Maand: januari 2011

'Ongepaste diplomatie' van ambassadeur VS: incidenteel of structureel?

De onthullingen van WikiLeaks over de actieve beïnvloeding door de Amerikaanse ambassade van onze buitenlandse beleid, kwam voor mij niet als een verrassing. Bekende feiten kunnen echter nog altijd onthutsen.

De Amerikaanse ambassadeurs van de afgelopen jaren hebben sterke banden met Israël. Op zichzelf is daar niets tegen, maar bij de vierde Joods-Amerikaanse  ambassadeur in successie mag een mens zich toch wel afvragen of dat bewuste keuzen en aanstellingen zijn? Zo niet, dan is het allemaal gewoon toevallig. Prima. Als met die opvallende overeenkomst echter bewust een bepaald doel wordt gediend, dan mag dat best wel tot kritische journalistieke vragen leiden, vind ik. Israël heeft tenslotte een eigen ambassadeur in Den Haag en die zit ook niet bepaald stil.

Onze media hebben altijd een beeld geschetst waarin de Amerikaanse ambassadeur naast de belangenbehartiging tbv Amerikaanse burgers en bedrijven in ons land voornamelijk een sociale en ceremoniële functie vervult ter bevordering van de innige banden op cultureel gebied tussen de VS en Nederland. Kerstdiners, Nieuwjaarsborrels, opening van tentoonstellingen, bezoekjes aan culturele instellingen en manifestaties, dat soort werk.

Dat gezellige plaatje bleek niet compleet. Moeten wij nu op WikiLeaks wachten om er achter te komen of dit opzettelijk was of niet?

Doorgaan met het lezen van “'Ongepaste diplomatie' van ambassadeur VS: incidenteel of structureel?”

Hoe zit het nu met de 'burgerjournalistiek'? Is die nu dood verklaard of heeft die nooit bestaan?

Hoe zit het nu eigenlijk met de ‘burgerjournalistiek’ of ‘civic journalism’? Bestaat die nog? Heeft die ooit bestaan?

Ik heb het begrip ‘burgerjournalistiek’ altijd opgevat als net zo’n oxymoron als ‘burgergeneeskunde’. Burgers zijn burgers en journalisten zijn journalisten, ‘and never the twain should meet’.

Toch is het jammer dat burgerjournalistiek – of die term nu goed of fout werd geïnterpreteerd – met het stoppen van het VK weblog dood verklaard lijkt te zijn.

In de reactieruimte onder het weblog ‘Op zoek naar symbiose’ van G-J Bogaerts van 30 juni 2006 schreef ik op 30 juni 2006 16:56 uur:

“GJB noemt de journalistiek ‘een servicegericht beroep’. Dat is niet te merken in situaties waarin burgers een beroep doen op begrip en medewerking van de journalistiek. De bejegening is dan meestal hooghartig, narrig en onwillig.

Met de term ‘civic journalism’ werd oorspronkelijk juist een journalisme bedoeld die de maatschappij en de politiek (weer) vanuit het standpunt van de burgers bekijkt en beoordeelt, en zichzelf niet verheft tot een soort ongekozen volksvertegenwoordiger, onbenoemd bestuurder en niet-beëdigde rechter.

Burgerjournalistiek in de oorspronkelijke betekenis van het woord is inderdaad wél servicegericht. De meeste journalisten voldoen echter niet aan dat criterium.

Doorgaan met het lezen van “Hoe zit het nu met de 'burgerjournalistiek'? Is die nu dood verklaard of heeft die nooit bestaan?”

Het VK weblog verdient als uiting en als tijdsdocument een plaats in het archief van de krant.

Deelnemers van het weblog op de website van de Volkskrant ontvingen van hoofdredacteur Philippe Remarque, de ‘wellicht vervelende mededeling’ dat de krant per 1 maart a.s. gaat stoppen met het weblog op de website van de krant. Als het aan Remarque ligt, zullen de vele duizenden weblogs sinds 2005, met persoonlijke ervaringen en ontboezemingen, politieke opvattingen, kritieken, foto’s, films, geluidsfragmenten ook niet meer toegankelijk zijn. De krant biedt geen middelen en mogelijkheden aan voor het overhevelen en voortzetten van de weblogs in hun huidige vorm.

