ROEKELOOS MULTICULTURALISME
De ‘multiculturele samenleving’, een stokpaardje van politiek en media, is nooit onderwerp geweest van democratische procedures, zelfs niet van inspraakavonden, dat alibi-ritueel waarmee impopulaire bestuurlijke maatregelen gewoonlijk worden doorgedrukt. Doorgaan met het lezen van “‘Roekeloos multiculturalisme’ (Het Parool, 3 september 1999)”
Op 25 maart 1995 stond de volgende brief in Het Parool:
IS MULTICULTURALISME EEN OVERGANGSFASE?
Toen, onafhankelijk van de situatie op onze arbeidsmarkt, de immigratie eenmaal een onafwendbaar feit was geworden, heeft men bewust vermeden deze kwestie onderwerp van verkiezingen te maken. Veel van wat nu als onvermijdelijk wordt gepresenteerd, is het gevolg van bewust doen en laten. Doorgaan met het lezen van “‘Is multiculturalisme een overgangsfase?’ (Het Parool, 25 maart 1995)”
Onderstaande ‘ingezonden brief’ stond op 30 september 1991 in NRC Handelsblad. Ik kreeg er twee reacties op. Eén van een verre nicht die het leuk vond om op deze manier weer eens van mij te horen, en één van Frits Bolkestein, destijds fractievoorzitter van de VVD in de Tweede Kamer.
Onvrede over onbeheerste groei geen xenofobie
Het kost kennelijk moeite om een afwijzende houding jegens “de snelheid van de toename’ van het aantal buitenlanders in een gemeenschap niet te verwarren met xenofobie. Ook minister d’Ancona had het vorige week in Luxemburg weer over “extreem-rechtse sentimenten” in haar verwijzing naar de gevoelens die in de Amsterdamse stadswijk Bos en Lommer bestaan over vooral deze onvoldoende beheerste groei. Doorgaan met het lezen van “‘Onvrede over onbeheerste groei geen xenofobie’ (NRC, 30 sept 1991).”
Artikelen en discussies op de opiniepagina van de Volkskrant van vandaag, 14 April 2009:
– Koester die legerimam! (door Abdelkader benali.)
– Laat Ali Eddaoui legerimam worden. (Fouad Sidali e.a.)
– Ramadan, de grote verlosser. (door Amanda Kluveld)
– Gun Ramadan het licht in de ogen! (door Abdelkader Benali)
– Weg met apartheid! (door Mark Rutte, Paul de Krom)
– Overheid, hou handen af van religie. (door Agnes Kant, Sadet Karabulut)
– Obama bewierookt de verkeerde. (door Nausicaa Marbe)
– Gebed moslims in Rotterdam verhoord. (door Amanda Kluveld)
– De Heer is waarlijk opgestaan! (door Andries Knevel)
En natuurlijk de standaard-liturgie:
– De Israël-lobby ontspoort. (door Thomas von der Dunk.)
– Doe Israël eens recht! (door Yochanan Visser)
– Israël vredelievend? Ik dacht het niet. (door Thomas von der Dunk)
– Verzwakken Hamas noodzaak. (Door Paul Brill, natuurlijk)
De Volkskrant lijkt meer geobsedeerd door een soort religieuze (of etnoculturele?) crisis dan door de ontwrichting van de wereldeconomie als gevolg van een financiële en economische crisis die onvermijdelijk zal leiden tot maatschappelijke crises in vrijwel alle landen van de wereld. (Leve de ‘globalisering’..)
Behalve aan een strikte scheiding van kerk en staat begin ik zo langzamerhand te voelen voor wat meer scheiding tussen kerk en journalistiek. My cup runneth over..
Verdedigde onze Koningin inderdaad louter ‘christelijke waarden’, zoals de Volkskrant schreef in haar hoofdredactionele commentaar (Commentaar VK 27/12/2007) ? Als deze opvatting inderdaad zowel de bedoeling van de Koningin als de geest van de Volkskrant weerspiegelt, dan werkt deze pretentie inderdaad behoorlijk polariserend, zoals Nausikaa Marbe in haar column van vandaag opmerkt.
Zijn het echter wel zulke exclusieve ‘christelijke waarden’ die de Koningin verdedigt?
