Maand: maart 2006

Bah, Gummbah blijft. Of mogen wij daarover stemmen?

Geachte Media-redactie,

‘Achterkant wordt mediarubriek,’ stond er vanochtend op de Achterkant. Prima hoor, u zegt het maar. Maar over de mededeling dat Gummbah blijft was ik minder ingenomen.

Een andere lezer schreef gisteren in de brievenrubriek dat zij dat die vervelende, onsmakelijke en meestal niet-leuke Gummbah haar deed terugverlangen naar Ollie B. Bommel. Hoeveel lezers zouden er ook zo over denken? Weet u dat? Interesseert u dat überhaupt?

Is het mogelijk om over Gummbah te stemmen? U weet wel, dat is die zogenaamde democratische manier waarop burgers hun voorkeuren te kennen geven aan de boven hen gestelden die zeggen daarnaar te luisteren..

Vriendelijke groet,
Robert van Waning
Amstelveen

De term 'joods-christelijk' is innerlijk tegenstrijdig én in strijd met art. 1 Grondwet.

De Commentaargroep van de Volkskrant schrijft vandaag (22/3) dat het neoconservatieve gedachtegoed vooral in de VS opgang maakt. Daarbij veronachtzaamt hij dat elementen uit dit tribaal-religieuze gedachtecomplex ook worden ondersteund door zijn/haar eigen Volkskrant. Bijvoorbeeld met betrekking tot geaccepteerde vormen van eigen-volk-eerst, de preventieve oorlog tegen Irak en de hetze en agitprop tegen Iran ter voorbereiding van de volgende onuitgelokte aanvalsoorlog. Ook over de straffeloze schending van allerlei internationale verdragen door Israël zal men zelden een afkeurend neoconservatief geluid horen.

Volgens de commentator vormt het door Wilders gewraakte grondwetsartikel een door de hele bevolking gedeelde kernwaarde van onze samenleving. Dit standpunt wordt niet alleen door geen enkel onderzoek gestaafd, maar het is ook in strijd met de essentie van het door de Volkskrant onderschreven multiculturisme. Dit laat (groepen van) mensen immers juist vrij in het zélf bepalen van hun groepswaarden en -normen. De schaduwzijde van dit multiculturisme werd op 19 mei 2003 Volkskrantverslaggever Eric Arends goed verwoord toen hij schreef over de vooruitzichten van Irak:

“Wat nation buiding zo moeilijk maakt, zeggen de kenners, is dat verschillende bevolkingsgroepen niet zomaar erkennen dat ze met elkaar in één staat zullen moeten samenleven. Bovendien vertrouwen ze er niet op dat de regering hun belangen zal behartigen. Bosnië is wat dat betreft een goed voorbeeld.”

Doorgaan met het lezen van “De term 'joods-christelijk' is innerlijk tegenstrijdig én in strijd met art. 1 Grondwet.”

De Volkskrant rekent af met Rudi Carrell.

Hoewel ik nooit een programma of show van Rudi Carrell heb gezien en dus niet behoor tot de grote kring van zijn trouwe bewonderaars, heb ik altijd respect gehad voor wat hij heeft bereikt. Nu Carrell door longkanker aan het eind van zijn leven is gekomen, is het jammer en ook onbegrijpelijk dat de Volkskrant hem geen leuker afscheidsverhaal heeft gegund. Het was waarschijnlijk de eerste en ook meteen definitief de laatste keer dat Carrell uitgebreid door Volkskrant Magazine werd geïnterviewd. Het werd niet bepaald een bewaar-exemplaar voor zijn fans..

Wat Eric Arends over Rudi Carrell schreef, had meer weg van een afrekening dan een hommage. Kennelijk wilde Arends (nu het nog kon) Carrell inpeperen dat hij zich vooral niets moest verbeelden. Het was duidelijk dat alleen de naderende dood van Carrell deze eervolle aandacht rechtvaardigde, en niet zijn leven of zijn werk. En zeker niet zijn humor, want die had Carrell volgens de Duitse collega-aasgieren van Eric Arends niet.

De vragen van Eric Arends waren uit het leven gegrepen.Of beter: Zij grepen het laatste leven uit de man die zo dom was geweest om de doodgraver van de Volkskrant een paar weken te vroeg in zijn huis te laten.

Hieronder de (enigszins door mij gechargeerde) vragen van Eric Arends aan Rudi Carrell:

Doorgaan met het lezen van “De Volkskrant rekent af met Rudi Carrell.”

Het Weblog als postbus voor 'ingezonden brieven'. Waarom niet?

Lezers willen meer ‘interactie’ met de krant, terwijl veel journalisten en redacteuren juist schijnen te denken dat dit funest zou zijn voor de ‘echte journalistiek’. Zij denken wellicht dat zo’n wisselwerking zou leiden tot journalistiek populisme, vervlakking en heerschappij van de middelmaat. Wie zou er gelijk hebben? En krijgen?

Mij verbaast het in ieder geval dat zo veel journalisten een hekel blijken te hebben aan rechtstreeks contact met hun lezers. Dat zijn toch de burgers in wier belang de pers onze democratie bewaakt door de macht te controleren? (Behalve die ene macht dan natuurlijk, de journalistiek zelf..) Lezers zijn bovendien afnemers van de journalistieke voortbrengselen. Klanten, dus. Nou, Klant is in krantenland bepaald geen Koning.

