniechef Henk Müller zijn hand over zijn hart gestreken en uit goedertierenheid mijn verbanning even plotseling en willekeurig beëindigd als die was opgelegd.
Marc Chavannes (oud-studie- en huisgenoot van mij uit Leiden) schreef in zijn rubriek ‘Opklaringen’ over de noodzaak om de chaos van het internettijdperk teneinde de democratie te helpen. Ik heb hem aangeraden om daarmee eens dicht bij huis te beginnen, namelijk in de redactielokalen van de landelijke kranten. Daar is het namelijk ook niet pluis als het om het belangrijkste mensen- en burgerrecht gaat. De pers pretendeert namens de burgers de democratie en de rechtsstaat te dienen, maar zij schendt zelf de meest basale principes en regels daarvan.
De rechteloosheid van gewone burgers in hun hoedanigheid van brievenschrijvers, reageerders en discussieerders is een onderwerp waaraan opinieleiders liever niet hun vingers branden. Zij vrezen niet alleen de concurrentie van gewone burgers die vaak net zo goed en raak kunnen schrijven als zij, maar zij hebben ook een begrijpelijke hekel gekregen aan al scheldpartijen en beledigingen op openbare internetfora. Die afkeer wordt echter door opinieredacties en moderatoren vaak misbruikt om ongemakkelijke en onwelgevallige meningen van hun lezers en reageerders te onderdrukken.
NRC-correspondent Oscar Garschagen schreef in zijn artikel ‘Blogger, autocoureur, idool van jong China’ (NRC Handelsblad, 2/4 jl) dat de blogs van Han Han over corruptie etc. regelmatig worden verwijderd en dat zijn magazine uit de circulatie is gehaald omdat hij op een voor Chinese begrippen tamelijk directe wijze zijn mening geeft. ‘De censor leest altijd mee,’ schreef Garschagen. Dat is natuurlijk vreselijk, vooral omdat dit niet alleen in China, Birma, Zimbabwe etc. gebeurt, maar ook in Nederland.
Mijn kritische weblogs en met onwelgevallige reacties en commentaren op opiniestukken in de Volkskrant zijn herhaaldelijk zonder opgave van een deugdelijke reden verwijderd zonder dat daar ooit een onvertogen woord of persoonlijke aanval in heeft gestaan. Met het stopzetten van het VK Weblog bleken de teksten en discussies van mijn VK weblog ‘Donqui’ van 2006-2011 te zijn verdonkeremaand.
Als een kritische reactie of commentaar gericht is tegen de (hoofd)redactie, een columnist of een andere opiniemaker in de krant, dan wordt die meestal niet geplaatst. Daar kraait verder geen haan naar. Ook in ons eigen land gebeuren op het gebied van vrije meningsuiting dus dingen die niet stroken met de waarden, opvattingen en regels van onze democratische rechtsstaat.
Het mensen- en burgerrecht van vrije meningsuiting wordt in Nederland niet door de staat geschonden d.m.v. restrictieve wetten en maatregelen, maar ‘gewoon’ door willekeur en machtsmisbruik van anonieme redacteuren en moderatoren van openbare reactierubrieken en discussieplatforms op de websites van media, inclusief onze kwaliteitskranten.
U neemt misschien voetstoots aan dat ik mijn langdurige verbanning door een opiniechef van Volkskrant wel zal hebben verdiend omdat het daar naar had gemaakt. Misschien vindt u zelfs dat redactionele vrijheid nu eenmaal boven alle rechtsstatelijke rechten en vrijheden staat.
In dat geval bent u een deel van het probleem dat veel kritische (maar fatsoenlijke) reageerders, discussieerders en bloggers hebben bij het uitoefenen van hun recht op vrije meningsuiting. Hun mogelijkheid daartoe wordt namelijk willekeurig beperkt door moderatoren en redacteuren als de inhoud van een bijdrage hun om welke reden dan ook niet bevalt.
Dat kan niet zijn wat Marc Chavannes in zijn ‘Opklaringen’ van 3 april jl. bedoelde met ‘heruitvinding van de waarheid als omgangsvorm’ en ook niet met ‘herstel van moreel besef en gezond verstand’, tenzij dat allemaal niet bedoeld is voor gewone burgers zoals ik. Journalisten en politici vergissen zich wel eens in het grote belang dat daaraan toch in het algemeen wordt gehecht.
Wat blijft er dan in praktijk nog over van het recht op vrije meningsuiting en van het publieke debat? En van de democratie en rechtsstaat? Ik kan u in ieder geval verzekeren dat deze vorm van willekeur en machtsmisbruik knaagt aan het vertrouwen in de democratische pers. Ook zij lijden mede hierdoor aan het ‘democratische legitimiteitstekort’ waarvan volgens Chavannes alleen de democratische politiek last zou hebben.
De kern van het probleem is dat kritiek op de pers ‘not done’ is. Politici en bestuurders mógen geen kritiek leveren op de pers (‘belemmering van de persvrijheid’), journalisten wíllen het niet (i.v.m. collegialiteit, loyaliteit en/of angst voor collegiale represailles) en burgers kúnnen het niet, want hun kritische commentaren worden domweg niet geplaatst of uitgezonden door degenen die de knoppen van de drukpersen en van de omroep bedienen. Rechters zijn er ook niet dol op en de Raad voor de Journalistiek is een beschamende vertoning die de rechten van burgers meer kwaad doet dan goed. Dit alles heeft geleid tot een scheefgroei in de democratische verhoudingen en tot een structurele beperking van het belangrijkste grondrecht van burgers.
Iemand wiens rechten door een journalistieke instantie worden geschonden, is dus tamelijk kans- en rechteloos. Oscar Garschagen schreef in zijn artikel van 2 april jl: ‘Justitiële repressie [is] één van de ‘drie kernproblemen’ op het gebied van mensenrechten in Rusland’.
Volgens de Raad van Europa zijn fundamentele burgerrechten in Rusland niet gegarandeerd. Ik zou graag willen weten hoe die Raad denkt over journalistieke repressie, het het willekeurig weigeren cq verwijderen van onwelgevallige meningsuitingen van burgers door journalistieke redacties in Nederland. Hier is weliswaar geen sprake van willekeurige detentie, maar wel van willekeurige maatschappelijke verbanning en uitsluiting.
Ook in Nederland blijven de verantwoordelijken ongestraft, want de Raad voor de Journalistiek oordeelde dat het willekeurig weigeren en verwijderen van kritische reacties tot de redactionele vrijheid behoort. De man die mij verbande, Henk Müller, is nu opiniechef van de Volkskrant en schrijft schijnheilige stukjes over vrijheid van meningsuiting.
Marc Chavannes schreef in zijn ‘Opklaringen’ dat het moment nooit gunstig is als men een stelsel binnen de geldende logica wil veranderen. Journalisten die geloven in het waarde en het belang van eerlijkheid, waarheid, betrouwbaarheid en vrijheid zouden zich daardoor niet moeten laten afschrikken.
Ik hoop dat u de willekeurige beperking in ons eigen land van de uitingsvrijheid van reageerders en bloggers eens aan de orde wilt stellen. Het gaat immers om de vraag of de vrijheid van meningsuiting wel enige betekenis heeft als die zonder geldige reden, zonder mogelijkheid van verweer en zonder opgave van strafduur kan worden ontnomen? Het feit dat mijn verbanning een jaar geleden even plotseling en willekeurig werd opgeheven als die was opgelegd, maakt deze kwestie niet minder actueel. Het kan namelijk op ieder moment zomaar wéér gebeuren.
De meeste redacties (ook die van NRC Handelsblad) modereren inmiddels vooraf. Onwelgevallige reacties en discussiebijdragen worden zodoende zonder opgave van reden niet geplaatst. Daarover is geen discussie mogelijk. Behalve m.i. onrechtmatig (want in strijd met de gewekte indruk en met gebruiksvoorwaarden) is dat ook heel vervelend want het kost vaak best veel tijd en moeite om in 500 tekens een inhoudelijke bijdrage aan het publieke debat te leveren.
Het is hoog tijd dat eens goed wordt omschreven welke plaats de openbare reactie- en discussieruimten op websites van journalistieke media innemen bij het publieke debat waaraan zo veel lippendienst wordt bewezen. Een columnist die ik om zijn mening had gevraagd, schreef dat de website van een krant (en dus ook de reactie- en discussieruimte) geen publieke pleinen zijn. Hij vergeleek die met zaaltjes van particuliere instellingen waar lezers worden uitgenodigd mee te doen aan discussies.
Mijn kritiek op die opvatting is dat die reactie- en discussiefora niet (zoals de papieren brievenrubriek) tot het journalistieke product van de krant behoren. Er is ook geen sprake van het ruimtegebrek waar kranten mee te maken hebben. Die ruimten zijn ook behoorlijk openbaar, want de deuren staan er dag en nacht open en iedereen mag er komen om in vrijheid (dat is althans de pretentie) zijn meningen te uiten. De enige voorwaarde die wordt vermeld, is dat daarbij geen regels van wet, fatsoen en gebruiksvoorwaarden worden geschonden.
Kan – om bij de vergelijking met een particulier zaaltje te blijven – een reactie- en discussieforum van een krant vergeleken worden met (bij voorbeeld) de Balie? Zou Joeri Albrecht mij inderdaad bij de microfoon vandaan hebben gerukt en mij voor onbepaalde tijd uit De Balie hebben verbannen nadat ik had gezegd wat ik in mijn kritiek op een column(!) aan VK Opinie had geschreven? Ik weet wel zeker van niet. Let wel: Het gaat niet om schelden en beledigen, maar over het op fatsoenlijke wijze uiten van gefundeerde en beredeneerde meningen.
Titia Ketelaar schreef op 14/10 jl in de NRC: “Je hebt een vrije pers of je hebt geen vrije pers.”
Precies, en je hebt vrijheid van meningsuiting of je hebt het niet. Persvrijheid is trouwens een afgeleide van het universele en onvervreemdbare mensen- en burgerrecht van vrije meningsuiting. En niet andersom.
“Dit blijft een handvest dat is opgelegd door politici, wordt opgelegd door politici en wordt beheerd door politici,” schreven de hoofdredacteuren en uitgevers van de Britse kranten in een gezamenlijke verklaring. Het zelfde geldt voor het regime dat door de journalistieke redacties wordt opgelegd aan reageerders en discussieerders zonder dat daarvoor duidelijke regels bestaan, laat staan dat bezwaar kan worden gemaakt tegen misbruik daarvan.
Ondertussen heb ik na al die jaren nog vrijwel dagelijks last van mijn verbanning door de Volkskrant. Mensen die mijn (echte) naam googelen, schrijven dan dingen waartegen ik mij alleen kan verdedigen met de opmerking dat ik niet verbannen ben omdat ik enige regel van wet, moraal, fatsoen of gebruiksvoorwaarden had geschonden. Niet alleen publicisten en BN-ers maar ook ‘gewone mensen’ staan in openbare discussies bloot aan de vreselijkste beschuldigingen door anonieme trollen.
In mijn geval zijn die nog steeds gebaseerd op mijn onterechte en ongemotiveerde verbanning door de Volkskrantredactie. Die heeft echter voor dat onrecht nooit haar verontschuldigingen aangeboden. Er is wel degelijk sprake van rechteloosheid als een beredeneerde meningsuiting willekeurig door anonieme redacteuren en moderatoren kan en ‘mag’ worden onderdrukt:
zonder dat de reageerder enige regel van wet, moraal, fatsoen en gebruiksvoorwaarden had geschonden (nulla poena sine lege),
zonder dat de discussie door zijn bijdrage werd verstoord,
zonder dat inhoud en presentatie in strijd waren met het doel van het forum, namelijk een open en eerlijk publiek debat,
zonder dat de redactie zich zelf hoeft te houden houdt aan de regels van haar eigen gebruiksvoorwaarden,
zonder dat de sanctie wordt gemotiveerd, en
zonder dat de duur van de straf wordt medegedeeld.
Vriendelijke groet, Robert van Waning (jur.drs., New Orleans, 1942), Amstelveen.
Bijlage:
“Als je eenmaal begint de vrije meningsuiting in te perken, waar eindig je dan? (Arie Elshout, ‘Schrijnender kan een principe niet voelen’, VK 4 maart 2011.)
“Wie de democratie buitenspel zet, riskeert een fikse boete.” (Marc Chavannes, NRC 10-12-2011)
In zijn ‘Opklaringen’ van 10/12/2011 schreef Marc Chavannes: “Wie de democratie buitenspel zet, riskeert een fikse boete.”
Ik vroeg hem toen per e-mail of dat ook gold voor het dwarsbomen, blokkeren, censureren en zelfs verbannen van kritische bloggers en reageerders vanwege hun blogs, reacties, commentaren en andere meningsuitingen die de dienstdoende redacteuren kennelijk niet bevallen. [Geen reactie.]
Let wel: dit gebeurt ook al wordt daarin geen enkele regel van wet, fatsoen of gebruiksvoorwaarden geschonden. De sanctie wordt zonder enige toelichting opgelegd, laat staan met een deugdelijke motivatie, zonder mogelijkheid van verweer en ook zonder opgave van de strafduur. Dit gebeurt niet in China, Noord_Korea of Zimbabwe maar ‘gewoon’ in Nederland, onze eigen democratische rechtsstaat. Marc Chavannes (oud-huisgenoot in Leiden) antwoordde dat ik maar moest proberen om mijn meningen elders te uiten.
Volkskrant-columnist (en oud-adjunct-hoofdredacteur) Arie Elshout schreef op 4 maart 2011 over het thema Vrije Meningsuiting onder de titel ‘Schrijnender kan een principe niet voelen’ over leden van de Westboro Baptist Church die bij de begrafenis van in Irak gesneuvelde Amerikaanse soldaten demonstreerden met leuzen als ‘Thank God for dead soldiers’. De vader van een gesneuvelde marinier was hierdoor zo gekwetst dat hij naar de rechter stapte. Hij verloor zijn zaak echter uiteindelijk doordat het Hooggerechtshof besliste dat de vrijheid van meningsuiting van hoger belang is dan de gekwetste gevoelens van de naasten. Elshout schreef hierover:
“Het is de zoveelste uitspraak waarin het Hof het First Amendment van de grondwet over de vrijheid van meningsuiting het zwaarst laat wegen. Alleen voor uitspraken die de nationale veiligheid bedreigen, wordt een uitzondering gemaakt.Opperrechter John G. Roberts legt uit hoe belangrijk de vrijheid van meningsuiting is:‘Debat over publieke vraagstukken moet krachtig, ongeremd en volstrekt open zijn.’ En hoewel de spandoeken van de kerk bepaald niet fijnzinnig zijn, raken zij aan kwesties van ‘publiek belang’, zoals ‘het politieke en morele gedrag van de Verenigde Staten en hun burgers, het lot van onze natie, homoseksualiteit in de strijdkrachten en schandalen in de katholieke geestelijkheid’. Elke mening daarover moet worden verdedigd als bijdrage aan de democratische discussie. Dus ook als die mening grof is en komt van een kerkje uit Topeka, Kansas, [..]
Het hooggerechtshof staat niet alleen in zijn maximalistische uitleg van het recht op vrije meningsuiting. Eenentwintig nieuwsorganisaties, waaronder The New York Times, stelden een brief op waarin zij de kerk steunen: “Een marginale boodschapper het zwijgen opleggen vanwege het onsmakelijke van de boodschap, staat haaks op de meest fundamentele bepalingen van het First Amendment. [..] Als je eenmaal begint de vrije meningsuiting in te perken, waar eindig je dan?
Dat is de angst. Het is een verschil met Europa. Daar raakte het begrip Verlichtingsfundamentalisme in zwang. Als iemand zo’n term gebruikt, weet je dat het beiteltje waarmee bepaalde democratische principes worden uitgehold, dichtbij is. In Amerika proberen ze weg te blijven van dat hellend vlak. Ook al doet dat soms pijn.” (Bron: Arie Elshout, column ‘Schrijnender kan een principe niet voelen’, (VK 4 maart 2011.)
De Volkskrant deelt deze consequente opvatting van democratie en rechtsstaat kennelijk niet. De redactie weigert cq verwijdert niet alleen stelselmatig onwelgevallige reacties op commentaren, columns en andere opiniestukken en sluit kritische reageerders permanent uit van deelname aan maatschappelijk en politiek debat op haar eigen website, maar samen met de directie hebben zij bovendien het succesvolle VK Weblog stopgezet het complete archief van weblogs en discussies verdonkeremaand door deze over te dragen aan Sanoma B.V. dat er verder niets mee heeft gedaan. Dat die blogs en bijbehorende discussies eigendom waren van de bloggers en niet van de krant, speelde geen enkele rol.
Naar zulke toestanden kraait geen journalistieke haan en ook verder is er geen sprake van een ‘fikse boete’ voor dit buitenspel zetten van kritische burgers door hun één van hun weinige effectieve middelen van publieke meningsuiting te blokkeren.”
____
“Ik ben er niet in geslaagd deze klacht te behandelen, en weet eerlijk gezegd niet of dat op de weg van de ombudsvrouw van de redactie ligt – juist omdat het buitenstaanders zijn die dat werk doen.” (Margreet Vermeulen, VK Ombudsvrouw. De nieuwe Ombudsvrouw van de Volkskrant, Annieke Kranenberg, heeft nooit gereageerd op de door haar voorganger doorgestuurde brief.)
Van: Margreet Vermeulen [VK Ombudsvrouw]
Verzonden: donderdag 30 januari 2014 14:22
Aan: Robert van Waning
Onderwerp: Gaarne duidelijke en voor iedereen gelijke spelregels voor VK Opinie.
Geachte mijnheer Van Waning,
Dit is mijn laatste dag als ombudsvrouw. Ik ga terug naar de redactie, nadat ik drie jaar ombudsvrouw ben geweest. Ik heb in die drie jaar ongeveer vijf tot zes klachten gekregen over de (werkwijze van) moderatoren. Dat zijn overigens geen redacteuren van de krant of de site. Dat werk heeft de persgroep uitbesteed aan een buitenstaander.
Ik ben er niet in geslaagd deze klacht te behandelen, en weet eerlijk gezegd niet of dat op de weg van de ombudsvrouw van de redactie ligt – juist omdat het buitenstaanders zijn die dat werk doen. Ik stuur een kopie van deze mail aan mijn opvolgster. Zij treedt pas op 1 maart aan als ombudsvrouw, maar dan weet zij dat dit speelt.
____
De eis dat beperking van meningsuiting ‘geen betrekking [kan] hebben op de inhoud van hetgeen wordt beleden, [of] van de te openbaren gedachten of gevoelens’ moet letterlijk worden overgenomen in de gebruiksvoorwaarden van dit forum. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: 6 augustus 2014 Aan: Jonathan van ’t Reve Onderwerp: Gaarne duidelijke en voor iedereen gelijke spelregels voor VK Opinie.
[Geen reactie.]
Geachte Jonathan van ’t Reve,
Zojuist schreef ik onderstaande reactie op uw column ‘Verbod van Hamasvlag is misplaatste censuur’ (VK, 6/8/2014):
“Goed en noodzakelijk verhaal. De eis dat beperking van meningsuiting ‘geen betrekking [kan] hebben op de inhoud van hetgeen wordt beleden, [of] van de te openbaren gedachten of gevoelens’ moet letterlijk worden overgenomen in de gebruiksvoorwaarden van dit forum. De moderatoren ‘mogen’ nu namelijk nog steeds reacties weigeren omdat de inhoud hun niet welgevallig is. Ik ben hier zelfs anderhalf jaar verbannen geweest vanwege een keurige en gefundeerde kritiek op een column van een pro-Israëltrol *).”
Ik stuur u dit rechtstreeks want het is altijd maar afwachten of een reactie de censuur passeert, getuige onderstaande correspondentie met de ombudsvrouw van de Volkskrant.
*) De VK-ombudsvrouw schreef haar column over ‘pro-Kremlintrollen’ die actief zouden zijn op het VK Forum. Pro-Israëltrollen zijn zelfs actief in columns in de papieren krant, maar dat wordt kennelijk normaal gevonden.
____
Een reageerder die iets dergelijks over Paul Brill schrijft, wordt gecensureerd en bovendien verbannen uit het reactie- en discussieforum van VK Opinie. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag 5 augustus 2014 19:17 Aan: ‘VK Ombudsvrouw’ [Annieke Kranenberg] CC: ‘Müller, Henk’; ‘P. Brill; ‘Philippe Remarque’ Onderwerp: Paul Brill mag schrijven wat hij wil. Hij wel.
[Geen reactie.]
Geachte Ombudsvrouw,
VK-columnist (tevens commentaarschrijver en recensent) Paul Brill schrijft in zijn laatste column ‘Hamas heeft nog maar weinig echte vrienden over’ (VK 02/08/14): ‘.. de Gretta Duisenbergs en Dries van Agten, die de liquidatiezucht van Hamas in wezen bagatelliseren‘.
Dit is kwaadaardige nonsens. Zo’n laag-bij-de-grondse en ongefundeerde aantijging past niet in het buitenlandcommentaar van een kwaliteitskrant. Hier past een excuus, zowel aan Duisenberg en Van Agt als aan allen die hen hoog achten vanwege hun moed om zich openlijk uit te spreken tegen de inhumane behandeling van de oorspronkelijke Arabische bevolking van Palestina.
Een reageerder die iets dergelijks over Paul Brill schrijft, wordt gecensureerd en bovendien verbannen uit het reactie- en discussieforum van VK Opinie. Ik kan dat weten, want ik ben vanwege een oprecht en gefundeerd commentaar*) op een column van Paul Brill gedurende anderhalf jaar(!) verbannen uit VK opinie. Al die tijd heb ik dus geen reacties mogen schrijven op opiniestukken in mijn ochtendkrant en ook niet mogen deelnemen aan het publieke debat daarover. Hoezo ‘vrijheid van meningsuiting’? Met hoeveel maten wordt hier gemeten?
Het is tekenend voor de maling die de Volkskrant heeft aan ons belangrijkste grondrecht dat Henk Müller – de man die onwelgevallige meningsuitingen willekeurig afstraft met ongrondwettelijke censuur en verbanning – thans de leiding heeft over de opinie, meningen- en/of brievenredactie van uw krant. Paul Brill mag schrijven wat hij wil, want voor hem gelden geen regels van wet, fatsoen, journalistiek en gebruiksvoorwaarden.
___
Ons belangrijkste mensen-, burger- en grondrecht blijkt ons willekeurig ontnomen te kunnen worden door anonieme redacteuren en moderatoren. ..
Burgers kúnnen geen kritiek leveren op journalistiek en media, want die wordt domweg niet afgedrukt of uitgezonden. Bestuurders en politici mógen zulke kritiek niet leveren, want dat is het land te klein en acuut in gevaar. Journalisten wíllen of dúrven het niet, uit loyaliteit of uit angst voor collegiale represailles.
Redacteuren, columnisten en commentaarschrijvers worden beschermd tegen kritische reacties op hun uitingen terwijl die toch van invloed zijn op publieke meningsvorming en zelfs op politieke besluitvorming.
Wat Jan Blokker mag, mag een blogger ook.
(RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: zaterdag 3 mei 2014 14:44 Aan: VK Ombudsvrouw [Annieke Kranenberg] Onderwerp: Waarom worden columnisten nog beter beschermd dan minderjarigen?
Geachte ombudsvrouw,
“De redactie heeft mijns inziens een bijzondere verantwoordelijkheid ten aanzien van minderjarigen,” schrijft u in uw column van 3/5 jl. Daar ben ik het mee eens en zou daaraan willen toevoegen een verantwoordelijkheid jegens slachtoffers, hun familieleden en andere mensen die zich niet kunnen verweren tegen een `slechte pers` en daardoor worden beschadigd.
Ik vraag mij echter af waarom redacteuren, columnisten en commentaarschrijvers zo nodig moeten worden beschermd tegen kritische reacties op hun uitingen terwijl die toch van invloed zijn op publieke meningsvorming en zelfs op politieke besluitvorming. Zij kunnen – itt minderjarigen – toch heel goed voor zichzelf opkomen.
Kritische commentaren op een column of commentaar (voor zover überhaupt mogelijk) worden echter vaak niet afgedrukt of naderhand zomaar verwijderd. Bij een tweede of volgende poging riskeert de reageerder een verbanning.
Ons belangrijkste mensen-, burger- en grondrecht blijkt ons willekeurig ontnomen te kunnen worden door anonieme redacteuren en moderatoren. Dit gebeurt vrijwel altijd zonder opgave van een deugdelijke reden, zonder mogelijkheid van bezwaar en verweer, zonder opgave van strafduur en zonder dat de censor cq verbanner verantwoording hoeft af te leggen.
Willekeur en rechteloosheid regeren op de openbare reactie- en discussiefora, zelfs op die van publieke en particuliere kwaliteitsmedia. Misschien lijkt u dit wat overdreven, maar als mensen willekeurig kunnen worden buitengesloten van publieke discussies, dan geeft dit u toch denken, hoop ik.
Op die manier blijft er namelijk weinig over van de democratische rechten, vrijheden en mogelijkheden van gewone burgers. Zonder een open en eerlijk publiek debat is er van democratie eigenlijk geen sprake.
Heeft u zich wel eens afgevraagd waar en hoe het ‘publieke debat’ eigenlijk plaatsvindt? Ik heb zelf altijd gedacht dat dit begrip betrekking had op de gedachtewisselingen buiten de formele democratische instituties zoals parlement, provinciale staten, gemeenteraden en de hoofdredactionele en columnistische commentaren daarop in de journalistieke media. Niet alleen op straat, in de kroeg, de familiekring, de club of op het werk, maar ook op de talrijke reactie- en discussiefora op het internet.
Internetplatforms zijn door misbruik en wangedrag zó berucht geworden, dat iedere zichzelf respecterende journalist en columnist daar grote afstand van neemt: Reageerders en discussieerders worden steevast denigrerend als ‘reaguurders’ aangeduid. Zij hoeven niet serieus te worden genomen en hun rechten en vrijheden dus ook niet. Zij moeten in toom – en het liefst helemaal koest – worden gehouden.
Onder dit voorwendsel wordt echter veel serieuze, gefundeerde en beredeneerde maatschappij- en politieke kritiek onderdrukt om redenen die met wet, fatsoen of gebruiksvoorwaarden niets te maken hebben. Het duurt even voor je dat dóór hebt dat er een systeem met een bedoeling achter zit.
Media en journalisten, columnisten en commentatoren willen namelijk wel kunnen genieten van de privileges,vrijheden en andere voordelen die in een democratische rechtsstaat verbonden zijn aan hun journalistieke status, maar zij willen zich niet onderwerpen aan regels en verplichtingen die eigenlijk voor iedereen (inclusief de vrije pers in al har vormen) gelden. Zoals – bij voorbeeld – aan morele, democratische, juridische en journalistieke beginselen als ‘nullum crimen sine lege’, publieke verantwoording, wederhoor en proportionaliteit van sancties.
Jarenlang heb ik gedacht dat ik door inhoudelijke bijdragen te leveren aan reactie- en discussierubrieken op websites van media als de publieke omroep en landelijke kranten, actief meedeed aan wat ik als ‘het publieke debat’ beschouwde. Dat bleek een vergissing. Niet omdat veel mensen op die fora graag misbruik maken van hun anonimiteit om de domste en vreselijkste dingen te schrijven, maar omdat (even anonieme) redacteuren en moderatoren dit als voorwendsel gebruiken om fatsoenlijke meningsuitingen te onderdrukken omdat die hun om één of andere reden van (vriendjes)politieke of commerciële reden niet welgevallig zijn.
Lang geleden werd ik verbannen van het forum van Standpunt NL, omdat ik had geschreven: “Alle bivakmutsen af! Alleen bijdragen onder eigen naam zouden moeten worden toegestaan.” Kennelijk was dat tegen het zere been van de redactie van het forum en ik werd `dus` zonder opgave van reden verbannen. Protest tegen deze maatregel was onmogelijk. Dat was voor mij de eerste waarschuwing voor het feit dat deelnemers aan het publieke debat op het internet geen rechten hebben tegenover anonieme redacteuren en moderatoren die feitelijk boven de wet staan.
Op 27 november 2009 werd ik voor onbepaalde tijd verbannen uit het reactie- en discussieforum van VK Opinie omdat ik in een reactie in de daartoe bestemde ruimte op de website van de Volkskrant had geschreven: [Zie boven.]
Deze reactie bleek zonder mededeling (laat staan deugdelijke motivatie) te zijn verwijderd door moderator (thans chef Opinie van de Volkskrant) Henk Müller. Hij hief die ban pas anderhalf jaar later op met de verzuchting ‘Wat gaat de tijd toch snel.” Ik mocht het van hem weer eens proberen, mits ik mij zou gedragen. In de praktijk betekende dit dat ik het niet wéér moest wagen om iets te schrijven wat hem niet beviel.
Columnisten en commentaarschrijvers worden om onbekende reden beschermd tegen kritiek en tegenspraak. Dit betekent dat zij over méér vrijheid van meningsuiting beschikken dan gewone mensen. Volgens heeft onze Grondwet dat zo niet bedoeld.
Mijn adagium is altijd geweest: ‘Wat Jan Blokker mag, mag een blogger ook.’
Omdat ik sinds de beëindiging van mijn verbanning de adem van opiniechef Müller in mijn nek voel, reageer ik bijna nooit meer op opiniestukken in mijn ochtendkrant. Henk Müller en hoofdredacteur Remarque vinden dat prima.
Vandaag ga ik het echter toch maar weer eens proberen, want volgens Paul Brill vinden alleen de Palestijnen dat zij een `catastrofe` hebben ondergaan door de stichting van de Staat Israel. (VK Buitenland, 3/5/2014.) Ik ben ook wel eens verbannen omdat ik Paul Brill een belangenbehartiger had genoemd. Waarom mag ik dat niet vinden en die mening niet uiten?
‘Voor elk belang een club` staat vandaag (3/5) in een artikel over Journalistiek (VK Vonk, 3/5/2014) Precies, en Paul Brill behoort tot de club die voor Israel opkomt. Dat is zijn goed recht, mist hij het maar niet ontkent.
Noodgedwongen heb ik mijn terrein verlegd naar de lokale politiek van Amstelveen. Als betrokken burger met uitingsdrang moet je tenslotte wát.
Onlangs ben ik echter voor onbepaalde tijd verbannen van het reactie- en discussieforum van het Amstelveens Nieuwsblad. Ja heus. Voor details, zie hieronder: **) Ik hoop dat u niet meteen toegeeft aan gebruikelijke reflexen ‘Daar zal je het dan wel naar hebben gemaakt’, ‘Dat doet een redactie niet zomaar’ en ‘Redacties hebben die vrijheid nu eenmaal’. Er is namelijk wel degelijk iets verontrustends aan de hand. Kranten (ook de lokale ‘Stadhuis Pravda’s’) zijn behalve journalistieke media en particuliere ondernemingen met winstoogmerk ook instituten met een wezenlijke democratische functie. Zij mogen niet willekeurig en zonder publieke verantwoording het belangrijkste grondrecht van burgers schenden. Of wel, dan?
Als maatschappelijk en politiek betrokken burger blijk ik – ondanks internet etc. – maar in zeer beperkte mate de vrijheid én de mogelijkheid te hebben om een mening te uiten die een redactie onwelgevallig is, hoe oprecht, gefundeerd, beredeneerd en terecht die ook is en hoe fatsoenlijk die ook is geuit. Wat blijft er dan nog over van mijn democratische rechten, vrijheden en mogelijkheden?
Redactionele vrijheid blijkt vaak te worden misbruikt zonder dat er één journalistieke haan naar wil of durft te kraaien. Dat is ernstig, want schending van het belangrijkste grondrecht van burgers leidt niet alleen tot verlies van hun eigenwaarde. Het ondergraaft namelijk het voornaamste fundament van onze democratische rechtstaat. Dit proces wordt niet gecorrigeerd door een adequate werking van de ‘checks and balances’ die onze maatschappij evenwichtig, transparant, eerlijk en rechtvaardig moeten houden. Journalistiek en media kunnen zich daaraan namelijk met een vals beroep op hun persvrijheid onttrekken.
Burgers kúnnen geen kritiek leveren op journalistiek en media, want die wordt domweg niet afgedrukt of uitgezonden. Bestuurders en politici mógen zulke kritiek niet leveren, want dat is het land te klein en acuut in gevaar: ‘Schending van de persvrijheid!’ Journalisten wíllen of dúrven het niet, uit loyaliteit of uit angst voor collegiale represailles.