Zijn dingen als democratische en rechtsstatelijke beginselen, eerbied voor gemeenschappelijke wetten en regels, subculturele verscheidenheid, op begrip- en respectvolle wijze rekening houden met andere groepsculturen, fatsoenlijke omgang met andere mensen en hun groeperingen, sociale vaardigheden, beschaafde omgangsvormen, aandacht voor de ander en het algemeen belang, maatschappelijke betrokkenheid, gemeenschapszin, sociale cohesie en meer van dat moois en wenselijks inderdaad voorbehouden aan christelijke samenlevingen? Deze gedachte zou getuigen van een superieure arrogantie jegens andere culturen.
“Hun collectieve onvrede is niet eerder zo sterk naar voren gekomen,” schreef hoofdredacteur Jan Bonjer van het Algemeen Dagblad vandaag (24/5) in zijn Commentaar.Ook burgemeester Ruud Veerman van Tilburg zegt in het AD van vandaag dat ‘van dreigend geweld niets was gebleken’, en dat men niets wist van oorlogstaal op het internet.
Hoe is dat nu toch allemaal mogelijk? Wie organiseert nu een ‘gevoelige’ voetbalwedstrijd zónder op het internet te kijken hoe daarop wordt gereageerd en geanticipeerd?!
Marcel van Dam schreef in zijn column in de Volkskrant van vandaag dat mensen nog nooit zo veel mogelijkheden hebben gehad om hun politieke leiders te laten weten hoe zij over alles en nog wat denken: ‘Opiniepeilingen, onderzoeken naar alles wat er mis ging, debatprogramma’s, ingezonden brieven, werkbezoeken, etc.”
De schat, alleen postduif en volksoproer ontbraken nog in zijn opsomming. Van internet en weblogs heeft hij nog nooit gehoord en waarschijnlijk schrijft hij zijn stukjes nog steeds op een oude Underwood of Triumph. Maar ook bestuurders en hoofdredacteuren weten kennelijk nog steeds niet dat het internet een goede thermo-, baro-, mano- en hygrometer is en een inmiddels onvermijdelijke bron van allerlei andere essentiële informatie. Zo’n Fortuyn-revolte zou zomaar kunnen uitbreken en bestuurders en redacties zouden wéér stomverbaasd reageren..
Doorgaan met het lezen van “Tilburg: Iedereen was stomverbaasd. En dat verbaast míj dan weer.”
Toch houdt de politiek van economie …
De politiek heeft economie en technologie wereldwijd verheven tot algemeen leidende principes. Terwijl politici er in de eerste plaats voor zouden moeten zorgen dat hun kiezers tevreden zijn, stellen zij zich nu op kosten van de gemeenschap in dienst van handel en industrie die juist helemaal géén baat hebben bij tevredenheid. Alleen een zichzelf in stand houdende, chronische ontevredenheid onder de potentiële afnemers houdt tenslotte een blijvende vraag naar producten en diensten in stand.
Materiële welvaart is voor veel mensen een verslavend middel waarmee zij hun existentiële onzekerheden kunnen ‘vergeten’. Nationale en internationale economieën zijn afhankelijk van de winsten, belastingen en accijnzen die deze verslaving oplevert. Geen modern land kan meer bestaan zonder een steeds toenemende materialistische behoeftenbevrediging, eufemistisch ‘economische groei’ genaamd. Het bevorderen van materiële welvaart heeft voor politici het grote voordeel dat het effect (in tegenstelling tot ‘vage’ dingen als leefbaarheid en tevredenheid) meetbaar is. Aan de hand van economische groeicijfers kunnen politici aannemelijk maken dat zij hun werk goed doen. De grote spanningen in de wereld tonen echter aan dat de politiek met haar nadruk op economische groei en materiële welvaart heeft gewed op een grillig, ontrouw en dom paard, dat het gras waarvan het moet leven, vervuilt en met zijn hoeven vertrapt. Als middel is het vaak erger dan de kwaal van relatieve materiële armoede, maar er is geen bijsluiter die hiervoor waarschuwt.
Doorgaan met het lezen van “Een gemeenschap ('community') is méér dan een markt. (Deel 3)”
De homo economicus van Frankenstein
De homo economicus is een personage uit de economische mythologie en bestaat in werkelijkheid niet. Hij is, net als het monster van Frankenstein, een laboratoriumprodukt, een mythisch, kunstmatig geconstrueerd wezen dat zelfs zijn eigen schepper bedreigt zodra het een eigen leven mag gaan leiden.
