Categorie: Tribalisme

RvdJ: De Volkskrant mag ook rechtmatige reacties verwijderen. Deel 2: Pleidooi.

Toelichting op de klacht bij de Raad voor de Journalistiek ivm verwijdering van reactie op het Commentaar van de Volkskrant.

(Reacties welkom.)

Datum  : 27 Juni 2008
Betreft : R.Ch. Van Waning / de Volkskrant
Inzake : Censuur.
Motto   : Kritiek op de pers moet niet alleen mogen, maar ook kunnen.

PLEITNOTA

Geachte Leden van de Raad voor de Journalistiek,

Deze klacht draait om een aantal vragen:

–  Mag een krant zichzelf nog wel onafhankelijk noemen als zij zich stelselmatig leent voor behartiging van andere belangen dan het algemeen belang en kritiek daarop de mond snoert?

–  Moeten journalisten zich niet net als alle andere actoren in het democratische bestel onderwerpen aan de checks and balances die de democratie gezond, en dus transparant, evenwichtig en rechtvaardig houden?

–  Mogen burgers kritiek uiten op journalisten? Zo ja: Waar en hoe? En gelden daarbij nog andere dan wettelijke voorwaarden?

–  Mogen achtergronden, bindingen en belangen die merkbaar van invloed zijn op de keuzen van onderwerpen en bronnen van een journalist en zelfs op zijn opinies daarover, betrokken worden in de beoordeling van zijn werk?

Doorgaan met het lezen van “RvdJ: De Volkskrant mag ook rechtmatige reacties verwijderen. Deel 2: Pleidooi.”

RvdJ: De Volkskrant mag ook rechtmatige reacties verwijderen. Deel 1: De Klacht.

Klacht bij de Raad voor de Journalistiek ivm verwijdering van reactie op het Commentaar van de Volkskrant.

(Reacties welkom op Deel 2, Het pleidooi. )

Van: Robert C. van Waning.
Aan: Raad voor de Journalistiek
Amstelveen, 23 mei 2008

KLACHT       Tegen de Redactie van de Volkskrant
Wegens       Censuur van een kennelijk onwelgevallige mening.

Geachte Leden van de Raad voor de Journalistiek,

Hierbij dien ik een klacht in tegen de Redactie van de Volkskrant in verband met de verwijdering van mijn bijdrage van 6 februari 2008 aan de discussie op de website van de Volkskrant naar aanleiding van het hoofdredactioneel commentaar.

Na een weergave van de feiten zal ik hieronder toelichten waarom deze censuur een schending betekent van mijn vrijheid van meningsuiting en van mijn enige mogelijkheid tot deelneming aan een publiek debat op een daartoe bestemde plaats, zonder dat ik daarbij enige regel van wet, fatsoen en zelfs niet van de ‘spelregels’ overtreed. Het verwijderen van onwelgevallige meningen door de Volkskrant heeft een geschiedenis, en (als er niets verandert) ook een toekomst. Deze censuur is een symptoom van veranderingen in de journalistieke opvattingen en wellicht identiteit van deze krant. Die veranderingen komen tot uiting in de opinievorming en haar de bejegening van kritische lezers.

Doorgaan met het lezen van “RvdJ: De Volkskrant mag ook rechtmatige reacties verwijderen. Deel 1: De Klacht.”

Einde discussie: De IP-ban als 'totaaloplossing' voor onwelgevallige kritiek.

Een discussie op voet van gelijkheid is de eerlijkste, rechtvaardigste en meest democratische vorm van communicatie. Eline Walda van ‘STOP COMMUNICATION’ blijkt daar anders over te denken. Zij prefereert namelijk een IP-ban boven een inhoudelijke reactie op serieuze kritiek.