Ik ben benieuwd of bovenstaande feiten en ervaringen stroken met uw opvatting van democratie en rechtsstaat.
___
“Ik ben voornemens een column te schrijven over het moderaten van discussies op de Volkskrantsite. Het moderaten is uitbesteedt aan een extern bureau.” (Annieke Kranenberg, VK ombudsvrouw)
Van: VK Ombudsvrouw Verzonden: woensdag 21 mei 2014 13:16
Aan: Robert van Waning
Onderwerp: Waarom worden columnisten nog beter beschermd dan minderjarigen?
Geachte meneer Van Waning,
Ik ben voornemens een column te schrijven over het moderaten van discussies op de Volkskrantsite. Het moderaten is uitbesteedt [sic, RvW] aan een extern bureau, waar ik over enkele weken op bezoek wil gaan.
Ik hoop dat ik u dan meer kan uitleggen.
___
Wie bezwaar maakt tegen redactioneel machtsmisbruik krijgt te horen dat hij maar de rechter moet stappen. Voor een normale burger is zo’n procedure niet te betalen en duurt ook veel te lang. Van die situatie wordt misbruik gemaakt. (RvW)
“Vrijheid van meningsuiting is OK, behalve als je mening onwelgevallig is en je die in het openbaar uit.” (Zihni Özdil, NRC 06-09-2014)
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 8 januari 2015 12:23 Aan: thomas.vanvugt@amsadvocaten.nl Onderwerp: Staan journalisten boven de (Grond)wet als het gaat om beperking van de vrijheid van meningsuiting van burgers?
[Geen reactie.]
Geachte Thomas van Vugt,
Naar aanleiding van uw artikel ‘Hoge Raad: bronbescherming journalist gaat voor recht op eerlijk proces’ in Mediarecht op 8 maart 2013 wil ik graag uw aandacht vragen voor onderdrukking van vrije meningsuiting door journalistieke redacties.
Zihni Özdil schreef in zijn gastcolumn in de NRC van 6/9/2014:
“Vrijheid van meningsuiting is OK, behalve als je mening onwelgevallig is en je die in het openbaar uit.”
Dat is precies wat ik als reageerder en discussieerder ervaar op de drie internetplatforms (twee lokale en Volkskrant Opinie) waarop ik deelneem aan publieke discussies over onderwerpen. (Het gaat dus niet om de rubriek Ingezonden Brieven, waarvan de ruimte inderdaad veel te beperkt is om alle brieven af te drukken.)
Als ik u vertel dat ik wel eens gedurende anderhalf jaar verbannen ben uit het reactie- en discussieforum van VK Opinie en dat ik op dit moment al zes maanden verbannen ben uit dat van ‘Dichtbij’, dan denkt u misschien dat dat ik het daarnaar dan ook wel zal hebben gemaakt. Een querulant, dus. Maar stel dat dat niet zo is? Niet alleen rechters maken immers fouten en redacteuren zijn ook maar mensen met te veel macht.
Wilt u zich – met het oog op het functioneren van ‘checks and balances’ in onze ‘democratische rechtsstaat’ – niet eens wat verder verdiepen in de vraag of grondrechten en democratische mogelijkheden van burgers niet op grote schaal geschonden worden door webredacties van journalistieke media? Dit gebeurt zogenaamd omdat de reageerder/discussieerder de gebruiksvoorwaarden had geschonden. In werkelijkheid gaat het vaak om uitingen die een (meestal anoniem blijvende) redacteur of moderator kennelijk onwelgevallig is.
Als ik hier opmerkingen over maak, krijg ik te horen dat ik maar de rechter moet stappen als het mij niet bevalt. Men weet dat een normale burger zo’n procedure niet kan betalen en men maakt daar dankbaar misbruik van.
Door mijn machteloosheid tegen mijn uitsluiting begrijp ik hoe klokkenluider Arthur Gotlieb zich moet hebben gevoeld. Gelukkig ben ik niet zo wanhopig als hij. Niemand wil echter zijn vingers branden aan de beperking van de vrijheid van meningsuiting van gewone fatsoenlijke reageerders en discussieerders op openbare fora voor publiek debat. De kwestie raakt namelijk niet alleen aan de vrijheid van meningsuiting van alle burgers, maar ook aan de redactionele vrijheid van journalistieke media en aan de beheersbaarheid, de leesbaarheid en de commerciële functie van hun publieke platforms. Dat hierbij fundamentele – zogenaamd ‘onvervreemdbare’ – mensen- en burgerrechten worden geschonden, is kennelijk niet relevant.
___
“De neiging om andersdenkenden te verbannen begrijp ik niet. [..] Ik vind een open debat bij uitstek passen bij de Volkskrant, een krant voor mensen met een vrije geest. [..] Argumenten zijn immers welkom en een journalist praat met iedereen.” (Philippe Remarque, hoofdredacteur van de Volkskrant.)
Van: Robert van Waning Datum: zaterdag 4 apr. 2015 om 14:37 Aan: Philippe Remarque Onderwerp: “De neiging om andersdenkenden te verbannen begrijp ik niet.” (P. Remarque.) Een gotspe.
Beste Philippe,
In de Volkskrant van vanochtend (4/4/2015) las ik dat jij tegenspraak toejuicht en dat je graag scherpe opinie brengt in de krant die de gemoederen beroert.
‘Adding insult to injury’ schrijf je dat jij de neiging om andersdenken te willen verbannen niet begrijpt:
“Ik vind een open debat bij uitstek passen bij de Volkskrant, een krant voor mensen met een vrije geest. [..] Argumenten zijn immers welkom en een journalist praat met iedereen.”
Vroeger had ik je graag geloofd. Sinds jij echter hebt toegestaan dat ik gedurende anderhalf jaar(!) zonder opgave van deugdelijke motivatie verbannen ben geweest vanwege een correcte en terechte reactie*) op een column van Paul Brill, weet ik helaas wel beter. Mijn verbanning werd even plotseling en even willekeurig beëindigd als zij werd opgelegd. Dat is de werkelijkheid achter jouw mooie woorden.
Sindsdien heb ik nauwelijks meer reacties op opiniestukken in de VK gereageerd. Jullie hebben de moderatie daarvan namelijk uitbesteed aan een extern bedrijf dat zich niet hoeft te houden aan journalistieke spelregels en dat zich ook niet hoeft te verantwoorden voor willekeur en misbruik.
Ik doe nog altijd graag mee aan discussies op openbare fora voor publieke debat op websites van media. Daarbij ervaar ik een grote mate van onvrijheid bij het uiten van meningen die redacties niet welgevallig zijn. Om die reden werd ik nu precies één jaar geleden door Dichtbij/Amstelland. Vraag me niet waarom, want dat weet ik nog steeds niet. Op www.amstelveenkanbeter.nl kan je lezen dat die permanente verbanning mij was opgelegd omdat ik bezwaar had gemaakt tegen een m.i. onterechte schorsing van 1 week.. Zo gaan die dingen in onze democratische rechtsstaat: De willekeur regeert in medialand.
Het VK Weblog werd opgeheven om tegenspraak praktisch onmogelijk te maken. Blogs, reacties en discussiebijdragen (die note bene niet jullie eigendom waren) werden verkwanseld aan een commercieel bedrijf en zijn sindsdien niet meer opvraagbaar. Verdonkeremaand, dus.
___
“Ha Robert, je leeft wel erg lang op die anderhalf jaar blokkade van destijds.” (Philippe Remarque, hoofdredacteur de Volkskrant.)
Van: Philippe Remarque Verzonden: zaterdag 4 april 2015 15:11 Aan: Robert van Waning CC: VK Ombudsvrouw Onderwerp: “De neiging om andersdenkenden te verbannen begrijp ik niet.” (P. Remarque.) Een gotspe.
Ha Robert,
Je leeft wel erg lang op die anderhalf jaar blokkade van destijds. Je lijkt ons nu zelfs kwalijk te nemen dat we hem hebben opgeheven. Elders heb je ook zo je conflicten. Zou dat misschien ook wel eens verband kunnen houden met jouw manier van discussiëren ? Of hebben alle media het gedaan en heeft van Waning altijd gelijk? bv met zijn bespottelijke bewering over onze beweegredenen om het VK blog op te heffen? Zou fijn zijn als je daar eens met een open geest over nadacht.
Groet, Philippe
___
Ook wie eerst goed nadenkt en alle regels van wet en fatsoen respecteert, mag dus toch zijn mening vaak niet geven. .. Op die manier wordt de meningsvorming en de publieke opinie gemanipuleerd zonder dat er een haan naar kan kraaien. (RvW)
Van: “Robert van Waning” Verzonden: zaterdag 30 mei 2015 12:25 Aan: Bart-Jan Spruyt Onderwerp: Wie goed nadenkt, kan toch worden verbannen wegens zijn meningsuiting.
[Geen reactie.]
Geachte heer Spruyt,
Wat hebben burgers aan hun zogenaamd fundamentele, absolute en zelfs zogenaamd onvervreemdbare recht van vrije meningsuiting als zelfs inhoudelijke en fatsoenlijke uitingen willekeurig kunnen ( en volgens de RvdJ zelfs mogen) worden gecensureerd, geweigerd en zelfs bestraft worden door veelal anonieme moderatoren en redacteuren van de reactie- en discussiefora van journalistieke kwaliteitskranten, de voeders en hoeders van het openbare politieke debat?
Het is wel toegestaan om op straat of het internet ‘Fuck de Koning’ te roepen, maar inhoudelijke kritiek op een column of commentaar wordt niet geplaatst en bij herhaling zelfs bestraft met een verbanning voor onbepaalde tijd, zonder opgave van reden en zonder mogelijkheid van verdediging of bezwaar.
Ik heb uw stuk ‘Denk eerst eens even na voordat je je mening geeft’(VK, 30/5/2015) met veel belangstelling gelezen. Ik heb mij daarbij weer verbaasd over de hypocrisie van de krant die het publiceerde. De redactie daarvan onderdrukt namelijk zelf voortdurend de vrijheid van meningsuiting van haar eigen lezers. Inhoudelijke kritiek op artikelen, columns en commentaren worden niet geplaatst in de daarvoor bedoelde ruimte op haar website. En kritische lezers lopen dus een goede kans om permanent te worden verbannen.
Zelf ben ik gedurende anderhalf jaar(!) verbannen geweest uit de reactie- en discussieruimte van VK Opinie vanwege een rake (maar fatsoenlijke) opmerking over iets wat een voortdurend tegen Iran agerende pro-Israëlische columnist had geschreven. Mijn verbanning werd even willekeurig opgeheven als zij was opgelegd. Het kan echter zomaar weer gebeuren, want ik word in de gaten gehouden, schreef de betreffende opinieredacteur die nog steeds in functie is.
Die verbanning betekende uitsluiting van deelname aan het openbare politieke debat op het forum van mijn keuze. In verband met de voortdurende censuur reageer en discussieer ik nauwelijks meer op de website van de Volkskrant. Dat was precies de bedoeling.
Dat is de ware aard van de krant waarin uw stuk stond afgedrukt. Dat is de feitelijke stand van zaken in onze democratie: Onze vrijheid van expressie wordt niet onderdrukt door de overheid of door religieuze of politieke groeperingen maar door anonieme medewerkers van zogenaamd ongebonden algemeen-journalistieke media die hun redactionele vrijheid misbruiken om bepaalde belangen te behartigen.
Op die manier wordt de meningsvorming en de publieke opinie gemanipuleerd zonder dat er een haan naar kan kraaien.
Burgers kunnen geen kritiek uiten op dit misbruik van journalistieke en redactionele vrijheid, want die wordt domweg niet geplaatst. Poltici en bestuurders mogen zulke kritiek niet uiten want dat wordt beschouwd als een aantasting van de persvrijheid. Journalisten en columnisten willen of durven deze kritiek niet uiten, uit angst voor verlies van hun geprivilegieerde positie en/of voor collegiale represailles.
Ook wie eerst goed nadenkt en alle regels van wet en fatsoen respecteert, mag dus toch zijn mening vaak niet geven. Laten wij het daar eens over hebben, of dat althans proberen als de redactie het goed vindt.
___
Als het om de cartoons van Kurt Westergaard gaat, is tien jaar kennelijk niet te lang om mensen eraan te herinneren dat diens vrijheid van meningsuiting werd beperkt door mensen die zich door zijn uitingen gekwetst voelden. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 4 mei 2015 11:05 Aan: ‘Philippe Remarque’ CC: Janny Groen, opinieredactie. Onderwerp: “De neiging om andersdenkenden te verbannen begrijp ik niet.” (P. Remarque.) Een gotspe.
[Geen reactie.]
Beste Philippe, geachte Janny Groen,
Als het om de cartoons van Kurt Westergaard gaat, is tien jaar kennelijk niet te lang om mensen eraan te herinneren dat zijn vrijheid van meningsuiting werd beperkt door mensen die zich door zijn uitingen gekwetst voelden.
Janny Groen schreef er vandaag zelfs drie artikelen over in de Volkskrant. Zoals gewoonlijk druipt de hypocrisie ervan af. Zelf gaat zij immers ook niet in discussie met een kritische lezer die op goede gronden kritiek uit op discriminatoire (en zelfs racistische) elementen in de Joodse en Israëlische religie, cultuur, journalistiek en politiek. Paul Brill mag in de Volkskrant jarenlang een oorlogshetze tegen Iran voeren, zonder dat hij de openlijke tegenspraak krijgt die bij met zijn pro-Israëlische agitprop verdient.
Mijn opvattingen en meningsuitingen zijn niet verdacht of verwerpelijk. Integendeel, zelfs, want zij zijn gebaseerd op universele waarden en normen die zijn vastgelegd in internationale verklaringen en verdragen en in veel grondwetten (zoals de Nederlandse, maar niet de Israëlische).
Jij vindt dat ik destijds terecht gedurende anderhalf jaar(!) door de Volkskrant verbannen ben. Dit baseer jij niet op hetgeen ik had geschreven, maar op het feit dat ik herhaaldelijk in conflict ben gekomen met redacties die mijn meningsuitingen weigerden. Dat mijn reacties on-topic, inhoudelijk, gefundeerd, beredeneerd, raak en fatsoenlijk waren en daarom niet in strijd met regels van wet, fatsoen of gebruiksvoorwaarden waren, doet kennelijk niet ter zake.
De Raad voor de Journalistiek was ook van oordeel dat het weigeren en verwijderen van onwelgevallige meningsuitingen behoort tot de redactionele vrijheid van een krant. Iemand zou zich hierin eens moeten verdiepen, want het klopt natuurlijk van geen kanten. Maar welke krant zal een kritisch artikel hierover afdrukken? De jouwe in ieder geval niet.
Een lezer dient zich dus te onderwerpen aan de willekeur van een (anonieme) redacteur of moderator. Hij/zij kan en mag geen aanspraak maken op zijn belangrijkste mensen- en burgerrecht. Na zes jaar mag hij niet meer zeuren over een onterechte uitsluiting van het discussieplatform waarop hij al lange tijd actief was geweest.
Door het ‘bei Nacht und Nebel’ verdonkeremanen van het VK Weblog en alle blogs en commentaren is het vrijwel onmogelijk geworden om kritiek te uiten op meningsuitingen van de Volkskrant. Citeren uit de Volkskrant is vrijwel onmogelijk omdat kopiëren van teksten niet mogelijk is. Reageren op artikelen en columns is vaak niet mogelijk en kritische reacties worden domweg niet geplaatst.
Het democratische speelveld ligt niet gelijk. Denk daar toch maar eens wat meer over na.
___
Inhoudelijke kritiek op artikelen, columns en commentaren worden niet geplaatst in de daarvoor bedoelde ruimte op haar website. Kritische lezers worden verbannen. (RvW)
Van: “Robert van Waning” Verzonden: zaterdag 30 mei 2015 11:26 Aan: Zineb El Rhazoui en Nadia Ezzeroili Onderwerp: In NL censureert en verbant de pers, niet de overheid. (Niet voor publicatie. Gaarne doorsturen naar Zineb El Rhazoui en naar Nadia Ezzeroili.)
[Geen reactie.]
Geachte mevrouw Zineb El Rhazoui,
Ik heb uw verhaal met veel belangstelling gelezen en ik heb mij daarbij weer verbaasd over de hypocrisie van de krant die het publiceerde. De redactie daarvan onderdrukt namelijk zelf voortdurend de vrijheid van meningsuiting van haar eigen lezers. Inhoudelijke kritiek op artikelen, columns en commentaren worden niet geplaatst in de daarvoor bedoelde ruimte op haar website. Kritische lezers worden verbannen.
Zelf ben ik gedurende anderhalf jaar verbannen geweest uit de reactie- en discussieruimte van VK Opinie vanwege een rake (maar fatsoenlijke) opmerking over iets wat een voortdurend tegen Iran agerende pro-Israëlische columnist had geschreven. Mijn verbanning werd even willekeurig opgeheven als zij was opgelegd. Het kan echter zomaar weer gebeuren, want ik word in de gaten gehouden, schreef de opinieredacteur.
Die verbanning betekende uitsluiting van deelname aan het openbare politieke debat op het forum van mijn keuze. In verband met de voortdurende censuur reageer en discussieer ik nauwelijks meer op de website van de Volkskrant. Dat was precies de bedoeling.
Dat is de ware aard van de krant waarin uw interview stond afgedrukt. Dat is de feitelijke aard van onze democratie: Onze vrijheid van expressie wordt niet onderdrukt door de overheid of door religieuze of politieke groeperingen maar door zogenaamd ongebonden algemeen-journalistieke media die hun redactionele vrijheid misbruiken om bepaalde belangen te behartigen. U heeft zich onbewust voor een anti-islamitisch karretje laten spannen.
___
“Ha Robert, Het trauma wil maar niet genezen. Volgens mij zijn er erger zaken in het leven dan tien jaar geleden even [! rvw] uitgesloten te zijn geweest van een of ander internetforum.” (Philippe Remarque, hoofdredacteur de Volkskrant.)
Van: Philippe Remarque Verzonden: dinsdag 22 december 2015 21:45 Aan: Robert van Waning Onderwerp: Critici worden buiten de discussie geplaatst, niet alleen in Israël.
Ha Robert, Het trauma wil maar niet genezen. Volgens mij zijn er erger zaken in het leven dan tien jaar geleden even [! rvw] uitgesloten te zijn geweest van een of ander internetforum [! rvw]. Ik mis ook de introspectie. Jij was perfect, de krant volstrekt onredelijk. Zo liggen de zaken zelden, Robert, ieder verstandig mens beseft dat. Tijd voor mildheid en nuance!
Groet, Philippe.
___
Ze proberen ons zo te delegitimiseren dat we buiten de discussie worden geplaatst. (Avihai Stollar van Breaking the Silence, in: ‘Landverraders’, NRC 22-12-2015, zie hieronder.)
Van: Robert van Waning Datum: 22 december 2015. Aan: Philippe Remarque, hoofdredacteur van de Volkskrant
[Geen reactie.]
Beste Philippe,
“Ze gaan niet meer met ons en andere mensenrechtenorganisaties in discussie, ze proberen ons zo te delegitimiseren dat we buiten de discussie worden geplaatst.”
Bij het lezen van deze passage moest ik denken aan de onterechte en willekeurige verbanning die jouw krant mij had opgelegd nadat ik gefundeerde en beredeneerde kritiek had geuit op wat een pro-Israëlische columnist (ik schreef bijna ‘kolonist’) in het kader van zijn anti-Iran hetze had geschreven.
Daarna heb ik gedurende anderhalf jaar niet kunnen deelnemen aan het publieke debat op het forum van mijn keuze. Je beseft niet wat dat betekent voor een betrokken burger.
Ik wacht nog steeds op excuses voor die redactionele dwaling.
____
Redacties maken graag gebruik van de onbeschaafdheid van scheldende, beledigende en dreigende ‘reaguurders’ om onwelgevallige (maar beschaafde) reacties te kunnen weigeren of te verwijderen. (RvW)
“De Raad voor de Rechtspraak wil graag dat voor de burger voorzienbaar is welke gedragingen strafbaar zijn.” (VK, 20-03-2016)
De commerciële bedrijven waaraan media het ‘modereren’ van reacties hebben uitbesteed, hoeven zich niet te houden aan journalistieke maatstaven en regels, noch aan de gebruiksvoorwaarden van het forum en dus ook niet aan de (grond)wettelijke regels waarnaar die vaak verwijzen. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 21 maart 2016 12:41 Aan: Janny Groen, Redactie de Volkskrant Onderwerp: Voorzienbaarheid van strafbaarheid: svp ook mbt meningsuitingen in reactieruimten.
[Geen reactie.]
Geachte mevrouw Groen,
De Raad voor de Rechtspraak wil graag dat voor de burger voorzienbaar is welke gedragingen strafbaar zijn. (‘Verbod verheerlijken terrorisme juridisch niet houdbaar’, VK, 20/3 jl.
Ik probeer dat nu al enige jaren tevergeefs te bereiken met betrekking tot meningsuitingen in de reactieruimten op de website van de Volkskrant. Daar kan men namelijk zomaar geconfronteerd worden met weigering of verwijdering van zijn reacties en zelfs met verbanning voor onbepaalde tijd, zonder dat men zich ervan bewust was enige regel van wet, fatsoen of gebruiksvoorwaarden te hebben geschonden. Deze sancties worden toegepast zonder deugdelijke motivatie, zonder mogelijkheid van verweer en zonder opgave van de strafduur. Democratie en rechtsstaat zijn dan ver te zoeken.
In de Volkskrant wordt regelmatig met (terechte) verontwaardiging geschreven over censuur elders (bij voorbeeld in de Oekraïne, zie ‘Zwart Rusland’, VK 19/3 jl), maar als het gaat om het recht van vrije meningsuiting, dan verdient onderdrukking daarvan in ons eigen land ook aandacht. Hier gebeurt het niet door de overheid, maar door redacties van kwaliteitskranten, inclusief de uwe.
Redacties maken namelijk graag gebruik van de onbeschaafdheid van scheldende, beledigende en dreigende reaguurders om onwelgevallige (maar beschaafde) reacties te kunnen weigeren of te verwijderen. Dit gaat dus verder dan het moeten schrappen van passages waarin machthebbers worden bekritiseerd. Een al te kritische reageerder kan in Nederland zelfs zonder opgave van reden en zonder mogelijkheid van verweer voor onbepaalde tijd worden verbannen. Dit betekent uitsluiting van deelname aan het publieke debat op het forum van zijn keuze. Om dat recht en die vrijheid te behouden, zou menig reageerder maar al te graag bepaalde passages weg willen laten.
Als u denkt dat die reageerder het daar dan wel naar zal hebben gemaakt, dat redacties zich houden aan strenge journalistieke maatstaven en dat zij heus niet zomaar iemand uitsluiten van deelname aan het politieke debat, dan bent u – vrees ik – een deel van het probleem dat ik graag aan de orde gesteld zou willen zien.
De commerciële bedrijven waaraan media het ‘modereren’ van reacties hebben uitbesteed, hoeven zich niet te houden aan journalistieke maatstaven en regels, noch aan de gebruiksvoorwaarden van het forum en dus ook niet aan de (grond)wettelijke regels waarnaar die vaak verwijzen. Zij hoeven ook geen verantwoording af te leggen voor hun beslissingen. Redactionele vrijheid gaat boven de vrijheid van meningsuiting van burgers. (RvdJ 2008/38.) Zodoende heerst willekeur over het ‘publieke debat’.
Ik ben zelf gedurende anderhalf jaar verbannen geweest uit het reactie- en discussieforum van VK Opinie op de website van de Volkskrant. Toen ik daartegen bezwaar maakte, werden in de daarop volgende correspondentie met ombudsman, hoofdredacteur, adjunct-hoofdredacteur en chef opiniepagina verschillende redenen genoemd waarom mijn verbanning terecht was geweest: Mijn reactie was een persoonlijke aanval op Paul Brill (nonsens), de toon was onvriendelijk (nou èn?), de inhoud was off-topic (aantoonbaar onjuist), ik had de opiniechef boos gemaakt (inderdaad), etc.
Hoewel geen enkele van de genoemde redenen gebaseerd was op schending van de gebruiksvoorwaarden of van de wet, werd mijn verbanning toch niet ongedaan gemaakt. Gedurende anderhalf jaar heb ik zodoende niet kunnen deelnemen aan de publieke discussies op het openbare forum van mijn keuze. Pas na anderhalf jaar streek VK’s opiniechef Henk Müller over zijn hart en hief mijn verbanning op, even spontaan als hij die had opgelegd. Dat mag willekeur heten.
Opiniechef Henk Müller schreef mij in een e-mail van 9 september 2009 dat de redactie ‘volgens de regels’ geen waarschuwing hoeft te geven, geen reden voor een verwijdering hoeft te geven en verwijderde teksten ook niet hoeft terug te sturen. (Van zo’n reactie wordt meestal niet eerst een afschrift gemaakt, zodat de tekst definitief weg is.) Müller vond dat niet onfatsoenlijk of oneerlijk en hij vond dat ik de zaken op zijn kop zette.
Ook hoofdredacteur Philippe Remarque, van wie ik sindsdien excuses probeer los te krijgen, vindt dat ik niet moet zeuren. Hij schrijft: “Volgens mij zijn er erger zaken in het leven dan tien jaar geleden even uitgesloten te zijn geweest van een of ander internetforum.”
Anderhalf jaar verbanning is volgens hem dus maar ‘even’.. Hij zou anders piepen als hem of één van zijn journalisten dit was overkomen.
Het lijkt een oud geval, maar het is nog steeds actueel, want dagelijkse praktijk. Het vervelende is dat niemand deze misstand aan de kaak kan, mag, durft of wil stellen: Burgers kúnnen het niet (hun protest wordt domweg niet geplaatst), politici mógen het niet (‘aantasting van de persvrijheid’) en journalisten wíllen of dúrven het niet, uit loyaliteit of uit angst voor collegiale of hoofdredactionele represailles.
In verband met het bovenstaande heb ik een paar vragen aan u:
1. Is het reactie- en discussieforum op de website van de Volkskrant een openbaar forum voor publiek debat? (VK Ombudsman Thom Meens vond van wel.) 2. Zo niet, wat is het dan wel? 3. Zo ja, is het onvervreemdbare, fundamentele en grondwettelijk gegarandeerde burgerlijke recht van vrije meningsuiting daar dan van kracht (behoudens etc.)? 4. Moeten moderatoren en redacteuren zich houden aan de gebruiksvoorwaarden van het forum en aan de wettelijke regels waarnaar die verwijzen? 5. Zo niet, hoe kunnen reageerders dan van tevoren weten welke meningsuitingen strafbaar zijn?
________________________
“In dit land moet ik mijn mening toch vrij kunnen uiten.” (Celal Altuntas.)
“De neiging om andersdenkenden te verbannen begrijp ik niet.” (Philippe Remarque.)
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag 10 januari 2017 16:16 Aan: Janny Groen CC: ‘VK Ombudsvrouw’; ‘Philippe Remarque’ Onderwerp: “In dit land moet ik mijn mening toch vrij kunnen uiten.” Niet, dus.
[Geen reactie.]
Geachte mevrouw Groen,
“In dit land moet ik mijn mening toch vrij kunnen uiten,” zegt Celal Altuntas in uw artikel ‘Schrijver Altuntas krijgt scheldkanonnades én steun’ (VK 9/1 jl) Niet, dus.
Vrijheid van meningsuiting is een fictie die in stand wordt gehouden door degenen die die ‘onvervreemdbare vrijheid’ als enigen willekeurig kunnen beknotten, namelijk journalisten en redacties van media.
U kunt niet aannemelijk maken dat er vrijheid van meningsuiting bestaat (omdat dat niet waar is) en ik kan niet aantonen dat de Volkskrant en andere media die vrijheid onderdrukken (omdat die meningsuiting niet wordt geplaatst).
Philippe Remarque, hoofdredacteur van de Volkskrant, schreef op 7/1/2017 in zijn wekelijks rubriek ‘De Hoofdredacteur’ :
“De Volkskrant is nieuwsgierig, schrijft over alle politici en wil een podium zijn voor botsende opvattingen. Omdat wij denken dat u daar het meest aan heeft om uw eigen mening te vormen,”
Ook dat is niet waar, maar wie kan de hoofdredacteur tegenspreken als dat niet wordt geplaatst door de opinieredacteur? Ik heb meermalen ervaren dat mijn kritische (maar ter zake doende en in alle opzichten fatsoenlijke) meningen niet werden afgedrukt omdat zij een dienstdoende redacteur of moderator niet welgevallig waren. Ik ben zelfs gedurende anderhalf jaar(!) verbannen geweest door de opinieredactie van de Volkskrant, niet omdat ik enige regel van wet, fatsoen of gebruiksvoorwaarden had geschonden, maar omdat mijn opvattingen botsten met die van een columnist van de Volkskrant.
Iedere journalist en columnist is ervan op de hoogte dat dit soort dingen gebeuren, maar niemand wil of durft erover te schrijven. Toch zou er bij rechtgeaarde journalisten iets moeten gaan knagen omdat het belangrijkste grondrecht van burgers structureel wordt geschonden en omdat het publieke debat door anonieme redacteuren en moderatoren wordt gemanipuleerd.
“De neiging om andersdenkenden te verbannen begrijp ik niet,” schreef Philippe Remarque op 4/4/2015 in zijn onweersproken rubriek. Een gotspe van klasse. U en andere journalisten kunnen dit wel blijven negeren en doen alsof er niets aan de hand is, maar ooit komt de waarheid boven tafel, met naam en toenaam.
_____________________
“De uitingsvrijheid is een van de essentiële grondslagen van een democratische samenleving. Uitingsvrijheid is er niet alleen voor informatie en ideeën, die met instemming worden ontvangen, maar ook voor inlichtingen en denkbeelden, die ergeren, shockeren en verwarring zaaien (‘offend, shock and disturb’).” (Handyside-arrest, EHRM 7 december 1976, NJ 1978, 236 )
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 12 januari 2017 21:56 Aan: Frits Abrahams, redactie NRC CC: ombudsman@nrc.nl Onderwerp: Ook Abou Jahjah mag ‘shock, disturb and offend’ de Israël-lobby.
[Geen reactie. RvW]
Geachte heer Abrahams,
In uw column over Abou Jahjah (NRC 11-01-2017) schreef u:
“Een laffe Palestijnse aanslag in Jeruzalem op militairen promoveerde hij op Facebook tot een heldhaftige verzetsdaad. Hij heeft zich al eerder aan riskante vergelijkingen gewaagd, maar nu verspeelde hij in één klap zijn zorgvuldig opgebouwde krediet. „Aan het brede debat zijn grenzen”, liet De Standaard weten, „en die liggen voor ons bij het ondersteunen van geweld zonder onderscheid.” “
In de ongelijke oorlog die Israël voert tegen de beroofde, bezette, gediscrimineerde en slechts met stenen en zelfbouwraketten gewapende bewoners van (de restanten van) Palestina, is de verhouding tussen Israëlische en Palestijnse doden 10 : 1. Gelooft u echt dat de Israëlische aanvallen met de modernste Amerikaanse wapens op (merendeels) Palestijnse burgers allemaal moedig, eerlijk en van een hoog moreel kaliber waren? Gelooft u in die mythe van ‘het moreelste leger van de wereld’? Dan heeft de Hasbara echt effect, althans op mensen die daarvoor open staan.
Een aanval van een burger op militairen van een bezettingsmacht is per definitie geen terreurdaad. En ook niet laf, want de dader offert zijn eigen leven.
De politieke opvatting dat de manier waarop Israël de Palestijnen behandelt in strijd is met alles wat ons in het vrije Westen heilig is (of zou moeten zijn), is niet verwerpelijk. Maar ook als die dat in de ogen van de Israël-lobby wel was, zou zij nog in vrijheid geuit mogen worden. Immers:
“De uitingsvrijheid is een van de essentiële grondslagen van een democratische samenleving. Uitingsvrijheid is er niet alleen voor informatie en ideeën, die met instemming worden ontvangen, maar ook voor inlichtingen en denkbeelden, die ergeren, shockeren en verwarring zaaien (‘offend, shock and disturb’).” *)
Dit geldt ook voor kritische opvattingen en meningsuitingen mbt de Israëlische beroving, bezetting, discriminatie en onderdrukking van de oorspronkelijke Arabische bevolking van Palestina, het land dat – na grondige etnische zuivering ervan – door Israël van de kaart werd geveegd?