Het even mythische begrip ‘economische gemeenschap’ houdt ook een ontkenning in van het verschil tussen fictie en werkelijkheid. Het adjectivum ‘economicus’ duidt op een bepaald aspect van het menselijk handelen: zijn wens om zo min mogelijk offers te hoeven brengen bij streven naar de bevrediging van zijn materiële behoeften. Het besef dat het hier niet gaat om de gehele mens maar om dat deel van hem dat met materiële zaken tevreden is te stellen, is nog wel aanwezig.
De kennis van het begrip ‘gemeenschap’ is echter inmiddels zo gebrekkig geworden, dat men zich bijna niets completers meer kan voorstellen dan een ‘economische gemeenschap’. Het is een pars pro toto geworden en tegelijk een eufemisme dat moet verhullen dat de sociale, morele, ideële, culturele en alle andere aspecten van de gemeenschap door het economische worden verdrongen. Economie was oorspronkelijk een instrument van de gemeenschap, maar nu is de gemeenschap een instrument van de economie geworden.
De gemeenschap, de community, is voor de mens (en vele andere aardse levensvormen) een belangrijker gegeven dan voorstanders van een puur economische politiek bereid zijn om toe te geven. Na voldoende water, voedsel, gezondheid en familie is het misschien wel de belangrijkste voorwaarde voor menselijk welzijn. Alleen in een bekende en vertrouwde omgeving kan een mens in harmonie leven, wonen, werken en rusten op een wijze die een gevoel van welbevinden geeft.
Doorgaan met het lezen van “Een gemeenschap (‘community’) is méér dan een markt. (Deel 2)”
De oplossing lijkt zo klaar als een klontje: Ayaan Hirsi Ali moet alsnog met terugwerkende kracht tot 1997 het Nederlanderschap verkrijgen.
Als mensen zelfs postuum een ridderorde kunnen krijgen en als Anne Frank met terugwerkende kracht de Nederlandse nationaliteit had kunnen verkrijgen als men dat had gewild, dan moet het ook mogelijk zijn om alle juridische, staatsrechtelijke, politieke, morele en praktische bezwaren rond Ayaan Hirsi Magan op deze manier in één klap op te lossen. De minister hoeft haar discretionaire bevoegdheid dan ook niet te misbruiken voor een beslissing die in flagrante strijd is met wet en jurisprudentie.
Iedereen heeft het zo druk met Rita Verdonk af te branden dat men kennelijk niet meer helder kan (of wil) nadenken. Ik moet zeggen dat ik daar ook wel moeite mee heb na het lezen van alle enormiteiten die de Volkskrant vanochtend schaamteloos publiceerde.
Want laat vooral één ding helder worden: de problemen zijn in oorsprong niet veroorzaakt door minister Verdonk maar door Ayaan Hirsi Ali die een loopje dacht te kunnen nemen met de regels van onze democratische rechtsstaat, die vervolgens zo brutaal was om hiermee te gaan koketteren en al die tijd te lullig en te arrogant was om haar fouten alsnog recht te zetten. Met mijn voorstel sleept Ayaan de jackpot plus bonusprijs in de wacht voor het hoge spel dat zij heeft gespeeld, maar in het landsbelang moeten wij daar maar vrede mee hebben.
Het is maar goed dat de Commentator van vandaag (“Onevenwichtig rapport”) niet medeverantwoordelijk is voor het regeringsbeleid. Hoewel, gezien de invloed van de journalistiek op de politieke beeld- en meningsvorming, is hij dat eigenlijk al in belangrijke mate. Daarom kunnen wij er ook niet schokschouderend aan voorbij gaan.
Zowel in de politiek als in de journalistiek moeten keuzen worden gemaakt. Burgers mogen alleen maar hopen dat dit gebeurt op basis van een evenwichtige benadering van de materie. Daarvan geeft dit commentaar weinig blijk, evenmin als het Achtergrondverhaal van Henk Müller en de Reportage van Ferry Biedermann, beide in de VK van vandaag. De krant toont zich bij dit onderwerp wel als een stel meneren met een consistente mening. Door een collectieve tunnelvisie blijken de heren echter niet in staat of bereid tot een evenwichtig commentaar.
VK-blogger ‘Arabier’ schreef gisteren naar aanleiding van de column van Hans Wansink dat men een politieke beweging in een land niet simpelweg kunt negeren omdat hun gedachtegoed je niet aanstaat. (“WRR raakt open zenuw in Nederlandse politiek”.
Robert VanWaning 