‘Het Conflict’ is het eufemisme waarmee zestig jaar institutionele en structurele landroof, bezetting, onderdrukking en discriminatie van de oorspronkelijke bewoners van Palestina wordt vergoelijkt en afgedekt: “Laten we niet overdrijven. Het is tenslotte maar een conflict.” Een fraai staaltje professionele PR.
Het grootste deel van mijn leven was ik een fan van Israël, net als (zeker vroeger) de meeste Nederlanders. In mijn studententijd, in de zestiger jaren, was ik stikjaloers op mijn medestudenten die naar Israël gingen om daar in de kibboets te gaan werken en zo het welverdiende, jonge en veelbelovende land te helpen opbouwen. Ik had, netzomin als de meeste andere Nederlanders trouwens (joods en niet-joods), ooit gehoord of gelezen dat er in Palestina al vele generaties mensen woonden die eerst hardhandig uit hun huizen, dorpen en stadswijken en van hun landbouwgronden, boomgaarden en bronnen verjaagd hadden moeten worden voordat de bijbelse belofte van de Joodse god aan zijn volk op cynische en zelfs moorddadige wijze in vervulling kon gaan.
Vrijwel ieder weldenkend en welwillend mens in Nederland ging ervan uit dat al die oorlogen, gewelddadige inbezitnames, bezetting, onderdrukking en zelfs discriminatie van niet-Joden, wederrechtelijke liquidaties van verdachten en annexaties van bezette gebieden nu eenmaal nodig waren om de Joden in Israël de veiligheid te bieden waarop zij meer dan wie ook recht op hadden.
Pas in de laatste jaren ben ik Israël, zijn regering en zijn bevolking en ook de mensen en regeringen door wie zij moreel, politiek, financieel, militair en strategisch gesteund worden, anders gaan bekijken.
Dit kwam in de eerste plaats omdat ik steeds sterker het gevoel kreeg dat voor de gek werd gehouden door eenzijdige informatie en opinievorming over het land en zijn dominante bevolking. Die berichtgeving werd gemanipuleerd door de Israëlische regering en haar professionele PR (‘Hasbara’) en door een actieve en invloedrijke ‘Israël Lobby’ van joodse en christelijke zionisten en hun meelopers hier en elders, met name in mijn geboorteland de VS.
Ik ging niet alleen de ‘journalistieke’ bericht- en verslaggeving en columns kritische lezern maar ben ook boeken gaan lezen over dit onderwerp. Zoals:
‘Atlas van de Joodse geschiedenis’ van Martin Gilbert.
‘The ethnic cleansing of Palestine’ van Ilan Pappe,
‘De andere kant van Israël’ van Susan Nathan,
‘Kijken in een spiegel’ van A.B. Yehoshua,
‘In naam van de Thora’ van Yakov M. Rabkin,
‘Het zijn net mensen’ van Floris Luyendijk,
‘Beyond Chutzpah’ van Norman G. Finkelstein,
‘Over Israël’ van Renate Rubinstein,
‘The great war for civilisation’ van Robert Fisk,
‘Het zionisme bij nader inzien’ van Hannah Arendt,
‘Israël achter de schermen. Zionisme op een dwaalspoor.’ van Salomon Bouman,
‘The Israël Lobby’ van John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt,
‘We blazen uw auto even op’ van Eva Ludemann,
‘Unholy War’ van David I. Kertzer,
‘Over het Jodendom’ van Martin Buber,
‘Israël alone’ van Moshe Leshem,’
‘Gaza blues’ van Etgar Keret en Samir El-youssef,
en, heel recent:
‘Israël, een onherstelbare vergissing’, van Chris van der Heijden,
‘Het paviljoen van meneer Mofid’, van Nell Westerlaken.
Ik raad iedereen aan om op basis van onverdachte en betrouwbare informatie een eigen oordeel te vormen. Je eigen mening is tenslotte het enige wat niemand je kan afpakken.
