Maand: juli 2006

Bedankt, Jan Marijnissen, hier kunnen ze weer dágen mee voort.

Nederland kan niets veranderen aan de situatie in het Midden-Oosten. Behalve analyses en commentaren leveren, mogen wij alleen Amerikaans wapentuig via Schiphol doorvoeren naar het oorlogsgebied. Zo laten wij zien hoe de machtsverhoudingen daar liggen en helpen wij mee om het bestaande machtsoverwicht te handhaven. Eén gekidnapte (maar levende) Israëlische soldaat is immers 150 dode Libanese burgers waard. En dat moet vooral zo blijven, vinden Bush, Rice, Cheney, Olmert, Van Baalen en de hele pro-Israël lobby.

Verder mogen wij ons alleen druk maken over wat er wordt gezegd en geschreven over het recht van Israël om aanval, invasie, bezetting, onderdrukking en staatsterreur als zijn beste verdedigingsmiddelen te kiezen. Dan is het prettig als iemand zich daarbij niet correct en zorgvuldig uitlaat. Bedankt, Jan Marijnissen, hier kunnen columnisten, commentatoren en parlementariërs weer dágen mee voort.

Het 'Verdonk-criterium' voor weblogs en reacties van i-burgers.

Na een aantal instemmende reacties van bloggers en zelfs van een columnist, stel ik voor om voor de beoordeling van de aanvaardbaarheid van weblogs en reacties op artikelen, columns en commentaren het ‘Verdonk-criterium te hanteren:

“Een weblog of reactie op een artikel, column, commentaar of programma is aanvaardbaar (en mag dus niet worden verwijderd of bestraft) als die niet nóg kritischer, grover, onaangenamer of onredelijker is dan wat columnisten, commentatoren, redacteuren en analisten van de Volkskrant hebben geschreven over minister Rita Verdonk.”

Vergelijking van de inhoud, toon en strekking van weblogs en reacties met wat de Volkskrant allemaal over Verdonk heeft geschreven, maakt hopelijk een einde aan het meten met (minstens) twee maten bij de beoordeling of een tekst qua inhoud, toon en strekking naar gangbare en geaccepteerde normen als aanvaardbaar kan worden beschouwd en dus niet mag worden verwijderd of bestraft met verbanning van de auteur.

Doorgaan met het lezen van “Het 'Verdonk-criterium' voor weblogs en reacties van i-burgers.”

De i-burger als onmisbare tegenhanger van de journalistiek.

Door dat malle begrip ‘burgerjournalistiek’ is het noodzakelijk een open deur nog maar eens in te trappen. Wie geen journalist is, is geen journalist. Journalistiek is een vak, een beroep en vaak zelfs een roeping waar iemand zijn beroep van heeft gemaakt. Burgers kunnen timmerman zijn, of tandarts, loodgieter, advocaat, of wat dan ook, maar niet tegelijk journalist. Ieder z’n vak. Burgers zijn burgers, en alleen journalisten zijn journalisten. ‘And never the twain should meet‘, denk ik dan, met een verbastering van Rudyard Kiplings beroemde woorden.

Journalisten zijn opgeleid om te observeren en te doorgronden wat er in de maatschappij gebeurt en om dit vervolgens aan de burgers te vertellen. Om dit werk zo goed en betrouwbaar mogelijk te kunnen doen, moeten journalisten onafhankelijk zijn van invloeden die hun weergave van de maatschappelijke werkelijkheid kunnen kleuren en vervormen. Die invloeden kunnen voortkomen uit (groeps)belangen die niet altijd parallel lopen met de belangen van de maatschappij als geheel. Dat hoeft niet verkeerd te zijn, als het maar duidelijk is welke belangen welke invloeden uitoefenen op de journalistieke weergave van de maatschappelijke werkelijkheid. Misschien zou ‘journalist’ een beschermde titel moeten zijn, en zou een eed op de journalistiek een waarborg moeten zijn voor kennis, vakbekwaamheid, onafhankelijkheid en betrouwbaarheid. Nu worden die dingen uitsluitend in eigen kring door vakbroeders beoordeeld, met alle mogelijkheden van sektarisme en belangenverstrengeling van dien.