Adviseert Eline Walda haar klanten ook zulke ‘totaaloplossingen’ als het hun op de markt even niet meezit? In het door haarzelf geschreven Profiel op haar Volkskrantblog staat immers: “In 2006 ben ik voor mijzelf begonnen. One Stop Marketing Shop biedt ondernemers een totaaloplossing op het gebied van marketing en marketingcommunicatie. Van een onderbouwd advies over de meest effectieve marketing- of communicatiestrategie tot een concreet plan en implementatie hiervan.”

Dat belooft wat, althans tot de praktijk het tegendeel bewijst.

Het begon allemaal met mijn eerste bezoek van het weblog van Eline Walda op het Volkskrant-weblog, getiteld ‘Bijzondere vrouwen (1) – Ofra Chaza'” Ik had wel vaak Eline’s reacties op weblogs van anderen en haar bijdragen aan discussies al wel vaak gelezen. Daar zat steeds zo’n consequente en zodoende herkenbare lijn in, dat ik vermoedde uit welke hoek de wind woei en wat ik op haar eigen weblog kon verwachten. Toen ik dus een paar dagen geleden de titel van haar weblog zag in de lijst van recente weblogs, dacht ik: “O jé, daar gaan we weer.” En jawel hoor.

Doorgaan met het lezen van “Einde discussie: De IP-ban als 'totaaloplossing' voor onwelgevallige kritiek.”

Censuur biedt onvermoede mogelijkheden van interactiviteit: Nieuwe Journalistiek als invuloefening.

Het signaal van de uitzending van de EO op Radio 1 vanuit het feestvierende Israël viel iedere keer weg als iemand de Palestijnse kant van het Israëlische succesverhaal probeerde te belichten. Kennelijk vonden de network-operators dat er niet te veel gezeurd en gekritiseerd worden. Het is immers feest in Israël!

De visie van presentator Frits Barend kwam ongeschonden door: Dat er 60 jaar geleden akelige dingen zijn gebeurd bij de totstandbrenging van de staat Israël, ‘alla’,  maar de Palestijnen moeten zich niet zo blijven wentelen in hun slachtofferschap. Zij moeten, net als de Joden, vooruit kijken en aan hun toekomst denken.

En die ellende van al de Palestijnse vluchtelingenkampen dan? Ach, die wordt volgens Frits Barend zó zwaar overdreven. Hij had er zelf wel eens één bezocht: “Als dat een vluchtelingenkamp is, nou dan wil ik wel in een vluchtelingenkamp wonen.”

Doorgaan met het lezen van “Censuur biedt onvermoede mogelijkheden van interactiviteit: Nieuwe Journalistiek als invuloefening.”

'We will not be celebrating'. (Israël viert 60 jaar landroof, bezetting en onderdrukking.)

‘Het Conflict’ is het eufemisme waarmee zestig jaar institutionele en structurele landroof, bezetting, onderdrukking en discriminatie van de oorspronkelijke bewoners van Palestina wordt vergoelijkt en afgedekt: “Laten we niet overdrijven. Het is tenslotte maar een conflict.” Een fraai staaltje professionele PR.

Het grootste deel van mijn leven was ik een fan van Israël, net als (zeker vroeger) de meeste Nederlanders. In mijn studententijd, in de zestiger jaren, was ik stikjaloers op mijn medestudenten die naar Israël gingen om daar in de kibboets te gaan werken en zo het welverdiende, jonge en veelbelovende land te helpen opbouwen. Ik had, netzomin als de meeste andere Nederlanders trouwens (joods en niet-joods), ooit gehoord of gelezen dat er in Palestina al vele generaties mensen woonden die eerst hardhandig uit hun huizen, dorpen en stadswijken en van hun landbouwgronden, boomgaarden en bronnen verjaagd hadden moeten worden  voordat de bijbelse belofte van de Joodse god aan zijn volk op cynische en zelfs moorddadige wijze in vervulling kon gaan.

Vrijwel ieder weldenkend en welwillend mens in Nederland ging ervan uit dat al die oorlogen, gewelddadige inbezitnames, bezetting, onderdrukking en zelfs discriminatie van niet-Joden, wederrechtelijke liquidaties van verdachten en annexaties van bezette gebieden nu eenmaal nodig waren om de Joden in Israël de veiligheid te bieden waarop zij meer dan wie ook recht op hadden.