Ik deel waarschijnlijk lang niet alle opvattingen etc. van Abou Jahjah, maar ik ervaar wel al jarenlang dezelfde tegenwerking bij het uiten van kritiek op dingen die in strijd zijn met mijn rechtsgevoel en met de internationale rechtsorde. Die tegenwerking bestaat uit het door redacties te worden geweigerd, gecensureerd, verwijderd en zelfs verbannen en het door (altijd anonieme) bloggers, reageerders en discussieerders in sociale media en op openbare discussiefora te worden gestalkt, bedreigd, gepest en valselijk worden beschuldigd.
Het vergt nogal wat om dan toch maar te blijven schrijven wat men vindt. Bij deze.
*)
“Het EHRM heeft in de zaken Handyside*) en Sunday Times**) zijn uitgangspunten voor beoordeling van de vraag of een beperking noodzakelijk is in een democratische samenleving. neergezet. Die kunnen als volgt worden samengevat:
De uitingsvrijheid is een van de essentiële grondslagen van een democratische samenleving. Uitingsvrijheid is er niet alleen voor informatie en ideeën, die met instemming worden ontvangen, maar ook voor inlichtingen en denkbeelden, die ergeren, shockeren en verwarring zaaien (‘offend, shock and disturb’).
Zonder pluriformiteit, tolerantie en een ‘open mind’ is er geen sprake van een democratische samenleving. Om dus beperkingen te stellen aan de uitingsvrijheid dient er een dringende maatschappelijke behoefte daartoe aanwezig te zijn, de beperking moet evenredig zijn aan het te bereiken doel en de aangevoerde redenen relevant en in overeenstemming met artikel 10 lid 2.
In deze zaken heeft het Hof tevens een nadere uitleg gegeven van het begrip noodzakelijk. Noodzakelijk, aldus het Hof, is ‘not synonymous with “indispensable”, neither has it the flexibility of such expressions as “admissible”, “ordinary”, “useful”, “reasonable” or “desirable'” . Er dient volgens het Hof derhalve een ‘pressing social need’ te zijn.”
EHRM 7 december 1976, NJ 1978, 236 (Handyside); EHRM 24 mei 1988, NJ 1991, 585 (Müller). Uit: ‘Uitingsvrijheid’. (‘De vrije informatiestroom in grondwettelijk perspectief’), door J.M. de Meij e.a., 2000, pag 252,
______________
De ultieme gelijkhebbenden zijn degenen die hun opvattingen en meningen kunnen uiten (en zelfs publiceren) zonder dat zij kunnen worden tegengesproken, laat staan bekritiseerd. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: vrijdag 8 maart 2019 15:37 Aan: ‘Vkr Brieven Red’ Onderwerp: Aan Paulien Cornelisse (re: ‘De gelijkhebbenden’. (Niet voor publicatie.)
[Geen reactie.]
Geachte mevrouw Cornelisse,
In uw column ‘Verpakking’ (VK 6/3 jl) had u het smalend over ‘de zegetocht van de gelijkhebbenden’ die al lang wisten dat de mensheid de natuur om zeep helpt.
De ultieme gelijkhebbenden zijn degenen die hun opvattingen en meningen kunnen uiten (en zelfs publiceren) zonder dat zij kunnen worden tegengesproken, laat staan bekritiseerd. Ik bedoel natuurlijk de columnisten, commentaarschrijvers, presentatoren, recensenten, journalisten, etc. Door hun onaantastbare positie zijn zij écht een apart slag mensen.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning, Amstelveen.
PS ‘Gelijkhebbenden’ wisten inderdaad al omstreeks 1970 dat de opwarming van het klimaat met 2 graden door de uitstoot van verbrandingsproducten wetenschappelijk was berekend. Een kind kon begrijpen dat dit ook veel ongewenste gevolgen zou hebben. De meeste mensen wilden het toen liever niet horen en nu nog steeds niet. Zij worden gesteund door De Telegraaf en door columnisten in sommige andere kranten.
_________
Een overeenkomst tussen dictators en columnisten is dat zij niet kunnen worden tegengesproken. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: zondag 24 maart 2019 12:50 Aan: ‘Philippe Remarque’ ; ‘Red Vkr Alg Redactie’ Onderwerp: ‘Opinie betekent bij ons ook sinds jaar en dag scherpe meningen van anderen.’ (Philippe Remarque, VK 23/9 jl.)
[Geen reactie.]
Beste Philippe,
Een overeenkomst tussen dictators en columnisten is dat zij niet kunnen worden tegengesproken. Gelukkig zijn er ook verschillen, maar nóg een overeenkomst is dat beiden veel invloed hebben op de publieke meningsvorming. Als de journalistiek niet de kritiek krijgt die zij – net als alles en iedereen in een democratie – verdient, kan zij inderdaad een bedreiging vormen waartegen niemand kan en mag optreden. (Alleen) wat dat betreft heeft Thierry Baudet helaas gelijk.
In jouw column ‘Baudet is niet onze vijand’ (VK 23.9.2019) schrijf je: “Opinie betekent bij ons ook sinds jaar en dag scherpe meningen van anderen [..].” Je belijdt fraaie principes, maar jij en jouw redactie hebben moeite om je daaraan in de praktijk te houden. Dat bleek wel toen je mij gedurende anderhalf jaar hebt (laten) verbannen uit de reactie- en discussieruimte op de website van jouw krant zonder dat daarvoor enige geldige reden bestond. Die werd dan ook nooit gegeven. Are Elshout schreef destijds zonder nadere toelichting dat mijn kritiek op columns van Paul Brill ‘bedenkelijk’ was. Dat is niet discussiëren maar suggereren. Ik heb nooit iets verkeerds, bedenkelijks of ongepastst geschreven. Ik had bezwaar tegen Brills hetze tegen Iran en zijn opvallende mildheid als het over verwerpelijke gedragingen van Israël ging. Hiervoor werd op het ‘opinieforum’ van de Volkskrant geen ruimte geboden.
Sinds die verbanning draag ik het stigma van bedenkelijkheid zonder mij te hebben kunnen verweren. Excuses en herstel van de reputatieschade bleven uit. Die verbanning wordt mij nog steeds nagedragen en jouw opiniechef Henk Müller weigert nog steeds om brieven van mij te plaatsen, ongeacht het onderwerp. Als bewaker van democratie en rechtsstaat en als promotor van het publieke debat slaat de Volkskrant een slecht figuur.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning,
PS De volgende dialoog in ‘Het Raadsel Van Spinoza’ van Irvin D. Yalom (p 41) deed mij aan Thierry Baudet denken:
‘[Houston Stewart] Chamberlain gebruikt verheven taal en doet net alsof hij onze nobele inborst aanspreekt, maar volgens mij wakkert hij juist onze meest basale instincten aan.’ ‘Hoe verklaar je zijn populariteit?’’ ‘ ‘Hij schrijft erg overtuigend. En hij maakt indruk op onontwikkelde mensen.’
_____
Wat ik had geschreven was gefundeerd en niet onfatsoenlijk. Onrecht verjaart nooit. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: zaterdag 15 juni 2019 12:36 Aan: ‘Philippe Remarque’; ‘VK Opinie’ Onderwerp: Meningsuiting, Censuur, Verbanning – Politieke cartoons. Week van de hoofdredacteur. VK 15.06.2019
[Geen reactie.]
Beste Philippe,
Ga je ooit nog eens toegeven dat mijn verbanning door jouw krant vanwege mijn ironische reactie op een column(!) onterecht, onbehoorlijk en stigmatiserend was?
Of moet ik dat aan je opvolger vragen?
Afgezien van het feit dat ik door die onverdiende verbanning gedurende anderhalf jaar niet heb kunnen deelnemen aan het publieke debat op het openbare internetforum van de Volkskrant, heb ik daarvan jarenlang (en nog steeds) op andere fora last gehad van de stigmatisering. Opponenten gebruikten het om mij te diffameren.
Wat ik had geschreven*) was gefundeerd en niet onfatsoenlijk. Onrecht verjaart nooit.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning,
_______
Ik wil graag aanspraak maken op rehabilitatie. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 1 juli 2019 12:28 Aan: p.klok@volkskrant.nl Onderwerp: Lijk in de kast wil graag rehabilitatie.
[Geen reactie.]
Geachte Pieter Klok,
Hartelijk gefeliciteerd met uw benoeming tot hoofdredacteur van de Volkskrant.
Uw voorganger Philippe Remarque schreef dat u originele invalshoeken bedenkt, altijd in de eerste plaats aan de lezer denkt, de geestelijke ruimte heeft om een ander te begrijpen en dat u bereid en in staat bent om uw oordeel te herzien. Philippe waardeert in u kwaliteiten en eigenschappen waarover hij zelf niet beschikt. Dat is mooi maar wel vrijblijvend.
Ik wil u vriendelijk vragen om de kwestie van mijn onverdiende verbanning door de Volkskrant te willen bestuderen, want die heeft mij in de afgelopen jaren ten onrechte behoorlijk beschadigd. Ik wil graag aanspraak maken op rehabilitatie.
Met vriendelijke groet en de beste wensen voor succes, Robert van Waning,
_________
“Een redactie die kritische meningsuitingen negeert, weigert cq verwijdert louter vanwege hun onwelgevalligheid (en dus niet vanwege plaatsgebrek of schending van regels van fatsoen, wet en/of gebruiksvoorwaarden), handelt op zijn minst in strijd met de geest van onze democratie en Grondwet en dus ook met de opdracht van de onafhankelijke pers.” (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: 23 sep. 2020 om 16:07 Aan: Arie Elshout Onderwerp: Democratie wordt vernietigd door willekeurige onderdrukking van onwelgevallige meningsuitingen.
Geachte heer Elshout,
Volgens Sander Schimmelpenninck heeft niet iedereen recht op een mening. Althans, dat schreef u in uw column ‘Probeer democratie niet te redden door haar te vernietigen’ (VK 23/9 jl). Ik kan bijna niet geloven dat u uw collega-columnist juist en/of volledig heeft geciteerd. Natuurlijk heeft iedereen recht op een mening. Gedachten zijn immers vrij en vrijwel onmogelijk te onderdrukken.
In principe mag iedereen altijd en overal zijn meningen uiten ‘behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet’ (art. 7 Gw, Art 10 EVRM), maar het is de vraag of die vrijheid of, hoe en in welke mate die vrijheid dan ook door media gerespecteerd moet worden.
Democratie betekent inderdaad niet dat alle meningen gehoord moeten worden, zoals Schimmelpenninck zou hebben beweerd. Het betekent wel dat zij gehoord mogen en kunnen worden. Dat is al heel iets anders. Een beperkende factor is dan nog ‘slechts’ de manier waarop dit gebeurt. Iedereen kan en mag pamfletten, folders, boeken etc. schrijven, waarbij het gebrek aan geld, tijd en energie beperkende factoren zijn. Iedereen heeft ook toegang tot het internet voor het schrijven van opinies en reacties daarop. Moeilijk wordt het als men het probeert via een medium waarbij een directie en/of redactie bepaalt wat daarin wordt gepubliceerd.
Volgens u moeten in een democratie alle meningen gehoord worden. Dat is – helaas en gelukkig – onmogelijk. Helaas, omdat daarvoor de tijd en de middelen ontbreken. Gelukkig, omdat redacties er niet voor niets zijn. Zij besparen hun lezers, kijkers en luisteraars veel verkeerde, onzinnige, overbodige en kwaadwillige informatie. Het beoordelen en het maken van keuzen en selecties van serieus te nemen opinies maakt niet alleen democratie moeilijk, maar ook redactie. U wilt graag dat wij met ons allen een beetje vertrouwen houden in het oordeelsvermogen van de meeste burgers. Dit geldt a fortiori voor redacties. De middelen en mogelijkheden waarover zij beschikken, zijn krachtig genoeg om mensen levenslang kapot te maken en de democratie te vernietigen.
Doordat die macht onvoldoende weerwerk of tegenspraak krijgt op hetzelfde platform, is er een scheefgroei ontstaan in de democratische krachts- en machtsverhoudingen. Gewone burgers kúnnen journalistieke media niet tegenspreken, want die wordt domweg niet geplaatst of uitgezonden. Bestuurders en politici mógen het niet, want dan is het land te klein en de democratie in gevaar: Persvrijheid! Journalisten zelf willen of durven het niet, uit angst voor hun carrière en/of collegiale represailles.
Een redactie die kritische meningsuitingen negeert**) weigert cq verwijdert louter vanwege hun onwelgevalligheid (en dus niet vanwege plaatsgebrek of schending van regels van fatsoen, wet en/of gebruiksvoorwaarden), handelt op zijn minst in strijd met de geest van onze democratie en Grondwet en dus ook met de opdracht van de onafhankelijke pers.
In uw column stelt u de vraag hoe men iemand het recht op een mening kan ontzeggen. Die vraag stelde ik u vele jaren geleden ook. U heeft daarop ontwijkend, badinerend, met onjuiste argumenten of helemaal niet gereageerd. Volgens u was mijn verbanning door VK Opinie terecht omdat ik de toenmalige chef Opinie ‘bijna boos had gemaakt’ en omdat mijn reacties op columns (meningsuitingen, dus) van Paul Brill ‘een bedenkelijke wending dreigden te nemen’. (Zie hieronder.)
Mijn reactie op de column van Brill was onderbouwd, niet onzinnig en ook niet bedenkelijk. Zij voldeed dus aan uw en Schimmelpennincks (overigens discutabele) voorwaarden.
Mijn anderhalf jaar durende verbanning van destijds*) betekende een verbod om te reageren op artikelen, columns, ingezonden brieven en reacties in de Volkskrant of op haar website en dus ook uitsluiting van deelname aan publieke discussies op het openbare forum van de Volkskrant op het internet. Die zware sanctie door een landelijk journalistiek medium heeft mij sindsdien achtervolgd en gestigmatiseerd. In discussies op het internet wordt er nog vrijwel wekelijks naar verwezen om mijn opinie ongeloofwaardig te maken en mijn positie te verzwakken. Dit stigma en dit onrecht verjaren niet.
Wilt u mij alstublieft mij steunen in mijn verzoek om excuses en rehabilitatie? Ik wil heel graag tegen mijn opponenten kunnen zeggen dat de Volkskrant spijt heeft van die ongefundeerde, onterechte, onrechtvaardige en beschadigende levenslange veroordeling.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning
———————-
“Bij u zit de pijn in de ban die over uw bijdragen is uitgesproken door de Volkskrant. Dat dit voor uw pijnlijk was en is, begrijp ik. Ik kan helaas niets voor u betekenen. “ (Arie Elshout, oud-adjunct-hoofdredacteur, thans columnist van de Volkskrant)
Van: Arie Elshout <a.elshout@volkskrant.nl> Verzonden: donderdag 24 september 2020 15:41 Aan: Robert van Waning Onderwerp: Re: Democratie wordt vernietigd door willekeurige onderdrukking van onwelgevallige meningsuitingen.
Geachte heer Van Waning,
dat is lang geleden. Dank voor uw mail.
U bent het met mij eens dat iedereen recht heeft op een mening. Tegelijkertijd meent u dat redacties niet alle meningen hoeven te publiceren, zij mogen selecteren.
Dus het recht op een mening is niet hetzelfde als het recht op verspreiding van die mening door mediaredacties. Dat zou ook niet kunnen, ze moeten selecteren, aan de hand van allerlei criteria.
Bij u zit de pijn in de ban die over uw bijdragen is uitgesproken door de Volkskrant. Dat dit voor uw pijnlijk was en is, begrijp ik. Ik kan helaas niets voor u betekenen.
Ik geloof niet dat de inhoud van mijn column van afgelopen maandag mij ertoe zou moeten brengen om de krant te vragen om excuses aan uw adres. Zoals ik al zei is het recht op een mening niet hetzelfde als het recht op publicatie van een mening. De Volkskrant had indertijd haar redenen om u in de ban te doen.
Ik wil daar niet in treden. Ten eerste omdat ik moeite blijf houden met uw reacties op columns van Paul Brill. Ten tweede omdat ik inmiddels met pensioen ben. Dit is ongetwijfeld niet wat u van mij wilt horen, maar ik kan er helaas voor u niets anders van maken..
Met vriendelijke groet, Arie Elshout
———-
Op wo 23 sep. 2020 om 16:07 schreef
‘Gewone mensen’ houden zich niet beroepsmatig bezig met democratie. Velen van hen voelen zich daarbij niettemin vrijwillig of noodgedwongen betrokken. Dankzij internet, sociale media en platforms zijn zij niet meer afhankelijk van periodieke verkiezingen en (on)welwillende opinieredacteuren en anonieme moderatoren om uiting te geven van hun opvattingen, meningen en voorkeuren. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 15 maart 2021 14:05 Aan: Frank Kalshoven (De Argumentenfabriek) <Frank@argumentenfabriek.nl> CC: Raoul du Pre <r.dupre@volkskrant.nl>; VK Opinie <opinie@volkskrant.nl> Onderwerp: Bijdrage van sociale media aan ‘betere democratie’. (RE: Faaldemocratie (5/5) VK 13.03.2021)
(Afschrift aan Raoul du Pré ivm verwante discussie.)
Geachte Frank Kalshoven,
In aflevering 5/5 van uw serie ‘Faaldemocratie’ opperde u de mogelijkheid om bij verkiezingen inhoudelijke vragen aan kiezers te stellen. De antwoorden daarop kunnen ons meer leren over hun maatschappelijke voorkeuren, schreef u. U verwacht dat Kamerleden en journalisten dan nog beter hun zegenrijke kritische werk kunnen doen.
Dat ook burgers voortdurend kritisch kunnen en moeten zijn en op die manier bijdragen aan een betere democratie, kwam niet duidelijk in uw serie naar voren.
‘Gewone mensen’ houden zich niet beroepsmatig bezig met democratie. Velen van hen voelen zich daarbij niettemin vrijwillig of noodgedwongen betrokken. Dankzij internet, sociale media en platforms zijn zij niet meer afhankelijk van periodieke verkiezingen en (on)welwillende opinieredacteuren en anonieme moderatoren om uiting te geven van hun opvattingen, meningen en voorkeuren.
Als middel om informatie te verzamelen over maatschappelijke en politieke voorkeuren noemde u wel de Burgertoppen, maar niet de ‘socials’, de openbare internetmedia, -fora en -platforms. Ook in het programma Spraakmakers op NPO Radio 1 bleek vanochtend duidelijk dat de gevestigde journalistiek er nog steeds moeite mee heeft om functie, betekenis en invloed daarvan te duiden. De toon blijft afwijzend en lacherig, met een enkel voorbeeld van hun irrelevantie. Toch gaf men toe dat de sociale media de uitslag van de huidige voorkiezingen nog onvoorspelbaarder maken dan ‘normaal’. De enige ontwikkeling die ik bespeur, is dat men het niet steeds meer zo denigrerend heeft over ‘reaguurders’.
Ondertussen weten ze bij FVD, D66 en zelfs bij het CDA inmiddels al wél hoe de hazen in onze democratie lopen. Zij gaven immers zo’n 2,5 miljoen euro uit aan advertenties op Facebook (bron: NRC 13/3 jl). Net als bij de journalistiek en opiniemakerij gaat het daarbij om éénrichtings-‘communicatie’: De burgers kunnen niet reageren, laat staan kritiek leveren.
Sinds ik ooit ten onrechte gedurende anderhalf jaar(!) verbannen **) ben geweest uit het (opgeheven, want te kritisch) reactie- en discussieforum van de Volkskrant, reageer ik nauwelijks meer op opiniestukken. Via Twitter en Instagram kan ik nu gelukkig wel onder mijn eigen naam uiting geven aan mijn maatschappelijke en politieke voorkeuren. Aangezien ik daarbij regels van wet, fatsoen en gebruiksvoorwaarden respecteer, heb ik tot dusver*) niet te maken gehad met willekeurige weigering of verwijdering van mijn uitingen, laat staan voor een blokkade of verbanning. Redacties van journalistieke media hanteren namelijk ook welgevalligheid als criterium, iets wat zij niet in hun gebruiksvoorwaarden vermelden.
Heeft u zich trouwens ooit verdiept in de opheffing en vervolgens verkwanseling en verdonkeremaning van het ooit succesvolle VK Weblog?
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (New Orleans, 1942)
————
“Openbare internetplatformen zijn een prima plek voor gedachtevorming (al dan niet tussen gelijk gestemde zielen).” (Frank Kalshoven, Argumentenfabriek, de Volkskrant)
From: Frank Kalshoven (De Argumentenfabriek) <Frank@argumentenfabriek.nl> Sent: Monday, March 15, 2021 4:26:01 PM To: Robert van Waning <robertvanwaning@outlook.com> Subject: RE: Bijdrage van sociale media aan ‘betere democratie’. (RE: Faaldemocratie (5/5) VK 13.03.2021)
Dag Robert,
Dank voor de mail. Openbare internetplatformen zijn een prima plek voor gedachtevorming (al dan niet tussen gelijk gestemde zielen). Ik doe er niets aan af. Ik was in mijn serie echter op zoek naar iets anders. Een manier namelijk om de maatschappelijke voorkeuren van de bevolking als geheel beter in beeld te brengen.
Wellevendheid, trouwens, lijkt me nuttig in elke sociale omgang.
Heb een fijne dag.
Met vriendelijke groet, Frank Kalshoven
———–
“Onwelgevalligheid mag geen reden zijn om een reactie te weigeren, laat staan om een reageerder te blokkeren of te verbannen.” (RvW)
Van: Robert van Waning <robertvanwaning@outlook.com> Verzonden: maandag 15 maart 2021 17:58 Aan: Frank Kalshoven (De Argumentenfabriek) <Frank@argumentenfabriek.nl> Onderwerp: Re: Bijdrage van sociale media aan ‘betere democratie’. (RE: Faaldemocratie (5/5) VK 13.03.2021)
Beste Frank,
De socials zijn gelukkig niet alleen geschikt om maatschappelijke voorkeuren van de bevolking te beïnvloeden en te sturen in (on)gewenste richtingen, maar natuurlijk ook om ze als geheel beter in beeld te brengen.
Kan het zijn dat je wellevendheid verwart met welgevalligheid? Onwelgevalligheid mag geen reden zijn om een reactie te weigeren, laat staan om een reageerder te blokkeren of te verbannen.
Het is niet onfatsoenlijk om niet alle opvattingen en voorkeuringen van de redactie te delen.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning
“Zolang de onwelgevalligheden maar wellevend worden gebracht moeten ze inderdaad van harte welkom zijn, lijkt me.” (Frank Kalshoven, Argumentenfabriek, de Volkskrant)
Van: Frank Kalshoven (De Argumentenfabriek) <Frank@argumentenfabriek.nl> Verzonden: dinsdag 16 maart 2021 11:08 Aan: Robert van Waning <robertvanwaning@outlook.com> Onderwerp: RE: Bijdrage van sociale media aan ‘betere democratie’. (RE: Faaldemocratie (5/5) VK 13.03.2021)
Dag Robert,
Zolang de onwelgevalligheden maar wellevend worden gebracht moeten ze inderdaad van harte welkom zijn, lijkt me.
“De nieuwe tijd moet zich niet bedienen van methoden uit oude tijden, zoals gedwongen heropvoedingsprogramma’s, censuur, excommunicatie. Een goed doel valt nooit te bereiken met foute middelen.” (Arie Elshout, columnist, journalist en oud-adjunct-hoofdredacteur van de Volkskrant.)
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag 23 maart 2021 13:41 Aan: Arie Elshout CC: p.klok@volkskrant.nl; Raoul du Pre Onderwerp: ‘Censuur en excommunicatie zijn foute middelen uit oude tijden.’ (Column Arie Elshout, VK 22.03.2021) Practice what you preach..
[Geen reactie.]
Geachte Arie Elshout,
U schreef:
“Maar mijn in de loop der jaren geaccumuleerde ervaring zegt dat de nieuwe tijd zich niet moet bedienen van methoden uit oude tijden, zoals gedwongen heropvoedingsprogramma’s, censuur, excommunicatie. Een goed doel valt nooit te bereiken met foute middelen.”
(Uw column in VK 22.03.2021)
Ik viel van mijn stoel, mijn broek zakte af en mijn klomp brak. Meende u dat nou écht? Is hier sprake van voortschrijdend inzicht of van hypocrisie?
U vond mijn verbanning uit de openbare reactie- en discussieruimte van de Volkskrant immers géén ‘fout middel’ omdat mijn reactie op een column van Paul Brill ‘bedenkelijk’ was geweest. U kon of wilde echter niet vertellen wát er dan zo fout aan was. Mijn kritische commentaar*) was inhoudelijk, raak en hoogstens lichtelijk ironisch (‘Knap hè?’). Er stond niet één onvertogen woord in en het was geen persoonlijke aanval op de columnist.
Toch werd ik zonder opgave van deugdelijke reden, zonder mogelijkheid van verweer of bezwaar en zonder opgave van strafduur (uiteindelijk anderhalf jaar!) uitgesloten van het enige openbare platform waaraan ik al geruime tijd een actieve deelnemer was geweest. Die onverdiende sanctie was in strijd met alles wat in een democratische rechtsstaat als heilig wordt beschouwd. Toch keurde u haar niet af. Censuur en excommunicatie zijn volgens u ‘foute middelen’ om een goed doel te bereiken, maar wat was dat goede doel dan in dit geval?
Die onterechte excommunicatie heeft mij veel kwaad gedaan. Toch heeft niemand van de ombudsmannen/vrouwen en redactie van de Volkskrant deze kwestie ooit willen onderzoeken. U ook niet. De huidige hoofdredacteur reageerde zelfs niet op mijn herhaalde verzoek om rehabilitatie.
“Wat betreft het incasseren van kritiek en het erkennen van fouten heeft de journalistiek geen beste reputatie,” schreef Annet Mooij in haar boek ‘Dag In Dag Uit’ (2011, pag 189). Volgens haar heeft hoofdredacteur Pieter Broertjes er veel aan gedaan om de bestaande neiging tot zelfgenoegzaamheid te doorbreken:
“Broertjes was bovendien een type leider dat hechtte aan openheid, niet alleen tegenover zijn redactie maar ook tegenover zijn lezers. Het afleggen van verantwoording zag hij als een teken van kracht, ook als daarbij bepaalde zwaktes zichtbaar werden.”
“De neiging om andersdenkenden te verbannen begrijp ik niet,” schreef hoofdredacteur Philippe Remarque op 4/4/2015 in zijn wekelijkse rubriek. Waarom ik volgens hem dan toch wél terecht was verbannen, wilde ook hij niet zeggen.
Een (adjunct)(hoofd)redacteur van de Volkskrant mag kennelijk dingen schrijven die hij niet meent. Ik heb daar moeite mee.
Met vriendelijke groet,
Robert van Waning, Amstelveen.
*)
“Op 27 november 2009 schreef Paul Brill (columnist, commentaarschrijver, recensent en verslaggever van de Volkskrant) in zijn column ‘Obama’s lakmoesproef:
“Kunnen bepaalde problemen in de wereld worden omzeild of verlicht door ze domweg anders te definiëren? Het lijkt er wel eens op dat sommigen menen dat dit inderdaad mogelijk is. Vorig weekeinde woonde ik een grote internationale veiligheidsconferentie bij in de Canadese havenstad Halifax. Alle hot issues kwamen aan bod: de toekomst van de NAVO, Afghanistan, Pakistan, Iran, het Midden-Oosten, zeepiraterij, nucleaire ontwapening.”
In de reactie- en discussieruimte van de Volkskrant schreef ik de volgende reactie:
“Knap hè, hoe Paul Brill met zijn verwijzing naar ‘het Midden-Oosten’ het noemen van Israël als ‘hot issue’ zorgvuldig vermijdt. Hij laat echter geen gelegenheid onbenut om Iran in een kwaad daglicht te stellen. Ook hier niet, dus. Iran moet natuurlijk goed in de gaten worden gehouden, maar Israël is en blijft nog altijd ‘the hottest issue of them all’ met zijn systematische schendingen van het internationale recht (waaronder kernwapenverdragen).”
Deze reactie werd niet alleen verwijderd maar was enige dagen later ook de aanleiding te zijn geweest tot mijn verbanning zonder enige waarschuwing of mededeling en dus ook zonder motivatie en mogelijkheid van verweer.”
“Bij een gezonde democratie hoort pluriformiteit, zeker, maar ook respect voor andersdenkenden en vooral ook respect voor de feiten. Omroepen dienen algemeen aanvaarde journalistieke principes te onderschrijven. Ze dienen te bewijzen dat de journalistiek bij hen in goede handen is.” (Pieter Klok, hoofdredacteur van de Volkskrant, Commentaar 30 april 2021.)
Van: Robert van Waning Verzonden: vrijdag 30 april 2021 12:21 Aan: p.klok@volkskrant.nl Onderwerp: Respect voor andersdenkenden. Ja graag.
[Geen reactie.]
Geachte Pieter Klok,
In het Commentaar van de Volkrant van 30 april 2021 schrijft u: “Bij een gezonde democratie hoort pluriformiteit, zeker, maar ook respect voor andersdenkenden en vooral ook respect voor de feiten. Omroepen dienen algemeen aanvaarde journalistieke principes te onderschrijven. Ze dienen te bewijzen dat de journalistiek bij hen in goede handen is.” Aan het slot heeft u het over vertrouwen in de journalistiek in zijn totaliteit.
Dat vertrouwen heb ik niet. Ten eerste, omdat tegenover de macht van media en journalistiek geen tegenmacht staat, ten tweede omdat er geen orgaan is dat de kwaliteit van de journalistiek bewaakt en ten derde omdat er geen verplichting bestaat tot publieke verantwoording voor gemaakte fouten. Op Twitter schrijf ik daarom regelmatig dingen als: ‘Journalistiek is politiek zónder oppositie’ en ‘Media en journalistiek zijn een macht zonder tegenmacht’.
Ik ben dus een ‘andersdenkende’ die graag aanspraak maakt op het respect waarvoor u pleit.
Op 1 juli 2019 heb ik uw benoeming tot hoofdredacteur van de Volkskrant aangegrepen voor een zoveelste verzoek om rehabilitatie. De Volkskrant heeft destijds mijn reputatie namelijk ernstig en langdurig beschadigd met een onterechte verbanning waarvoor geen goede reden was. Vier opeenvolgende ombudsmannen (Meens, Kranenberg, Vermeulen en Geelen) hebben deze kwestie niet in behandeling genomen en ook gewone redacteuren en verslaggevers brandden er liever niet hun vingers aan: Heikele kwestie. De laatste die er iets over wilde zeggen was Arie Elshout. Hij noemde mijn reactie op de column van Paul Brill ‘bedenkelijk’ zonder dit te kunnen of willen toelichten. Zodoende is het vanzelf een ‘oude kwestie’ geworden. Deze is voor mij echter nog steeds actueel is omdat ik er op het internet nog steeds aan word herinnerd.
Onrecht verjaart niet en volgens uw voorganger bent u toegankelijk, nieuwsgierig en open en kiest u nooit partij. Voor mij als ‘andersdenkende’ bent u voor mij de aangewezen persoon om deze kwestie te (laten) onderzoeken. Betrouwbaarheid van de journalistiek is hier in het geding.
U heeft nooit gereageerd op mijn verzoek van 1 juli 2019. Ik weet dus niet of u die email ooit heeft ontvangen.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning,
———
“In ónze democratische rechtsstaat worden afwijkende meningen niet door de staat onderdrukt maar door media.” (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 20 mei 2021 17:06 Aan: a.brouwers@volkskrant.nl Onderwerp: In NL worden afwijkende meningen niet door de staat onderdrukt maar door media. (Re: EU moet niet bang zijn om leiders die morele grens over gaan economisch pijn te doen.) VK Commentaar 20.05.2021
Geachte heer Brouwers,
In het VK Commentaar van vandaag (20/5) schreef u met terechte verontwaardiging over het onderdrukken van onwelgevallige meningen door ondemocratische leiders. In ónze democratische rechtsstaat worden afwijkende meningen niet door de staat onderdrukt maar door media. Daar kraait geen journalistieke haan naar. Dat zou namelijk worden opgevat als nestbevuiling en dat is slecht voor de verdere journalistieke carrière.
Wilt u alstublieft mijn WordPress blog ‘Verbannen vanwege meningsuiting’ eens lezen? Ik verzoek al enige jaren om onderzoek naar de anderhalf jaar(!) verbanning vanwege een gefundeerde reactie op – nota bene – een column. Die onverdiende sanctie heeft mij veel kwaad gedaan op publieke discussiefora op het internet. Onrecht verjaart niet.