In discussies over ‘het Conflict’ (nogmaals: dit is een eufemisme) kan men echter maar het beste gewoon blijven citeren uit onverdachte bronnen. Dat scheelt veel persoonlijke aanvallen. Meestal wordt ook op zulke citaten niet inhoudelijk gereageerd, gewoon omdat de Israël Lobby geen raad weet met de ‘zelfhatende Joden’ die zo moedig zijn om koste wat kost eerlijk te blijven en onafhankelijk te blijven denken en daarom ook zonder eigenbelang de universaliteit van mensen- en burgerrechten willen blijven erkennen. Zoals onderstaande schrijvers van een ingezonden brief in The Guardian van 30/4 jl ter gelegenheid van de ‘viering’ van het 60-jarig bestaan van de staat Israël:
We’re not celebrating Israel’s anniversary,
The Guardian, Wednesday April 30 2008
“In May, Jewish organisations will be celebrating the 60th anniversary of the founding of the state of Israel. This is understandable in the context of centuries of persecution culminating in the Holocaust. Nevertheless, we are Jews who will not be celebrating. Surely it is now time to acknowledge the narrative of the other, the price paid by another people for European anti-semitism and Hitler’s genocidal policies. As Edward Said emphasised, what the Holocaust is to the Jews, the Naqba is to the Palestinians.
In April 1948, the same month as the infamous massacre at Deir Yassin and the mortar attack on Palestinian civilians in Haifa’s market square, Plan Dalet was put into operation. This authorised the destruction of Palestinian villages and the expulsion of the indigenous population outside the borders of the state. We will not be celebrating.
In July 1948, 70,000 Palestinians were driven from their homes in Lydda and Ramleh in the heat of the summer with no food or water. Hundreds died. It was known as the Death March. We will not be celebrating.
In all, 750,000 Palestinians became refugees. Some 400 villages were wiped off the map. That did not end the ethnic cleansing. Thousands of Palestinians (Israeli citizens) were expelled from the Galilee in 1956. Many thousands more when Israel occupied the West Bank and Gaza. Under international law and sanctioned by UN resolution 194, refugees from war have a right to return or compensation. Israel has never accepted that right. We will not be celebrating.
We cannot celebrate the birthday of a state founded on terrorism, massacres and the dispossession of another people from their land. We cannot celebrate the birthday of a state that even now engages in ethnic cleansing, that violates international law, that is inflicting a monstrous collective punishment on the civilian population of Gaza and that continues to deny to Palestinians their human rights and national aspirations.
We will celebrate when Arab and Jew live as equals in a peaceful Middle East.”
Seymour Alexander
Ruth Appleton
Steve Arloff
Rica Bird
Jo Bird
Cllr Jonathan Bloch
Ilse Boas
Prof. Haim Bresheeth
Tanya Bronstein
Sheila Colman
Ruth Clark
Sylvia Cohen
Judith Cravitz
Mike Cushman
Angela Dale
Ivor Dembina
Dr. Linda Edmondson
Nancy Elan
Liz Elkind
Pia Feig
Colin Fine
Deborah Fink
Sylvia Finzi
Brian Fisher MBE
Frank Fisher
Bella Freud
Catherine Fried
Uri Fruchtmann
Stephen Fry
David Garfinkel
Carolyn Gelenter
Claire Glasman
Tony Greenstein
Heinz Grunewald
Michael Halpern
Abe Hayeem
Rosamine Hayeem
Anna Hellman
Amy Hordes
Joan Horrocks
Deborah Hyams
Selma James
Riva Joffe
Yael Oren Kahn
Michael Kalmanovitz
Paul Kaufman
Prof. Adah Kay
Yehudit Keshet
Prof. Eleonore Kofman
Rene Krayer
Stevie Krayer
Berry Kreel
Leah Levane
Les Levidow
Peter Levin
Louis Levy
Ros Levy
Prof. Yosefa Loshitzky
Catherine Lyons
Deborah Maccoby
Daniel Machover
Prof. Emeritus Moshe Machover
Miriam Margolyes OBE
Mike Marqusee
Laura Miller
Simon Natas
Hilda Meers
Martine Miel
Laura Miller
Arthur Neslen
Diana Neslen
Orna Neumann
Harold Pinter
Roland Rance
Frances Rivkin
Sheila Robin
Dr. Brian Robinson
Neil Rogall
Prof. Steven Rose
Mike Rosen
Prof. Jonathan Rosenhead
Leon Rosselson
Michael Sackin
Sabby Sagall
Ian Saville
Alexei Sayle
Anna Schuman
Sidney Schuman
Monika Schwartz
Amanda Sebestyen
Sam Semoff
Linda Shampan
Sybil Shine
Prof. Frances Stewart
Inbar Tamari
Ruth Tenne
Martin Toch
Tirza Waisel
Stanley Walinets
Martin White
Ruth Williams
Naomi Wimborne-Idrissi
Devra Wiseman
Gerry Wolff
Sherry Yanowitz
This article appeared in the Guardian on Wednesday April 30 2008 on p33 of the Leaders & reply section. It was last updated at 12:44 on April 30 2008. Copyright Guardian Newspapers Limited 2008
Bron: http://www.guardian.co.uk/world/2008/apr/30/israelandthepalestinians
Robert VanWaning 
Een oud truukje van antisemieten:
Het grootste deel van mijn leven was ik een fan van Israël, net als (zeker vroeger) de meeste Nederlanders. In mijn studententijd, in de zestiger jaren, was ik stikjaloers op mijn medestudenten die naar Israël gingen om daar in de kibboets te gaan werken en zo het jonge, welverdiende en veelbelovende land te helpen opbouwen.
