Maand: februari 2006

'Seks voor een breezer': Slogan voor nieuwe vorm van sekstoerisme?

De wervende kop in de Volkskrant van vanochtend zal weinig geïnteresseerden zijn ontgaan: “Seks voor een breezer: een mazzeltje voor allebei.” Toch was het geen advertentie, maar de journalistieke weergave van een recent rapport van de GGD. Als deze slogan aanslaat, zal hij waarschijnlijk leiden tot een geheel nieuw verschijnsel: Sekstoerisme naar Amsterdam-Zuidoost.

De kreet  “Jong, willig  en goedkoop, en dat allemaal op 20 minuten rijden!” had dezelfde uitwerking gehad. Het scheelt immers een vlucht naar het verre Thailand.

Langzaam cruisende auto’s zullen het straatbeeld van Amsterdam-Zuidoost verrijken. Aan het stuur spieden mannen de omgeving af naar al die gemakkelijke meiden waar de krant over schreef. Die kerels hebben er wel twéé Breezers of telefoonkaarten voor over.

Marktbederf in alle denkbare betekenissen..

Doorgaan met het lezen van “'Seks voor een breezer': Slogan voor nieuwe vorm van sekstoerisme?”

Columnist Kees Beekmans kan Karima fiscaal aftrekken.

VK-Columnist Kees Beekmans vervolgde vanochtend zijn tenenkrommend verslag over de manier waarop hij als Hollandse man in Marokko aan zijn gerief komt. Zonder daarvoor te willen betalen, dus, en dat lukt hem aardig. Nou ja, aardig… Zijn methode bestaat uit het wekken van de valse illusie bij een alleenstaande moeder dat hij een serieuze relatie met haar wil, en dus heus niet alleen seks.

De titel van de vorige aflevering was “Is Karima een hoer?” Ik heb daarop gereageerd met een blog  “Is Kees Beekmans een hoerenloper? Nee, was dat maar waar.”

Karima heeft nu aan Kees voorgesteld dat zij en haar zoontje bij hem intrekken, en dat hij hen dan verder zou onderhouden. Zij zou dan niet meer voor een hongerloon hoeven te werken. Ho, dát was niet  de bedoeling, want dat zou Kees geld gaan kosten. Maar hij wilde ook niet dat Karima door zou gaan met zich voor geld een paar keer per maand seksueel te laten gebruiken door een collega van haar baas.

Wat zou Kees Beekmans het meest dwars zitten? Zijn jaloezie of zijn zuinigheid?

Doorgaan met het lezen van “Columnist Kees Beekmans kan Karima fiscaal aftrekken.”

De ombudsman mijmert nog over goeie ouwe journalistiek, maar de uitverkoop gaat gewoon door.

“Is het echt zo erg gesteld met de vaderlandse journalistiek dat er geen jaar voorbij kan gaan zonder dat iemand zijn ongenoegen uit over ‘de media’? vraagt ombudsman Thom Meens zich af. De schat.

Er zou GEEN DAG voorbij mogen gaan zonder dat kritisch werd gekeken naar de rol van de journalistiek in de beïnvloeding van de publieke meningsvorming. En dus ook geen dag zonder dat werd vastgesteld dat de journalistiek zich bewust (en succesvol) weet te onttrekken aan het stelsel van checks and balances dat ons democratische stelsel betrouwbaar houdt door van alle actoren (ik herhaal: álle) te verlangen dat zij verantwoording afleggen voor hun doelstellingen en werkwijzen. “Die bepalen en controleren wij zelf wel,” vinden Thom Meens en zijn hoofdredacteur Pieter Broertjes. En zij komen er nog mee weg ook. Althans, tot dusver.

Hier ligt een mooie taak voor de bloggende burgers om de zaak weer een beetje in evenwicht te brengen.

De journalistiek controleert de macht, maar niemand controleert de journalistiek, ook al vormt zij in onze mediacratie de allergrootste macht als het gaat om informatie (in al zijn modaliteiten) en wat belanghebbenden daar allemaal mee kunnen doen. Sovjet-leiders zouden postuum jaloers kunnen worden op zoveel ongecontroleerde macht en invloed.

“Wie zich gepakt voelt, kan naar de rechter stappen,” zeggen Meens en Broertjes, wetend dat zij van die kant niets te duchten hebben.

Doorgaan met het lezen van “De ombudsman mijmert nog over goeie ouwe journalistiek, maar de uitverkoop gaat gewoon door.”

CIDI: Centrum voor Intensieve Desinformatie over Israel.

