“Hun collectieve onvrede is niet eerder zo sterk naar voren gekomen,” schreef hoofdredacteur Jan Bonjer van het Algemeen Dagblad vandaag (24/5) in zijn Commentaar.Ook burgemeester Ruud Veerman van Tilburg zegt in het AD van vandaag dat ‘van dreigend geweld niets was gebleken’, en dat men niets wist van oorlogstaal op het internet.
Hoe is dat nu toch allemaal mogelijk? Wie organiseert nu een ‘gevoelige’ voetbalwedstrijd zónder op het internet te kijken hoe daarop wordt gereageerd en geanticipeerd?!
Marcel van Dam schreef in zijn column in de Volkskrant van vandaag dat mensen nog nooit zo veel mogelijkheden hebben gehad om hun politieke leiders te laten weten hoe zij over alles en nog wat denken: ‘Opiniepeilingen, onderzoeken naar alles wat er mis ging, debatprogramma’s, ingezonden brieven, werkbezoeken, etc.”
De schat, alleen postduif en volksoproer ontbraken nog in zijn opsomming. Van internet en weblogs heeft hij nog nooit gehoord en waarschijnlijk schrijft hij zijn stukjes nog steeds op een oude Underwood of Triumph. Maar ook bestuurders en hoofdredacteuren weten kennelijk nog steeds niet dat het internet een goede thermo-, baro-, mano- en hygrometer is en een inmiddels onvermijdelijke bron van allerlei andere essentiële informatie. Zo’n Fortuyn-revolte zou zomaar kunnen uitbreken en bestuurders en redacties zouden wéér stomverbaasd reageren..
Marcel van Dam heeft meer gelijk dan goed is voor onze democratie. Kritische lezersbrieven verdwijnen tegenwoordig niet meer in ijzeren maar in elektronische prullenbakken. Dat heeft het verwijderingproces alleen maar vergemakkelijkt. Op de websites van de grote kranten is de burgerlijke vrijheid van meningsuiting nog niet geïnstitutionaliseerd in de vorm van een aparte rubriek waarin burgers dezelfde rechten hebben als in het publieke domein. Ook op de weblogs van media regeert nog steeds de willekeur van de redactator en zakelijke en andere belangen van het medium dienen te worden gerespecteerd.
Ondanks alle moderne middelen en mogelijkheden vinden kritische, oppositionele en dissidente geluiden dus nog steeds geen publiek gehoor. Daarvoor is dus nog steeds een volksoproer nodig zoals wij die in 2002 beleefden. Ook in andere opzichten lijken wij weer terug te keren naar prerevolutionaire verhoudingen.
Marcel van Dam heeft overigens gelijk dat ‘het volk’ niet (meer) bestaat. Willem de Bruin, redacteur van de Volkskrant, merkte onlangs in een groot artikel zelfs op dat Nederland nooit een natie geweest is. Weer een illusie armer. Begrippen als volk, natie, land of samenleving zijn alle gebaseerd op een gedeelde, gezamenlijke, gemeenschappelijke en overkoepelende cultuur die burgers ondanks al hun (groeps)verschillen aan elkaar bindt. Multiculturalisten, kosmopolieten en globalisten hebben eendrachtig het besef van het belang hiervan weggeredeneerd, met als resultaat een land (nou ja..) met de interne cohesie van een afvalberg.
Vanmiddag postte ik de volgende reactie op het forum van het Algemeen dagblad:
“Multicultuur leidt tot malingcultuur, omdat mensen niets met elkaar te maken (willen) hebben. Het begrip ‘multiculturele samenleving’ is een oxymoron (een soort contradictio in terminis) omdat ‘samenleven’ ondoenlijk is zonder een gezamenlijke/gedeelde/gemeenschappelijke cultuur. Multiculturalisten willen het belang (en dus zeker de noodzaak) hiervan niet erkennen. Met voorspelbare gevolgen.”
Robert VanWaning 
Weer een heel helder stuk, meneer Van Waning. Uw stem werd node gemist.