Omdat ik niet weet of deze email u bereikt, zou ik een bevestiging van ontvangst op prijs stellen.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (New Orleans, 1942)
———
“De rechtsstaat wordt niet alleen bedreigd als media en journalisten worden verguisd, onderdrukt en bedreigd, maar ook als dat gebeurt met de vrije meningsuiting van gewone burgers.” (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 8 juli 2021 17:20 Aan: p.klok@volkskrant.nl Onderwerp: ‘Knokken voor rechtvaardigheid’, niet alleen voor journalisten maar ook gewone burgers.
Geachte Pieter Klok,
De rechtsstaat wordt niet alleen bedreigd als media en journalisten worden verguisd, onderdrukt en bedreigd, maar ook als dat gebeurt met de vrije meningsuiting van gewone burgers. Als er geknokt moet gaan worden voor rechtvaardigheid, dan mogen zulke ‘kleine’ onrechtvaardigheden niet worden veronachtzaamd. Daarmee begint namelijk het rottingsproces.
De Volkskrant heeft mij ooit gedurende anderhalf jaar(!) uitgesloten van haar openbare reactie- en discussieforum op het internet vanwege een terecht kritisch (maar fatsoenlijk) commentaar op een column(!).
Omdat onrecht niet verjaart maar wel kan worden vergeten, heb ik u, uw voorganger, opeenvolgende ombudsmannen en -vrouwen en verschillende VK-redacteuren en -journalisten met enige regelmaat gevraagd om te beoordelen of die strenge sanctie wel gerechtvaardigd was. In al die jaren werd ik namelijk op discussieplatforms regelmatig daaraan herinnerd, hetgeen mijn reputatie en stellingnames geen goed heeft gedaan.
Arie Elshout heeft wel eens geschreven dat mijn reactie op de column van Paul Brill ‘bedenkelijk’ was. Hij kon of wilde dat niet nader toelichten. Is het boek ‘Zionisme bij nader inzien’ van Hannah Ahrendt bedenkelijk? En ‘Parting Ways. Jewishness and the Critique of Zionism’ van Judith Butler? Zij schrijft:
“My proposal is that the vast and hegemonic structure of political Zionism must cede its hold on those lands and populations and what must take place is a new polity that would presuppose the end of settler colonialism and that would imply antagonistic modes of living together.” (pag 4) .. ”The relationship is characterized by violent dispossession, surveillance and the ultimate control by the Israeli state over Palestinian rights to mobility, land and political self-determination. So the relationship is cemented along these lines, and it is utterly wretched.” (pag 7) .. “As a result, coexistence projects can only begin with the dismantling of political Zionism” (pag 7)
Paul Brill had in zijn opsomming van ‘alle hot issues’ wel Iran met name genoemd, maar Israël opvallend niet. Die agressieve, kolonialistische en onderdrukkende bezettingsmacht, apartheidsstaat en atoommacht werd verpakt in ‘het Midden-Oosten’. Dat vond ík bedenkelijk en daarom reageerde ik in de daarvoor bedoelde openbare ruimte die de Volkskrant destijds nog op het internet had. Al wás mijn reactie op Paul Brills onmiskenbare partijdigheid ‘bedenkelijk’ (quod non), dan rechtvaardigt dat niet een uitsluiting gedurende anderhalf jaar van deelname aan publiek debat op een openbaar forum.
Ik laat u foto’s zien van mijn boekenplank. Daar is niets bedenkelijks aan en ik weet waarover ik het heb.
Onder het motto ‘Blijf knokken voor rechtvaardigheid’ verzoek ik u nogmaals om te onderzoeken of die zware en diffamerende sanctie van langdurige uitsluiting gerechtvaardigd was.
Met vriendelijke groet, Robert C. van Waning (New Orleans, 1942)
———
Onrecht verjaart niet, zeker niet voor hen die het is aangedaan. Als zij dit even vergeten, worden zij er op ‘de socials’ wel aan herinnerd. Verbanning door de Volkskrant betekent daar levenslange diffamatie. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag 19 oktober 2021 12:36 Aan: Arie Elshout Onderwerp: Blokkeren is nog erger dan castreren. (N.a.v. ‘Ik pleit niet voor een gecastreerde versie van het debat, maar laten we onze instincten een beetje in toom houden’. Column Arie Elshout, VK 18.10.2021)
[Geen reactie.]
Geachte Arie Elshout,
Als u geen voorstander bent van een gecastreerde versie van het debat, waarom billijkt u dan wel een totale verbanning van een kritische lezer gedurende anderhalf jaar vanwege een kritische maar volkomen correcte reactie op een column (= meningsuiting)? U noemde mijn reactie ‘bedenkelijk’ maar u kon of wilde dat niet motiveren.
Onrecht verjaart niet, zeker niet voor hen die het is aangedaan. Als zij dit even vergeten, worden zij er op ‘de socials’ wel aan herinnerd. Verbanning door de Volkskrant betekent daar levenslange diffamatie.
Mijn blokkade/verbanning werd na anderhalf jaar even plotseling en ongemotiveerd opgeheven als zij was opgelegd. Sindsdien probeer ik de juistheid en rechtvaardigheid van die zware sanctie te laten onderzoeken en beoordelen door drie opeenvolgende ombudsmannen en -vrouwen. Die kwamen echter niet verder dan een toezegging dit te zullen doen. De vorige hoofdredacteur Philippe Remarque vond dat ik niet moest blijven zeuren. De huidige hoofdredacteur Pieter Klok heeft helemaal niet gereageerd op mijn twee of drie beleefde verzoeken.
Onrecht verdwijnt niet door weg te kijken.
Ook de journalisten en columnisten die zo goed kunnen vertellen wat anderen fout doen, moeten hun hand in eigen boezem steken als zij iemand onrecht hebben aangedaan.
Ik herhaal hierbij mijn verzoek om de juistheid en rechtvaardigheid van mijn verbanning te onderzoeken en hierover uw (ditmaal gefundeerde) oordeel te geven. Zolang als ik leef (ik ben nu 79) zal ik blijven streven naar rehabilitatie.
Ik ben voorstander van een open, eerlijk en fatsoenlijk openbaar debat. Hierin werd ik echter door journalistieke media ‘gecastreerd’ omdat mijn opvattingen en meningen hun niet welgevallig waren, ook al waren zij niet ‘bedenkelijk’.
Mijn eerste verbanning dateert uit de begindagen van het programma Standpunt NL op de publieke zender Radio 1 vanwege mijn bezwaar tegen de anonimiteit van de reageerders: ‘Bivakmutsen af!’ had ik geschreven en werd toen verder door de redactie geblokkeerd. Sindsdien werd ik nog twee keer ten onrechte verbannen, respectievelijk door het Amstelveens Nieuwsblad en Amstelveen Blog. Als u dat interesseert, wil ik u daar graag meer over vertellen.
Wilt u mij alstublieft vertellen of u mij heeft geblokkeerd? (RvW)
Van: Robert van Waning <robertvanwaning@outlook.com> Verzonden: vrijdag 26 november 2021 17:12 Aan: Media VK Pieter Klok <p.klok@volkskrant.nl> Onderwerp: Heeft u mij geblokkeerd?
[Geen reactie,]
Geachte heer Klok en/of Redactie,
Wilt u mij alstublieft vertellen of u mij heeft geblokkeerd?
Zo ja, waarom?
Zo niet, waarom kreeg ik dan geen reactie van Pieter Klok op de drie serieuze brieven die ik hem in de afgelopen twee jaar heb gestuurd?
Met vriendelijke groet, Robert van Waning
————-
Van: Robert van Waning Verzonden: woensdag 29 december 2021 11:48 Aan: redactie@trouw.nl; verdieping@trouw.nl CC: VK Opinie <opinie@volkskrant.nl> Onderwerp: Media cancelen critici. (‘Cancelcultuur wordt verstrekt door pandemie: ‘We zijn geïsoleerd geraakt, komen minder andersdenkenden tegen’ (Trouw, 27/12 jl)
[Niet voor publicatie.]
Geachte Redactie,
Ook redacties van ‘kwaliteitskranten’ doen mee aan de ‘cancelcultuur’, bijvoorbeeld door kritische brieven van ‘lastige’ lezers niet af te drukken. NRC Handelsblad plaatst slechts 10% van de ingezonden brieven. Bij andere kranten en opiniebladen is het vast niet veel anders. Logisch, gezien het plaatsgebrek in papieren kranten, maar dat is geen excuus om negen van de tien brieven dan maar in de prullenbak te gooien. De Chef Opinie van NRC vertelt in zijn wekelijkse rubriek ook niet waaróm die brieven werden geweigerd. Daar zullen ongetwijfeld ook brieven bij zijn die rake kritiek op de krant bevatten of die de redactie om een andere reden onwelgevallig zijn. Lezers krijgen geen eerlijk en volledig beeld van de reacties van lezers.
Dat beeld krijgt men wel ‘in de spelonken van de sociale media’ (columniste Elma Drayer, VK 28/12 jl), maar dus niet in de ‘nette kranten’ (idem). In onze democratische rechtsstaat wordt ons belangrijkste grond-, mensen- en burgerrecht niet beperkt door de staat maar door media en journalistiek, de zelfbenoemde waakhond van onze democratie. Hoe netjes is dat?
De Volkskrant heeft het VK Weblog op haar eigen website na enige jaren opgeheven *): Te kritisch. De complete inhoud van alle blogs, reacties en discussies werd verkwanseld aan de Finse uitgever Sanoma BV, die het vervolgens verdonkeremaande. Deze gang van zaken was niet alleen in strijd met de afspraken met de deelnemers van het openbare forum en met hun auteursrechten. Niet netjes, dus. Toch heeft geen journalistieke haan hiernaar gekraaid. Begrijpelijk, want kritiek op een medium is ‘not done‘ en een journalist verspeelt er zijn baan en zijn toekomst mee.
Mijn VK Weblog ‘Donqui’ had als motto ‘De journalistiek verdient kritiek (maar krijgt die onvoldoende)’.
Burgers kúnnen geen kritiek uiten op een medium, want die wordt domweg niet geplaatst of uitgezonden. Politici en bestuurders mógen zulke kritiek net uiten, want dan is het land te klein en de democratie acuut in gevaar: ‘Persvrijheid!’ Journalisten wíllen of dúrven het niet, uit collegialiteit of uit angst voor collegiale represailles. Media en journalistiek verheffen zich boven kritiek en onttrekken zich aan de ‘checks and balances’ die een democratie transparant, evenwichtig, eerlijk en rechtvaardig houden. Zij zijn een soort onaantastbare priesterkaste gaan vormen. Dit heeft merkbaar geleid tot een scheefgroei in de maatschappelijke en democratische machtsverhoudingen. Wij leven zodoende in een mediacratie waarin journalisten het eerste én het laatste woord hebben. Op kritiek en tegenvragen hoeven zij slechts te reageren met: “Ik stel hier de vragen.”
Omdat ik één van die ‘lastige’ lezers ben, werd ik ooit door Henk Blanken, adjunct-hoofdredacteur van het Dagblad van het Noorden’ met naam en toenaam publiekelijk afgebrand in zijn artikel ‘De querulant en de journalist’.
Hij schreef “Ik ken die lezer, ook al wordt hij niet met name genoemd”. Hij had mij nooit gesproken of geschreven! Als je bij een redactie eenmaal te boek staat als ‘querulant’, dan mag die je voortaan negeren, blokkeren, verbannen en uitsluiten. Je bent levenslang gecanceld, óók al was je kritiek nog zo terecht en raak. Juist daarom, zelfs. Veel journalisten en columnisten zijn in feite betaalde querulanten.
Sinds ik jaren geleden door de Chef Opinie (rare titel, niemand zou de baas mogen zijn van andermans opinies) van de Volkskrant werd verbannen **) vanwege een keurige maar rake en kennelijk pijnlijke reactie op een column(!), heb ik drie opeenvolgende ombudsmannen en -vrouwen en twee opeenvolgende hoofdredacteuren gevraagd om te juistheid, rechtvaardigheid en proportionaliteit deze diffamerende sanctie te laten onderzoeken. Kansloos, er wordt zelfs niet op gereageerd.
Ik hoop dat er op de redactie van Trouw iemand is die het aandurft om dit een interessant onderwerp te vinden dat nader onderzoek waard is. Iets voor ‘De Verdieping’, misschien?
‘Something is rotten in the state of Denmark.’
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (New Orleans, 1942)
“Knap hè, hoe Paul Brill met zijn verwijzing naar ‘het Midden-Oosten’ het noemen van Israël als ‘hot issue’ zorgvuldig vermijdt. Hij laat echter geen gelegenheid onbenut om Iran in een kwaad daglicht te stellen. Ook hier niet, dus. Iran moet natuurlijk goed in de gaten worden gehouden, maar Israël is en blijft nog altijd ‘the hottest issue of them all’ met zijn systematische schendingen van het internationale recht (waaronder kernwapenverdragen).”
—————-***
Voor de broodnodige hygiëne in dit belangrijke onderdeel van checks and balances in ons maatschappelijk systeem is het onontbeerlijk dat de journalistiek meer werk maakt van de eigen kwaliteitscontrole en zich daarover publiekelijk verantwoordt, vanuit de hopelijk nog steeds aanwezige eigen beroepsethiek en -eer. (Francine Giskes, oud-Kamerlid D66)
Journalistiek ontbeert kwaliteitscontrole
Artikel in NRC Opinie & Debat 08.01.2022
Wie controleert de controleur, vraagt Francine Giskes. Het schort de pers aan zelfreflectie.
Hoewel de volksvertegenwoordiging natuurlijk de echte controle op de macht uitvoert, dicht de journalistiek zichzelf een soortgelijke rol toe. Maar politici ondergaan dagelijks een publiek functioneringsgesprek en eens in de zoveel jaar echt een beoordeling door ‘het volk’. Journalisten ontspringen zulke dansen. De vraag wie deze controleurs controleert wordt zelden gesteld. Maar daarmee ontstaat het risico dat de journalistieke vrijheid, terecht benadrukt in het nieuwe coalitieakkoord , verwordt tot journalistieke vrijbrief. Journalisten babbelen inmiddels vrolijk mee aan de praattafels op radio en televisie en geven daar, onder het mom van duiding van het nieuws, regelmatig gewoon hun eigen, onvermijdelijk niet-neutrale mening. Manhaftige pogingen van rubrieken als het journalistenpanel in het radioprogramma Spraakmakers , of het televisieprogramma Medialogica leiden zelden tot serieuze zelfreflectie in de journalistieke gelederen. Men schiet meteen in de verdediging of gaat snel over op wat anderen of andere media zoal vinden of deden. En als het om het functioneren van de rijksoverheid gaat, bestaat er een niet te missen voorliefde voor gemakzuchige politieke sportverslaggeving (wie trapte het hardst, wie scoorde leuk, wie won?).
Ook blijft het ‘wat’ nogal eens ondergeschikt aan het ‘hoe’. We krijgen recensies van persconferenties in termen van hoe de voorstelling was en of het ‘ze’ zo lukt ‘de mensen’ te overtuigen. Heus, dat maken die mensen zelf wel uit. In plaats daarvan mogen we van de parlementaire journalisten verwachten: zo objectief mogelijke analyses van de dilemma’s waar kabinet en parlement zich voor gesteld zien, de informatie waar zij zich op baseren, de andere kant van medailles, kortom hulp bij het interpreteren van de wereld om ons heen.
Tevergeefs zocht ik op internet bij kranten en omroepen naar jaarverslagen of andere verantwoordingen met informatie over het eigen kwaliteitsbeleid. Codes en klachtregelingen zijn daarvoor een uitgangspunt, geen eindpunt. Het dichtst in de buurt komt misschien het lezenswaardige essay van scheidend NRC -ombudsman Sjoerd de Jong (31/12) . Volgens De Jong is in de hele journalistiek „de bereidheid om lezers openheid van zaken te geven en om te reflecteren op beroepsethische vragen” toegenomen. Maar zijns inziens maakt zich met dat toegenomen zelfvertrouwen soms „een merkwaardige ponteneur meester van de ‘kwaliteitsjournalistiek’”, met bijbehorende „lichtgeraaktheid”. Helaas komt ook De Jong niet verder dan een oproep tot „onophoudelijk, ruimdenkend en waarheidsgetrouw onderzoek – en zelfonderzoek”. Hoe dat zelfonderzoek er uit moet zien, kenbaar moet word.en en welke rol het algehele publiek daarin mag of moet spelen, blijft helaas open.
Voor de broodnodige hygiëne in dit belangrijke onderdeel van checks and balances in ons maatschappelijk systeem is het onontbeerlijk dat de journalistiek meer werk maakt van de eigen kwaliteitscontrole en zich daarover publiekelijk verantwoordt, vanuit de hopelijk nog steeds aanwezige eigen beroepsethiek en -eer. Verder kan ik mij voorstellen dat er eens in de zoveel tijd verplicht een onafhankelijk onderzoek onder de gehele bevolking plaatsvindt met de vraag hoe men zich bediend voelt door de journalistiek, uitgesplitst naar diverse terreinen en media. Zo’n enquête zou bijvoorbeeld kunnen worden gekoppeld aan een van de verkiezingen, zoals er nu weer één op komst is. Niemand anders dan de journalistiek zelf, want vrij en onafhankelijk, kan consequenties verbinden aan de uitkomsten van zo’n onderzoek. Maar het lijkt mij behulpzaam om ook in die wereld de beide benen op de grond te houden en, waar nodig, met open vizier de discussie over het eigen werk aan te gaan.
(Francine Giskes was lid Algemene Rekenkamer, burgemeester Texel en lid Tweede Kamer (D66).)
————–
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 13 januari 2022 12:28 Aan: ‘Giskes F.’ <F.Giskes@tk.parlement.nl> Onderwerp: Journalistiek verdient kritiek (maar krijgt die te weinig).
Geachte mevrouw Giskes,
Naar aanleiding van uw brief/artikel ‘Journalistiek ontbeert kwaliteitscontrole’ (NRC Handelsblad, 8/1 jl) schreef ik onderstaande email aan de ‘Ombudsgroep’ van die krant. Dat zijn de redactieleden die in de komende maanden de ‘journalistieke keuken’ gaan onderzoeken.
Ik heb nog geen reactie ontvangen en ik ben benieuwd of die nog komt.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (broer van)
————————
“Openheid, een (zelf)kritisch debat en het vermogen om daarvan te leren zijn eigenschappen die we hoog aanslaan in onze redactionele cultuur.” (René Moerland, hoofdredacteur NRC.)
Media en journalistiek verheffen zich boven kritiek en onttrekken zich aan de ‘checks and balances’ die een democratie transparant, evenwichtig, eerlijk en rechtvaardig houden. (RvW)
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 13 januari 2022 12:46 Aan: E-mail Ombudsman <ombudsman@nrc.nl> Onderwerp: Journalistiek verdient kritiek (maar krijgt die te weinig).
[Geen Reactie.]
Geachte Ombudsgroep,
“Journalistiek ontbeert kwaliteitscontrole,” schreef Kamerlid (D66) Francine Giskes in NRC van 8/1 jl. ‘Journalistiek verdient kritiek’ was het motto van mijn Volkskrant Weblog ‘Donqui’ in de tijd dat dat forum nog niet door directie en hoofdredactie van die krant was verkwanseld aan uitgeverij Sanoma BV (die het vervolgens verdonkeremaande). Tussen Giskes’s stuk en mijn blogs over dit onderwerp bestaan veel overeenkomsten, maar er is één groot verschil: Het opiniestuk van Francine Giskes werd geplaatst en het VK Weblog werd in zijn geheel verwijderd.
“De ‘blik van buiten’ als kritisch licht op de journalistiek” stond boven de column die NRC hoofdredacteur René Moerland schreef naar aanleiding van de (veel te lang uitgestelde) wisseling van ombudsman van zijn krant. Negen redacteuren van NRC Handelsblad gaan praten met journalisten en met mensen die door de journalistiek waren geraakt. De verhalen van de niet-journalisten passeren dus eerst een journalistieke filter voordat wij ze te lezen krijgen. De slager geeft het keuren van zijn vlees niet graag geheel uit handen..
Volgens hoofdredacteur Moerland zijn journalisten aanspreekbaar en gaan zij het debat aan. Zolang hun email adres niet onder ieder artikel staat, is dit slechts in beperkte mate het geval. Ook van verantwoording is weinig sprake. Sjoerd de Jong deed er alleen aan als hem dat uitkwam. Van kritiek was hij niet gediend. 1)
“Openheid, een (zelf)kritisch debat en het vermogen om daarvan te leren zijn eigenschappen die we hoog aanslaan in onze redactionele cultuur,” schrijft René Moerland. Dat klinkt te mooi om waar te zijn en dat is het dus ook, alle goede bedoelingen ten spijt.
Burgers kúnnen namelijk geen kritiek uiten op een medium, want die wordt domweg niet geplaatst of uitgezonden. Politici en bestuurders mógen zulke kritiek net uiten, want dan is het land te klein en de democratie acuut in gevaar: ‘Persvrijheid!’ Journalisten wíllen of dúrven het niet, uit collegialiteit of uit angst voor collegiale represailles. Media en journalistiek verheffen zich boven kritiek en onttrekken zich aan de ‘checks and balances’ die een democratie transparant, evenwichtig, eerlijk en rechtvaardig houden. Zij zijn een soort onaantastbare priesterkaste gaan vormen. Dit heeft merkbaar geleid tot een scheefgroei in de maatschappelijke en democratische machtsverhoudingen. Wij leven zodoende in een mediacratie waarin journalisten het eerste én het laatste woord hebben. Op kritiek en tegenvragen reageren zij minzaam met: “Ik stel hier de vragen.”
Ook redacties van ‘kwaliteitskranten’ doen mee aan de ‘cancelcultuur’, bijvoorbeeld door kritische brieven van ‘lastige’ lezers niet af te drukken. NRC Handelsblad plaatst slechts 10% van de ingezonden brieven. Bij andere kranten en opiniebladen is het vast niet veel anders. Logisch, gezien het plaatsgebrek in papieren kranten, maar dat is geen excuus om negen van de tien brieven dan maar in de prullenbak te gooien. De Chef Opinie van NRC vertelt in zijn wekelijkse rubriek ook niet waaróm die brieven werden geweigerd. Daar zullen ongetwijfeld ook brieven bij zijn die rake kritiek op de krant bevatten of die de redactie om een andere reden onwelgevallig zijn. Lezers krijgen geen eerlijk en volledig beeld van de reacties van lezers.
Dat beeld krijgt men wel ‘in de spelonken van de sociale media’ (columniste Elma Drayer, VK 28/12 jl), maar dus niet in de ‘nette kranten’ (idem). In onze democratische rechtsstaat wordt ons belangrijkste grond-, mensen- en burgerrecht niet beperkt door de staat maar door media en journalistiek, de zelfbenoemde waakhond van onze democratie. Hoe netjes is dat?
De Volkskrant heeft het VK Weblog op haar eigen website na enige jaren opgeheven 2): Te kritisch en te lastig. De complete inhoud van alle blogs, reacties en discussies werd verkwanseld aan de Finse uitgever Sanoma BV, die het vervolgens verdonkeremaande. Deze gang van zaken was in strijd met de afspraken met de deelnemers van het openbare forum én met hun auteursrechten. Niet netjes, dus. Toch heeft geen journalistieke haan hiernaar gekraaid. Begrijpelijk, want kritiek op een medium is ‘not done‘ en een journalist verspeelt er zijn baan en zijn toekomst mee.
Omdat ik een ‘lastige’ lezers ben, werd ik ooit door Henk Blanken, adjunct-hoofdredacteur van het Dagblad van het Noorden’ met publiekelijk afgebrand in zijn artikel ‘De querulant en de journalist’ 3). Hij schreef “Ik ken die lezer, ook al wordt hij niet met name genoemd”. Hij had mij nooit gesproken of geschreven! Als je bij een redactie eenmaal als ‘querulant’ te boek staat, mag die je voortaan negeren, blokkeren, verbannen en uitsluiten. Je bent levenslang gecanceld, óók al was je kritiek nog zo terecht en raak. Juist daarom, zelfs. Veel journalisten en columnisten zijn in feite betaalde querulanten.
Sinds ik jaren geleden door de Chef Opinie (rare titel, niemand zou de baas mogen zijn van andermans opinies) van de Volkskrant werd verbannen 4) vanwege een keurige maar rake en kennelijk pijnlijke reactie op een column(!), heb ik drie opeenvolgende ombudsmannen en -vrouwen en twee opeenvolgende hoofdredacteuren gevraagd om te juistheid, rechtvaardigheid en proportionaliteit deze diffamerende sanctie te laten onderzoeken. Kansloos, er wordt zelfs niet op gereageerd.
Ik hoop dat uw onderzoek inderdaad zal leiden tot veranderingen in het journalistieke denken, niet alleen bij NRC Handelsblad. Want:
‘Something is rotten in the state of Denmark.’
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (New Orleans, 1942)
P.S. Dit was de reactie die leidde tot mijn verbanning gedurende anderhalf jaar door de Volkskrant (zonder deugdelijke motivatie, zónder mogelijkheid van verweer):
“Knap hè, hoe Paul Brill met zijn verwijzing naar ‘het Midden-Oosten’ het noemen van Israël als ‘hot issue’ zorgvuldig vermijdt. Hij laat echter geen gelegenheid onbenut om Iran in een kwaad daglicht te stellen. Ook hier niet, dus. Iran moet natuurlijk goed in de gaten worden gehouden, maar Israël is en blijft nog altijd ‘the hottest issue of them all’ met zijn systematische schendingen van het internationale recht (waaronder kernwapenverdragen).”
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag 25 januari 2022 18:44 Aan: Red VK Ombudsman <ombudsman@volkskrant.nl> Onderwerp: Ook onafhankelijke journalistiek verdient kritiek.
[Geen Reactie.]
Geachte Ombudsman Jeroen Trommelen,
Van mijn kant zouden felicitaties met uw aanstelling tot Ombudsman van de Volkskrant niet geloofwaardig zijn. Daarvoor heb ik te veel in de clinch gelegen met uw directe voorgangers sinds de perfecte (en dus weggestuurde) ombudsman Thom Meens. Ik beperk mij dus tot het u toewensen van veel sterkte en succes.
U besluit uw eerste column met de begrenzing die aan het Protocol werd toegevoegd: ‘Op de opiniepagina staat het debat open voor eenieder die blijk geeft van respect voor onafhankelijke journalistiek en de democratische rechtsstaat.’ Betekent dit dat kritiek op een journalist, columnist of redactie niet is toegestaan? In dat geval blijven journalisten, columnisten en redacties buiten schot die dat vereiste respect hebben beschaamd.
Francine Giskes (oud-Kamerlid (D66), lid van de Rekenkamer, burgemeester van Texel) schreef in NRC Handelsblad van 8 januari een opiniestuk onder de titel ‘Journalistiek ontbeert kwaliteitscontrole’. Had de Volkskrant dit geweigerd omdat het niet getuigde van het vereiste respect? Mijn Volkskrant Weblog had destijds als motto ‘Journalistiek verdient kritiek’. Het hele VK Weblog werd opgeheven omdat het te lastig en te kritisch was. Het werd – in strijd met de afspraken en met de auteursrechten van de bloggers – opgeheven en verkwanseld aan uitgeverij Sanoma BV die het vervolgens verdonkeremaande. Respectvol?
Sinds de Volkskrant mij jaren geleden had verbannen vanwege een gefundeerde en beredeneerde kritiek op wat een onmiskenbaar partijdige en vooringenomen columnist over zijn stokpaard had geschreven, probeer ik tevergeefs om deze zware sanctie te laten onderzoeken en beoordelen op juistheid en proportionaliteit. Ik blijf dit doen om mijn morele recht op rehabilitatie niet te laten verjaren. Drie opeenvolgende ombudsmannen en -vrouwen en twee dito hoofdredacteuren zijn niet ingegaan op mijn herhaalde verzoeken. Zodoende werd deze ooit actuele kwestie vanzelf een oude kwestie, maar nooit té oud. Onrecht verjaart nooit, alleen de strafbaarheid en relevantie daarvan.
De kwestie is nog steeds relevant, omdat op grond van de door u genoemde begrenzing nog steeds de kans lijkt te bestaan dat fatsoenlijke maar onwelgevallige kritiek op hedendaagse journalistiek of op bepaalde journalisten, columnisten of redacties niet wordt geplaatst en dat auteurs ten onrechte worden geblokkeerd/verbannen/gecanceld.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning
———————
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag, februari 8, 2022 6:08 PM Aan: b.rijlaarsdam@nrc.nl <b.rijlaarsdam@nrc.nl> Onderwerp: FW: Artikel. NRC leek even een slechte verliezer. NRC 04.02.2022
[Geen Reactie.]
Geachte mevrouw,
In mijn ogen was het helemaal niet zo raar dat NRC-redacteuren in de krant verslag deden van een rapport waarin zij zelf werden bekritiseerd. Het was te verwachten. Wie kritiek heeft op de pers, krijgt immers nooit het laatste woord. Dit adagium haalde ik regelmatig van stal in mijn VK weblog ‘Donqui’. Dit had als ondertitel: ‘Journalistiek verdient kritiek’. De Volkskrant had dit weblog opgezet om lezers in staat te stellen om te reageren op wat die krant had geschreven en daarover met elkaar in discussie te gaan. U begrijpt wel hoe dat is afgelopen: Het gehele weblog werd zonder opgave van reden opgeheven, inclusief alle blogs, reacties en commentaren: Te kritisch en onwelgevallig. Hoewel het verdonkeremanen van de teksten in flagrante strijd was met de auteursrechten van de bloggers, reageerders en discussieerders heeft geen journalistieke haan ernaar gekraaid. Good riddance.
Boven uw opiniestuk in NRC van 5 februari jl stond de kop: ‘NRC leek even een slechte verliezer’. Dat leek niet alleen zo, het wás zo. En niet even, maar zoals gewoonlijk.
Wie regelmatig kritiek uit op wat journalisten en columnisten hebben geschreven, wordt al vrij snel een querulant genoemd. Dit is ontslaat de redactie van de verplichting om inhoudelijk te reageren, ook als de briefschrijver een punt heeft. Deze vorm van cancelen is veel ouder dan het simpelweg automatisch softwarematig blokkeren van de afzender. Die krijgt dan zelfs geen automatische afwijzing meer.
Wilt u alstublieft voor mij nagaan of dit verklaart waarom ik geen enkele reactie (zelfs geen automatische) ontving op onderstaande email?
Met vriendelijke groet, Robert van Waning
—————————
Van: Robert van Waning Verzonden: zondag 5 juni 2022 14:26 Aan: ombuds@volkskrant.nl; VK Opinie <opinie@volkskrant.nl> Onderwerp: Wakkerlands: de column die rubriek moest zijn en (daarom?) niet werd geplaatst. Ombudsman. VK 04.06.2022
[Geen Reactie.]
Geachte Jeroen Trommelen en Redactie,
Voor zover ik uit uw verhaal begrijp, was de column cq rubriek van Jan Kuitenbrouwer niet geplaatst omdat er nog een ‘eindredactioneel dispuut’ werd gevoerd over aanpassingen die Kuitenbrouwer weigerde te maken. Al spreekt de hoofdredacteur dit tegen, was de column feitelijk afgekeurd. Explicieter dan niet-plaatsen kan afkeuring immers niet zijn.
De discussie over Kuitenbrouwers ‘colubriek’ was inhoudelijk en diepgaand. Of die ook ideologisch van aard was, laat u dit niet door uw lezers beoordelen. Wij krijgen de opmerkingen en suggesties van de adjunct-hoofdredacteur niet te lezen. Het lijkt in ieder geval over meer te zijn gegaan dan alleen woordkeuze, zoals in het onderschrift onder uw rubriek (of is het een column?) wordt gesuggereerd.
U noemt een paar vage verschillen tussen een column en een rubriek. In de laatste zou een auteur iets minder vrijheid hebben. Een rubricist mag feiten niet verdraaien en een columnist wel. Zoiets. De vrijheid die columnisten al of niet hebben, heeft mij altijd geboeid. Is die groter dan die van gewone burgers? Zo ja, op grond van welk Grondwetsartikel of jurisprudentie? Ik werd ooit door de Volkskrant gedurende anderhalf jaar(!) verbannen vanwege iets wat een columnist straffeloos over een andere columnist had mogen schrijven. (‘Knap hè?’)
Ik roep dit maar weer eens in herinnering, omdat mijn vraag om behandeling daarvan actueel te houden. Zo wordt het nooit een ‘oud verhaal’, zeker niet als iets vergelijkbaars zomaar weer kan gebeuren.