Terwijl Israël volgens mensenrechtenorganisatie B’tselem de Westoever stilletjes heeft geannexeerd en op die manier twee miljoen Palestijnen feitelijk de toegang tot hun landbouwgronden en boomgaarden in de vruchtbare Jordaanvallei blokkeert (Ha’aretz en NRC Handelsblad 14/2, de Volkskrant 16/2), mag CIDI-directeur Ronnie Naftaniël zich op de Forum-pagina van de Volkskrant druk maken over het bezoek van onze minister van Buitenlandse Zaken aan koning Abdoellah van Saoedi-Arabië. (de Volkskrant, 16/2/2006)

Naftaniël noemt die reis in zijn artikel ‘onvoldoende gerechtvaardigd’. Dat ben ik met hem eens, maar om andere redenen. Minister Bot had namelijk onmiddellijk zijn bezoek moeten afbreken nadat hem de onaanvaardbare ontwikkelingen in Palestina ter ore waren gekomen. Hij had er onmiddellijk naar toe moeten gaan om de solidariteit van Nederland met het onderdrukte en hongerende Palestijnse volk te betuigen en om te protesteren tegen de onmenselijke houding van de Israëlische regering.

Hieronder zal ik een paar opmerkingen van Ronnie Naftaniël in het licht zetten van de situatie die Israël voor de Palestijnse bevolking heeft gecreëerd, om duidelijk te maken wat de letters CIDI in werkelijkheid betekenen: “Centrum voor Intensieve Desinformatie over Israel”.

Doorgaan met het lezen van “CIDI: Centrum voor Intensieve Desinformatie over Israel.”

"Read what bloggers are saying about this article."

Gezien in de internetversie van The Washington Post: Bij ieder artikel staat een blokje waarin je kunt klikken naar blog-commentaren op dat artikel. Kijk, dan begint het bloggen pas echt te werken. Journalisten, columnisten en commentatoren voelen dan immers voortdurend de ‘hete adem’  van bloggende lezers in hun nek. Dan krijg je eindelijk meer interactie tussen de auteurs en hun lezers, en verdwijnt de grauwsluier van journalistieke vrijblijvendheid die onze kranten vaak zo tenenkrommend maakt om te lezen.

Het is hier niet zo goed te zien, maar in de blokjes staat de volgende tekst:

  • Who’s Blogging? Read what bloggers are saying about this article.
  • Full List of Blogs (2 links)
  • Most Blogged About Articles
  • On washingtonpost.com | On the web

Bron: The Washington Post van 15 februar 2006

Ik heb deze suggestie ook per e-mail naar VK blog-chef Bogaerts gestuurd, maar die heeft nog niet gereageerd.

Doorgaan met het lezen van “"Read what bloggers are saying about this article."”

Is Kees Beekmans een hoerenloper? Nee, was dat maar waar.

“Is Karima een hoer?” luidt de kop boven de laatste column (8/2) van Kees Beekmans. De laatste paar afleveringen schrijft hij over zijn Marokkaanse vriendin Karima die ieder weekend bij hem komt logeren.

Ik wil niet  uitgebreid ingaan op dit tenenkrommend relaas van een man die te beroerd en te gierig is om een hoer te betalen om aan zijn gerief te komen.  Hij doet daarom maar alsof hij zo begaan is met het lot van de 28-jarige alleenstaande Marokkaanse moeder Karima. Zij wordt niet alleen misbruikt door haar werkgever die haar te weinig betaalt voor haar werk in zijn apotheek, en misbruikt door diens collega die haar tenminste wél betaalt voor haar seksuele diensten, maar zij mag ook nog eens zorgen voor copij voor de meest hypocriete publicist die ooit de kolommen van de Volkskrant mocht vervuilen met zijn zogenaamde sociale bewogenheid.

Doorgaan met het lezen van “Is Kees Beekmans een hoerenloper? Nee, was dat maar waar.”

Pieter Broertjes: Journalistieke hypocrisie is ook kwetsend..

Ombudsman Thom Meens schrijft in zijn laatste column (11/2/2006) dat media in het algemeen wel degelijk rekening houden met gevoelens van derden en zich dus houden aan de, weliswaar ongeschreven, algemene regel dat je niemand onnodig kwetst.

“Wie zich gepakt voelt, kan een beroep doen op de rechter”.

Lekker makkelijk, doe de vuile was de deur uit, dan heb je er verder geen omkijken meer naar. Iedereen weet immers dat rechters nog banger zijn dan politici als het gaat om de vrijheid van de heilige koeien van de pers om te doen en te laten wat zij willen. Uitspraken van de rechter en van de Raad voor de Journalistiek worden bovendien niet of nauwelijks zichtbaar gepubliceerd en kunnen ook nooit opwegen tegen de schade en pijn die een kwetsende cartoon of een gemeen rotartikel in vierhonderdduizendvoud aanricht.

Die mogelijkheid van een rechtsgang is natuurlijk ook je reinste flauwekul. Daarna voelt men zich alleen maar dubbel gepakt, omdat men ook nog eens zo’n hele ingewikkelde, tijdrovende en vaak kostbare procedure moest doormaken, met uiterst weinig kans op een bevredigend resultaat.

Doorgaan met het lezen van “Pieter Broertjes: Journalistieke hypocrisie is ook kwetsend..”