“De reden hiervoor is dat wij het blog helaas niet meer de aandacht en technische ondersteuning kunnen bieden, die het vereist,” schrijft Philippe Remarque aan de vele trouwe bloggers van zijn krant. En verder, ‘adding insult to injury‘:
“Ik dank u hartelijk voor uw vertrouwen in het Volkskrant-blog de afgelopen jaren.”

Remarque schreef nog net niet ‘Bekijk het maar’, maar het kwam er wel op neer.

Bij de opheffing van de weblogs en waarschijnlijk ook die van de reactieruimten en discussieplatforms op de website van de krant en bij de samenvoeging en verhuizing van de internetredacties spelen de belangen van de ‘gewone mensen’ geen rol van merkbare betekenis. Zij zijn dan misschien wel mensen, sociale wezens, burgers en lezers die als bloggers, reageerders en discussieerders deelnemen aan het fameuze ‘publieke debat’, maar voor de Volkskrant tellen zij voortaan alleen nog mee als betalende abonnees en als doelgroepen voor advertenties en reclamecampagnes.

Doorgaan met het lezen van “Het VK weblog verdient als uiting en als tijdsdocument een plaats in het archief van de krant.”

Ook een krant moet zich aan de (Grond)wet houden.

Of blogs, reacties en discussiebijdragen waar of onwaar zijn, van hoog of laag niveau of interessant of niet, mag geen verschil maken voor ieders grondwettelijk recht om ze als zijn of haar meningen te uiten.

Zelfs de vraag of anderen het eens zijn met bepaalde opvattingen en meningen, mag niet van invloed zijn op de mogelijkheden om ze op een openbaar platform te publiceren.

Sommige bloggers, reageerders en discussieerders vinden mijn protesten tegen mijn permanente verbanning ‘obsessief’ en ‘gezeur’. Moet ik mij dan maar bij mijn veroordeling neerleggen, ook als die aantoonbaar onterecht en zelfs (door de manier waarop) onrechtmatig is? De media besteden altijd veel aandacht aan gerechtelijke dwalingen. Wel, redacties dwalen ook wel eens. Soms zelfs opzettelijk.

Ruim een jaar geleden kreeg ik een ip-ban vanwege een kritische inhoudelijke reactie op een column waarin volgens mij sprake was van ‘framing’ *). Sindsdien kan ik thuis niet meer inloggen om te reageren of om mee te discussiëren. Daarvoor moet ik met mijn laptop naar openbare gelegenheden met WiFi en telkens opnieuw registreren met een nieuw e-mail adres en een nieuwe versie van mijn naam. Alleen omdat ik mijn mening had geuit. Is dit Nederland?

Doorgaan met het lezen van “Ook een krant moet zich aan de (Grond)wet houden.”

"Onze excuses voor het ongemak en vooral voor het beschamen van uw vertrouwen."

“Om te voorkomen dat u al uw bijdragen na 1 maart niet meer kunt terugvinden, en u te stimuleren vooral te blijven schrijven, wil ik u graag wijzen op enkele gratis en toegankelijke blog-alternatieven op het web,” schrijft hoofdredacteur Philippe Remarque, brenger van het slechte nieuws dat de VK de stekker eruit trekt.

Dit is in tegenspraak met zijn mededeling dat de site na 1 maart niet meer toegankelijk zal zijn. Dit betekent toch dat wij dan onze blogs niet meer kunnen terugvinden? Heeft hij enig benul hoeveel werk en tijd in die weblogs en alle discussies zit?

Deze beslissing en met name de ontbrekende voorziening voor een overdracht van alle teksten (blogs, foto’s, reacties en discussies) is de zoveelste daad van onzorgvuldigheid en onbetrouwbaarheid van de VK-redactie.

Doorgaan met het lezen van “"Onze excuses voor het ongemak en vooral voor het beschamen van uw vertrouwen."”