Ik zou mijn verbanning door de Volkskrant vanwege een kritisch maar (mijns inziens) commentaar op een column gaarne willen laten onderzoeken en beoordelen door een onafhankelijke journalist. Maar waar vind je die? Een journalist die de hoofdredactie van de Volkskrant ongelijk geeft vanwege een onrechte en beschadigende bejegening van een kritische lezer, kan zijn carrière wel schudden. Ik ben desnoods bereid om een journalist te betalen voor de tijd die het hem kost om dit ‘dossier’ te bestuderen en er een – zo objectief mogelijk – oordeel over te geven.
Weet u iemand of heeft u zelfs belangstelling?
Met vriendelijke groet, Robert van Waning
——————-
“Gedane zaken nemen geen keer.” [..] “Daarmee besluit ik de discussie en behoud ik me het recht voor toekomstige mails ongelezen te laten. “ (Jeroen Trommelen, ombudsman van de Volkskrant.)
Van: ombuds vkn <ombuds-vkn@persgroep.net> Verzonden: maandag 6 juni 2022 21:06 Aan: Robert van Waning <robertvanwaning@outlook.com> Onderwerp: Re: Wakkerlands: de column die rubriek moest zijn en (daarom?) niet werd geplaatst. Ombudsman. VK 04.06.2022
Geachte heer Van Waning,
De mailwisseling valt in herhaling, helaas. U schreef me reeds eerder met deze vraag en ik herhaal het antwoord:
“Ik vond (en vind) het moeilijk om te reageren op zaken die zich in een ver verleden hebben voorgedaan, zoals het opheffen van de Vk-weblogs. Gedane zaken nemen geen keer.
U stelt ook de vraag of kritiek op journalisten en columnisten is toegestaan. Het antwoord lijkt me voor de hand liggen: uiteraard, maar veel zal afhangen van de manier waarop u dat formuleert en van de kracht van uw argumenten. Wanneer u op de ombudspagina bij de kwesties ‘brieven en opinie’ intikt, vindt u daar een samenvatting over dit onderwerp.”
Daarmee besluit ik de discussie en behoud ik me het recht voor toekomstige mails ongelezen te laten.
Jeroen Trommelen Ombudsman de Volkskrant
——————-
“Wokisten willen bepalen wie recht van spreken heeft. Alleen als je tot de juiste groep hoort, mag je meepraten,” zei minister Yesilgöz hierover. Terecht, naar mijn mening.
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 15 september 2022 13:10 Aan: r.meijer@volkskrant.nl Onderwerp: Het verbannen van een kritische lezer vanwege een onwelgevallige reactie is een daad van wokisme
[Geen Reactie.]
Geachte heer Meijer,
In uw artikel ‘Yesilgöz hekelt ‘wokisme’: bedreigt de rechtsstaat’ (VK 13/9 jl) citeerde u Minister Dilan Yesilgöz die wokisme definieerde als:
“Mensen die vinden dat zij mogen bepalen welke informatie of mening juist is en wat niet juist is. Of wat kwetsend of niet kwetsend is, Wie wel deugt en wie niet deugt. Die onder het mom van inclusie alleen maar bezig zijn met uitsluiten. Met het cancelen van alles wat hun niet aanstaat. Onderwerpen, standpunten en meningen worden onbespreekbaar verklaard.”
Op grond van mijn persoonlijke ervaring beschouw ik de Volkskrant als een wokistische krant.
Ik werd namelijk ooit gedurende twee jaar verbannen (uitgesloten, gecanceled) door de toenmalige chef Opinie vanwege een kritische maar fatsoenlijke inhoudelijke reactie op een column(!). Sindsdien heb ik herhaaldelijk vergeefs geprobeerd om deze maatregel te laten onderzoeken en beoordelen op juistheid, proportionaliteit en rechtvaardigheid.
“Wokisten willen bepalen wie recht van spreken heeft. Alleen als je tot de juiste groep hoort, mag je meepraten,” zei Yesilgöz hierover. Terecht, naar mijn mening. Zij vergat te vermelden dat de beschuldigden vrijwel machteloos zijn tegenover gevestigde media omdat zij vaak minder gezag hebben en zich niet op hetzelfde forum kunnen en mogen verweren tegen beschuldigingen, aantijgingen en sancties.
Ooit was dit een kersverse en actuele zaak, maar het werd vanzelf een oude kwestie die alleen al daarom niet meer behandeld hoefde te worden.
Onrecht verjaart echter niet en ondertussen tiert het wokisme welig, niet alleen op de ‘socials’. In discussies op openbare platforms wordt er nog steeds op gewezen dat ik toch maar mooi door de Volkskrant verbannen ben. Dit doet mijn rechtvaardigheidsgevoel en mijn geloofwaardigheid geen goed.
Kent u een onderzoeksjournalist die bereid is om – desnoods tegen betaling – deze kwestie te onderzoeken?
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (New Orleans 1942)
——————–
Iedereen kan krakelen op de ‘socials’, maar dat is buiten de veilige muren waarmee media en journalistiek zich tegen onwelgevallige kritiek kunnen en mogen weren.
Van: Robert van Waning Verzonden: dinsdag 22 november 2022 15:52 Aan: Raoul du Pre <r.dupre@volkskrant.nl> CC: Red VK Ombudsman <ombudsman@volkskrant.nl> Onderwerp: Wat heb je aan een grondrecht zonder mogelijkheid dat uit te oefenen?
Geachte Raoul du Pré,
Op 10 maart 2021 schreef u aan mij:
“Enkele jaren geleden kon dat nog, online reageren. Ik vond dat amusant en reageerde dan zelf ook weer veelvuldig. Ik heb eigenlijk geen idee waarom de toenmalige hoofdredactie daarmee is gestopt. Ik zal dat eens nagaan bij de huidige baas.”
Zo is het altijd gegaan sinds ik in 2011 gedurende anderhalf jaar(!) werd verbannen door Henk Müller, destijds chef Opinie van de VK, omdat ik smalend ‘Knap hè’ had geschreven in een verder volkomen fatsoenlijke kritische inhoudelijke reactie op een column van Paul Brill.
Sindsdien heb ik om de zoveel tijd een poging gedaan om de juistheid, proportionaliteit en rechtvaardigheid van die zware en stigmatiserende sanctie te laten onderzoeken.
Achtereenvolgend hebben drie hoofdredacteuren en vijf ombudspersonen toegezegd de kwestie te zullen (laten) onderzoeken, maar daarvan is het nooit gekomen. Zodoende werd het vanzelf een ‘oude kwestie’ en ik een ‘querulant’ omdat ik het er niet bij liet zitten. Onrecht verjaart niet, zeker niet als men er blijvend aan wordt herinnerd.
De Volkskrant weet altijd perfect wat anderen (meestal politici en bestuurders, zelden journalisten of opiniemakers) fout doen of hebben gedaan, maar kritiek op eigen doen en laten wordt ontweken of ingezwachteld.
In het Commentaar van de Volkskrant van vandaag schrijft u: “Het recht om te demonstreren is een belangrijk grondrecht dat in Nederland de laatste jaren te vaak met voeten wordt getreden,”
Vrije meningsuiting wordt terecht beschouwd als het belangrijkste grondrecht, omdat kritiek en tegenspraak de basis, motor en brandstof van een democratische rechtsstaat vormen.
Aan algemene erkenning van dat grondrecht ontbreekt het niet, maar des te meer aan doeltreffende mogelijkheden daartoe. Iedereen kan krakelen op de ‘socials’, maar dat is buiten de veilige muren waarmee media en journalistiek zich tegen onwelgevallige kritiek kunnen en mogen weren. NRC vermeldt wekelijks hoeveel brieven er waren binnengekomen en hoeveel daarvan werden afgedrukt: Gemiddeld niet meer dan 10%. Bij de Volkskrant en andere kranten zal dat niet anders zijn. Hoewel het internet een oneindige capaciteit biedt, wordt dit niet benut om lezersbrieven (dus ook de pijnlijk kritische) door iedereen te laten lezen, terwijl dit toch echt de bedoeling was van de auteurs.
#Journalistiekverdientkritiek is mijn hashtag op Twitter, vér buiten de veilige muren van het journalistieke bastion.
Niemand wilde of durfde mijn klacht op de onterechte verbanning van destijds te onderzoeken. U heeft geen idee waarom de toenmalige hoofdredactie van de Volkskrant [onder leiding van Philippe Remarque, thans uitgever van Trouw] gestopt is met het online laten reageren van lezers. Nou, ik wel.
Hoezo vrijheid van meningsuiting? Hoezo democratie? Hoezo rechtsststaat?
Met vriendelijke groet, Robert van Waning
—————————-
Van: Robert van Waning Verzonden: woensdag 23 november 2022 18:32 Aan: Raoul du Pre <r.dupre@volkskrant.nl> Onderwerp: RE: Wat heb je aan een grondrecht zonder mogelijkheid dat uit te oefenen?
Geachte Raoul du Pré,
Hartelijk dank voor uw reactie.
Destijds konden lezers inderdaad reageren op artikelen en columns in de Volkskrant. Dat was goed en nodig, want tenslotte krijgen alleen dictators geen kritiek en tegenspraak. ‘Checks and balances’, u weet wel. Dat de reactie- en discussieruimte zou zijn afgeschaft wegens racisme en antisemitisme, is een voorwendsel. De ware reden was (en is nog steeds) dat journalisten niet tegen kritiek kunnen en dus dankbaar gebruik maken van de mogelijkheid om die te weren. Nog steeds. Overal.
Er waren destijds heus wel reageerders die zich slecht gedroegen. Hun aantal was echter relatief gering en eenvoudig tijdelijk of definitief uit te schakelen. Er was bovendien voldoende sociale controle door deelnemers die zich wél hielden aan regels van wet, fatsoen en gebruiksvoorwaarden. Zij hadden er belang bij dat deze reactie- en discussieruimte functioneerde als platform voor publiek debat over onderwerpen van algemeen belang.
Behalve die reactiemogelijkheid heeft ook het VK Weblog enkele jaren een bloeiend bestaan geleid. De community van VK-bloggers was productief en creatief. En kritisch. Té kritisch naar de smaak van de (hoofd)redactie van de Volkskrant. Het VK Weblog werd ruwweg opgeheven. Hoewel de teksten en bijlagen auteursrechtelijk eigendom waren van de bloggers, werden die zonder hun toestemming geblokkeerd en overgedragen aan uitgeverij Sanoma BV die alles uiteindelijk verdonkeremaande. Gelukkig slaagden veel bloggers erin om hun teksten zónder medewerking van de krant veilig te stellen. De meeste van mijn VK blogs ‘Donqui’ zijn te lezen op WordPress. (www.robertvanwaning.wordpress.com)
Aan deze zwarte bladzijde in de Nederlandse journalistiek en democratische rechtsstaat is nooit aandacht besteed. De journalistiek verdient dan wel kritiek (net als iedereen), maar krijgt die meestal niet. Een journalist die zich hierin zou verdiepen en er over zou willen schrijven, riskeert zijn carrière.
Mijn verbanning was een individueel geval. Ik had in een reactie op een column iets geschreven, wat Paul Brill en Henk Müller (chef Opinie) niet beviel. Ik werd daarop zonder opgave van deugdelijke reden, zonder mogelijkheid van verweer en zonder opgave van strafduur verbannen uit de reactie- en discussieruimte van de Volkskrant. Dit betekende dat ik niet meer kon reageren en deelnemen aan de discussies, iets wat ik jarenlang vol overgave had gedaan zonder ooit regels van wet, fatsoen of gebruiksvoorwaarden te schenden. Ik kon als abonnee de Volkskrant zelfs een tijdje niet lézen. Mijn verbanning werd pas na anderhalf jaar soebatten even willekeurig opgeheven als zij was opgelegd.
Hoezo vrijheid van meningsuiting? Hoezo democratie? Hoezo rechtsstaat?
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (jur.drs., New Orleans 1942)
Met de opheffing van haar openbare reactie- en discussieforum op het internet heeft de Volkskrant het probleem van onwelgevallige kritiek opgelost. Nu dat ene lijk in de kast nog.. Of zijn het er meer?
Van: Robert van Waning Verzonden: woensdag 25 januari 2023 12:58 Aan: ‘ombuds vkn’ <ombuds-vkn@persgroep.net> CC: p.klok@volkskrant.nl Onderwerp: Het lijk in de kast wil maar niet dood.
[Geen Reactie.]
Geachte Jeroen Trommelen,
Het email adres ombudsman@volkskrant.nl is al zo oud als het instituut zelf. Brieven die daarnaar worden gestuurd, worden echter niet meer aangenomen. Dit komt op hetzelfde neer als aan afwijzing. Hopelijk staat u mij toe om dit onfatsoenlijk te noemen.
U schrijft dat geen enkele andere krant de lezer zoveel verantwoording en informatie biedt over eerdere ombudskwesties. Dat is niet bepaald tactvol tegenover iemand die jarenlang vergeefs heeft geprobeerd om een klacht over een verbanning/blokkade/uitsluiting als ‘ombudskwestie’ behandeld te krijgen.
De gewraakte reactie waarvoor ik zo zwaar werd bestraft, luidde:
“Knap hè, hoe Paul Brill met zijn verwijzing naar ‘het Midden-Oosten’ het noemen van Israël als ‘hot issue’ zorgvuldig vermijdt. Hij laat echter geen gelegenheid onbenut om Iran in een kwaad daglicht te stellen. Ook hier niet, dus. Iran moet natuurlijk goed in de gaten worden gehouden, maar Israël is en blijft nog altijd ‘the hottest issue of them all’ met zijn systematische schendingen van het internationale recht (waaronder kernwapenverdragen).”
Iemand op grond hiervan gedurende anderhalf jaar(!) uitsluiten van deelname aan een openbaar platform voor publiek debat is natuurlijk een typische ombudskwestie. Het ging immers niet om een schorsing van een week of zo. De sanctie werd opgelegd zónder deugdelijke motivatie, want er was geen regel van wet, fatsoen of gebruiksvoorwaarden geschonden. Strafduur werd niet vermeld, hetgeen eveneens in strijd is met de regels van een rechtsstaat. Verweer was niet mogelijk en ook mijn bezwaar en klacht werden niet i behandeling genomen. De sanctie werd na anderhalf jaar even plotseling en willekeurig opgeheven als zij was opgelegd.
Omdat het ging om kritiek op de Israëlische bezetting etc. en de vaak eenzijdige (en daarom onvolledige) berichtgeving daarover, durfden opeenvolgende ombudsmannen en -vrouwen er hun vingers niet aan te branden.
Ombudsman (de beste!) Thom Meens schreef dat het leek op een persoonlijke aanval op Paul Brill, wat het natuurlijk niet was. Meens’ opvolgster Anniek Kranenberg (handpicked door hoofdredacteur Philippe Remarque) schreef mij dat zij de kwestie zou beoordelen, maar dat heeft zij nooit gedaan. Haar opvolgster Margriet Vermeulen schreef dat het haar speet dat zij niet aan behandeling was toegekomen. De twee ombudsmannen die haar opvolgden, vonden het een te oude kwestie.
Onrecht verjaart echter niet en gaat ook niet weg door het simpelweg te negeren of te ontkennen. Daarom besteedt de Volkskrant regelmatig aandacht aan ‘oude kwesties’ waarin wordt gevraagd om excuses, rehabilitatie en rechtsherstel.
De webpagina www.volkskrant.nl/ombuds heeft geen lemma voor ‘verbanning’, ‘blokkade’ en ‘uitsluiting’. Daarover is dus nooit eerder een ombudskwestie geweest. Met de opheffing van haar openbare reactie- en discussieforum op het internet heeft de Volkskrant het probleem van onwelgevallige kritiek opgelost. Nu dat ene lijk in de kast nog.. Of zijn het er meer?
Met vriendelijke groet,
Robert van Waning, Amstelveen.
—————————-
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 9 maart 2023 12:55 Aan: VK Brieven <brieven@volkskrant.nl> Onderwerp: FW: Hoezo ‘cultuur van tegenspraak’?
Geachte Brievenredactie,
Wilt u onderstaande brief alstublieft doorsturen naar Michael Persson, Lidy Nicolasen en Teun van de Keuken, omdat hierin wordt gereageerd op columns die zij onlangs schreven?
In uw column ‘Het worden twee spannende jaren etc’ (VK 06.03-2023) schreef u:
“Het Westen staat ook voor veel dingen die ons dierbaar zijn, die we niet zouden willen missen en ook graag anderen zouden gunnen. De democratische cultuur van tegenspraak, tegenmacht, zelfreflectie en zelfkritiek bijvoorbeeld, hoe chaotisch, knetterend en masochistisch het er soms ook aan toegaat. Zet haar af tegen de onderdrukkende praktijken in de niet-westerse wereld en zij krijgt reliëf als iets wat we moeten koesteren en uitdragen.”
Dat zijn mooie woorden. De werkelijkheid is echter minder fraai. Weliswaar is vrijheid van meningsuiting een grondrecht, maar dat betekent niet dat men er een beroep op kan doen als dat wordt geschonden. In Nederland is het niet de staat die kritische burgers het zwijgen oplegt, maar gebeurt dit straffeloos door doen media en redacties van journalistieke media.
U gaf geen thuis toen ik een beroep op u deed nadat ik door de redactie van de Volkskrant gedurende anderhalf jaar was geblokkeerd vanwege een kritische reactie op een column van Paul Brill. Ik had goede redenen om hem als een Israël lobbyist te beschouwen. Ik nam het hem en de hoofdredactie kwalijk dat hij onweersproken zijn partijdigheid uitventte als verslaggever, recensent, commentaarschrijver en columnist van mijn ochtendkrant. In de voor reacties en discussies bedoelde ruimte op de website van de Volkskrant had ik een lichtelijk ironisch (‘Knap hè?’) maar volkomen fatsoenlijk en inhoudelijk commentaar op zijn column geschreven. Die opmerking werd door Henk Müller verwijderd, hoewel ik geen enkele regel van wet, fatsoen of gebruiksvoorwaarden had geschonden. Het had zelfs niet geknetterd.
Als dat geen ‘onderdrukkende praktijk’ is, dan wil ik graag weten wat u daar dan wél mee bedoelt.
Die stigmatiserende langdurige verbanning heeft mijn reputatie en geloofwaardigheid in het publieke debat op openbare platforms ernstig aangetast. Zelfs nu nog word ik er soms smalend op gewezen. Ik heb herhaaldelijk geprobeerd om deze kwestie en sanctie te laten onderzoeken op juistheid, rechtvaardigheid en proportionaliteit. Telkens kreeg ik nul op het rekest, niet alleen van vijf opeenvolgende ombudsvrouwen en -mannen en drie hoofdredacteuren maar ook van andere journalisten. Niemand wilde of durfde zijn vingers aan te branden aan kritiek op redactioneel wanbeleid. Ook u niet. Zo werd het vanzelf een ‘oude kwestie’ die alleen al daarom geen aandacht verdiende. Zonder regels kan het echter zó weer gebeuren.
Hoezo ‘cultuur van tegenspraak’? De bewustwordingsmachine viel stil, er werd geen rekenschap afgelegd en er waren geen excuses want niemand vond dat noodzakelijk. Ik was de enige die pijn had ondervonden en daar bleef het bij.
Volgens hoofdredacteur Pieter Broertjes mocht ik de integriteit van een columnist van de Volkskrant niet in twijfel trekken. (Waarom eigenlijk niet?) De Raad voor de Journalistiek oordeelde dat het onderdrukken van een kritiek behoorde tot de redactionele vrijheid. (Staan media en journalistiek boven de wet? En wat betekent ‘grondrecht’ dan?) Zijn opvolger Philippe Remarque beloofde dat hij de zaak zou onderzoeken, maar dat heeft hij nooit gedaan. Toen ik hem eraan herinnerde, schreef hij dat ik niet moest blijven hangen in die oude kwestie. Pieter Klok heeft mij nooit een reactie waardig gekeurd.
U mag schrijven wat u wilt, maar laat het alstublieft wel kloppen wat u beweert. Die ‘cultuur van tegenspraak’ bestaat niet in de verhouding tussen journalistiek en gewone burgers.
Lidy Nicolasen schreef in haar necrologie van universitair docent Joep van der Vliet:
“Buiten de universiteit verwierf Van der Vliet bekendheid toen hij in de bres sprong voor klokkenluiders. De overheid moet burgers helpen misstanden te signaleren, maar dat gebeurt niet, zei hij.”
Ditzelfde geldt voor media en journalistiek.
‘We moeten het hierover hebben,” schreef Teun van de Keuken in zijn column over maatschappelijke misstanden en pijnlijke onderwerpen. “De boodschap: laten we het gezellig houden [..] klinkt sympathiek, maar is vooral extreem conservatief. Want wie profiteert er het meest van die gezelligheid? De heersende klasse ..” Zeker als het gaat om publieke meningsvorming en zelfs politieke besluitvorming behoren journalisten en columnisten tot de heersende klasse omdat zij op gelijk speelveld geen kritiek en tegenspraak krijgen. “Als we zaken willen veranderen, dan hebben we veel meer ongezelligheid nodig,” schreef Van de Keuken. Hear! Hear!
Michael Persson schreef onlangs in het Commentaar:
“Er is kennelijk een behoefte om censuur en cancelcultuur te ontwaren“.
Dit geldt niet voor de onderdrukking door media van onwelgevallige maar fatsoenlijke meningsuitingen terwijl dat vaak je reinste censuur is. Ook de opheffing van het VK Weblog en de reactieruimte op de website van de krant was een vorm van preventieve censuur. Sindsdien bepaalt de krant weer alleen zelf welke kritiek op de krant wordt afgedrukt.
Onrecht verjaart niet. Om recht te verkrijgen, is acht jaar de gemiddelde duur van een juridische procedure die langs kantonrechter, rechtbank en gerechtshof uiteindelijk bij de Hoge Raad belandt. Ik heb die gang twee keer gemaakt om het gelijk te krijgen waarom ik acht jaar lang had moeten vragen.
AIs u wat minder hoog van de toren zou blazen over al het onrecht dat u wordt aangedaan zou ik uw bijdrage misschien nog lezen ook.
Van: Michael Persson <m.persson@volkskrant.nl> Verzonden: donderdag 20 april 2023 10:50 Aan: Robert van Waning <robertvanwaning@outlook.com> Onderwerp: Re: Huurwet en de commentaren daarop werden met een botte bijl geschreven. (Commentaar VK 19.04.2023)
Dank voor uw mail. Ziet er interessant uit. AIs u wat minder hoog van de toren zou blazen over al het onrecht dat u wordt aangedaan zou ik uw bijdrage misschien nog lezen ook.
“Dat is wat het gevaarlijk maakt: het is een georkestreerde campagne tegen alle onwelgevallige meningen. Ze willen ons uitschakelen.”
Heeft u al gehoord van die Nederlandse ‘infiltrant’ in Israël? Zijn naam is Yishai Menuhin, een Israëliër die werkt voor de mensenrechtenorganisatie Public Committee Against Torture in Israel. Met Nederlands geld ‘beschermt’ hij ‘terroristen’ tegen ondervraging door de inlichtingendienst Shin Bet. Daarom moet zijn organisatie worden bestempeld als illegaal.
Dit stelt de ultranationalistische organisatie Im Tirtzu, in een filmpje dat vorige week viraal ging in Israël. Behalve Menuhin werden ook drie andere leiders van mensenrechtenorganisaties ervan beschuldigd dat ze ‘terroristen’ bijstaan in naam van een buitenlandse overheid.
Het filmpje is de apotheose van een strijd die al langer gaande is: het zwart maken van linkse mensenrechtenorganisaties. En dit gebeurt niet alleen door Im Tirtzu, een organisatie die bekendstaat om haar aanvallen op linkse ngo’s; ook het Israëlische kabinet doet eraan mee.
In november kwam minister van Justitie Ayelet Shaked met een initiatiefwet die medewerkers van ngo’s zou verplichten naamkaartjes te dragen met erop de bedragen die ze ontvangen van buitenlandse overheden. De wet is gericht tegen linkse organisaties. Rechtse bewegingen krijgen net zo goed geld uit het buitenland, maar overwegend uit private bron – en daarvoor gelden de voorgestelde regels niet.
Een van de voornaamste doelwitten is Breaking the Silence. Populair was deze beweging van oud-militairen nooit; Israëliërs horen niet graag dat hun leger, de meest gerespecteerde organisatie van het land, zou bijdragen aan de onderdrukking van een ander volk. En dat is precies de boodschap die Breaking the Silence uitdraagt door middel van – veelal anonieme – getuigenissen van oud-militairen.
Woordvoerder Avihai Stollar van Breaking the Silence wordt plat gebeld. Eerst nadat minister van Defensie Moshe Ya’alon de beweging had beschuldigd van ‘malicieuze motieven’; toen nadat president Reuven Rivlin kritiek had gekregen omdat hij had deelgenomen aan een conferentie waar ook Breaking the Silence aanwezig was; ten slotte nadat minister van Onderwijs Naftali Bennett de organisatie had verbannen van alle scholen.
Stollar vindt het geen enkel probleem met zijn rechtse landgenoten in discussie te gaan, zegt hij. „Ons doel is juist het land te overtuigen. En wat onze malicieuze motieven betreft: nog nooit is een door ons gepubliceerde getuigenis onwaar gebleken.” Er is iets anders aan de hand, denkt de oud-militair, iets gevaarlijkers.
„Ze gaan niet meer met ons en andere mensenrechtenorganisaties in discussie, ze proberen ons zo te delegitimiseren dat we buiten de discussie worden geplaatst.”
Ander voorbeeld van dit “anti-democratische” procedé, zegt Stollar, is de oproep van Knessetlid Moti Yogev om een bulldozer op het Hooggerechtshof af te sturen. Reden: de hoogste rechter had bepaald dat twee huizen in de illegale nederzetting Beit El gesloopt moesten worden. De huizen in kwestie waren zelfs volgens de Israëlische wet illegaal, omdat ze waren gebouwd op Palestijnse privégrond.
In november moest Breaking the Silence een bijeenkomst in een café in de stad Be’er Sheva afzeggen. Het telefoonnummer van de café-eigenaar werd gepubliceerd door rechtse activisten, waarna hij talloze bedreigingen ontving. De autoriteiten vreesden voor ongeregeldheden als de lezing zou doorgaan.
Links is uit de mode.
Links is uit de mode in Israël. Het is zestien jaar geleden dat de centrum-linkse Arbeiderspartij voor het laatst de verkiezingen won. En dat terwijl de partij gedurende de eerste drie decennia van de staat Israël, van 1948 tot 1977, onafgebroken de grootste was. Linkse idealen zijn onlosmakelijk verbonden met het zionisme, de beweging die sinds de negentiende eeuw ijverde voor een Joods thuisland. De eerste Joodse kolonisten in Palestina leefden en werkten volgens socialistische principes in kibboetsen. Na de oprichting van de staat werden deze idealen voortgezet. Israël was een seculiere staat met een planeconomie en egalitair onderwijs.
De laatste decennia hebben andere krachten de overhand. Het religieuze leven is opgebloeid, de vrije markt is omarmd en rechtse politici leiden het land. Na de verkiezingen in maart vormde premier Netanyahu zijn vierde kabinet, bestaande uit conservatieven, nationalisten en ultra-orthodoxen. Linkse organisaties, zoals de vredesbeweging, de vakbonden en de kibboetsen, zijn gemarginaliseerd.
Aan alle kanten staat links Israël onder druk. Media zouden te pro-Palestijns zijn. Rechters te soft. Opera’s te elitair. Ouders eisten het vertrek van een schoolhoofd dat dertien jaar geleden een petitie had ondertekend die Israëlische militairen opriep niet te dienen in bezet gebied.
Links heeft in Israël niet geheel dezelfde betekenis als in Nederland. Sociaal-economisch zijn partijen als Meretz en het Zionistische Kamp links te noemen. Maar met betrekking tot het Israëlisch-Palestijnse conflict is er maar één smaak: pro-Israël, pro-leger. Een aanhanger van Meretz vertelt dat hij Europa antisemitisch vindt. Reden: de EU heeft bepaald dat op producten uit illegale nederzettingen niet langer ‘Made in Israel’ mag staan.
Gebrek aan loyaliteit
Wie kritiek heeft op het morele gehalte van het leger, wordt een gebrek aan loyaliteit verweten. Of vind je dat Palestijnse aanslagplegers gedreven worden door frustratie over hun gebrekkige toekomstperspectief in plaats van door aangeboren antisemitisme? Dan ben je links. En linkse mensen zijn landverraders, volgens een aanzienlijk deel van het land.
Neem filmmaakster Rina Rosh (33), die voor haar nieuwe documentaire geregeld te vinden is in Palestijns Oost-Jeruzalem. In dat door Israël bezette deel van de stad zijn genoeg mogelijke onderwerpen. Wat bezielt bijvoorbeeld de Palestijnen die de laatste tijd op Israëliërs insteken? Of de Israëlische kolonisten die zwaar beveiligd in een Palestijnse wijk gaan wonen?
Maar als Rosh over haar project praat, krijgt ze een andere vraag. Wat doe je eigenlijk in Oost-Jeruzalem, tussen de Arabieren? Waarom praat je met de vijand? Nu is Rosh toch al verdacht, in de ogen van veel landgenoten. Ze woont immers in het ‘goddeloze’ Tel Aviv, en werkt voor de ‘linkse’ media. Die twee zaken zijn al genoeg om automatisch als een landverrader te worden bestempeld, zegt Rosh. „Als ik iets politieks op Facebook post, krijg ik eerst milde reacties van kennissen die me vertellen dat ik niet echt begrijp wat het betekent om Joods te zijn. En daarna krijg ik berichten van mensen die me toewensen om verkracht te worden in Gaza.”
Ook Gideon Levy is wel wat kritiek gewend; hij geldt als de meest gehate man van Israël. Dit is hij geworden door week in, week uit de bezette Westelijke Jordaanoever te bezoeken en in een linkse krant ( Haaretz ) te beschrijven wat daar gebeurt. Bovendien betoogt hij in elke column waarom niet alleen Palestijnen, maar ook Israëliërs lijden onder de bezetting.
Bespuugd en uitgescholden
In de documentaire Going Against the Grain (2014) was al te zien hoe Levy vanwege zijn opvattingen beschimpt wordt door landgenoten. Op de bekende Carmel-markt in zijn woonplaats Tel Aviv komt hij niet meer, zegt hij. „Dan word ik gespuugd en uitgescholden. Daar heb ik geen zin in. Onveilig is het niet, oncomfortabel wel.”
Tijdens de Gaza-oorlog in 2014 huurde zijn krant zelfs bodyguards voor hem in. „In oorlogstijd worden Israëliërs altijd extreem nationalistisch. Maar die bodyguards waren kolonisten, aanhangers van de ultrarechtse Naftali Bennett. Ze beschermden me wel, maar bleven met me in discussie gaan over mijn standpunten, waarvoor ik juist bescherming nodig had. Dus heb ik de bodyguards maar weggestuurd. Het was een beetje grotesk.”
Dit jaar werd Levy opgepakt bij een bezoek aan de Westelijke Jordaanoever. „Er werd me niets ten laste gelegd. Maar ik zat wel achtenhalf uur vast, vingerafdrukken werden afgenomen. Dit is wat er aan de hand is. Journalisten zijn de vijand.”
Dit geldt ook voor mensenrechtenactivisten. Eén van hen, Elizabeth Tsurkov, ziet een duidelijke link tussen het filmpje van Im Tirtzu en de kabinetsaanvallen op Breaking the Silence, zegt ze telefonisch. „Je kunt Im Tirtzu wegzetten als extremistisch, maar ze staan heel dicht bij de machthebbers. Bij het maken van het filmpje waren twee mensen betrokken die in het verleden voor minister Bennett hebben gewerkt.
Dat is wat het gevaarlijk maakt: het is een georkestreerde campagne tegen alle onwelgevallige meningen. Ze willen ons uitschakelen.”
De Ombudsman NRC Handelsblad, ‘Opinie & Debat, 19 december 2020.
Hoe een coronafilm NRC in een kwaad daglicht stelt met knip- en plakwerk
[..] Sinds twee weken circuleert op YouTube een coronafilm van de Zuid-Hollandse ondernemer Nico Sloot, die op zoek gaat naar de waarheid achter het officiële verhaal over het virus. De film is een schoolvoorbeeld van coronasceptische burgerjournalistiek: schimmige verbanden tussen Big Pharma en Big Tech, stemmige synthesizermuziek en Hollands Glorie-beelden van de maker als stuurman op zijn eigen boot. Slotsom: de farmaceutische industrie dringt ons vaccinaties op, terwijl maar een heel klein deel van de bevolking ernstig ziek wordt door het virus. Op vrijdag was de film, Covid-19. The System , ruim 480.000 keer aangeklikt, met tweeduizend lovende reacties („harde feiten”).