Pas in de laatste jaren ben ik Israël, zijn regering en zijn bevolking en ook de mensen en regeringen door wie zij moreel, politiek, financieel, militair en strategisch gesteund worden, anders gaan bekijken.

Doorgaan met het lezen van “'We will not be celebrating'. (Israël viert 60 jaar landroof, bezetting en onderdrukking.)”

Tribalisme bedreigt journalistieke integriteit en verziekt het publieke debat.

Naar aanleiding van het artikel ‘Waar blijft de verontwaardiging over antisemitische cartoons?’ (door Rosa van der Wieken en Evelyn Markus van Network on Antisemitism, de Volkskrant 03-04-2008)  schreef ik vanmiddag de volgende bijdrage aan de discussie:

 “Zoals bij vrijwel alles wat zich in en rond het jodendom afspeelt, kenmerkte ook dit artikel en deze discussie zich door een hoge mate van selectiviteit. De vraag wie er wel of niet bij hoort, bepaalt tevens wie wel of geen recht van spreken heeft.

Auteurs Evelyn Markus en Rosa van der Wieken van Network on Antisemitism hebben niet alleen dat recht maar zij kregen van de Volkskrant ook uitgebreid de mogelijkheid. Zij maakten daarvan op zodanig selectieve wijze gebruik dat een deel van de werkelijkheid buiten beeld dreigde te raken. Zo schreven Markus en Van der Wieken naar aanleiding van een verklaring van de protestantse kerk dat ‘godsdiensten nooit de bedoeling hebben om geweld te plegen’ dat zowel het christendom als de islam eeuwenlang hun religie met geweld hebben verbreid.

Ook hier was datgene wat zij níet schreven het meest interessant:

Doorgaan met het lezen van “Tribalisme bedreigt journalistieke integriteit en verziekt het publieke debat.”

De Volkskrant moet nu een nieuwe reden bedenken om Iran van de kaart te laten vegen.

Nadat de neocons van de Volkskrant in de afgelopen jaren een oorlogshetze tegen Iran hadden gevoerd vanwege de vermeende ontwikkeling van atoomwapens, had deze krant vandaag (net als The New York Times) best mogen openen met het nieuws dat 16(!) Amerikaanse geheime diensten eendrachtig hebben vastgesteld dat Iran daar al in 2003 mee is gestopt.

Maar nee hoor, dit verheugende bericht staat weggestopt ergens op een buitenlandpagina en ook in het Commentaar wordt er met geen woord over gerept. Dit is ronduit beschamend.

De Volkskrant zal nu een nieuwe reden moeten bedenken om Iran van de kaart te willen laten vegen door degenen die daartoe over een Goddelijke vrijbrief zeggen te beschikken

Misleidende koppen en weggelaten zinnen onthullen geheime agenda.

‘Angst voor Iran bracht Arabieren naar Annapolis,’ meldt de kop van een artikel in de Volkskrant van vandaag (28 nov). Dit blijkt geen betrouwbare weergave van de strekking van het oorspronkelijke verhaal uit The New York Times.

De Volkskrant shopt graag selectief bij de grote Amerikaanse collega en zielsverwant, omdat daarin nog wel eens goed nieuws uit het Midden-Oosten te vinden is. Zo was ook het verhaal van verleden week dat 20.000 Irakezen (een half procent (no less!) van de ruim vier miljoen verdreven en gevluchte Irakezen) op dit moment weer naar huis gaat, afkomstig van de Amerikaanse collega’s. In bewerkte vorm, natuurlijk, want dat van die 4 miljoen was weggehaald uit de oorspronkelijke tekst omdat de lezers van Volkskrant daar kennelijk niet aan herinnerd mochten worden.