Arabieren van A-Taibeh verven moskee in kleuren van de Israelische vlag ivm Israel 60 jaar. In Israel foto’s van de moskee te over, in Europa niet. Hoe zou dat nou komen?
De koffers staan klaar, ik vertrek morgen. A.s. vrijdag wordt er in Oost-Jeruzalem bij vrienden een openlucht BBQ gegeven. Ook elders in het land is er in bepaalde Arabische gebieden, zoals bv Abu Gosh, groot feest met live music.
Last update – 19:31 08/04/2008
Galilee Arabs paint mosque blue and white for Israel’s 60th
By Haaretz Service
Tags: Arab Israelis, A-Taibeh
In an unusual gesture of solidarity for Israel’s 60th anniversary, villagers in one Arab-Israeli town have have painted the dome of their mosque in the national colors, blue and white.
The gesture in A-Taibeh, a village in the Galilee near the Gilboa, comes at a time when Arab-Jewish relations in the region have been marked by tensions, and many Israeli Arabs have vowed to boycott the anniversary celebrations and commemorations.
"We are residents of Israel. Our religion encourages love and closeness among nations. Jews, Muslims, we are all cousins, right?" A-Taibeh Mayor Hisham Zuabi was quoted as telling Maariv newspaper.
Advertisement
"We decided to paint the mosque’s dome, the most important, dear, and holy site for us, in the national colors. We are all citizens of the state of Israel. As far as we are concerned, there is no difference here between Jews, Muslims, and Christians."
A-Taibeh, which sits adjacent to the moshav Moledet, has a population of about 2,000. Its newly decorated mosque has been in existence for decades.
Zuabi was quoted as saying that village residents don’t fear criticism or threats because of their decision. Instead, they hope it will serve to unite Arabs and Jews. "The goal is purification, coexistence," said Zoabi. "A Jew who enters the mosque will not feel hostility, but rather will feel at home."
Dhr Broekemans wil of kan geen onderscheid maken tussen anti-semieten en zij die tegen het huidige beleid van de staat Israel zijn. Ik ben bang dat hij volledig is geindoctrineerd.
J Broekemans / 05-05-2008 16:46
Een oud truukje van antisemieten:
Het grootste deel van mijn leven was ik een fan van Israël, net als (zeker vroeger) de meeste Nederlanders. In mijn studententijd, in de zestiger jaren, was ik stikjaloers op mijn medestudenten die naar Israël gingen om daar in de kibboets te gaan werken en zo het jonge, welverdiende en veelbelovende land te helpen opbouwen.
Reactie:
Dan ben ik een geboren anti-semiet, want ik ben altijd tegen "Israel" geweest, en fervent voorstander van het opheffen van deze illegale entiteit.
Ken je deze:
Sam en Moos zitten in het concentratiekamp.
Sam: "Heb jij ook zo de pest aan die Hitler?"
Moos: "Ja, ik denk dat ik na de oorlog maar Palestijnen ga vermoorden!"
Tjonge Ruud, je weet gewoon niks beters te verzinnen, wat een afgezaagd en voorspelbaar mopje.
En ja, als je altijd tegen de entiteit Israel bent geweest, dus ook tegen 242 en 1967 grenzen, dan ben je inderdaad een antisemiet. het 1 kan niet zonder de ander.
@Ruud,
Ik kan je smakeloze ‘grap’ niet waarderen, en zou hem het liefste (met jouw goedvinden) weghalen. Voor Sam en Moos in het concentratie was er namelijk geen ‘na de oorlog’.