In die ‘documentaire’ zit een kort, verontrustend fragment voor NRC-lezers. Sloot belt naar NRC om te melden dat een interview dat de krant in juli plaatste met coronagezant Feike Sijbesma van geen kant klopt; daar staan volgens hem uitspraken in die de gezant nooit heeft gedaan, dat heeft hij zelf van Sijbesma gehoord. En wat zegt NRC, aan de andere kant van de lijn? Ja, als Sijbesma zegt dat hij dit niet heeft gezegd geloof ik dat, ik zal kijken of dat kan worden aangepast.
Niet best, denk je dan.
Wat Sloot er niet bij vertelt, is dat hij on camera niet aan de lijn is met een NRC-redacteur, maar met een medewerker van de afdeling Klantenservice. Die staan lezers te woord over de bezorging of over problemen met hun abonnement; ze kunnen geen oordeel geven over de inhoud van de krant. Toch krijgt de argeloze – of toch al sceptische – kijker de indruk dat NRC de burger-onderzoeker laat weten dat het interview inderdaad misschien niet klopt en dus zal moeten worden rechtgetrokken.
Maar niet alleen Sloot nam het gesprek op. Ik heb het bij Klantenservice – bij uitzondering – opgevraagd (die gesprekken worden tijdelijk bewaard). En wat blijkt? Het ging toch net iets anders.
Al in het begin – het gesprek duurt bijna dertien minuten – legt de medewerker van Klantenservice uit dat als Sloot contact wil over dit artikel, hij de redactie moet mailen of sociale media moet gebruiken. Doorverbinden gaat nu niet, er is, door corona, bijna niemand op de redactie. Sloot vraagt dan maar of de medewerker zelf journalist is. Die antwoordt ontkennend: nee, hij is er voor Klantenservice. Oh, zegt abonnee Sloot, wij zijn tevreden over de krant, dat gaat allemaal goed – maar dan begint hij toch weer over het artikel. Kun jij daar niet iets over zeggen? Nou ja, zegt de medewerker vriendelijk, alleen persoonlijk, niet namens NRC.
Dan ontspint zich toch een gesprek over de inhoud – waarbij de medewerker gelukkig nog wel een slag om de arm houdt: áls er iets niet klopt, moet het worden rechtgezet. Pas in de elfde minuut komt de aap uit de mouw: Sloot onthult dat hij bezig is met een documentaire en dit gesprek daarin wil gebruiken. Is dat goed? Overdonderd stamelt de medewerker, nou ja, alleen als los citaat, maar niet alsof hij een woordvoerder is van NRC.
Te laat. Ok, dankjewel! roept Sloot ter afscheid.
Zo gaat dat kennelijk, met burgerjournalisten die hun mond vol hebben van tendentieuze, manipulerende media. Je ‘neemt ze serieus’, zoals het advies alom luidt, staat ze beleefd te woord – en ziet jezelf verknipt terug in een fragment dat moet suggereren dat de krant de lezers weer eens voorliegt met een tendentieus, gemanipuleerd interview.
Waar ging het dan om? Ook veelzeggend: in de film blijft onduidelijk wát er precies niet zou kloppen in het NRC-interview met de coronagezant. Die zinspeelt daarin op de mogelijkheid van grootschalige vaccinatie en wijst erop dat we nu maatregelen moeten nemen om een heftige lockdown te voorkomen – precies wat er is gebeurd dus. Sloot las dat blijkbaar als een oproep tot verplichte inenting. In de film is te zien hoe de ondernemer belt met Sijbesma die, opnieuw met vooruitziende blik, het gesprek niet in de film wilde. Wel stuurde de gezant Sloot een mail, waarin hij onderstreept dat vaccinatie uiteraard vrijwillig moet zijn.
De auteurs van het interview en de woordvoerder van Sijbesma die daar destijds bij betrokken was, laten me dit weten: ja, er was discussie over de tekst van het interview. Het gesprek was nogal scherp neergezet, vond de coronagezant, een beetje ongemakkelijk gezien zijn delicate positie als – vrijwillige en onbetaalde – adviseur van het kabinet. Maar nee, van verdraaide of verzonnen citaten was geen sprake.
Ondernemer Sloot zelf is kortaf door de telefoon: dit is allemaal „niet spannend”. Hij blijft erbij dat het interview niet klopt en zegt dat hij nog op antwoord van de krant wacht. Daar heeft hij een punt, want zijn gegevens waren in het gesprek genoteerd en hij zou nog iets horen. Bij deze dus.
Al met al een leerzaam voorval. Voor Klantenservice – en net zo goed voor journalisten – is het een goede herinnering: hou je bij je leest en hou er rekening mee dat tegenwoordig alles wat je zegt kan worden opgenomen, bewaard, verknipt en tegen je gebruikt. De Klantenservice-medewerker, sinds kort elders werkzaam, heeft bij YouTube bezwaar gemaakt dat zijn naam in de film voorkomt.
Intussen illustreert het incident ook nog eens het verschil tussen verslaggeving die zoekt naar feiten en verificatie, en pseudo-journalistiek die vooral hunkert naar bevestiging van persoonlijke vermoedens, opinies en achterdocht.
Sjoerd de Jong Reacties: ombudsman@nrc.nl ____________________________________________________________________________________________
Van: Robert van Waning Verzonden: donderdag 24 december 2020 12:34 Aan: Hoofdredactie <hoofdredactie@nrc.nl> CC: E-mail Ombudsman <ombudsman@nrc.nl> Onderwerp: NRC Ombudsman trapt weer na (3). (NRC 19.12.2020)
Geachte Redactie,
Voor de derde keer in korte tijd doet NRC-Ombudsman en -redacteur Sjoerd de Jong in zijn (te) uitgebreide column van 19 december jl verslag van correspondentie met een criticus van de krant. De manier waarop dit gebeurt, kan alweer niet anders worden getypeerd dan natrappen.
De bewuste NRC-lezer had een film gemaakt van zijn zoektocht naar de waarheid achter het officiële verhaal over het virus. Daarbij was hij gestuit op een interview in NRC Handelsblad dat volgens hem onjuistheden bevatte. Toen hij met iemand van de krant daarover wilde praten, werd hij te woord gestaan door een medewerker van de service-afdeling. Die kan (of mag) echter geen oordeel geven over de inhoud van de krant. Daar ging het fout. Typische een flutkwestie die geen halve pagina van Opinie & Debat(?) waard is.
De ombudsman noemt de kritische NRC-lezer bij zijn volledige naam, maakt hem belachelijk en noemt zijn film ’een schoolvoorbeeld van coronasceptische burgerjournalistiek’. De lezer had geen reactie gekregen op zijn brief. ‘Bij deze’ schrijft de ombudsman maar gunt hem geen weerwoord op dit publieke schandschrift. De ombudsman schendt hiermee niet alleen wederom regels van fatsoen maar ook van de journalistiek.
Volgens de ombudsman is deze kwestie een goede les. Het is de vraag of hij er zelf iets van leert. Dat alles wat je zegt, kan worden opgenomen, bewaard, verknipt en tegen je gebruikt, is al zo oud als de vaak al te vrije pers. Die kan immers nog steeds niet op hetzelfde forum worden tegengesproken en bekritiseerd. Tegenwoordig kan dit gelukkig wel in de sociale media. De burgerjournalistiek dankt mede hieraan haar populariteit. De traditionele journalistiek kan zichzelf aanrekenen dat dit ten koste gaat van de onbetrouwbaarheid van de informatievoorziening. In tegenstelling tot de werkwijze van de NRC Ombudsman kan de journalistiek maar beter het motto ‘Better join them than fight them’ hanteren.
Van: Sjoerd de Jong Verzonden: vrijdag 25 december 2020 12:48 Aan: Robert van Waning Onderwerp: RE: NRC Ombudsman trapt weer na (3). (NRC 19.12.2020)
Beste heer Waning,
Ook in hate-mail die obsessieve trekken begint te krijgen, verdient het aanbeveling bij de feiten te blijven. In de bewuste rubriek (19/12) doe ik geen verslag van “correspondentie met een criticus van de krant”; schreef deze ook geen ‘’brief”, noem ik hem bij naam als maker van een documentaire waarin hij onder naam een hoofdrol speelt, en verleende ik hem wél “weerwoord” op mijn bevindingen.
Van: Robert van Waning Verzonden: vrijdag 25 december 2020 14:02 Aan: Sjoerd de Jong ; Red NRC Lezer schrijft <lezerschrijft@nrc.nl> Onderwerp: Re: NRC Ombudsman trapt weer na (3). (NRC 19.12.2020)
Beste Heer De Jong,
U deed verslag van een conversatie met een kritische NRC-lezer ipv een correspondentie. Belangrijk verschil? Nee, natuurlijk.
U schreef: “Ondernemer Sloot zelf is kortaf door de telefoon: dit is allemaal „niet spannend”. Hij blijft erbij dat het interview niet klopt en zegt dat hij nog op antwoord van de krant wacht. Daar heeft hij een punt, want zijn gegevens waren in het gesprek genoteerd en hij zou nog iets horen. Bij deze dus.“
Was dat het weerwoord dat u hem gunde? Voldeed u daarmee aan normen van fatsoen en journalistiek? Volgens mij wederom niet en daarom reageerde ik.
U schrijft iedere week een te lang verhaal in mijn avondkrant. Ik reageer daar soms op, omdat ook journalistiek nu eenmaal tegenspraak verdient. Hoezo obsessie?
Overigens ben ik van mening dat iemand niet tegelijk redacteur, opiniemaker én ombudsman van een krant kan zijn.
U bent voornamelijk bezig om de belangen van uw werkgever te behartigen. Die vindt dat natuurlijk prima. Thom Meens was destijds zo dom om als ombudsman op te komen voor lezers van de Volkskrant. Dat kostte hem zijn kop. De hoofdredacteur koos daarna zelf diens opvolger.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning, Amstelveen.
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 10 januari 2022 18:48 Aan: E-mail Ombudsman <ombudsman@nrc.nl> Onderwerp: Journalistiek verdient kritiek (maar krijgt die te weinig).
Geachte Ombudsgroep,
“Journalistiek ontbeert kwaliteitscontrole,” schreef Kamerlid (D66) Francine Giskes in NRC van 8/1 jl. ‘Journalistiek verdient kritiek’ was het motto van mijn Volkskrant Weblog ‘Donqui’ in de tijd dat dat forum nog niet door directie en hoofdredactie van die krant was verkwanseld aan uitgeverij Sanoma BV (die het vervolgens verdonkeremaande). Tussen Giskes’s stuk en mijn blogs over dit onderwerp bestaan veel overeenkomsten, maar er is één groot verschil: Het opiniestuk van Francine Giskes werd geplaatst en het VK Weblog werd in zijn geheel verwijderd.
“De ‘blik van buiten’ als kritisch licht op de journalistiek” stond boven de column die NRC hoofdredacteur René Moerland schreef naar aanleiding van de (veel te lang uitgestelde) wisseling van ombudsman van zijn krant. Negen redacteuren van NRC Handelsblad gaan praten met journalisten en met mensen die door de journalistiek waren geraakt. De verhalen van de niet-journalisten passeren dus eerst een journalistieke filter voordat wij ze te lezen krijgen. De slager geeft het keuren van zijn vlees niet graag geheel uit handen..
Volgens hoofdredacteur Moerland zijn journalisten aanspreekbaar en gaan zij het debat aan. Zolang hun email adres niet onder ieder artikel staat, is dit slechts in beperkte mate het geval. Ook van verantwoording is weinig sprake. Sjoerd de Jong deed er alleen aan als hem dat uitkwam. Van kritiek was hij niet gediend. 1)
“Openheid, een (zelf)kritisch debat en het vermogen om daarvan te leren zijn eigenschappen die we hoog aanslaan in onze redactionele cultuur,” schrijft René Moerland. Dat klinkt te mooi om waar te zijn en dat is het dus ook, alle goede bedoelingen ten spijt.
Burgers kúnnen namelijk geen kritiek uiten op een medium, want die wordt domweg niet geplaatst of uitgezonden. Politici en bestuurders mógen zulke kritiek net uiten, want dan is het land te klein en de democratie acuut in gevaar: ‘Persvrijheid!’ Journalisten wíllen of dúrven het niet, uit collegialiteit of uit angst voor collegiale represailles. Media en journalistiek verheffen zich boven kritiek en onttrekken zich aan de ‘checks and balances’ die een democratie transparant, evenwichtig, eerlijk en rechtvaardig houden. Zij zijn een soort onaantastbare priesterkaste gaan vormen. Dit heeft merkbaar geleid tot een scheefgroei in de maatschappelijke en democratische machtsverhoudingen. Wij leven zodoende in een mediacratie waarin journalisten het eerste én het laatste woord hebben. Op kritiek en tegenvragen reageren zij minzaam met: “Ik stel hier de vragen.”
Ook redacties van ‘kwaliteitskranten’ doen mee aan de ‘cancelcultuur’, bijvoorbeeld door kritische brieven van ‘lastige’ lezers niet af te drukken. NRC Handelsblad plaatst slechts 10% van de ingezonden brieven. Bij andere kranten en opiniebladen is het vast niet veel anders. Logisch, gezien het plaatsgebrek in papieren kranten, maar dat is geen excuus om negen van de tien brieven dan maar in de prullenbak te gooien. De Chef Opinie van NRC vertelt in zijn wekelijkse rubriek ook niet waaróm die brieven werden geweigerd. Daar zullen ongetwijfeld ook brieven bij zijn die rake kritiek op de krant bevatten of die de redactie om een andere reden onwelgevallig zijn. Lezers krijgen geen eerlijk en volledig beeld van de reacties van lezers.
Dat beeld krijgt men wel ‘in de spelonken van de sociale media’ (columniste Elma Drayer, VK 28/12 jl), maar dus niet in de ‘nette kranten’ (idem). In onze democratische rechtsstaat wordt ons belangrijkste grond-, mensen- en burgerrecht niet beperkt door de staat maar door media en journalistiek, de zelfbenoemde waakhond van onze democratie. Hoe netjes is dat?
De Volkskrant heeft het VK Weblog op haar eigen website na enige jaren opgeheven 2): Te kritisch en te lastig. De complete inhoud van alle blogs, reacties en discussies werd verkwanseld aan de Finse uitgever Sanoma BV, die het vervolgens verdonkeremaande. Deze gang van zaken was in strijd met de afspraken met de deelnemers van het openbare forum én met hun auteursrechten. Niet netjes, dus. Toch heeft geen journalistieke haan hiernaar gekraaid. Begrijpelijk, want kritiek op een medium is ‘not done‘ en een journalist verspeelt er zijn baan en zijn toekomst mee.
Omdat ik een ‘lastige’ lezers ben, werd ik ooit door Henk Blanken, adjunct-hoofdredacteur van het Dagblad van het Noorden’ met publiekelijk afgebrand in zijn artikel ‘De querulant en de journalist’ 3). Hij schreef “Ik ken die lezer, ook al wordt hij niet met name genoemd”. Hij had mij nooit gesproken of geschreven! Als je bij een redactie eenmaal als ‘querulant’ te boek staat, mag die je voortaan negeren, blokkeren, verbannen en uitsluiten. Je bent levenslang gecanceld, óók al was je kritiek nog zo terecht en raak. Juist daarom, zelfs. Veel journalisten en columnisten zijn in feite betaalde querulanten.
Sinds ik jaren geleden door de Chef Opinie (rare titel, niemand zou de baas mogen zijn van andermans opinies) van de Volkskrant werd verbannen 4) vanwege een keurige maar rake en kennelijk pijnlijke reactie op een column(!), heb ik drie opeenvolgende ombudsmannen en -vrouwen en twee opeenvolgende hoofdredacteuren gevraagd om te juistheid, rechtvaardigheid en proportionaliteit deze diffamerende sanctie te laten onderzoeken. Kansloos, er wordt zelfs niet op gereageerd.
Ik hoop dat uw onderzoek inderdaad zal leiden tot veranderingen in het journalistieke denken, niet alleen bij NRC Handelsblad. Want:
‘Something is rotten in the state of Denmark.’
Met vriendelijke groet, Robert van Waning (New Orleans, 1942)
Dit was de reactie die leidde tot mijn verbanning gedurende anderhalf jaar door de Volkskrant (zonder deugdelijke motivatie, zónder mogelijkheid van verweer):
“Knap hè, hoe Paul Brill met zijn verwijzing naar ‘het Midden-Oosten’ het noemen van Israël als ‘hot issue’ zorgvuldig vermijdt. Hij laat echter geen gelegenheid onbenut om Iran in een kwaad daglicht te stellen. Ook hier niet, dus. Iran moet natuurlijk goed in de gaten worden gehouden, maar Israël is en blijft nog altijd ‘the hottest issue of them all’ met zijn systematische schendingen van het internationale recht (waaronder kernwapenverdragen).”
Van: Robert van Waning Verzonden: zondag 18 oktober 2020 14:38 Aan: E-mail Ombudsman <ombudsman@nrc.nl>; Hoofdredactie <hoofdredactie@nrc.nl> Onderwerp: Journalisten verdragen geen kritiek en ook geen concurrentie, (FW: Waarom journalistiek en het nieuwe complotdenken elkaar slecht verdragen. NRC Ombudsman 11.10.2020)
Geachte ombudsman, Sjoerd de Jong,
In uw column van 10 oktober jl maakte u gehakt van iemand met wie u in het voorjaar had gecorrespondeerd. U noemde hem een complotdenker van een inmiddels verouderd model, omdat hij nog de moeite nam om algemeen aangenomen feiten te onderzoeken.
Ik weet vrijwel niets van ’11 september’ (behalve dat ik het live op tv heb zien gebeuren) en ik verdiep mij daar ook niet in. Zolang echter niets is bewezen, zijn alle andere theorieën ook niet meer dan dat. U heeft kennelijk wél een opvatting over het ineenstorten van de derde toren, WTC-7, maar wie zegt dat die wél gefundeerd is? Goedgelovige sukkels aan beide zijden gaan ervan uit dat hún feiten en redeneringen met betrekking tot kloppen. Dat geldt voor u net zo goed als voor de complotdenkers aan de andere kant.
Uw beleefde pen pal kreeg van u een ferme trap na. Dat hij niet met name werd genoemd zal de pijn voor hem nauwelijks hebben verzacht. Op het ene moment leek hij nog serieus te worden genomen door de serieuze journalistiek, maar het volgende moment behoorde hij tot de onaanraakbaren die onverenigbaar zijn met die maat van alle dingen. Als hij ook nog kritiek had geuit op de Mossad was hij voorgoed verbannen. Daarvoor is immers alleen al beredeneerde kritiek op de discriminatoire aard van de Joodse religie, cultuur en politiek voldoende, zo heb ik tot mijn schade ondervonden.*)
U schreef: “Complotdenken ondergraaft niet alleen de maatschappelijke consensus over feiten en verklaringen, het is in zekere zin ook burgerjournalistiek in een holle spiegel: een bizarre uitvergroting of vertekening van onaangename of onacceptabele waarheden.”
Ondertussen is duidelijk geworden dat het mede door NRC lang ondersteunde ideaal van een neoliberale economie en daarop (en nauwelijks nog op enig andere moraal) gestoelde maatschappij heeft geleid tot een bizarre, onaangename en onaanvaardbare wereldwijde situatie die oneerlijk, onrechtvaardig en niet duurzaam is. Wat zegt dat over hetgeen wél door de journalistiek wordt verdragen?
Het is uw goed recht om consequent de kant van de journalistiek te kiezen. U diskwalificeert zich hiermee echter als ombudsman. Dat doet u bovendien door artikelen te schrijven in de hoedanigheid van redacteur van NRC Handelsblad.
Van: Sjoerd de Jong Verzonden: maandag 19 oktober 2020 13:51 Aan: Robert van Waning Onderwerp: RE: Journalisten verdragen geen kritiek en ook geen concurrentie, (FW: Waarom journalistiek en het nieuwe complotdenken elkaar slecht verdragen. NRC Ombudsman 11.10.2020)
Heer Van Waning,
Het bevreemdt me waarom u een ombudsman blijft benaderen in wie u klaarblijkelijk geen enkel vertrouwen hebt. Zoals eerder gezegd beschouw ik onze correspondentie, waarin u niet kunt nalaten keer op keer mijn functie of functioneren ter discussie te stellen, al enige tijd als beëindigd. Indien u concrete klachten heeft over artikelen in NRC zal ik die doorsturen aan betrokkenen, met het verzoek erop te reageren.
Van: Robert van Waning Verzonden: maandag 16 november 2020 16:15 Aan: Red NRC Lezer schrijft <lezerschrijft@nrc.nl> CC:ombudsman@nrc.nl Onderwerp: De ombudsman trapt (weer) na.
(Niet voor publicatie.)
Geachte Redactie,
Voor de tweede keer in vrij korte tijd doet NRC-Ombudsman en -redacteur Sjoerd de Jong in zijn uitgebreide column van 14 november jl verslag van een correspondentie met een criticus van de krant. De manier waarop dit gebeurt, kan wederom niet anders getypeerd worden dan natrappen.
Uw ombudsman schrijft dat hij na de 4.550 woorden die hij aan zijn opponent had geschreven voorlopig wel uitgepraat is met de Andere Wereld van De Andere Krant. Waarom weidt hij er dan toch één van zijn lange columns aan? Hij noemt daarin twee critici Sander Compagner en Eric van de Beek wel met name (laatstgenoemde zelfs 18 keer)maar zij krijgen geen mogelijkheid tot weerwoord in dezelfde ruimte als waarin zij door niemand minder dan de ombudsman van de gezaghebbende NRC publiekelijk worden afgebrand.
“Revolutionaire tijden, of de honger daarnaar, produceren een alternatieve pers,” schrijft ombudsman annex redacteur Sjoerd de Jong. Wat bedoelt hij daarmee? De pers is immers per definitie onafhankelijk (ook onderling, mag ik hopen) en laat in een gezonde democratie een alternatief geluid horen tegenover dat van de ‘the powers that be’ (zoals overheden, ambtenaren, politiek, ondernemingen, onderwereld, kerk, en – niet te vergeten – de media).
De ombudsman noemt het verbluffend dat de media ervan beschuldigd worden te fungeren als loopjongen van de elite. Volgens velen (inclusief de ombudsman?) gaan zij immers nu al jaren diep door de knieën voor de al dan niet vermeende wensen, preoccupaties en noden van ‘het volk’ of ‘de boze burger’ (aanhalingstekens van De Jong.)
Die tóón..
Ik kan mij niet herinneren of ik Sjoerd de Jong ooit de juiste man op de juiste plaats heb gevonden, maar inmiddels is hij dat duidelijk al lang niet meer. Tenzij de (hoofd)redactie het met hem eens is, natuurlijk. In dat geval wordt het echt tijd om NRC Handelsblad anders te gaan inschatten.
Met vriendelijke groet, Robert van Waning Amstelveen
Sam@Sam03182560· Dat bedoel ik ook. De legers van de Arabische landen. De lokale bevolking zijn in paniek geraakt door de oorlog en ze zijn vertrokken aan alle richting. Soms met de hulp van de Israëlische http://leger.in ieder oorlog zijn onschuldig slachtoffers en vluchtelingen.1 Jaap Bosma@JaapBosma1· In 1948 voerden de Zionisten een grote etnische zuiveringscampagne. Dit was in lijn met hun racistische doel: Palestina Joods maken. Vijf van de zes Palestijnen van binnen de Groene lijn werden vluchteling gemaakt. Lees bijv. Ilan Pappe’s ‘De etnische zuivering van Palestina’1 Sam@Sam03182560· Dan hebben ze slecht werk geleverd wat mij betreft. In plaats van de land te zuiveren zijn er miljoenen bij gekomen. Daar gaat jouw verhaal de zee in.1 Robert van Waning@RobertvanWaning· Met de verdrijving van Arabische inwoners zijn zij een eind gekomen om de Joodse staat etnisch te zuiveren. Zij hadden dit karwei alleen met een massamoord kunnen afmaken. Dat ging hun kennelijk te ver. Zij konden Palestijnen ook niet verbieden om kinderen te krijgen.2 Sam@Sam03182560· Wat jij en de Palestijnse bevolking niet willen begrijpen dat soms gaat niet alles naar wens. En je moet het vergeten en door gaan met het leven. Dat hebben de joodse vluchtelingen gedaan. Maar de Palestijnse blijven hangen in het verleden en dat is het verschil tussen beide.11 Robert van Waning@RobertvanWaning· Het zijn Joden die blijven hangen in het verleden. Zij noemen een gebied dat hun voorouders eeuwen geleden vrijwillig hebben verlaten nog steeds hun land terwijl daar al eeuwenlang andere mensen rechtmatig wonen.4 Sam@Sam03182560· En daar ben je weer fout. Niet alleen de joden beweren dat het land van hoen is. In de koran staat ook duidelijk aantal keer dat het land behoort tot de joodse volk. Je blijft maar leugens op Twitter te verspreiden.1 Robert van Waning@RobertvanWaning· Een land behoort aan de mensen die er permanent wonen. Dat gold in de tijd van de Koran, in 1948, 1967 en nu nog steeds, ook mbt de door Israël bezette restanten van Palestina. De Joden hadden het land verlaten. Nadien behoorde het land aan Arabieren (meerderheid), Joden e.a.21 Sam@Sam03182560· Ik vind het nog altijd frappant dat jij alleen critic op Israël heeft. Terwijl andere landen wereld wijd doen precies hetzelfde of erger en daar ben je muis stil. Hoe noem je zó iets.???1 Robert van Waning@RobertvanWaning· Ik reageer alleen op alle onwaarheden die jij vanuit Israël over Israël schrijft. Daarom gaan deze tweets over Israël. Logisch, toch? Kritiek op Israëls wandaden wordt gesmoord met de beschuldiging van antisemitisme. Bekende taktiek, maar werkt niet altijd.1 Sam@Sam03182560· Ik ben trouwens niet in Israël maar in Limburg. En je blijft maar praten over de wandaden van Israël maar niet die van de Palestijnse. En je noemt jezelf objectief.1 Robert van Waning@RobertvanWaning· Jij schrijft nare dingen over de Palestijnen en daar reageer ik dan op. Ik heb geschreven dat extremisten aan beide kanten de boel verzieken. Jij associeert alle Palestijnen met Hamas en Hezbollah, maar het overgrote deel van hen wil gewoon in vrede en veiligheid leven.2 Sam@Sam03182560· En toch blijven ze achter de Hamas beleid staan. En wie achter deze twee organisaties sta heb ik geen medelijden mee.1 Robert van Waning@RobertvanWaning· Lang niet allemaal. Verreweg de meeste Palestijnen zijn gewone vredeluevende mensen, maar nij probeert ze zwart te maken. Besef wel dat zij moeten leven onder een cynische bezettingsmacht die voortdurend stukken van hun land inpikt.2 Sam@Sam03182560·Ik wil jou mening hebben over de status van de Palestijnse vluchtelingen. Waroem geef je geen antwoord op.1 Robert van Waning@RobertvanWaning·Ik heb jouw vraag beantwoord, drammer. Vluchtelingen zijn vluchtelingen, ongeacht hun af- en herkomst. Joodse vluchtelingen zijn welkom in Israël, ook al hebben zij of hun voorouders daar nooit gewoond. Palestijnse vluchtelingen zijn nergens welkom.1 Sam@Sam03182560·Met andere woorden de status van Vluchtelingen gaat alleen bij de Palestijnse van vader naar zo’n. Net zoals de familie naam. Goed om te weten dat het alleen bij Palestijnse vluchtelingen en geen enkele andere. En je hebt mijn vraag niet beantwoord .fijne dag verder. Robert van Waning@RobertvanWaning·Zolang Palestijnen geen recht hebben van terugkeer naar het land van hun (voor)ouders, blijven zij vluchtelingen. Hun diaspora is niet vrijwillig, zoals die van Joden die lang geleden hun land verlieten om bij andere volken te gaan wonen. (Bron: A.B. Yehoshua e.a.)1 Sam@Sam03182560·Ten eerste de joden werden gedwongen het land te verlaten en tweede de Palestijnse vluchtelingen krijgen nooit de kans om terug te keren. Dat kunnen ze op hoen buik schrijven.11 Robert van Waning@RobertvanWaning·Dat bedoel ik.1 Sam@Sam03182560·Had je soms een andere antwoord verwacht. Na alle critic van jou over Israël en de joodse vluchtelingen. Van mij kunnen ze geen medelijden of sympathie verwachten. Ze krijgen genoeg aandacht van mensen zoals jij.1 Robert van Waning@RobertvanWaning·Dus wel medelijden met Joodse vluchtelingen maar niet met Palestijnse? Is dat niet een beetje eenzijdig en selectief? Vredelievende mensen hebben recht op een menswaardig bestaan in een veilige en vertrouwde omgeving, ongeacht hun af- en herkomst. Sam@Sam03182560·Ik heb niet gezegd dat ik geen medelijden heb.maar voor jou telde alleen de Palestijnse vluchtelingen. Ik heb al eerder gezegd zoolang de Arabische landen geen enkele joodse vluchtelingen terug willen nemen dan ben ik tegen het terug keren van de Palestijnse vluchtelingen.112 Robert van Waning@RobertvanWaning·Het uitzetten van Joden was een represaille van Arabische landen voor de gewelddadige verdrijving van Arabieren uit Palestina. Als Palestijnen mogen terugkeren naar hun land, mogen Joden dat ook. Tegenover jouw eenzijdigheid staat de andere kant van het verhaal.1 Sam@Sam03182560·En daar ben je fout. Veel joden wilden terug keren in de jaren zestig en dat mogen ze niet dus praat geen onzin AUB. En de represailles van de joden uit Arabische landen daar heb je geen moiete mee zo te zien.1 Robert van Waning@RobertvanWaning·De Arabische Palestijnen mogen van Israël niet terugkeren naar Palestina, dus zijn Joden ook niet meer welkom in sommige Arbische landen. Oorzaak en gevolg.1 Sam@Sam03182560·Ik accepteer de gevolgen jij blijkbaar niet en dat zette mij tot denken naar jouw redenen.???1 Robert van Waning@RobertvanWaning· Jij hebt gemakkelijk praten want jij hoeft de gevolgen van de verdrijving, beroving, onderdrukking en discriminatie van de Arabische Palestijnen niet zelf te dragen.2 Sam@Sam03182560·Er zijn hier in Europa ruim 500.000 Palestijnse burgers die genaturaliseerde zijn en ze hebben allemaal andere paspoort. En toch staan ze ingeschreven als vluchtelingen kan je mij dat verklaren AUB.111 Robert van Waning@RobertvanWaning· Man, wat zit je te drammen. Mensen die door geweld of uit angst hun land hebben moeten obtvluchten, zijn vluchtelingen, ook al hebben zij vijf paspoorten. Als jij nu eens stopte met jouw onzin, dan hoef ik daarop niet meer te reageren. Je hebt nog niets geschreven wat klopte.2 Riet@rial_jos· U bent hardleers en haatdragend. Anders zou u naar Sam luisteren en zelfs informeren naar zijn geschiedenis.21 Robert van Waning@RobertvanWaning· “Ben Goerion geloofde, zoals het merendeel van zijn medezionisten in die tijd, dat er een socialistische Joodse staat zou worden gesticht zonder geweld en zonder overheersing of verplaatsing van de Palestijnse Arabieren; hij zou juist naast hen bestaan.” Jeruzalem,biografie,p4531 Jaap Bosma@JaapBosma1· Beste Robert, dat lijkt me dan een verbloemende biografie. Wie schreef ‘m? Ben Goerion was in 1948 de organisator van de systematische etnische zuiveringen van Palestijnen, waardoor uiteindelijk 5 van de 6 Palestijnen van binnen de Groene Lijn verjaagd werden.1 Robert van Waning@RobertvanWaning·Simon Sebag Montefiore schreef een indrukwekkende biografie van Jeruzalem waarbij hij een hoge mate van objectiviteit nastreefde. Of het aanvankelijk door Ben Goerion beleden ideaal oprecht was, kan ik niet beoordelen. Hij heeft zich er niet aan gehouden.1 Jaap Bosma@JaapBosma1·Dat boek heb ik ook, maar nog maar half gelezen (de moderne geschiedenis nog niet dus). Ik heb Montefiore wel eens in een interview gezien. Hij leek mij nogal vooringenomen voor het zionisme.1 Robert van Waning@RobertvanWaning·Natuurlijk is Montefiore vooringenomen en kiest hij partij voor zionisme en Israël, maar als historicus heeft hij zijn best gedaan om de feiten te laten spreken.2 Sam@Sam03182560·GDM eindelijk hoor ik een beetje positief geluiden van jou.1 Robert van Waning@RobertvanWaningAls antwoord op @Sam03182560@JaapBosma1 en @rial_jos Jij vindt het positief als ik niet schrijf over de verdrijving, beroving, onderdrukking en discriminatie van Arabische Palestijnen door Israël. Heb je ‘The Ethnic Cleansing of Palestine’ en ‘The Forgotten Palestinians’ van de weggetreiterde Israëlische historicus Pappé gelezen?11:19 a.m. · 22 aug. 2020·Twitter Web App
De gemeenteraad is verdeeld over de door B en W voorgestelde nieuwe investeringen in de locale omroep. Dat bleek dinsdag (4 december) in de raadscommissie Burgers en Samenleving. Omdat RTV Amstelveen met televisie wil beginnen en er bovendien (weer) een financiële tegenvaller moet worden weggewerkt, zou er 87 duizend euro op tafel moeten komen. Daarnaast wordt een deel van de bijna zeven ton kostende verbouwing van de bibliotheek in Middenhoven (waar behalve de studio ook Vereniging Historisch Amstelveen onderdag krijgt) in feite ook in de omroep gepompt, rekende Paul Regouin (GroenLinks) het college voor. Daarnaast is er nog eens bijna zeventig nodig voor de aanschaf van Tv-apparatuur. Eerder al pompte de gemeente zeventig mille in radio apparatuur, naast de jaarlijkse structurele subsidie van veertig mille.
