Maand: april 2006

Spindoctors benutten mediacratie: Power to mediocracy?

Verbanden leggen is het leukste wat er is. Vandaag stonden in de VK respectievelijk een uitgebreid verhaal van Raoul du Pré over ‘campagneleider en spindoctor’ Kay van der Linde, een verslag van Philippe Remarque over een ‘debat’ tussen Verdonk en Rutte, en een Profiel van de Hongaarse premier Ferenc Gyurcsány, geschreven door Sara de Sloover. Zij had het over het ‘uitgekookte gebruik van de media’ door de Hongaarse premier. En dat is precies wat Kay van der Linde met journalisten als Du Pré en Remarque probeert te doen: Benutten.

Hoe gaat dat nu eigenlijk in zijn werk? Laten journalisten zich bewust of onbewust gebruiken door zulke ‘spindoctors’? Die kunnen niet zonder journalisten, maar geldt het omgekeerde ook? En is dat dan uit journalistieke plichtsbetrachting, uit gemakzucht, uit behoefte aan de verlokkende overzichtelijkheid van politieke slogans of toch voornamelijk uit de opwinding die arenagevechten toch nog altijd bij de meest beschaafde en verstandige mensen teweeg brengt?

Het is wel duidelijk dat spindoctors niets voor elkaar krijgen zonder ruimhartige medewerking van ‘de media’. Maar waar houdt dit op? Er is altijd het risico dat het samenwerkingsverband van politieke leidersfiguren, spindoctors en journalisten leidt tot resultaten die niet in lijn liggen met het maatschappelijk belang.

Doorgaan met het lezen van “Spindoctors benutten mediacratie: Power to mediocracy?”

'Sportieve rijder' hoort aan de schandpaal, ipv met lauwerkrans op een troon.

Caspar Janssen vroeg afgelopen zaterdag (22/4) in zijn rubriek ‘Gesnapt’ aan Patrick Boin of hij het ‘type sportieve rijder’ was.

In kringen van autoverkopers en -journalisten geldt ‘sportief rijden’ als een aanbeveling. Je kent die teksten wel in autobladen en pagina’s:  ‘Je kunt met dit karretje lekker gooien en smijten.’ ‘Je kunt deze straatracer als een kart de bocht om gooien.’ ‘Met onze sportieve rijstijl kwamen wij op een verbruik van 1 op 7’.

Wandelaars, fietsers, spelende en schoolgaande kinderen (en hun ouders!) en buurtbewoners kijken daar echter heel anders tegenaan. Voor hen is zogenaamd ‘sportief rijgedrag’ vooral gevaarlijk, hinderlijk, lawaaiig en asociaal.

‘Sportief rijgedrag’ onderscheidt zich namelijk van normaal rijgedrag door (te) hard optrekken, (te) hard rijden, (te) weinig afstand houden, (te) veel inhalen, (te) snel bochten nemen en (te) laat remmen. In de praktijk is ‘sportief rijgedrag’ dus niet te onderscheiden van agressief rijgedrag. En andersom. Het zou dus hard moeten worden aangepakt in plaats van gepropageerd door autobranche en -journalistiek.

De auto-industrie heeft vrijwel de volledige winst van de evolutie van auto- en motortechniek ten goede laten komen aan ‘sportiviteit’, in plaats van aan zuinigheid, besparing van fossiele brandstoffen, milieu-vriendelijkheid en maatschappelijk verantwoord rijgedrag.

Doorgaan met het lezen van “'Sportieve rijder' hoort aan de schandpaal, ipv met lauwerkrans op een troon.”

Een onevenwichtig Commentaar.

Het is maar goed dat de Commentator van vandaag (“Onevenwichtig rapport”) niet medeverantwoordelijk is voor het regeringsbeleid. Hoewel, gezien de invloed van de journalistiek op de politieke beeld- en meningsvorming, is hij dat eigenlijk al in belangrijke mate. Daarom kunnen wij er ook niet schokschouderend aan voorbij gaan.

Zowel in de politiek als in de journalistiek moeten keuzen worden gemaakt. Burgers mogen alleen maar hopen dat dit gebeurt op basis van een evenwichtige benadering van de materie. Daarvan geeft dit commentaar weinig blijk, evenmin als het Achtergrondverhaal van Henk Müller en de Reportage van Ferry Biedermann, beide in de VK van vandaag. De krant toont zich bij dit onderwerp wel als een stel meneren met een consistente mening. Door een collectieve tunnelvisie blijken de heren echter niet in staat of bereid tot een evenwichtig commentaar.

VK-blogger ‘Arabier’ schreef gisteren naar aanleiding van de column van Hans Wansink dat men een politieke beweging in een land niet simpelweg kunt negeren omdat hun gedachtegoed je niet aanstaat. (“WRR raakt open zenuw in Nederlandse politiek”.

Doorgaan met het lezen van “Een onevenwichtig Commentaar.”

Schiphol: Zonder herrie, stank en roet was er ook geen wantrouwen.

Volgens Wim Derksen en Jan Nekkers is geluid niet het grootste probleem van Schiphol, maar wantrouwen. (VK, 11/4 jl)  En volgens mij is een drogredenering een verhaal dat bedrieglijk waar lijkt.

De luchtvaartsector is bedreven in verhullend taalgebruik. Dit versluiert alles wat een bedreiging kan vormen voor de winstcijfers. Denk maar aan luchtvaartsmog die ‘sluierbewolking’ wordt genoemd, en waakhonden die in de persberichten bordercollies heten. Zo gaat het rondom Schiphol dus helemaal niet om ‘de eeuwige strijd tussen economie en ecologie’ maar om de keuze tussen stilte of herrie, gezonde of ziekmakende lucht, bloemengeur of kerosinestank, vogelgezang of vliegtuiggeraas, plezier of ergernis, tevredenheid of teleurstelling, zijn of gaan, hebben of verlangen, leefbaarheid of het gemis daarvan en dus tussen geestelijk welzijn of materiële welvaart.