Ook dit keer loonde het weer de moeite om het oorspronkelijke artikel te lezen:

Doorgaan met het lezen van “Misleidende koppen en weggelaten zinnen onthullen geheime agenda.”

Brill's recensie van 'De Israël-lobby' (Mearsheimer en Walt) was voorspelbaar, en dus misplaatst.

In zijn ‘recensie’ van het boek ‘De Israëllobby’ van John J. Mearsheimer en M. Walt besluit columnist/commentator/recensent Paul Brill met de opmerking dat hij er een ‘nare smaak’ aan heeft overgehouden. Zoals iedereen weet, is dit een nauwelijks verhulde manier om iemand van antisemitisme te betichten.

Ligt dit aan het (volgens mij interessante en soms zelfs schokkende) boek of aan het onderwerp? Kan het zijn dat Paul Brill té zeer bij het onderwerp betrokken om er een objectief en in journalistiek opzicht betrouwbaar oordeel over te geven?

Destijds vroeg ik mij dat ook af toen Paul Brills collega, Anet Bleich, het boek ‘Beyond Chutzpah’ van Norman G. Finkelstein recenseerde onder de titel ‘Norman Finkelstein gaat simplistisch tekeer’. (VK 24 november 2006). Dat was namelijk ongeveer het laatste wat men over dat boek kon zeggen. NRC-recensent Bas Blokker kwam in zijn recensie van die doorwrochte studie dan ook tot een geheel ander oordeel:

Doorgaan met het lezen van “Brill's recensie van 'De Israël-lobby' (Mearsheimer en Walt) was voorspelbaar, en dus misplaatst.”

Yoram Stein: Overeenkomst tussen joden en moslims is hun wens om van elkaar te verschillen.

Een vergelijking tussen Joden en Moslims, zoals Yoram Stein die zegt te maken in zijn artikel ‘Het grote verschil tussen joden en moslims’ (VK Forum, 6 maart), is alleen verhelderend als dit open en eerlijk gebeurt. Stein doet daartoe geen merkbare poging. Waarom publiceert de Volkskrant deze gotspe waarin geen herkenbare werkelijkheid te ontdekken valt?

Joden kennen dan misschien geen officiële ‘doctrine van de Jihad’, zoals Yoram Stein opmerkt, maar die hebben zij kennelijk ook niet nodig. Zij komen namelijk een heel eind in de bestrijding van hun vijanden met behulp van hun overgeleverde overtuiging van etnische superioriteit en een daarop gebaseerde praktijk van (desnoods gewelddadig) etnisch exclusivisme. Joodse Zionisten hebben daaraan een genocidale uitvoering gegeven bij de etnische zuivering van Palestina, die sinds 1947 eigenlijk niet meer is gestopt. (Renate Rubinstein had het in 1967 over ‘die stomme Exodus’ van Palestijnse gezinnen die met hun schamele bezittingen over de Allenby-brug vluchtten naar hun thuisloze toekomst. En nog steeds komt aan hun ellende maar geen eind.)

Militante, nationalistische en racistische Joden hebben Palestina van de kaart geveegd door niet-Joodse bewoners van het land te terroriseren, te martelen, te vermoorden, en bij honderdduizenden uit hun (naderhand verwoeste) huizen, dorpen, stadswijken en landbouwgronden te verdrijven naar vluchtelingenkampen waarin zij en hun nakomelingen zelfs nu nog in erbarmelijke, uitzichtloze omstandigheden moeten leven. Deze schanddaad tegen de menselijkheid is tot nu toe door een invloedrijke lobby met succes onttrokken aan kritische beoordeling en berechting, maar mede dankzij de moedige onafhankelijkheid van historici als Ilan Pappe (‘The Ethnic Cleansing of Palestine‘) en Yakov M. Rabkin (‘In Naam van de Thora‘) zal uiteindelijk ook deze doofpotdeksel worden gelicht.

Doorgaan met het lezen van “Yoram Stein: Overeenkomst tussen joden en moslims is hun wens om van elkaar te verschillen.”