Diverse partijen constateerden dat de prognoses voor reclameopbrengsten op radio en kabelkrant niet zijn gehaald, het bestuur grotendeels uit niet-Amstelveners bestaat, de programmering eenzijdig is gericht op muziek en forse bedragen in het interim-management worden gestoken. Drie van de vijf bestuursleden komen uit Global Start, het integratiebedrijf dat in feite de omroep domineert. “Speelt Global Start niet een te dominante rol,” vroeg commissielid Henk Fokkink (Ouderencombinatie Amstelveen) zich af. Hij toonde zich een felle tegenstander van extra uitgaven voor de omroep. Omdat de beloofde inkomsten uit reclame niet zijn gehaald, heeft het bestuur volgens hem gefaald. Hij hekelde het gebrek aan nieuwsvoorziening, constateerde dat zelfs bij de raadscommissie waarin het over de omroep ging geen verslaggever van RTV Amstelveen aanwezig was en dat de programmering niet aan de wettelijke eisen voldoet, wegens een schrijnend gebrek aan journalistiek op de radio. Wat hem betreft scoorde het voormalige Amstelveen Lokaal toch nog altijd beter op dat punt. Die omroep werd weggewerkt door STRAAL.
Fokkink over RTV Amstelveen: “Men heeft na een jaar nog niet eens een volwaardig radioprogramma, haalt de voorspelde advertentie inkomsten niet en zegt nu dat die pas zullen stijgen als er TV bij komt.” Zijn fractie zal niet instemmen met opnieuw een eenmalige subsidie (naast de structurele) in de omroep.
D66, GroenLinks en ChristenUnie deelden veel van de kritiek van Fokkink. Al vond Rien Alink (D66) wel dat RTV Amstelveen vorderingen maakt. Maar zij is dan ook de eerste omroep in successie met een betaalde interim-manager (60 mille per jaar) en een uiterst royale plaatselijke overheid. Regouin (GL) vond dat de ambtelijke notitie waarmee het subsidievoorstel is onderbouwd aan alle kanten rammelt en geen goede basis voor toekenning van een nieuwe bijdrage kan zijn. Hij, Fokkink en Jacqueline Koops van de ChristenUnie wezen er bovendien op dat er voor 25 duizend euro is verbouwd aan het huidige pand waarin de omroep is gehuisvest, terwijl op dat moment al naar een nieuwe behuizing werd uitgekeken. “Kapitaalvernietiging,” vond Regouin. “Hoeveel geld is er al in het putje verdwenen?”
Hij constateerde verder dat van de 87 duizend euro die nu wordt gevraagd al zestig mille nodig is voor de van Global Start afkomstige interim-manager, zodat er in feite maar 27 duizend euro voor dingen beschikbaar is. Regouin zou het liefst de rekenkamer van de raad maar eens op de zaak zetten. “Stel eerst eens orde op zaken, maak een volwaardig radioprogramma en ga dan pas nadenken over de volgende stap,” adviseerde hij.
In David de Jong (Burgerbelangen) vond de omroep, zoals gebruikelijk, een enthousiaste verdediger, al moest zelfs hij toegeven dat het journalistieke gehalte van de radioprogrammering ondermaats is. Maar inzetten van de rekenkamer leek hem nogal overdreven. Die mening deelden andere fracties.
De coalitie zal verantwoordelijk wethouder Frans Hellendall waarschijnlijk – hier en daar met gemengde gevoelens – wel blijven dekken in de raad. De PvdA vroeg zich zelfs af of de bedragen niet te laag zijn om met TV te kunnen beginnen. “Als je iets doet, moet je het goed doen,” zei PvdA-commissielid Veenboer. Het CDA vraagt zich af of de organisatie voor die volgende stap wel klaar is en de VVD (waartoe Hellendall behoort) kwam niet verder dan te melden dat wie A zegt nu eenmaal ook B moet zeggen.
Volgens Hellendall wordt met TV gestart uit commerciële overwegingen. Met bewegende beelden zouden veel meer reclame-inkomsten kunnen worden gegenereerd. “De omroep is in ontwikkeling en moet nu de vaart er in houden,” zei hij. De gemeente kan er volgens hem niets aan doen dat het bestuur goeddeels niet Amstelveens is (3 van de 5 leden komen van Global Start), omdat het zichzelf benoemt. De omroep is een stichting.
De kritiek van Regouin dat voor het werven van adverteerders een fulltime kracht wordt ingezet, die volgens de begroting alleen het eigen salaris terugverdient, sprak Hellendall tegen: “Het is de bedoeling dat hij minstens het drievoudige van zijn salaris opbrengt.” Het in de verbouwing van het huidige pand geïnvesteerde geld is helaas weg, gaf hij toe.
Regouin vond dat de omroep zo langzamerhand een uitzonderingspositie inneemt waar het om subsidies gaat. Het benodigde geld wordt uit de algemene reserves van de gemeente gehaald. Regouin: “Wij moeten ook andere gesubsidieerde instellingen recht in de ogen kunnen kijken.”
Rob NijkampRegouin: “Wij moeten ook andere gesubsidieerde instellingen recht in de ogen kunnen kijken.”Wat een prachtige zin. Maakt ook meteen duidelijk of er als wethouder of gemeenteraadslid wordt gesproken. Aan de andere kant van de tafel had Regouin het prima gevonden, maar je moet iets. En als dan toch de rekenkamer ergens naar moet kijken, licht dan meteen alle gesubsidieerde instellingen in Amstelveen door. Volgens mij schrikt iedereen dan van het geld wat verdwijnt zonder iets tastbaars/zichtbaars terug te zien.
David de JongEnige nuances:
1) Het is de commissie Burgers & Samenleving (niet welzijn, want de commissie behandelt meer onderwerpen dan dat alleen!)
2) “Wat hem betreft scoorde het voormalige Amstelveen Lokaal toch nog altijd beter op dat punt. Die omroep werd weggewerkt door STRAAL.” Dat is onjuist. Het was het Commissariaat voor de Media die besloot de licentie niet meer te gunnen aan Amstelveen Lokaal om de voor haar moverende redenen die vooral aan het toenmalig bestuur van Amstelveen Lokaal zijn toe te rekenen, waaronder het laten verlopen van haar eigen licentie!
3) Door mij louter neer te zetten als ‘enthousiast’ verdediger van de omroep doet de schrijver van het stuk mij toch tekort, gezien ook de kritiek die geuit is van mijn zijde op de stukken, de financiele informatie en de wijze van financieren die nu is neergelegd. Ja, BBA is voor een goed draaiende lokale publieke omroep. De vraag wordt of dat – zoals in feite de PvdA stelde – niet beter te bewerkstelligen is met iets meer middelen en aldus enkele professionele krachten – of dat dat louter met amateurs te doen valt. Uit je stuk krijg ik bijna de indruk alsof de lokale omroep alleen maar geld zou ontvangen en er niets voor terug doen, en dat is niet het geval bij mijn weten.ROB: de rekenkamercommissie doet thans onderzoek naar een aantal outputgesubsidieerde subsidies.
Johan Th. Bos1. Stomme fout, die nam van de commissie. Wist ik eigenlijk best. Het BS en niet BW. Heb ik gewijzigd.
2. Als verslaggever heb ik weer gegeven wat Fokkink zei, zonder commentaar (zoals dat Amstelveen Lokaal door het Commissariaat op de vingers is getikt).
3. Voor een goede lokale omroep zijn volgens mij alle fracties, inclusief het kritische GroenLinks (Paul Regouin van GL begon zelfs zijn betoog met dat te melden). De kritiek van een substantieel deel van de commissie was dat er wel heel veel geld naar de omroep gaat (meer dan naar enige voorgangster). Logisch dat dan uit de verslaggeving dat ook blijkt. Dat in het verslag niet is stilgestaan bij wat RTV Amstelveen allemaal doet, is logisch. Het was nauwelijks onderwerp van gesprek in de commissie. Daar ging het er vooral om wat zij niet heeft gedaan, c.a. prognoses niet haalde enzovoort. Dat ook BBA er niet onder uit kon een voorzichtige kritische opmerking te maken, is evenzeer gemeld. Maar bij die fractie overheerste toch het enthousiasme en ik ben er nagenoeg zeker van dat zij loyaal het B&W-voorstel zal steunen. Verder: zo’n kort verslag kan niet een letterlijke weergave van de hele vergadering zijn (hoewel de bijna ziekelijke passie van BBA voor verslagen en notulen mij bekend is; daar plaatste zij zich ooit al eens mee buiten de vollegevorming).
David de JongSja je laatste opmerking laat ik maar even, want het geeft aan hoe je over BBA denkt.Je toon over dat wij ‘er niet onder uit kunnen’ is niet de gedachte van BBA. Wij beoordelen voorstellen op haar merites. Ik vind het in ieder geval interessant dat jij voor BBA gaat denken. En interessant dat je blijkbaar is ontgaan dat BBA – overigens samen met de meerderheid van de raad – de situatie van STRAAL destijds toen het mis is gelopen te hebben beoordeeld in negatieve zin – en alleen op basis van een plan dat daadwerkelijk ergens toe zou leiden RTV Amstelveen heeft gesteund. Dat lijkt me de volgorde der dingen.Ik snap dat je beperkte ruimte hebt in een artikel, maar dan merk ik op dat je in de ruimte die je gebruikt, in de selecties wel heel selectief te werk gaat, alsmede bijvoeglijke naamwoorden veelal gebruikt zonder ze te onderbouwen.
Johan Th. BosBijvoeglijke naamwoorden? Welke? Ik gebruik ze zelden in verslaggeving. In dit stukje volgens mij alleen: felle (voor Fokkink als tegenstander), structurele, jaarlijkse, beloofde, ambtelijke, huidige, nieuwe en journalistieke. Welke onderbouwing zou daarvoor noodzakelijk zijn, denk je? Ik leer graag wat.
Verder: je beweert dat ik voor BBA denk, maar schijnt zelf de gave te hebben te weten hoe ik OVER BBA denk. Knap hoor.
Rob NijkampDavid, wat een discussie, maar je geeft een antwoord, wat meteen weer een vraag oproept, want wat bedoel je met onderzoek naar een aantal outputgesubsidieerde subsidies. Wat is/zijn dit? Ben hier heel benieuwd naar, want mijn reactie blijft vooralsnog open staan. Met betrekking tot de discussie en besluit CvdM heb je gelijk, maar dat is ook je vakgebied.De opmerking over BBA, wij beoordelen voorstellen op haar merites, is in ieder geval op één dossier behoorlijk bezijden de waarheid. Lees, voorzover nog bestaat het verkiezingsprogramma en bekijk de rol van BBA en vooral haar fractievoorzitter mbt Bovenkerkerpolder. Ook jij heb daar bij behandeling van het onvolledige MER-advies een jammerlijke rol in gespeeld.
Maar misschien is beoordelen op merites nog mogelijk?
David de JongJohan Th Bos:1) “ik ben er nagenoeg zeker van dat zij loyaal het B&W-voorstel zal steunen. ” Daarmee geef je als journalist aan te denken voor BBA en blijkbaar te weten hoe wij zullen handelen2) Met bijvoeglijke naamwoorden bedoel ik woorden die een mening geven van de auteur die niet per se feitelijk zijn.
Voorbeelden? Tweede keer geld ‘pompen’, woorden als ‘nog eens’ (zijn niet toegeschreven aan iemand, eerste paragraaf), woorden als
‘uiterst royale’ plaatselijke overheid, De PvdA vroeg zich ‘zelfs’ af…., en zoals gesteld de selectie van weergave.
Rob Nijkamp: “David, wat een discussie, maar je geeft een antwoord, wat meteen weer een vraag oproept, want wat bedoel je met onderzoek naar een aantal outputgesubsidieerde subsidies. Wat is/zijn dit? “
1) Met name de Stichting Cardanus.
2) En met het golfterrein beoordelen we dat ook op haar merites. Ik heb nog geen definitief voorstel gezien de afgelopen maanden waar een daadwerkelijk groen of rood licht voor gegeven wordt. Ik wil je wijzen op deze zin uit ons verkiezingsprogramma. “In recreatieve zin kan een golfterrein voor recreanten uit Amstelveen en omgeving een definitieve groene invulling geven aan de omgeving ten zuiden van de A9/Langerhuize. ” mocht je daar op doelen.
Jan DemmingDe nieuwsvoorziening bij Straal werd destijds door mij verzorgd, dus misschien reageer ik niet helemaal objectief. Maar ik wil wel graag even kwijt dat, hoewel het met RTV Amstelveen allemaal veel beter zou worden, ik met de beste wil niet zie op welk gebied dat tot op heden gebeurt of is gebeurd.
Jan DemmingErg flauw, meneer Van der Liet. Ik liet in elk geval mijn (redactionele) oren niet altijd hangen naar de overheid, iets wat naar mijn bescheiden mening nu wel gebeurt.
JOHAN TH. BOSDavid, ik meldde mijn verwachting over de politieke besluitvorming bij BBA niet in het verslag, maar in een persoonlijke reactie op de jouwe. Overigens melden via alle media soms journalisten geregeld verwachtingen (kijk eens naar Den Haag Vandaag, maar dat terzijde).Daarmee denk ik niet voor BBA, Waarom zou ik? Ik heb wel wat anders te doen. De discussie over wat nou precies bijvoeglijke naamwoorden zijn, stop ik maar. Geld pompen, is dat in elk geval niet. En dat de PvdA zich ‘zelfs afvroeg’ evenmin. Ik zie daar trouwens weinig anders in dan correcte weergave van de feiten. Maar op het gouden De Jong weegschaaltje, dat ons ook in vergaderingen zoveel tijd kost (en in de wandelgangen vaak gezucht oplevert) zal het wel te licht of te zwaar zijn. Het zij zo. Vereder: volg eens een eenvoudige cursus Nederlands om er achter te komen wat bijvoeglijke naamwoorden, c.q. bepalingen zijn.
Verschil van inzicht: volgens verantwoordelijk wethouder van zowel cultuur als financiën Frans Hellendall is RTV Amstelveen al een volwaardige omroep, volgens de oppositie (met uitzondering van Burgerbelangen) niet. Dat de oppositie gelijk heeft, bewees de omroep uitgerekend weer tijdens de raadsvergadering die over de zoveelste subsidie aan haar moest beslissen. Door afwezig te zijn. Tussen de verslaggevers van de lokale media is er nog nooit een op de perstribune aangetroffen van het enige met bakken gemeenschapsgeld gesteunde medium. Verliezen worden door de gemeente weggewerkt en nu gaat zij de volgende stap in de ontwikkeling financieren: de start met televisie. Terwijl de omroep met radio (waarin de lokale overheid eerst gretig heeft geïnvesteerd) aan de wettelijk verplichte nieuwsvoorziening nog niet of nauwelijks toekwam.
Maar RTV Amstelveen is Hellendalls speeltje en daarmee dat van de collegecoalitie, want dualisme bestaat in de praktijk niet. De raadsleden van de drie plaatselijke regeringspartijen dromen hardop van met hun kop op de buis komen. Voor bevrediging van die camerageilheid hebben zij blijkbaar alles over. Liepen ook de deur plat bij het volgens diezelfde volksvertegenwoordigers (?) zo vermaledijde STRAAL, de opvolger van Amstelveen Lokaal. Ze hebben gelijk met hun bewering dat er de laatste jaren met de lokale omroep veel mis ging, al was – achteraf beschouwd – Amstelveen Lokaal (AL) zo gek nog niet. Dat ook die niets aan nieuwsvoorziening deed, is een leugen, al bestaat het vrijwilligerskorps van de doorsnee plaatselijke omroep nou eenmaal uit mensen die graag DJ spelen en dezelfde muziek draaien als de landelijke stations. Hoezo lokaal? Maar dat terzijde. AL deed wel degelijk ook aan nieuwsvoorziening. Er was in elk geval doorgaans een verslaggever bij de raadsvergaderingen en persgesprekken met bestuurders.
Geen van de voorgangers van RTV Amstelveen is financieel zo in de watten gelegd als deze nieuwkomer. Die is in feite opgezet door een onderneming, en ligt dus per definitie prima in het VVD-straatje. Wat Hellendall betreft, kan er geen geld genoeg in worden gepompt. Wat natuurlijk voor een commercieel verantwoord opererend bedrijf weer een beetje vreemd is. Dat het voor de wethouder niet op kan, bleek uit zijn reactie op de opmerking van Paul Regouin (GroenLinks), die graag een prestatieovereenkomst met de omroep zou zien, zoals die van andere gesubsidieerde instanties ook wordt gevraagd. Er is dan sprake van een outputsubsidie (inkoop van exact afgesproken diensten). Maar dat gebeurt alleen bij structurele bijdragen van boven een ton per jaar, hield de wethouder Regouin voor. En hij liet er op volgen zeer verheugd te zullen zijn als GroenLinks die kant op zou willen.
Structureel gaat er jaarlijks maar 40 mille naar de omroep. Maar aan incidentele bijdragen is al een veelvoud uit de gemeentelijke kas weggevloeid. Voor apparatuur, verliezendekking, apparatuur, verbouwingen enzovoort. Je hebt geen hoge jaarlijkse subsidie nodig als de tekorten toch door de overheid worden weggewerkt. Inderdaad: RTV Amstelveen speelt klaar wat geen vorige lokale omroep lukte. Succesvol collecteren.
Rob NijkampMisschien iets voor de rekenkamer die wij in Amstelveen hebben. Dan is het ook goed om te kijken hoe dat teveel? gespendeerde geld wordt teruggehaald, of is dit gegaan naar de bekende “kale” kip? Maar misschien met de uitleg van het aangenomen voorstel van de nieuwe burgemeester van Utrecht wel te verhalen bij verantwoordelijk wethouder en/of ambtenaar.
ilja scholtenBeste Johan Bos,
Dank voor uw correctie van het collectieve geheugen met uw opmerking “Amstelveen Lokaal (AL)… Dat ook die niets aan nieuwsvoorziening deed, is een leugen …. AL deed wel degelijk ook aan nieuwsvoorziening. Er was in elk geval doorgaans een verslaggever bij de raadsvergaderingen en persgesprekken met
bestuurders.”Inderdaad, bij Amstelveen Lokaal hadden we voor vele jaren een wekelijks programma van 2-3 uur met de naam “Lokale Zaken”. Ik kan probleemloos keihard bewijsmateriaal overleggen (draaiboeken EN geluidsopnamen) waaruit blijkt dat we honderden items hebben besteed aan lokaal bestuur en beleid. In aanvulling ook – in detail – aan regionaal, provinciaal, of nationaal beleid MITS gerelateerd aan de Amstelveense situatie.Ja, zoals u schrijft waren we vrijwel altijd aanwezig bij de raadsvergaderingen, perspresentaties en vele commissievergaderingen. Ik heb één keer verstek moeten gaan bij een raadsvergadering vanwege een zwaar hartinfarct. Dat lijkt me een legitiem excuus … maar een collega heeft toen e.a. overgenomen (de agenda hebben doorgesproken op de IC van het AMC).Let op, een raadsvergadering duurt vele uren en het uitmonteren tot een item van 15-20 minuten was ook een tijdrovende klus. Bij al deze activiteiten waren ook mijn collega’s/ vrienden betrokken. Het team van Lokale Zaken bestond uit 6-8 mensen die allemaal vele uren per week (en ook geld uit eigen zak) investeerden in het programma.Waren wij, c.q. het programma, goed ? Ach, snel, flitsend, of hard confronterend, was niet direct onze kracht. Maar we waren wel heel degelijk en probeerden zo goed en zo helder mogelijk het lokale bestuur bij de burger te brengen. We waren ook goed gekwalificeerd – zo werkte de vaste technicus bij de NOB en was iedereen zeer goed opgeleid (zelf o.a. wetenschappelijk medewerker bestuurskunde). Politici (van alle partijen) en ambtenaren waren kind aan huis in de studio (of wij maakten opnamen op locatie). Omdat b.v. één interview altijd voorafgegaan werd door zo’n 5 achtergrondtelefoontjes kwamen de gesprekspartners ook heel goed voorbereid. Een “harde” aanpak was daarom minder nodig want de geïnterviewden wisten dat ze zichzelf voor schut zouden zetten als ze aan zouden komen met onvoldoende kennis of gladde praatjes. De prestatieovereenkomst, waarover nu blijkbaar moeilijk wordt gedaan, was voor ons vanzelfsprekend. Voor één of twee kleine subsidies (700 Euro) hebben we dan ook netjes een contractje gemaakt en achteraf verantwoording afgelegd.
Lokale Zaken was ook uniek in dat wij in Nederland waarschijnlijk het allereerste programma waren met een gekoppelde informatieve website. Dat was in 1996 – dus voor de pionier op dat gebied, namelijk de VPRO. Zo is er (via de internationale WWW archieven) nog een leuk stukje te lezen over een interview met ene Prof. Dr. Mr. J.P. Balkenende die zijn licht liet schijnen over ….. de juridische aspecten van het voorbijrijden van een stempelpost door Piet Kleine bij een Elfstedentocht. Dat kon dus allemaal (serieus maar op z’n tijd ook “didactisch” met humor) – maar alleen omdat we met hard werk vertrouwen hadden gecreëerd. Omgekeerd, JBP was toen relatief gezien een absolute “nobody” wat betreft publieke bekendheid – zoals het lot is van vrijwel alle lokale bestuurders (politici en ambtenaren). Het zou voor de burgers wel eens goed zijn als zij meer kennis zouden hebben van die mensen – namelijk als echte mensen i.p.v. stereotypes (zakkenvullers, luiwammissen, enz.). Over het algemeen zijn het aardige, toegankelijke en intelligente personen die heel veel tijd en inspanning steken in hun werk. Ook dat probeerden wij te laten zien. Hufters zijn er overal in het publieke bestuur maar in het algemeen zijn we in Amstelveen niet echt slecht af.
Let wel: Lokale Zaken was niet een politiek programma (dat was slechts een onderdeel) maar een algemeen actualiteiten programma. Maatschappelijke organisaties, kunstenaars, architecten, “interessante” Amstelveners, de lokale Ondernemersvereniging, de KvK, of belangwekkende rapporten van b.v. de KPMG, de buurthuizen, enz. — het kwam allemaal langs in Lokale Zaken. (Er was trouwens ook een prettige uitwisseling van materialen met een wat lichter middagprogramma.)
Het programma Lokale Zaken heeft vele jaren bestaan en is – gelukkig – niet een stille dood gestorven en/of langzaam opgedroogd. De investeringen in tijd (en persoonlijke uitgaven) werden steeds nijpender. Omgekeerd werd de technische en algemeen organisatorische infrastructuur steeds slechter. DAAROM hebben we als team op een gegeven ogenblik gezegd: “we stoppen aan het eind van het seizoen terwijl we nu nog een goed programma maken – maar dat onder deze omstandigheden niet vol te houden is”.
Tja, als het MP3-formaat, streaming en podcasting wat eerder beschikbaar waren geweest dan had er misschien nog een zinnige doorstart gemaakt kunnen worden. Dat is misschien wel het meest vreemde van de huidige “activiteiten”, namelijk de nadruk op “broadcasting” terwijl “narrowcasting” veel meer voor de hand ligt. (Luister en kijk op tijden wanneer het de consumenten uitkomt en alleen die onderdelen waarvoor ze echte interesse hebben.)
Tot slot, nu langs deze ongebruikelijke weg, nogmaals maar een vraag aan de huidige zendgemachtigde. Op de website
(www.rtvamstelveen.nl/Radio/Radio.html) staat de boeiende opmerking: “Het Commissariaat van de Media noemt RTV Amstelveen een voorbeeld voor lokale omroepen in Nederland.” Na behoorlijk spitwerk vond ik bij het CvdM ergens inderdaad het woord “voorbeeld” met een verwijzing naar RTV-Amstelveen. Echter, het woord werd daar totaal niet gebruikt in de betekenis van een “voorbeeldfunctie”. Die uitleg op de website is ronduit bizar, zo niet een pertinente leugen. Bij navraag kreeg ik van het CvdM een (schriftelijk) antwoord waarbij het zich distantieerde van het “citaat” op de website. Navraag hierover (alsook over de samenstelling van het PBO) bij RTV-Amstelveen leverde geen enkel antwoord op. Dat wekt niet echt vertrouwen – voor nu of voor de toekomst.
Het is ook vreemd (of misschien juist niet)in het licht van het voorgaande betoog van Johan Bos over het grote succes van het binnenhalen van publieksgelden door deze huidige zendgemachtigde. Bos vraagt zich waarschijnlijk af (net als ik): hoeveel van dat succes is het resultaat van naïeve luchtkastelen en opzettelijke (?) misleiding en wat is in dat licht het realiteitsgehalte van het te leveren product.
ohan Th. BosIk zou trouwens die brief van het Com. vd Media wel eens willen zien. Lijkt mij aardig nieuws voor de lokale politiek, hoewel in de raad al is opgemerkt dat RTV AV niet programmatisch als voorbeeld is gesteld, maar wegens de constructie (met veel geld van de lokale overheid). Er zijn weinig gemeenten die zoveel in lokale omroep investeren.
De gemeenteraad is woensdagavond (19 december) akkoord gegaan met extra investeringen in de lokale omroep. Hij gaf RTV Amstelveen daarmee groen licht voor de start met televisie. GroenLinks, D66, ChristenUnie en Ouderencombinatie stemden tegen. Die wilden onder meer dat eerst de radio uitzendingen en kabelkrant op een hoger kwaliteitsniveau worden gebracht. Maar volgens wethouder Frans Hellendall functioneert de omroep uitstekend, al moest hij de tegenstanders toegeven dat hij zich nog niet optimaal kwijt van zijn wettelijk verplichte informatieve taak via de radio. Dat wordt volgens hem goeddeels door de kabelkrant gecompenseerd. Maar die mening deelde de oppositie allerminst.
Bovenop de jaarlijkse structurele subsidie krijgt de zender 87 duizend euro voor het wegwerken van een verlies, dat vooral ontstond door de verbouwing aan het huidige pand waarin de studio is gevestigd (40 mille), en voor de start van de tv-programmering. Ook is 70 mille voor aanschaf van tv-apparatuur gereserveerd. Bovendien gaat de verbouwing van de bibliotheek in Middenhoven, waarin RTV Amstelveen en de Vereniging Historisch Amstelveen worden gehuisvest, ongeveer zeven ton kosten.
De Ouderencombinatie kwam met een amendement, inhoudende dat alleen de bijna 40 mille voor de financiële tegenvaller werd toegekend en 70 mille voor apparatuur door te schuiven naar 2009. Dat amendement kreeg alleen de steun van GroenLinks. Dorien Mijksenaar van die fractie verliet overigens bij de behandeling van de subsidie de raadzaal. Zij is medewerkster van de omroep.
De PvdA vroeg zich af of voor volwaardige, semi-professionele TV eigenlijk niet nog meer geld op tafel zou moeten komen. Hellendalls eigen VVD kwam niet verder dan te melden dat wie A zegt, nu eenmaal ook B moet zeggen. Een in de ogen van GroenLinks onzinnige opmerking, omdat volgens die fractie tussen A en B een moment van evaluatie en bezinning op volgende stappen heel verstandig kan zijn.
Paul Regouin van GroenLinks betoogde dat de notitie over de stand van zaken bij de omroep, waarop het voorstel was gebaseerd, meer weg had van een reclamefolder dan van een serieuze met enige objectiviteit geschreven nota. In de begroting zijn overigens de verwachte inkomsten van sponsors, c.q. adverteerder voorlopig geraamd op niet meer dan 30 mille. Daarvoor moet dan ook nog eens een betaalde kracht aantreden, van wie wordt gehoopt dat hij zijn salaris terugverdient. “De financiële situatie van de locale omroep is uiterst ondoorzichtig,” aldus Regouin, die aankondigde dat zijn fractie rekenkamercommissie zal voorstellen een onderzoek in te stellen. Hij drong aan op het aangeven van kaders voor het functioneren van de omroep, overigens zonder zich met de inhoud van de programma’s te bemoeien. Bij de behandeling van de financiële kadernota van de gemeente, medio dit jaar, zou de omroep dan opnieuw aan de orde kunnen komen. Maar daar wilde de coalitie (CDA, VVD en PvdA) niets van weten. Zij kreeg steun van Burgerbelangen (BBA). De ChristenUnie deelde mening van GroenLinks.
Hellendall wuifde alle kritiek weg, vond dat RTV Amstelveen een enorme prestatie heeft geleverd, dat de stad toch eigenlijk niet zonder TV kan (mede met het oog op citymarketing) en verwacht dat de inkomsten uit sponsoring zeker boven een ton kunnen stijgen. Regouin zij de juichtoon van de wethouder niet te kunnen delen. Volgens hem is Hellendall als wethouder van cultuur voornamelijk emotioneel bij de zaak betrokken.
Rob NijkampLos van de evt. juistheid van de betogen die Paul Requin heeft gedaan lijkt het wel een herhaling van zetten uit een kort verleden. Toen als wethouder toch ook ingepakt met mooi reclamefoldermateriaal en ook geld willen pompen in iets op een verkeerde plek. Ook geen oog of oor hebben voor de gemeenteraad en eigen burgers. Maar ja, een raadszetel is natuurlijk anders dan wethouder zijn. Voor wethouder Hellendal: er zijn nog genoeg gemeenten die zonder eigen tv zender kunnen, want een stad is Amstelveen niet.
Nogal gek, eigenlijk. Voor elke door de lokale bureaucratie als wapenfeit beschouwde scheet, roept de tegenwoordig zwaar bemenste gemeentelijke afdeling communicatie de media op voor een zogenaamd persgesprek met de voor de te etaleren vooruitgang verantwoordelijke wethouder. Het zijn vooral propagandasessies, waarin wordt onderstreept hoe goed deze stad wordt bestuurd. Het journaille ontvangt vervolgens ook nog een ronkend persbericht met hoog reclamegehalte.
Nu er eens écht schokkend nieuws was, zat ik tevergeefs te wachten op een oproep voor zo’n informatieve happening. De gemeente vergokte vijftien miljoen euro in IJsland. Leek mij toch een nieuwsfeit van nu al historische importantie. Laten de zogenoemde communicatie experts dát nou toevallig even niet hebben doorgehad. Geen persgesprek dus. Ook niet over alles daarna, zoals de botsing met Wouter Bos enzovoort.