@Betty,
Hou alsjeblieft op met dat eeuwige gescheld van je. Probeer je alsjeblieft te beperken tot inhoudelijke reacties:
– Wat vond je van dat manifest ‘We’re not celebrating’ in The Guardian?
– Kan je je echt niet voorstellen dat mensen tijdens hun leven hun mening over Israël gaandeweg zijn gaan herzien? Hebben mensen daar volgens jou zelfs het recht niet toe?
Ik vond het een mooi bericht in Haaretz. Ik vraag mij alleen af of jij zelf wel de strekking hebt begrepen van wat die Arabische Israëliërs te vertellen hadden, en dat terwijl hun boodschap voor goede verstaanders toch overduidelijk was: "As far as we are concerned, there is no difference here between Jews, Muslims, and Christians’. Die opmerking moeten joodse en christelijke zionisten en hun meelopers ter harte nemen. Mensen moeten ongeacht hun achtergrond op voet van gelijkheid met elkaar kunnen samenleven in één land. Israël moet de oorspronkelijke bewoners van dat land niet langer discrimineren en onderdrukken en ophouden met land van de Palestijnen op de Westover af te pakken en hen in hun eigen steden te besmeuren met afval en uitwerpselen, zoals in Hebron.
As far as we are concerned, there is no difference here between Jews, Muslims, and Christians’
Maar wie zijn we en wie vertegenwoordigen deze mensen nu eigenlijk.
Wat maakt hun individuele mening zo betrouwbaar.
In het engels spreken ze over vrede en samenleven, maar in het Arabisch spreken ze over jihad. (vrije interpretatie citaat van Afshan Ellian)
Consistentie betekend vrij zijn van innerlijke tegenspraak.
De heer Robert van Waning opent zijn artikel met de zin, Israel viert 60 jaar landroof , bezetting, etc etc..
De consistentie of liever gezegd het ontbreken daarvan bij de heer Robert van Waning, bewijst wel zijn reactie van een kleine maand geleden.
Robert van Waning / 11-04-2008 11:51
"Gedurende de 40 jaar dat de bezetting duurt, hebben onze politieke en militaire leiders gefaald in hun strijd tegen de Palestijnse guerrillaoorlog.
Voor iemand die hier pronkt met zijn indrukwekkende lijst van boeken die allemaal over Israel gaan, toch een afgang van de eerste orde.
@J Broekemans,
Ik ben benieuwd naar de antwoorden van Betty op uw vragen. Zij was het immers die de Arabische bewoners van A-Taibeh met zo veel blijdschap en instemming citeerde.
Betty en door eigenwaan verblinde Israëliërs die zo verheugd reageren op dat ‘signaal van solidariteit’ van de oorspronkelijke bewoners van Palestina, beseffen niet dat de impliciete boodschap was dat er nu eindelijk eens een einde moet komen aan de discriminatie en onderdrukking van Palestijnen in Israël en in de bezette Palestijnse gebieden.
@J.G.Gip,
De bezetting en annexaties van de Palestijnse Westoever dateert van de zesdaagse oorlog van 1967, nu ruim 40 jaar geleden..
"Israëls zege in 1967 is een dramatisch keerpunt geweest in zijn geschiedenis. Israël is er een ander land door geworden. Sterker en zwakker tegelijk, meer nationalistisch en minder idealistisch." (Salomon Bouman, ‘Israël achter de schermen. Zionisme op een dwaalspoor’, 2004, pag 96)
"Het enthousiasme over Israëls redding werd gekanaliseerd in pro-Israëlische pressiegroepen. AIPAC, de American Israel Public Affairs Committee, is daarvan de bekendste en meest invloedrijke." (Salomon Bouman, ibid., pag 95) OK, de meest invloedrijke, maar zeker niet de enige. Dat is hier goed te merken..Reactie is geredigeerd
Robert,
Enkele jaren geleden las ik een artikel – ik meen in Haaretz – waarin van Crefeld uit de doeken deed wat de Transfer inhield, en waarom dat in ernst moest worden beschouwd als een eigen optie voor Israel als oplossing van het Conflict.
Achteraf besef ik dat dit artikel voor mij het kantelmoment was waar bij mij de schellen van de ogen vielen.