Waarom is er zo weinig wisselwerking tussen de redactie en de deelnemers en bezoekers van het Volkskrantblog? Waarom gebruikt de brievenredactie bijvoorbeeld dit weblog niet als postbus voor ‘ingezonden brieven’ die lezers graag in de brievenrubriek afgedrukt willen zien?

Doorgaan met het lezen van “Het Weblog als postbus voor 'ingezonden brieven'. Waarom niet?”

'JOURNALITIEK'.

Gezien de grote invloed van de journalistiek op de politiek, moeten wij hiervoor misschien de term ‘journalitiek’ gaan gebruiken, een samentrekking van journalistiek en politiek. De journalistiek bepaalt immers de politieke programma’s, politieke agenda, het politieke debat en de politieke verantwoording van alles en iedereen, behalve van zichzelf natuurlijk.

Maar hoe zullen wij dan journalisten in het vervolg noemen: Journaliticus, of polinist?

Was het een Pim-zege of een Sovjet-zege? Of is dat eigenlijk hetzelfde?

Volkskrantverslaggever Willem Beusekamp noemde op 9 maart jl de PvdA-zege in Amsterdam ‘sovjet-achtig’ , vanwege de massale overmacht waarmee deze ooit socialistische partij de laatste verkiezingen gewonnen had.

Voor mij had de zege van de PvdA meer een ‘Pim-karakter’ door het grote rol die de journalistiek ook hierbij weer heeft gespeeld. Onze kwaliteitskranten en ook de publieke omroep hadden de huidige regering het liefst al lang naar huis gestuurd als zij daartoe de rechtstreekse mogelijkheid hadden gehad. Nu moeten zij het nog steeds via de band van de burgers en hun vertegenwoordigers spelen. Dan doen zij met een overgave waaruit een sterke politieke overtuiging spreek. Of althans een sterke band met ‘de Partij’.

De term ‘sovjetachtig’ is niettemin ook toepasselijk, omdat kranten en zelfs de publieke omroep in Nederland consequent de partijstandpunten van de PvdA uitdragen. Dat is zo’n griezelige situatie dat ik daar zelfs als SP- en Groen Links-stemmer toch bijna rechts van word.

Politiek dient nog alleen om de journalistieke duiding te bevestigen.

Radio 1 deelde vanochtend mee dat Jozias van Aartsen had besloten om op te stappen als fractievoorzitter van de VVD. Van Aartsen zou zijn beslissing om 12 uur in een persconferentie officieel bekend maken en toelichten.

Ik zette mijn televisie aan en stemde die af op Ned 2, in de verwachting dat die persconferentie wel rechtstreeks zou worden uitgezonden. Dat bleek inderdaad het geval. Althans, gedeeltelijk. Tot mijn starre verbazing werd de uitzending van de persconferentie namelijk al na een paar vragen van journalisten onderbroken. Voor een nieuwsuitzending. De gebeurtenis zelf is kennelijk minder belangrijk dan de nieuwsuitzending erover. Ook in dit geval bleek weer hoe bespottelijk die journalistieke bevoogding is, want wie kon immers beter duidelijk maken wat Van Aartsen tot zijn beslissing had gebracht dan de politicus zelf? De rest van zijn uitleg moest echter eerst door de journalistieke filter voordat het voor publieke consumptie geschikt werd geacht door de zelfgekozen hoeders van onze democratie.

Op deze manier krijgen burgers dus steeds de journalistieke versie van het politieke verhaal te horen. En zo stuurt de journalistiek de politiek in ‘vrije’ landen.

Doorgaan met het lezen van “Politiek dient nog alleen om de journalistieke duiding te bevestigen.”

NOS Nieuws geeft stemadvies op Radio 1: Stem PvdA!

De uitzending van het NOS Radio 1 Nieuws van vanochtend 10 uur leek op deze verkiezingsdag meer op een verkiezingspotje voor de PvdA.  De Rotterdamse lijsttrekker van de PvdA, Peter van Heemst, mocht namelijk als enige de kiezers aansporen om toch vooral op zijn partij te stemmen. Om 15.00 uur liet de NOS in haar nieuwsuitzending Wouter Bos, de landelijke leider van de PvdA, als enige aan het woord.

Het lijkt wel een soort stemadvies van deze ‘publieke’ omroeporganisatie.

Op een verkiezingsdag is dit natuurlijk in strijd met de regel dat politieke partijen dan geen propaganda meer maken via de publieke zenders, zeker niet als andere partijen die gelegenheid niet krijgen.

De journalistiek (en de publieke omroep in het bijzonder) voelt zich echter verheven boven democratische spel- en fatsoensregels. Er is ook niemand die daar iets tegen doet, want burger kúnnen dit niet, politici dúrven dat niet, en journalisten zelf hebben daar gewoon geen zin in, deels uit collegialiteit deels uit angst voor journalistieke represailles.

De antidemocratische instelling van de journalistiek (inclusief de publieke omroep) vormt een zwakke plek in ons democratische stelsel.