Zonder al die herrie, roetaanslag en stank was er ook geen wantrouwen, dus laten de heren de zaken niet omdraaien. Daar worden zij misschien wel voor betaald, maar dan moeten zij zich in hun keuze tussen geweten of geld maar eens laten leiden door hen wier wensen telkens door het geraas van vliegtuigmotoren en van belangenbehartigers worden overstemd.

Verbanning van kritische VK-bloggers is in strijd met Gebruiksvoorwaarden. En niet alleen daarmee..

VK Weblog-chef G-J Bogaerts deelde mij op maandagochtend 10/4 mee dat de ‘permanente verbanning’ die hij mij afgelopen vrijdag 7/4 had opgelegd, met onmiddellijke ingang was opgeheven. Ik was juist bezig om mijn reactie op het hele gebeuren op een rijtje te zetten in een reactie op vragen van VK-blogger Leo. Alles draaide om de vraag of de Gebruiksvoorwaarden van het Volkskrant Weblog wel de mogelijkheid bieden aan de Chef Internetredactie om een kritische VK-blogger tijdelijk of permanent de toegang tot zijn eigen weblog te blokkeren teneinde hem definitief de mond te snoeren.

Dit hele verhaal lijkt nu achterhaald, maar ik vrees dat dit niet het geval zal blijken te zijn. Bogaerts wekt namelijk niet de indruk dat hij iets heeft geleerd van deze pijnlijke les. Hij gaf mij vanochtend in zijn e-mail namelijk ‘een laatste waarschuwing’. Zolang een VK-blogger echter nog niet één keer de Gebruiksvoorwaarden heeft geschonden, slaat dat natuurlijk helemaal nergens op.

Het merkwaardige van het hele geval is niet zozeer de grillige eigenmachtigheid van GJB (want die was bekend en ook dit keer weer bevestigd), maar het feit dat de mogelijkheid van verbanning van je eigen persoonlijke weblog helemaal niet in de Gebruiksvoorwaarden wordt genoemd. Het is dan ook niet zeker dat zo’n (tijdelijke of levenslange) verbanning juridisch stand zou houden, zeker niet als die wordt opgelegd in verband met iets wat een VK-blogger op het weblog van een andere VK-blogger heeft geschreven en wat bovendien niet in strijd was met de Gebruiksvoorwaarden.

Doorgaan met het lezen van “Verbanning van kritische VK-bloggers is in strijd met Gebruiksvoorwaarden. En niet alleen daarmee..”

Multiculturalisten propageren nu wat zij zelf eerst hebben afgebroken: één samenleving.

Wat een gotspe: Multiculturalisten als Dijkstal en Rabbae propageren nu eindelijk die ene samenbindende samenleving die zij eerst zelf met succes hadden afgebroken: “Wij moeten het eens worden over wat waardevol is in onze samenleving.”

Vele jaren lang hebben zij onze maatschappij stelselmatig afgebroken door het belang (en zeker de noodzaak) te ontkennen van een gedeelde en overkoepelende cultuur als sociaal bindmiddel en als onmisbare basis voor maatschappelijke solidariteit.

Hun dwaalleer vormde de opmaat tot een samenlevingsexperiment (‘multiculturele samenleving’, een contradictio in terminis) dat niet gebaseerd was op enige theoretische of empirische grondslag, dat ook niet democratisch gelegitimeerd was door middel van partijprogramma’s en verkiezingsuitslagen en waarvoor bovendien nooit voldoende maatschappelijk draagvlak aanwezig was.

Je moet maar de brutale lef hebben. Of moeten we zeggen: Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald?

Doorgaan met het lezen van “Multiculturalisten propageren nu wat zij zelf eerst hebben afgebroken: één samenleving.”

Iran: Demoniseren is een contraproductieve manier van bekritiseren.

In de aanloop tot de aanval op Irak schreef ik aan een paar redactieleden en verslaggevers van o.a. de Volkskrant dat ik om een aantal redenen tégen die oorlog was. Nu Iran het doelwit lijkt te worden van een volgend doldriest avontuur en de Volkskrant al volop bezig is om de geesten van haar lezers daartoe rijp te maken, wil ik graag ook dit keer tijdig laten weten dat ik mij voeg bij degenen die over drie jaar door Arie Elshout en Olaf Tempelman zullen worden beschimpt omdat zij gelijk hadden. 

De Volkskrant besteedt de laatste tijd veel aandacht aan allerlei kwalijke aspecten van Iran. Dit is, gelet op beleid, daden en uitingen van het Iraanse regime volkomen terecht. Minder begrip en waardering heb ik echter voor het consequent demoniseren van dit land teneinde de lezers gaandeweg rijp te maken voor ingrijpende sancties tegen dit land en wellicht zelfs een ‘preventieve aanval’ door Israël en/of V.S.

Arie Elshout schreef vanochtend (3/4) in zijn column dat niemand (en de Irakezen zeker niet) beter wordt van een erkenning dat de aanval op Irak een enorme blunder met voornamelijk ernstige gevolgen is geweest. Het niet toegeven van fouten maakt het echter gemakkelijker om ze een volgende keer wéér te maken. Bijvoorbeeld met betrekking tot Iran..

Doorgaan met het lezen van “Iran: Demoniseren is een contraproductieve manier van bekritiseren.”