Er kwam nog wel een persbericht, dat nota bene eerst nog voor toetsing op ‘negatiebe’ inhoud aan politici blijkt te zijn voorgelegd. Maar geen persgesprek dus. De voorlichting aan burgers bleek, samen met hun geld, op IJsland bevroren. De redenering daarachter schijnt nu te zijn dat de media zélf de verantwoordelijke wethouder Hellendall van financiën wel zouden benaderen. Ja, natuurlijk. Hij verscheen, op hún initiatief op radio en tv. Daar stonden de communicatie specialisten op het raadhuis in feite volstrekt buiten. Die zijn dus in crisissituaties volstrekt overbodig. Zij hebben blijkbaar de wethouder, c.q, het college van B&W, ook niet geadviseerd een persconferentie te houden. Ik zou dat – met toevallig ook redelijke ervaring als communicatie adviseur in uiterst netelige kwesties – in hun positie juist wel hebben gedaan. Om openheid van zaken te geven en gelegenheid tot het stellen van vragen. Dat is allemaal toch gebeurd, niet dankzij, maar ondanks de gemeentelijke consultants, die anders zo gretig met ‘persgesprekken’ strooien. Zij hadden er misschien ook voor kunnen zorgen dat de wethouder op die bewuste 7de oktober, toen hij tijdens een raadsvergadering over het debacle zweeg en zelfs de betrokken ambtenaren niet erover aanspraak, voor een betere naleving van ’s mans informatieplicht kunnen zorgen. Communicatie adviesje. Het gebeurde allemaal niet. De missie van de jongens en meisjes die beweren voor communicatie te hebben doorgeleerd, werd op deze manier in elk geval duidelijk. Zij zijn er niet om de bevolking voor te lichten over goede en slechte ontwikkelingen die haar regelrecht kunnen raken, zoals gokken met gemeenschapsgeld, maar om – al dan niet vermeende – successen te bewieroken. Gewoon een reclamebureau voor B&W dus eigenlijk. Maar als het alleen om reclame gaat, weet ik betere bureaus. Misschien zelfs veel goedkoper. En van bureau kun je nog eens wisselen. Van ambtenaren heel wat moeilijker.
Het blijft kwakkelen met de zender van RTV Amstelveen. Nadat de zender twee keer is gestolen, is het wachten nu op een hoge zendmast, maar daarvoor is bouwvergunning en vrijstelling van het betreffende bestemmingsplan nodig, meldde wethouder Frans Hellendall in de raadscommissie Burgers en Samenleving desgevraagd aan David de Jong van Burgerbelangen (BBA).
Overigens had allang een lagere zendmast geplaatst kunnen zijn, waarvoor voor geen bestemmingsplanprocedure nodig is, vertelde de wethouder. “De mast is leverbaar in twee delen,” zei hij. “RTV Amstelveen zou met een lagere variant kunnen beginnen, die vergunningvrij is. Het is de zaak van het bestuur de mast zo snel mogelijk te laten plaatsen en anders een vrijstellingsprocedure te starten.” De lokale zender is nog steeds alleen via de kabel en internet te ontvangen. Vergaderingen van de gemeenteraad en raadscommissies worden overigens door de gemeente zelf via internet uitgezonden. De plaatselijke omroep doet vrijwel niets aan de politiek.
R de KroonIk wil u er op wijzen dat er twee zenders door elkaar lopen wat geluid betreft. Dit is niet om aan te horen. Indien u kijkers wilt trekken lijkt mij dit niet de beste manier.Misschien kunt u hier snel iets aan doen. Bij voorbaat dank
Proberen de communicatie tussen burgers en gemeenteraad te verbeteren en verder de lokale bestuursstructuur houden zoals die is. Dat lijkt zo ongeveer het voorstel van B&W, gebaseerd op dat van een werkgroep bestuurlijke vernieuwing. Aan de raad wordt nu gevraagd te besluiten het bestaande klassieke commissiestelsel te ‘behouden en te optimaliseren’ en het besluitvormingsproces te organiseren via drie fasen: beeldvorming (over het onderwerp in kwestie), opinievorming en besluitvorming (BOB-principe). Die drie lopen nu door elkaar en dat is weinig effectief en voor de burger moeilijk te volgen, volgens de werkgroep.
Om de participatie van burgers te vergroten moeten die meer dan de nu toegestane vijf minuten (in) spreektijd krijgen in raadscommissies. Zij zouden – anders dan nu – ook na hun spreektijd nog moeten kunnen reageren op wat de commissieleden zeggen. Bovendien moeten volgens de werkgroep burgers ook over niet voor de commissie geagendeerde onderwerpen kunnen inspreken. Verder wordt voorgesteld een open huis voor burgers te houden, waar zij contacten met raadsleden kunnen leggen.
De verwachting dat het enkele jaren geleden ingevoerde zogenoemde dualisme het vergaderen zou beperken en raadsleden meer tijd voor contact met burgers zouden krijgen, is volstrekt mislukt. De werkgroep zegt dat niet zo, maar constateert dat de praktijk ‘tegenvalt.’ Die praktijk is dat van de het gemeentebestuur controlerende taak van de raad weinig of niets terecht komt. De coalitie volgt klakkeloos ‘haar’ college en de oppositie sputtert vruchteloos soms tegen. Maar zo cynisch formuleert de werkgroep het uiteraard niet. Die verzandt in typisch politiek, c.q. bestuurlijk jargon om aan te geven dat het allemaal wel een beetje spannender zou mogen maar eigenlijk niet kan.
De werkgroep constateert wel dat debatten in de raadsvergadering vaak een herhaling zijn van die in de raadscommissies. Hoewel in die commissies helemáál – vooral door sommige notoire zeurpieten – eindeloos over details wordt doorgeneuzeld, die geen burger kan volgen. David de Jong van Burgerbelangen is de absolute kampioen Leuteren in de Marge, hoewel hij – toen hij eens tot invallend voorzitter van een commissie werd benoemd – zo goed de spelregels bleek te kennen en de vergadering zo efficiënt leidde dat hij bijna onherkenbaar werd.
Het ‘open huis’ voor burgers zou wat de werkgroep betreft kunnen worden gecombineerd met een ‘technische inloop’, voorafgaande aan fractieberaad, waarbij ambtenaren technische vragen beantwoorden.
De burger moet zich verbonden voelen met het bestuur, vinden B&W en werkgroep. Het is een oeroude loze kreet. Er is nu een raadscommunicatieplan in de maak. Zoveelste poging, maar of dat gaat werken, is de vraag. Waarschijnlijk niet. Daar zorgt de politiek zelf wel voor.
Kan iemand uitleggen wat er lokaal is aan de Amstelveense lokale radio? Het speeltje van wethouder Hellendall, waaraan tonnen gemeenschapsgeld werden uitgegeven, is in de praktijk gewoon de zoveelste imitatie van de landelijke muziekzenders is. Uit het uitzendschema blijkt dat hooguit een paar promille van de beschikbare tijd aan iets anders wordt besteed. Bij raadsvergaderingen of persgesprekken met onze plaatselijke bestuurders kwam ik nog nooit een verslaggever van RTV Amstelveen tegen. Terwijl volgens B&W zonodig geld naar dat station moest om de broodnodige communicatie tussen bestuur en bestuurden te dienen. Maar de programmamakers hebben kennelijk een unieke opvatting over die taak. Zij draaien gewoon dezelfde plaatjes die u op 101 andere zenders ook kunt horen.
Als publieke omroep met een licentie moet RTV Amstelveen voldoen aan wettelijke normen. Die houden onder meer in het aanbieden van een gevarieerd pakket met in redelijke onderlinge verhouding culturele, informatieve, verstrooiende en educatieve elementen. Ik heb het station er nog niet op kunnen betrappen daar ook maar enigszins serieus mee bezig te zijn. Journalistiek lijkt de zender geheel vreemd. Wie wil horen wat er in de gemeenteraad en de raadscommissies wordt besproken, is aangewezen op de internetuitzendingen van de gemeente zelf. Een soort stedelijke variant van een staatsomroep dus.
De voorganger van RTV Amstelveen, STRAAL – die op haar beurt Amstelveen Lokaal juridisch weg treiterde – moest stoppen omdat zij er een zooitje van had gemaakt en in haar bestuursorganen niet de stromingen binnen de samenleving breed waren vertegenwoordigd. Maar STRAAL deed wel haar best, zij het heel amateuristisch, onze volksvertegenwoordigers en bestuurders voor het voetlicht te brengen. Kun je van RTV Amstelveen niet zeggen. Die weet volgens mij niet eens waar het raadhuis ligt. O nee, foutje. Tuurlijk wel. Het is dat pand waar zijn meer geld in de wacht wist te slepen dan ooit een van haar voorgangsters. En waar de politiek groen licht gaf voor haar disfunctioneren.
Ons huidige ten onrechte lokaal genoemde station meldt alleen zo nu en dan wat er in het theater speelt. Daar houdt de informatiestroom zo ongeveer mee op. Zoals veel plaatselijke omroepen, is ook de Amstelveense weer zo’n station waar gefrustreerde plaatjesdraaiers, die eigenlijk vinden dat zij allang een ster bij een landelijke zender hadden moeten zijn, hun hobby kunnen botvieren. Niet omdat ze daar de burgers een dienst mee bewijzen, maar vooral zichzelf. De gemeente financiert dus gewoon de vrijetijdsbesteding van een handjevol mannetjes (en vrouwtjes) van de radio. Misschien kan ze er het hangjongerenprobleem mee oplossen.
Jan DemmingEn dan heb je het nog niet eens over de TV-uitzendingen die volgens mij al meer dan een jaar geleden zouden beginnen. Je ziet praktisch alleen stilstaande beelden. Dankzij de tienduizenden euro’s die de gemeente erin heeft gestopt zijn die beelden kwalitatief wel wat beter dan die van Straal, maar verder houdt elke vergelijking met die voorganger op. Uit ervaring weet ik dat bij dat lokale station in elk geval gedreven mensen werkten.
David de JongJe hebt waarschijnlijk gelijk met betrekking tot het gehalte aan Informatie, Cultuur en Educatie.19 december 2008 at 3:40 / Beantwoorden /
Johan Bos, je kan als vrijwilliger bijdragen dat beter te maken…wat belet je, om je aan te melden als vrijwilliger om daar journalistieke lokale radio te gaan maken?
JohanDus als ik vaststel dat aan de lokale omroep meer dan aan enige voorganger is uitgegeven, met een bedroevend lokaal resultaat, moet ik het zelf maar gaan doen? Gaat een raadslid alles waarop het kritiek heeft zelf doen? Wat een onzin. Die enorme bedragen werden gevoteerd omdat Amstelveen een vreselijk professionele omroep zou krijgen. En ik constateer dat ook dit geld niet helemaal goed terecht is gekomen. Zoveelste putje waarin de reserves van de gemeente afvloeiden. En de politiek zwijgt. Ook bij de begroting heb er niemand over gehoord. Alle gefrustreerde vrijwilligers van Amstelveen Lokaal zijn inmiddels van het podium verdwenen en van RTV Amstelveen vraag ik me af of daar wel Amstelveners bij zitten. Ik denk dat het tijd wordt het Commissariaat voor de Media maar weer eens te benaderen…RTV Amstelveen is een schertsvertoning. Duurder dan alle voorgaande, maar ook minder lokaal dan zij…
Gerard Lohuis (bestuur RTV)Beste Johan,
Toen we op 11 april dit jaar als nieuw bestuur aantraden erfden we een enorme financiële en organisatorische chaos wat triest is gezien de middelen die er tot die tijd vanuit de lokale overheid ingestopt zijn en waar nauwelijks iets meer van over was. Daar is meteen een juridisch traject op gestart. De zender was uit de lucht en komt binnenkort weer in de lucht. Daarvoor moest namelijk een uitgebreide bouwaanvraag ingediend worden met alle (lange) termijnen die daarbij horen. Verwachting is eind januari in de lucht.
Een groot aantal nieuwe programma’s gaat starten in 2009 met nadruk op nieuws, sport en cultuur.
Er wordt door een kleine groep vrijwilligers hard gewerkt en we krijgen het volgend jaar goed op de rit. Daar mag je ons op afrekenen.
Jan DemmingOp 11 april dit jaar was Straal naar mijn mening al geruime tijd uit de lucht, waardoor ik aanneem dat die niet voor genoemde ‘enorme financiele en organisatorische chaos’ heeft gezorgd. Dat moeten dan de eerste opvolgers zijn geweest. Wie waren dat en kunnen zij nog ter verantwoording worden geroepen voor hun gruweldaden?
Mijn tweede vraag is of we in 2010 eindelijk ook lokale televisie mogen verwachten, zoals ons al zo lang is beloofd?
Johan Bos@Gerard. Leuk dat je het bewijs levert dat RTV Amstelveen niet functioneert. Er blijkt dus een chaos te hebben geheerst, de directeur is vertrokken etc., en uitgerekend de lokale zender heeft met dat toch op haar bordje liggende nieuws niets gedaan. Al die dikke rapporten van de opvolgers van STRAAL, waarop de wethouder zo sterk vertrouwde, blijken dus achteraf ook gewoon gebakken lucht te zijn geweest. En evenals STRAAL zorgde ook de opvolger ervan voor een financiele en organisatorische chaos. Ik wil daar graag eens wat meer van weten, want het bleef allemaal nogal onderbelicht. En dat is zuinig gezegd. Hoe kan het dat de voorgangers de zenders allemaal sneller geregeld hadden? Mail me eens dan maken we een afspraak: jthbos@tiscali.nl
David de JongNee, Johan. Ik constateer alleen dat hier heel veel kritiek van buiten is, en ik geef je ook deels gelijk mbt het ICE-gehalte. En nee een raadslid hoeft niet noodzakelijkerwijs bij kritiek zaken zelf te doen. Het is zeker niet zo dat niemand kritiek heeft gehad in het recente verleden over RTV Amstelveen. Nee het is niet bij de begrotingsbehandeling aan de orde geweest, nee. Maar wel op andere momenten in o.a. de raadscommissie Burgers & Samenleving. De stelling dat ‘de politiek’ zwijgt is onjuist. Van het huidige RTV Amstelveen is Wim Jansen een Amstelvener en Gerard Lohuis kan als directeur van P60 ook als zodanig worden beschouwd. Jouw kritiek spitst zich in jouw artikel vooral toe op de inhoud van de zender. Zo’n lokale omroep werkt nu eenmaal met vrijwilligers, kortom mijn opmerking was vooral uitdagend bedoeld, want als geen vrijwilliger aan die zender meedoet met journalistieke achtergrond of interesse, zal het journalistieke gehalte nooit van de grond kunnen worden getild. Overigens had Amstelveen Lokaal ook een probleem met Informatie, Cultuur en Educatie en zijn bij mijn weten wel enkele medewerkers van Amstelveen Lokaal later nog wel teruggekeerd bij RTV Amstelveen, maar dat terzijde.19 december 2008 at 23:56 / Beantwoorden /
Over hetgeen verder is gebeurd, adviseer ik je contact op te nemen met de verantwoordelijk wethouder en/of de huidige bestuursleden van RTV Amstelveen. Is nu even niet aan mij om daar verder eea over te melden maar in algemene zin kan ik wel melden dat mijn partij over dit soort zaken kritisch is en is geweest. Op basis van Lohuis hier in de openbaarheid meldt, is te verwachten dat het laatste woord nog lang niet hierover gesproken is. Ik verwijs je overigens ook graag naar mijn stuk over RTV Amstelveen in het Amstelveens Nieuwsblad deze week.
Jan DemmingIk kan me nog goed herinneren dat, toen Straal werd opgedoekt, hoog van de toren werd geblazen over hoe goed het nu allemaal zou worden. Zal best, maar ik moet het eerst nog zien. Het duurt hoe dan ook wel heel erg lang.
Voor de Gondelkoerier wil ik graag een interview met de heer Lohuis. Misschien kan hij de lucht enigszins klaren, ook wat de TV-uitzendingen betreft.
David de JongJan Demming: de bestuursleden en leiding van toen zijn allemaal weg; uiteindelijk bleken die idee-en vooral illusies te zijn, al hebben ze met name in het begin wel eea weten op te starten. De huidige bestuursleden zijn veel realistischer.20 december 2008 at 12:13 / Beantwoorden /
Zelf denk ik dat tv pas aan de orde is bij goedlopende radio-uitzendingen + kabelkrant. Ik verwacht niet op korte termijn tv-uitzendingen.
Johan BosMaar intussen heeft de gemeente wel alvast de tv-apparatuur gefinancierd, met royale medewerking van de politiek.
Veertig procent van de Amstelveense bevolking krijgt niet of sporadisch een van de twee lokale kranten. Dat is althans de uitkomst van een door de Gondelkoerier, wijkblad voor Waardhuizen en Middenhoven, gehouden telefonische steekproef. In Waardhuizen zei de helft van de ondervraagden de het Amstelveens Nieuwsblad niet of onregelmatig te ontvangen. De andere helft ontvangt het blad regelmatig, vooral de laatste tijd. Het Amstelveens Weekblad wordt in dezelfde wijk door 40 procent niet of onregelmatig en door dertig procent regelmatig ontvangen. De overige dertig procent zei de krant alleen de laatste tijd geregeld te ontvangen, maar voorheen nauwelijks.
In Middenhoven kwam de uitslag wat het Weekblad betreft ongeveer op hetzelfde neer. Daar ontvangt de helft van de bewoners het Nieuwsblad niet of onregelmatig, de rest regelmatig, met dien verstande dat het voor twintig procent pas de laatste tijd het geval is. In de rest van Amstelveen lijkt de bezorging iets beter te zijn, maar ook daar krijgt veertig procent één of beide bladen niet of sporadisch. Al ziet men ook daar de laatste tijd de bezorging iets beter worden. Overigens zou dat laatste volgens sommigen een jaarlijks terugkerend verschijnsel zijn en mogelijk verband houden met het naderende rondbrengen van de traditionele Nieuwjaarswensen (in de hoop op een financiële bijdrage).
Volgens Gondelkoerier meldde Holland Combinatie, uitgeven van beide bladen, zich niet in de cijfers te herkennen. De klachten over de bezorging van het AN zouden al sinds juni 2008 fors zijn gedaald. Volgens de vestiging van het AN in Amstelveen komen daar wekelijks niet meer dan 35 klachten binnen. Het aantal klachten over de bezorging van het Weekblad bedraagt volgens HC circa vijftien per week, waarbij natuurlijk de vraag is wie een krant waar toch weinig in staat zou missen. Overigens is het Weekblad wel de krant waarin wekelijks de gemeentepagina’s staan.
David de JongAls het aantal klachten is gedaald wil het nog niet zeggen dat de krant wordt bezorgd. Bij het Amstelveens Weekblad zou ik zelf bijvoorbeeld misschien wel 50 weken op 52 kunnen klagen. Ik ben er zelf mee opgehouden want het heeft geen zin (hij wordt niet nabezorgd of de week er op alsnog weer bezorgd). Kan me voorstellen dat mensen sowieso na een paar klagen geen resultaat te hebben verkregen stoppen met klagen. Als het aantal klachten het enige kriterium is mbt het checken van bezorging voor de afdeling lokale bladen van de Telegraaf Media Groep!?22 december 2008 at 16:19 / Beantwoorden /
Mijn partij (BBA) vraagt al lange tijd een rondgang in de wijkplatforms naar de situatie va nbezorging en die stemt niet goed. Contractueel hebben we B&W om aanscherping van de contracten van de gemeentemededelingen gevraagd…
HeviOp Bolestein in Buitenveldert is zelfs geconstateerd dat hele pakken in de ondergrondse afvalcontainers werden geworpen. Geen haan die er naar kraait. En klagen dat er niet bezorgd wordt, doet bijna niemand meer. Het heeft geen zin. Iedereen weet hoe het zit met die bezorging: de bewoners, de bezorger, het distributiesysteem, alleen de adverteerder denkt nog steeds dat zijn advertentie in elke huiskamer terecht komt. Maar de ondergrondse afvalcontainer is geen huiskamer.
GerHet is triest voor de adverteerders dat de kranten zo slecht worden bezorgd. Als er geen goede bezorgers meer te vinden zijn kunnen er dan niet meer vaste ophaalplekken worden geregeld?
Jan DemmingHet maakt de adverteerders kennelijk niet zoveel uit, want ze adverteren al vele jaren, terwijl zij (kunnen) weten dat het een janboel is met de bezorging. Beetje raar voor een sector die toch met geld omgaat.
Vaste ophaalplekken zouden een oplossing kunnen bieden, maar dan moeten er wel zoveel kranten komen dat ALLE gezinnen in een bepaalde wijk er hun krantje kunnen halen. Dus ook eventueel kranten aanvullen.
de.sweijenJammer dat u het alleen heeft over de wijken Middenhoven en Waardhuizen terwijl de bezorging inde wijk Groenelaan misschien nog wel slechter is en dat al maanden lang. We kunnen bellen wat we willen maar er ligt geen krant in de bus. Leg
ze in de portieken van de flats en/of een veel groter aantal in het winkelcentrum Groenhof, want het aantal dat nu neergelegd wordt in Groenhof is om 11.00 uur al op.Waarom niet wat creatiever in uw oplossingen. U maakt de krant toch voor de bewoners, nu lijkt het wel of u uzelf aan het werk houdt. Als de bezorging in deze 3 wijken al maandenlang zo slecht is waarom neemt u dat dan niet serieus. Graag een reactie en geen excuses van “wij kunnen geen bezorgers krijgen”, want dat weet u al meeer dan een helf jaar.
Jan DemmingDat het bericht over de beroerde bezorging in Waardhuizen en Middenhoven ging (zelf heb ik ook dit jaar nog steeds geen enkel Amstelveens Nieuwsblad ontvangen) komt omdat de Gondelkoerier in deze twee wijken huis aan huis wordt bezorgd. Dat de bezorging ook in Groenelaan (en nog veel meer wijken) zeer slecht is, zou een reden voor u kunnen zijn om eens contact op te nemen met de redactie van de Wijkkrant die ook in de wijk Groenelaan wordt verspreid.
HeviMoet ik uit bovenstaande reactie concluderen dat het Amstelveens Weekblad en de Echo ook niet in de hemel worden bezorgd? Of is die krantenbezorger daar al woonachtig?
R.N.Duisdeikernav 2 eerder gestuurde bezorgklachten,geef ik hierbij de volgende klacht. hedenmorgen dinsdag de 18e worden wij en de buren maar overgeslagen door de bezorger.
Ik vraag mij af wat voor soort individu is deze persoon.
Hij of zij maakt een indruk van “ikmaak wel uit bij wie ik bezorg of niet” We hebben in het verleden ook wel dergelijke soort van bezorgers aan de deur gehad mnv post of reclamefolders.
en nu worden wij er weer mee geconfronteerd.
Ik zou zo zeggen doe er wat aan!!
Hans van der LietDie slechte bezorging is inderdaad zorgelijk. Hopelijk ontvangt u wel de Gondelkoerier, want dan blijft u tenminste nog een beetje op de hoogte van wat er speelt in Amstelveen (proest). According to Jan Demming dan, dus dan weet je het wel.
JohanMaar waarom klaagt u daarover op deze site? Bezorging van wat? amstelveen.blog.nl ‘bezorgt’ alleen via internet. Over welk medium hebt u het? Amstelveens Weekblad? Amstelveens Nieuwsblad? Moet u toch echt bij de uitgevers daarvan zijn.
Er komt een ‘pleinregisseur’ om eindelijk het Stadsplein te laten bruisen. Het moet een beter imago krijgen en levendiger worden, vinden B en W. Zij willen daarvoor in 2009 1,5 ton beschikbaar stellen en daarna structureel jaarlijks een ton, hetzelfde bedrag al in 2008. De helft daarvan is bestemd voor de in maart aan te stellen regisseur en subsidiëren van evenementen, de rest gaat naar ‘aankleding’ van het plein. Het staat allemaal in de nota, waar belanghebbenden nog op kunnen inspreken. De gemeente pompt het geld in een nieuwe uitvoeringsorganisatie. Zij gaat er daarbij van uit dat ook andere bij het Stadshart betrokken partijen gezamenlijk eveneens jaarlijks een ton op tafel leggen.
Het is de bedoeling dat in een op te richten stichting Platform Stadsplein vertegenwoordigers van de cultuurstrip, horeca, Stadsharteigenaar Rodamco, winkeliersvereniging en andere belanghebbende partijen zitten. De regisseur gaat onder de goede van de stichting aan het werk.
In de notitie wordt toegegeven dat met zes miljoen bezoekers per jaar aan het Stadshart de prognoses die bij de presentatie voor de uitbreiding ervan aan winkeliers zijn gepresenteerd fors naar omlaag moesten worden bijgesteld. Toch draait volgens B en W het winkelcentrum goed en zijn de meeste winkeliers tevreden. Maar het Stadsplein blijft volgens velen ongezellig, beseft het college. Ondanks alle investeringen die al zijn gedaan op het levendiger te maken. Het plein kan ‘het icoon’ van Amstelveen worden, menen B en W.
Meer evenementen wil de gemeente om de stad meer uitstraling te geven en de lokale economie te stimuleren. Ze moeten er vooral komen in Stadshart, Amsterdamse Bos en wijkwinelcentra, maar niet de leefbaarheid van de omgeving aantasten. Op het Handelsplein mogen jaarlijks maximaal 16 evenementen komen, waaronder twee circussen en twee kermissen. Dat staat in een door B&W uitgebrachte evenementennota. Daarin staat ook dat regulerende maatregelen de bewoners moeten beschermen tegen overlast. Op de voltooiing van de nota werd sterk aangedrongen, toen eerder dit jaar een feest in het Amsterdamse Bos voor veel onrust en een gele kaart van de raad voor het college zorgde. Volgens het college moet het evenementenaanbod breed gesorteerd zijn. Het maakt bewoners trots op hun stad en verstrekt de onderlinge sociale betrokkenheid, denkt het. Maar het vindt ook dat de rechtsbescherming van de burgers optimaal gewaarborgd moet zijn. De nota gteeft de voorwaarden aan waaraan organisatoren moeten voldoen en welke vergunninen zij nodig hebben. De gemeente maakt onderscheid tussen kleine (tot 500 bezoekers), middelgrote (maximaal 5000) en grote evenementen. De kleine mogen onbeperkt in de stad wortden gehouden, omdat die geen problemen voor de openbare orde zouden opleveren. In heel het Stadshart zijn jaarlijks 26 evenementen toegestaan, waarvan tien met live muziek. In het Amsterdamse Bos mogen verschillende kleine en middelgrote evenementen plaats vinden. Grote evenementen in het Bos mogen uitsluitend in het Land van Bosse, mits buiten het broedseizoen en hoogtens vier keer per jaar. Gebruik van versterkte muziek is daar toegestaan tot uiterlijk 23.00 uur.Op het Arenaterrein komen maximaal twee middelgrote evenementen per jaar. Bijeenkomsten in het Wagenerstadion en Sportpark zijn toegestaan met een maximum van 14.000 toeschouwers. Om de leefbaarheid van omwonendfen te beschermen gaat de gemeente risicoanalyses maken voor grote en sommige middelgrote gebeurtenissen. Geluid, duur van het evenement, aantal bezoekers, openbare orde en veiligheid, en verkeer op en rondom de locatie komen daarin aan bod. Daarnaast wordt veel waarde gehecht aan de vergunningstrajecten. Organisatoren van grote evenementen moeten minimaal zes maanden van tevoren een vergunning aanvragen. Per situatie zal de gemeente de wensen van de organisator en mogelijke overlast voor omwonenden afwegen. Ook veiligheid tijdens de evenementen wordt per geval onder de loep genomen. De concept-nota ligt nu zes weken ter inzage bij de gemeente.
Onnodig doordreunende muziek, na afloop van een evenement, moet worden verboden. Vooral in het Stadshart dreunt volgens omwonenden de muziek geregeld nog lang door, nadat de bezoekers van een evenement allang zijn verdwenen. Dat daar een einde aan komt, wil het CDA geregeld hebben. Dat is haar enige commentaar op de door B&W uitgebrachte evenementennota, waarmee zij verder – uiteraard, zij is coalitiepartij – volledig instemt. Volgens omwonenden gebeurt dit regelmatig.
Overigens zal volgens de nota het aantal evenementen in het Stadshart fors toenemen. Er mogen er 26 op het Stadsplein en zestien op het Handelsplein komen. De gemeente wil daarmee het Stadshart bruisend maken en Amstelveen op de kaart zetten. Maar in het Stadshart gaat het niet altijd om lawaaierige evenementen, meent het CDA. Daarom heeft zij geen moeite met die aantallen.
De fractie houdt dus alleen een beetje zorg over de lawaaioverlast bij muzikale evenementen. Volgens fractieleider Ben Jonker wekt vooral het nodeloos op volle sterkte doordreunen van de muziek na afloop, terwijl het publiek al weg is, veel irritatie. “We willen geregeld zien, dat als de mensen weg zijn, de muziek ook zachter gaat of uit. Iedereen die aan het Stadshartplein woont, weet waar hij aan toe is. Maar liever geen onnodige overlast,” zegt hij.
Robert VanWaning 
1) Het is de commissie Burgers & Samenleving (niet welzijn, want de commissie behandelt meer onderwerpen dan dat alleen!)
2) “Wat hem betreft scoorde het voormalige Amstelveen Lokaal toch nog altijd beter op dat punt. Die omroep werd weggewerkt door STRAAL.” Dat is onjuist. Het was het Commissariaat voor de Media die besloot de licentie niet meer te gunnen aan Amstelveen Lokaal om de voor haar moverende redenen die vooral aan het toenmalig bestuur van Amstelveen Lokaal zijn toe te rekenen, waaronder het laten verlopen van haar eigen licentie!
3) Door mij louter neer te zetten als ‘enthousiast’ verdediger van de omroep doet de schrijver van het stuk mij toch tekort, gezien ook de kritiek die geuit is van mijn zijde op de stukken, de financiele informatie en de wijze van financieren die nu is neergelegd. Ja, BBA is voor een goed draaiende lokale publieke omroep. De vraag wordt of dat – zoals in feite de PvdA stelde – niet beter te bewerkstelligen is met iets meer middelen en aldus enkele professionele krachten – of dat dat louter met amateurs te doen valt. Uit je stuk krijg ik bijna de indruk alsof de lokale omroep alleen maar geld zou ontvangen en er niets voor terug doen, en dat is niet het geval bij mijn weten.ROB: de rekenkamercommissie doet thans onderzoek naar een aantal outputgesubsidieerde subsidies.
2. Als verslaggever heb ik weer gegeven wat Fokkink zei, zonder commentaar (zoals dat Amstelveen Lokaal door het Commissariaat op de vingers is getikt).
3. Voor een goede lokale omroep zijn volgens mij alle fracties, inclusief het kritische GroenLinks (Paul Regouin van GL begon zelfs zijn betoog met dat te melden). De kritiek van een substantieel deel van de commissie was dat er wel heel veel geld naar de omroep gaat (meer dan naar enige voorgangster). Logisch dat dan uit de verslaggeving dat ook blijkt. Dat in het verslag niet is stilgestaan bij wat RTV Amstelveen allemaal doet, is logisch. Het was nauwelijks onderwerp van gesprek in de commissie. Daar ging het er vooral om wat zij niet heeft gedaan, c.a. prognoses niet haalde enzovoort. Dat ook BBA er niet onder uit kon een voorzichtige kritische opmerking te maken, is evenzeer gemeld. Maar bij die fractie overheerste toch het enthousiasme en ik ben er nagenoeg zeker van dat zij loyaal het B&W-voorstel zal steunen. Verder: zo’n kort verslag kan niet een letterlijke weergave van de hele vergadering zijn (hoewel de bijna ziekelijke passie van BBA voor verslagen en notulen mij bekend is; daar plaatste zij zich ooit al eens mee buiten de vollegevorming).
Verder: je beweert dat ik voor BBA denk, maar schijnt zelf de gave te hebben te weten hoe ik OVER BBA denk. Knap hoor.
Maar misschien is beoordelen op merites nog mogelijk?
Voorbeelden? Tweede keer geld ‘pompen’, woorden als ‘nog eens’ (zijn niet toegeschreven aan iemand, eerste paragraaf), woorden als
‘uiterst royale’ plaatselijke overheid, De PvdA vroeg zich ‘zelfs’ af…., en zoals gesteld de selectie van weergave.
Rob Nijkamp: “David, wat een discussie, maar je geeft een antwoord, wat meteen weer een vraag oproept, want wat bedoel je met onderzoek naar een aantal outputgesubsidieerde subsidies. Wat is/zijn dit? “
1) Met name de Stichting Cardanus.
2) En met het golfterrein beoordelen we dat ook op haar merites. Ik heb nog geen definitief voorstel gezien de afgelopen maanden waar een daadwerkelijk groen of rood licht voor gegeven wordt. Ik wil je wijzen op deze zin uit ons verkiezingsprogramma. “In recreatieve zin kan een golfterrein voor recreanten uit Amstelveen en omgeving een definitieve groene invulling geven aan de omgeving ten zuiden van de A9/Langerhuize. ” mocht je daar op doelen.