Dit volk dat zoveel geleden had in WW2; de Europese Joden die niet (konden) vluchten, kenden bijna allen zoveel leed en verlies in hun midden. Dit volk, bijeengebracht in Israel, na 1967, besprak zonder gene welke middelen zij ter beschikking zouden hebben om bewoners niet goedschiks, dan maar kwaadschiks te verdrijven. Bewoners die de pech hadden geen Jood te zijn.Reactie is geredigeerd
Ik heb twee maanden lang in een Israelische kibboets, onder de gloeiend hete zon, gezwoegd en gesappeld met als enige beloning wat eten en een paar bonnetjes voor sigaretten en chocola. De kibboets was toen nog het symbool van antikapitalistisch idealisme: "Wij willen de wereld laten zien dat we geen rijke machtige joden willen zijn…"
Dat idee vond ik best sympathiek. Waarom socialisten dat idee na de socialistische revolutie van de jaren 70 losgelaten hebben weet ik niet.Reactie is geredigeerd
@Ben van Rooij,
In de mei-uitgave van M (het maandelijkse magazine van NRC Handelsblad) stond in de rubriek ‘Mensen van mei’ een artikel over David Ben Goerion, ‘de man die op 14 mei 1948 de onafhankelijkheid van de nieuwe staat Israël uitriep’.
Auteur Paul Steenhuis schrijft over Ben Goerion: "Hij stond aan de wieg van de Zionistische Socialistische Partij, en ijverde voor een onafhankelijke joodse staat. Aanvankelijk dacht hij dat dat vreedzaam kon, maar gaandeweg groeide het inzicht dat dat gewapenderhand moest."
Hier wordt de noodzaak van etnische zuivering door middel van het verjagen en vermoorden van de onschuldige oorspronkelijke bevolking dus gepresenteerd als een produkt van voortschrijdend ‘inzicht’.
Veel mensen blijken hun morele richtingsgevoel kwijt te raken zodra zij binnen het krachtenveld van het zionisme en Israël komen.
De Israëlische historicus Ilan Pappe noemt de methode-Ben Goerion a clearcut case of an ethnic cleansing operation, regarded under international law today as a crime against humanity‘
@Wim Duzijn,
‘Zionisme op een dwaalspoor’ is de terechte ondertitel van Solomon Boumans boek ‘Israël achter de schermen’. Ook in het realiseren van een menslievende, solidaire en rechtvaardige maatschappij heeft Israël gefaald.Reactie is geredigeerd
Robert van Waning ,
Dat Israëlische historicus Ilan Pappe de methode-Ben Goerion zo benoemt en het een ” clearcut case of an ethnic cleansing” noemt is voor mij nieuw.
Ik zal me daar eens in verdiepen. Dank.
@Ben van Rooij,
Dat jij nooit over Ilan Pappe en zijn grondige onderzoek van de ‘Naqba’ (de catastrofe) hebt gehoord, toont wel aan dat de eenzijdige berichtgeving en opinievorming over Israël succesvol is geweest.
De journalistiek is hier in al haar vooringenomenheid en angsthazigheid tekort geschoten in haar plicht van onafhankelijkheid, ompartijdigheid en betrouwbaarheid en in het toepassen van hoor en wederhoor. Het resultaat was (en is nog steeds) dat voornamelijk één kant van het verhaal werd (en nog steeds wordt) overbelicht door publicisten die tot de Israël Lobby behoren, daar nauwe banden mee onderhouden of zich daardoor laten intimideren.
Wie onafhankelijk, consequent en kritisch durft te denken en te schrijven over de institutionele en structurele schendingen door Israël van de mensen- en burgerrechten van de oorspronkelijke bewoners van Palestina en hun nakomelingen, kan zijn carrière in de politiek en journalistiek praktisch wel vergeten. Je kunt het die mensen dus nauwelijks kwalijk nemen, want zij hebben ook gezinnen.
Ik noem hier nog maar eens de boeken waaraan ik mijn kennis over ‘het Conflict’ mede heb ontleend, en die ook mijn oordeel daarover hebben beïnvloed:
‘Atlas van de Joodse geschiedenis’ van Martin Gilbert.
