Yoram Stein: Overeenkomst tussen joden en moslims is hun wens om van elkaar te verschillen.

Een vergelijking tussen Joden en Moslims, zoals Yoram Stein die zegt te maken in zijn artikel ‘Het grote verschil tussen joden en moslims’ (VK Forum, 6 maart), is alleen verhelderend als dit open en eerlijk gebeurt. Stein doet daartoe geen merkbare poging. Waarom publiceert de Volkskrant deze gotspe waarin geen herkenbare werkelijkheid te ontdekken valt?

Joden kennen dan misschien geen officiële ‘doctrine van de Jihad’, zoals Yoram Stein opmerkt, maar die hebben zij kennelijk ook niet nodig. Zij komen namelijk een heel eind in de bestrijding van hun vijanden met behulp van hun overgeleverde overtuiging van etnische superioriteit en een daarop gebaseerde praktijk van (desnoods gewelddadig) etnisch exclusivisme. Joodse Zionisten hebben daaraan een genocidale uitvoering gegeven bij de etnische zuivering van Palestina, die sinds 1947 eigenlijk niet meer is gestopt. (Renate Rubinstein had het in 1967 over ‘die stomme Exodus’ van Palestijnse gezinnen die met hun schamele bezittingen over de Allenby-brug vluchtten naar hun thuisloze toekomst. En nog steeds komt aan hun ellende maar geen eind.)

Militante, nationalistische en racistische Joden hebben Palestina van de kaart geveegd door niet-Joodse bewoners van het land te terroriseren, te martelen, te vermoorden, en bij honderdduizenden uit hun (naderhand verwoeste) huizen, dorpen, stadswijken en landbouwgronden te verdrijven naar vluchtelingenkampen waarin zij en hun nakomelingen zelfs nu nog in erbarmelijke, uitzichtloze omstandigheden moeten leven. Deze schanddaad tegen de menselijkheid is tot nu toe door een invloedrijke lobby met succes onttrokken aan kritische beoordeling en berechting, maar mede dankzij de moedige onafhankelijkheid van historici als Ilan Pappe (‘The Ethnic Cleansing of Palestine‘) en Yakov M. Rabkin (‘In Naam van de Thora‘) zal uiteindelijk ook deze doofpotdeksel worden gelicht.

Dat het hiervoor hoog tijd is, blijkt wel uit het verhaal van Yoram Stein. Hij stelt daarin een ‘gedachte-experiment’ voor, waarin joden in plaats van moslims wereldwijd terroristische aanslagen hadden gepleegd. Stein weet wat er dan zou gebeuren: “Ten eerste zou het overgrote deel van de joden zich massaal en luidkeels tegen hun moordzuchtige broeders en zusters keren.’ O ja? En waar bleven dan de luidkeelse protesten na de massale methodische moordpartijen op Palestijnen die op alle mogelijk manieren uit Palestina moesten worden weggezuiverd? Waar bleef de schaamte over de teloorgang van het joodse streven naar morele volmaaktheid? Was het wel een wijze en in de joodse traditie passende beslissing om het streven naar broederlijk samenwonen met de buren, waar ook ter wereld, in te ruilen voor een wereldse opvatting van ‘heldendom’ die steden wil innemen en daarover wil heersen? (Rabkin, p. 187)

Volgens Stein zou joods terrorisme er verder toe leiden dat men het ‘gerechtvaardigd en zelfs noodzakelijk’ zou vinden om de joodse religie kritisch te onderzoeken. Ook dat klinkt niet waarschijnlijk. Tot dusver wordt namelijk zelfs Joodse historici het leven en werken in Israël onmogelijk gemaakt zodra zij na intensief wetenschappelijk onderzoek komen tot onwelgevallige conclusies over de manieren waarop joden zich tegenover niet-joodse bewoners van Palestina hebben gedragen. Daarbij werden immers bewust, planmatig, methodisch en massaal álle denkbare vormen van terrorisme toegepast op veelal onschuldige burgers. (Eind 1947 besloot de Haveadah Hamyeazet (de ´Consultant Committee´ olv David Ben-Goerion) dat verder geen onderscheid zou worden gemaakt tussen mannen en vrouwen omdat dit de geplande operatie van etnische zuivering van Palestina onnodig ingewikkeld zou maken.)

Aan het eind van zijn verhaal schimpt Yoram Stein op ‘de beschaafde westerse publieke opinie’ die haar ogen sluit voor de gevaren van het moslimterrorisme. Het aantal slachtoffers dat het moslimterrorisme heeft opgeëist, is echter een splinter vergeleken met de balk van onmenselijk daderschap waarmee Zionistische terroristen het collectieve geweten van het jodendom hebben belast, zolang althans de bedenkers en daders niet (postuum) zijn berecht en zolang joodse Israëliërs de door hen verdreven bewoners van Palestina niet als volwaardige mensen beschouwen en behandelen.

Wetenschap is een manier om het eens te worden. Religie duidelijk niet, en etnische superioriteitswaan natuurlijk nog minder, want dat leidt pas écht tot onoverbrugbare kloven tussen bevolkingsgroepen, volkeren en landen.

Een groot verschil tussen joden en moslims ligt in de etnische (in feite: genetische) exclusiviteit van het jodendom tegenover de etnische neutraliteit van de islam. De overeenkomst tussen beide groeperingen is hun wens om ook in alle andere opzichten van elkaar te verschillen.

Mensen moeten, om te beginnen, de hoop dat God even veel van al Zijn schepselen houdt met elkaar willen delen. Deze overeenkomst zou al veel ‘grote verschillen’ doen verdwijnen. De volgende stap in onze evolutie is hopelijk een universeel besef dat de mens per definitie God niet kan begrijpen en verklaren. Of men in een God gelooft of niet, maakt dan ook niet meer uit, zolang het respect voor onze gemeenschappelijke natuurlijke herkomst en omgeving maar blijft bestaan.

Tegen die tijd moet de Volkskrant Yoram Stein nog maar eens uitnodigen voor een artikel over de verschillende vormen van groepsverdwazing die dan nog overgebleven zijn. Zolang die niet racistisch van aard zijn of anderszins in strijd met de wet en universele mensen- en burgerrechten, kan men zich er alleen maar over verbazen.

(Laatste bewerking: Woensdag 7 maart 2007, 11:20 uur.)