Journalisten noemen zich graag de waakhonden van onze democratie. Dat is deels terecht, maar er is geen objectieve manier om te controleren wélk deel. De bijzondere positie van de journalistiek maakt het mogelijk (en verleidelijk) om onder het mom van onafhankelijkheid in feite bepaalde belangen te behartigen.

Doorgaan met het lezen van “De i-burger als onmisbare tegenhanger van de journalistiek.”

Wat Blokker mag, mag een Blogger ook.

Het weblog en ook de reactieruimte onder het Commentaar zijn publieke ‘muurkranten’ die door burgers naar eigen inzicht en in hun eigen worden mogen worden ingevuld, mits zij zich houden aan een paar simpele Gebruiksvoorwaarden c.q. Spelregels.

De Volkskrant heeft de plicht om haar toezegging tot het verlenen en mogen gebruiken van deze publicatiemogelijkheid na te komen op grond van een overeenkomst die stilzwijgend tot stand is gekomen op het moment dat iemand op het aanbod van de Volkskrant ingaat en zich houdt aan de regels en voorwaarden.

Als de Volkskrant een reactie verwijdert, pleegt zij contractbreuk en schendt ook nog eens het fundamentele burgerrecht op vrije meningsuiting op een door de Volkskrant aangeboden en beheerd PUBLIEK FORUM.

Het is een hardnekkig misverstand dat men zich zelfs op het eigen VK Weblog en in de reactieruimte onder het Commentaar als gast dient te gedragen en te uiten en rekening moet houden met gevoeligheden en taboes van de Volkskrant.

Doorgaan met het lezen van “Wat Blokker mag, mag een Blogger ook.”

Volkskrant onderdrukt kritiek, oppositie en dissidentie.

Wie zich niet interesseert voor journalistieke vormen van censuur en de bestrijding daarvan, moet dit vooral niet lezen. Voor geïnteresseerden is het wellicht een aardige kroniek. De voornaamste betekenis van dit weblog is echter het op een rijtje krijgen van een reeks ingrijpende gebeurtenissen die mijn mogelijkheden tot vrije meningsuiting ernstig hebben aangetast en die mij motiveren om door te gaan met mijn verzet tegen deze censuur, willekeur en machtsmisbruik. Instemming en populariteit is niet mijn streven, maar wel rechtvaardigheid en de verdediging van fundamentele burgerrechten tegen aantastingen door journalisten die hun plaats en de daarbij horende (rechts)plichten niet kennen en die op die manier burgers vervreemden van de journalistiek als betrouwbare waakhond van onze democratische rechtsstaat.

Deze weblog wordt vervolgd door: Wat Blokker mag, mag een Blogger ook: Ongezouten kritiek leveren.)

‘Academische vrijheid’ is minder logisch dan het burgerrecht op vrije meningsuiting.
 Het commentaar van de Volkskrant van 21 juni jl (‘Academische vrijheid’) ging over het verbod dat de Utrechtse hoogleraar Pieter W. van der Horst had gekregen om in zijn afscheidsrede bepaalde onwelgevallige passages uit te spreken.

De commentaarschrijver vond dat de rector magnificus van de Universiteit van Utrecht, prof. Gispen, een berisping verdiende als zou blijken dat hij censuur had gepleegd. De (anonieme) commentator schreef: “Mag een hoogleraar in zijn afscheidscollege reppen van ‘griezels als Gretta en Dries (wier achternamen ik uit weerzin weiger uit te spreken)’? Mag een universitair instituut een rapport publiceren, waarin kritiek wordt uitgeoefend op het college van bestuur?”

Doorgaan met het lezen van “Volkskrant onderdrukt kritiek, oppositie en dissidentie.”