‘The ethnic cleansing of Palestine’ van Ilan Pappe,
‘De andere kant van Israël’ van Susan Nathan,
‘Kijken in een spiegel’ van A.B. Yehoshua,
‘In naam van de Thora’ van Yakov M. Rabkin,
‘Het zijn net mensen’ van Floris Luyendijk,
‘Beyond Chutzpah’ van Norman G. Finkelstein,
‘Over Israël’ van Renate Rubinstein,
‘The great war for civilisation’ van Robert Fisk,
‘Het zionisme bij nader inzien’ van Hannah Arendt,
‘Israël achter de schermen. Zionisme op een dwaalspoor.’ van Salomon Bouman,
‘The Israël Lobby’ van John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt,
‘We blazen uw auto even op’ van Eva Ludemann,
‘Over het Jodendom’ van Martin Buber,
‘Israël alone’ van Moshe Leshem,’
‘Gaza blues’ van Etgar Keret en Samir El-youssef,
en, heel recent:
‘Israël, een onherstelbare vergissing’, van Chris van der Heijden,
‘Het paviljoen van meneer Mofid’, van Nell Westerlaken
Robert van Waning,
Black-out. Natuurlijk is mij bekend dat Ben Goerion in 1948 die snode plannen had. Bekend als plan D.
Ik verwarde Ilan Pappé met iemand anders.
@Ben,
Hè, hè, gelukkig, ik maakte mij al zorgen. Inderdaad: Het ‘Plan Daleth’ van David Ben Goerion en zijn moorddadige strijdgroepen leidde tot de ‘Naqba’ van de Arabische bewoners van Palestina.
Als geïnteresseerde en doorgaans goed-geïnformeerde mensen om één of andere reden niet over de juiste informatie blijken te kunnen/mogen beschikken, dan wordt het zaak om op te gaan letten.
Het vertrouwen in de journalistiek mag nimmer zo groot worden, dat mensen zich niet bewust zijn van de mogelijkheid dat hun informatie bewust wordt onthouden of dat die wordt verdraaid.
Persvrijheid is een belangrijke waarde, maar in een democratie draait alles uiteindelijk om de mens en de burger zelf, en niet om alle personen en instituties die om welke reden en in welke hoedanigheid dan ook pretenderen diens democratische, maatschappelijke, persoonlijke en spirituele belangen te behartigen. Er bestaat immers geen enkele garantie dat het daarbij niet om heel andere belangen gaat.Reactie is geredigeerd
Gatver om een aggressieve bezetting van 60 jaar een feest te noemen
Lees alsjeblieft ook: http://www.volkskrantblog.nl/bericht/200268 over de uitzending van de EO op Radio 1 op 8 mei vanuit het feestvierende Israël:
"Het signaal van de uitzending van de EO op Radio 1 vanuit het feestvierende Israël viel iedere keer weg als iemand de Palestijnse kant van het Israëlische succesverhaal probeerde te belichten. [..] En die ellende van de Palestijnse vluchtelingenkampen dan? Ach, die wordt volgens presentator Frits Barend zó zwaar overdreven. Hij had er zelf wel eens één bezocht: "Als dat een vluchtelingenkamp is, nou dan wil ik wel in een vluchtelingenkamp wonen." [..]"
60 jaar Israel Niets te vieren!
Herdenking Naqba (ramp*
Geachte heer van Waning en lezers,
Ik ben het geheel eens met het door de heer van Waning geleverde commentaar, alsmede de door 100 vooraanstaande Joden ondertekende brief ´´We will not be celebrating´´
In het Oude Testament wordt gesproken van ´´enkele rechtvaardigen´´
Daaronder reken ik deze mensen
Een analyse
Tav de Stichting van de Staat Israel:
In de eerste plaats is de Staat Israel tot stand gekomen als een neo-kolonialistische onderneming, aangezien de basis voor de Staat Israel is gelegd door de aanvaarding van VN Algmene Vergaderingsresolutie 181, dd 1947, het zogenaamde ”Verdeelplan voor Palestina” zonder enige stem voor de autochtone Palestijnse bevolking
In de tweede plaats is er op de door de Israelische politicus D Ben Goerion gedane uitroeping van de Staat Israel [dd 14-5], volgende militaire confrontatie tussen Israelische troepen enerzijds en de Palestijnse en Arabische troepen anderszijds, sprake geweest van ernstige humanitaire gevolgen voor de Palestijnse bevolking
Te uwer informatie:
De uitroeping van de Staat Israel door de Israelische politicus de heer D.Ben Goerion, was het resultaat van VN Algemene Vergaderingsresolutie nr 181,dd 1947, waarin door de lidstaten van de pas opgerichte VN werd besloten tot de verdeling van het toenmalige Britse Mandaatgebied Palestina in een Joods en een Arabisch deel Palestina, zoals het in 1947 was, bestaat uit het huidige Israel en de bezette Palestijnse gebieden
Deze resolutie was het resultaat van het streven van de eind 19 e eeuw in Europa, door de heer T Herzl opgerichte zionistische beweging met als doel, het stichten van een Joodse Staat in Palestina
Door middel van de Balfour Declaratie deed Groot Brittannie in 1917 aan Lord Rotschild, voorzitter van de Britse Federatie van zionisten, de toezegging, dat in Palestina [tot eind Eerste Wereldoorlog een kolonie van het Turkse Rijk, vanaf 1922 Brits Mandaatgebied] veen ”Joods Nationaal Tehuis” zou worden gesticht Hierbij werden echter de rechten op zelfbeschikking van de oorspronkelijke Palestijnse bevolking met voeten getreden
Volgens de ook in die tijd geldende opvattingen, zouden zij in een gangbaar dekolonisatieproces, de eigen bestuurs, politieke en juridische structuren hebben gevormd van een onafhankelijk Palestina
Nu werd er, zowel bij de Balfour Declaratie als later door VN resolutie 181, over hun ruggen heen besloten, dat een deel van hun land werd toegewezen aan pioniers, die vanuit Europa waren gekomen
Stichting Staat Israel:
Het is dan ook niet verbazingwekkend, dat de Stichting van de Staat Israel, die tot stand kwam zonder enige ruggespraak met de Palestijnse bevolking, op de nodige weerstand en verzet van Palestijnse zijde stuitte
Humanitaire implicaties van de oorlog in 1948: In de na de Stichting uitbrekende oorlog tussen Palestijnse en Arabische troepen enerzijds en Israelisch-zionistische troepen anderszijds, vond een groot aantal mensenrechtenschendingen plaats, waarvan de meest dramatische, de verdrijving door Israelische legertroepen, van meer dan 750.000 Palestijnse vluchtelingen, van huis en haard
In termen van internationaal Recht zijn dat etnische zuiveringen, die streng verboden zijn volgens artikel 49, 4e Conventie van Geneve Dit is de basis van de Palestijnse vluchtelingenproblematiek
Ondanks VN Algemene Vergaderingsresolutie 194, dd 1948, die Israel opriep, deze mensen terug te laten keren naar hun huizen of hen schadeloos te stellen, is noch het een, noch het ander door Israel ten uitvoer gebracht
Gevolg is, dat deze mensen tot op heden een troosteloos bestaan leiden in een van de vele vluchtelingenkampen
Verder is er sprake geweest van een aantal massaslachtingen in Palestijns-Arabische dorpen, door Israelische paramilitaire terreurgroepen en zijn er meer dan 400 Arabische dorpen totaal verwoest
Na 1948, 1967:
Bovendien is er sinds 1967 sprake van de nu reeds bijna 41 jaar durende bezetting van de Palestijnse gebieden [De Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem] ondanks VN Veiligheidsraadsresolutie nr 242, die Israel opriep, zich terug te trekken uit alle in de juni-oorlog van 1967 veroverde gebieden, waaronder de Palestijnse
Dit is tot op heden nog niet geschied
Overigens werden met het einde van de juni-oorlog in 1967, nog eens 250.000 Palestijnen van huis en haard verdreven
Een herhaalde etnische zuivering dus, op een moment, dat heel West-Europa ”achter Israel stond”
Humanitaire gevolgen bezetting:
Interent aan iedere bezetting, dus ook de Israelische, zijn onderdrukking, vernederingen en mensenrechtenschendingen
Willekeurige militaire aanvallen:
In dit geval heeft het veelal de vorm gekregen van willekeurige Israelische militaire aanvallen in woonwijken of andere burgergebieden, waarbij, in strijd met het Oorlogsrecht, geen onderscheid gemaakt wordt tussen combatanten [militairen en strijders] en non-combatanten [burgers]
Dit heeft reeds tot een groot aantal Palestijnse burgerslachtoffers geleid, waaronder vele kinderen
Eveneens is er vaak sprake van Israelische liquidaties [ook in strijd met het Internationaal Recht] van leiders of activisten van Palestijnse politieke organisaties, die het karakter hebben van luchtaanvallen op vluchtelingenkampen of beschietingen van auto’s of op marktpleinen, waarbij eveneens regelmatig niets vermoedende voorbijgangers om het leven komen
Nederzettingen:
Dan is nog niet genoemd de stichting, vanaf eind zestiger jaren, van de Israelische nederzettingen in bezet Palestijns gebied, die niet alleen illegaal zijn volgens het Internationaal Recht [artikel 49, Conventie van Geneve] maar bovendien tot stand zijn gekomen door massale Palestijnse landonteigeningen, waardoor meer dan 100.000 Palestijnen dakloos zijn geworden
Deze massale landonteigeningen, zijn, afgezien van de inhumaniteit, ook in strijd met artikel 53, 4e Conventie van Geneve, die onteigening van bezittingen van ”beschermde personen” [mensen, die leven onder een bezetting] verbiedt Illegale Muurbouw door bezet gebied:
De bouw van de Muur door bezet Palestijns gebied, veroordeeld door het Internationaal Gerechshof in Den Haag, dd juli 2004, completeert het plaatje van de landroof nog
Epiloog:
Het moge evident zijn, dat het voor de Palestijnen allerminst reden is, feest te vieren
Zij beschouwen dan ook, en mijns inziens terecht, de Stichting van de Staat Israel, als een ‘Naqba” [ramp]
Niet alleen met betrekking tot de in 1948 plaatsgevonden etnische zuiveringen en massaslachtingen, maar ook de daaropvolgende gebeurtenissen, waarvan het hedendaagse leed van de bezetting nog dageljks wordt geleden
Vriendelijke groeten
Astrid Essed
Artikel tav de Palestijnse vluchtelingenproblematiek
http://www.indymedia.be/nl/node/11467
Plan Dalet
Israelisch legeroffensief in de oorlog van 1948, waarin centraal stond de bezetting van niet aan de Joden toegekend grondgebied en de vernietiging van de Arabische dorpen
Aan het eind van die militaire operatie waren er 500 dorpen vernietigd, 750.000 Palestijnen van huis en haard verdreven en een aantal massaslachtingen aangericht, waaronder in Deir Yassin
Eveneens werd 20 procent van aan de Arabieren bij resolutie 181 toegewezen gebied bezet door Israelisch/zionistische troepen
Zie
http://en.wikipedia.org/wiki/Plan_Dalet
Deir Yassin, een van de Arabische dorpen, waar onder de Palestijnse burgerbevolking een massaslachting is aangericht
Zie
http://www.deiryassin.org/mas.html
Betekenis resolutie 194, die Israel opriep tot het doen terugkeren van de Palestijnse vluchtelingen ¨(die dus waren verdreven in de oorlog van 1948), naar hun voormalige huizen of hen financieel schadeloos te stellen
Geen van beide VN oproepen is tot op de dag van heden door Israel uitgevoerd
http://www.xs4all.nl/~npk/Soemoed/artikelen/betekenis194.321.htm
Wikipedia
De oorlog van 1948
http://nl.wikipedia.org/wiki/Arabisch-Isra%C3%ABlische_Oorlog_van_1948
Feiten tav Palestijnse vluchtelingen
http://www.palestinemonitor.org/nueva_web/facts_sheets/refugees.htm
http://users.skynet.be/bk291253/documentatie/artikels/2007-02-05.htm
Benny Morris, een van de Israelische ´´Nieuwe historici´, die aantoonde, dat de Palestijnse vluchtelingen niet ´´vrijwillig´´ waren vertrokken op een oproep van de Arabische legerleiding, maar doelbewust waren verdreven
http://en.wikipedia.org/wiki/Benny_Morris
Tav De historicus I Pappe, een vooraanstaande nieuwe historicus, die op de meest overtuigende en feitelijke wijze van allen de etnische zuiveringen (¨het verdrijven van de Palestijnen van huis en haard) heeft aangetoond
Als ´´prijs´´ voor zijn morele hoogstaandheid en eerlijkheid, werd het leven hem in Israel onmogelijk gemaakt en doceert hij tegenwoordig in Oxford
http://users.skynet.be/bk291253/geschiedenis/mythes/IlanPappe.htm
http://www.ilanpappe.org/articles.html
http://www.ilanpappe.org/Articles/Ilan%20Pappe%20on%20how%20Israel%20was…