There is substantial evidence that the more exposure to higher education that people today have received, the less likely they are to be susceptible to demagogy and denial of evidence and proven facts; and they are more capable of changing their prejudice-based opinions, and in general better prepared to join in the long effort to make a better world out of the crooked timber of humanity.
THOMAS H. WRIGHT, emeritus vice president and secretary of Princeton University. Doorgaan met het lezen van “Debat op de Amerikaanse campuses over vrijheid van meningsuiting..”
Categorie: Journalistiek
Mag een redactie onwelgevallige reacties verwijderen? Argumenten vóór en tegen.
Shortlink: http://wp.me/p1mUd8-1EPf
‘De Volkskrant mag lezersreacties verwijderen‘ . Hierin stond een samenvatting van de beslissing van de Raad voor de Journalistiek inzake mijn klacht over het verwijderen van een reactie van mij op het hoofdredactioneel commentaar van 6 februari 2008. Dit werd als volgt ingeleid:
“Een geplaatste reactie op deze site is vergelijkbaar met plaatsing van een ingezonden brief in de papieren krant. Zoals het de redactie vrij staat een ingezonden brief niet te plaatsen in haar papieren krant, kan zij tevens een op de website verschenen lezersreactie verwijderen.”
Op dit artikel volgde een levendige discussie met in totaal 179 reacties. Deze zijn echter – net als het VK Weblog – door de krant verdonkeremaand en dus niet meer te vinden in het archief.Omdat ik ze destijds echter had geprint en nu ook heb gescand, zijn die reacties en discussiebijdragen hier te lezen.
In dit hoofdstuk staan de argumenten van voorstanders van vrijheid van meningsuiting. Wie wil weten van wie ze afkomstig zijn, kan de zoekfunctie gebruiken in bovengenoemd hoofdstuk waarin de complete discussie staat. Doorgaan met het lezen van “Mag een redactie onwelgevallige reacties verwijderen? Argumenten vóór en tegen.”
Reacties op uitspraak van RvdJ dat reactie op website gelijk is aan ingezonden brief.
Op 23 mei 2008 had ik een klacht ingediend bij de Raad voor de Journalistiek omdat de redactie van de Volkskrant een reactie van mij op het hoofdredactioneel commentaar van 6 februari 2008 had verwijderd. (Zie: ..) De Raad oordeelde dat mijn klacht ongegrond was.
Op 25 augustus 2008 publiceerde de Volkskrant deze beslissing van de Raad integraal op haar website onder titel ‘De Volkskrant mag lezersreacties verwijderen.‘ De beslissing werd als volgt samengevat:
“Een geplaatste reactie op deze site is vergelijkbaar met plaatsing van een ingezonden brief in de papieren krant. Zoals het de redactie vrij staat een ingezonden brief niet te plaatsen in haar papieren krant, kan zij tevens een op de website verschenen lezersreactie verwijderen.”
Op dit artikel volgde een levendige discussie met in totaal 179 reacties. Deze zijn echter niet meer te vinden via de zoekfunctie van het archief van de krant. Waarschijnlijk zijn ze verwijderd, zoals ook het totale Volkskrant Weblog met alle blogs en discussies is verdonkeremaand. Doorgaan met het lezen van “Reacties op uitspraak van RvdJ dat reactie op website gelijk is aan ingezonden brief.”
Verbannen door Dichtbij.
In april 2014 werd ik verbannen door de redactie van Dichtbij/Amstelland. Sindsdien verscheen de volgende mededeling als ik de webpagina van dit [inmiddels opgeheven] lokale medium bezocht:
“Je account is gebanned, je mag helaas geen reactie plaatsen. Voor meer informatie neem contact op met de redactie.”
Mijn herhaalde verzoeken aan de redactie van Dichtbij om meer informatie en om die onverdiende en onterechte verbanning op te heffen, werden niet beantwoord. Het lijkt wel alsof ik iets verschrikkelijks heb gedaan. Oordeel zelf. Doorgaan met het lezen van “Verbannen door Dichtbij.”
Persvrijheid wordt misbruikt om meningsuitingen van burgers te onderdrukken.
Persvrijheid is er voor media en journalistiek. Die wordt dus goed bewaakt en beschermd, want daar zorgen zij zelf wel voor. Dit bleek ook wel uit het commentaar van de burgemeester op het voorval waarover Geertje Visser (http://redigeertje.wordpress.com) schreef in haar column op Dichtbij/Amstelland onder de titel `Disclaimer`..
In onze mediacratie is een goede relatie met de pers van levensbelang voor iedere politicus, bestuurder en ondernemer. Met die persvrijheid zit het in ons land dus wel goed.
Met het grondrecht van burgers op vrije meningsuiting (`behoudens ieders verantwoordelijkheid voor de wet`) is het in de praktijk een stuk beroerder gesteld. Deze vrijheid kan en mag namelijk willekeurig door redacties en (meestal anonieme) moderatoren worden beknot vanwege onwelgevalligheid, dus als een bepaalde uiting hun om een of ander reden niet bevalt. Bij voorbeeld als er kritiek wordt geleverd op een bevriende politicus of op de redactie.
Wat heeft de Volkskrant toch met Israël en Jodendom?
Het lijkt wel of het voormalige tijdschrift ‘Joods Journaal’ de Volkskrant heeft overgenomen en nu dagelijks verschijnt.
Vandaag, 24 maart 2011 staan er op de internetpagina’s van VK Opinie vier artikelen over Joodse en/f Israëlische onderwerpen. Beter is het om op te merken dat er vandaag sléchts vier van zulke stukken staan. Vaak is het namelijk (veel) meer. Voor een krant die zichzelf nog steeds afficheert als onafhankelijk, ongebonden, algemeen-journalistiek, neutraal en betrouwbaar is dat disproportioneel veel.
Misschien wordt het toch tijd dat de Volkskrant (waarop ik al vele jaren geabonneerd ben) zich tot haar nieuwe gewijzigde identiteit en signatuur bekent. Dat zou wel zo transparant en eerlijk zijn. Toen deze krant nog nauw verbonden was aan de rooms-katholieke vakbeweging werd daar tenslotte ook niet schimmig over gedaan.
‘De pathologische prioriteiten van Mo Rabbae.’
Door Asher Ben Avraham
“De VPRO heeft vorig jaar geleden een documentaire gemaakt over de PVV en de veronderstelde financiële banden van deze partij met de Israëlische regering en de “joodse lobby” in de Verenigde Staten. Deze documentaire is vervolgens allerwegen neergesabeld als een wanstaltig, suggestief stukje riooljournalistiek. [..] De Joodse machtshonger en geldzucht is nu door Mo voorzien van een geniepig en planmatig anti-Islam programma. En Geert Wilders is niet meer dan een zetbaas van Israël.“
[De link naar http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/8117/ werkt niet meer.]
Doorgaan met het lezen van “Wat heeft de Volkskrant toch met Israël en Jodendom?”
Verbannen vanwege kritiek op een column. Kan het gekker?
Eind november 2009 werd ik door de Volkskrant voor onbepaalde tijd verbannen uit de openbare ruimte voor publiek debat op haar website. Dit gebeurde zonder deugdelijke motivatie, zonder mogelijkheid van verweer en zonder opgave van strafduur. Dit is de manier waarop de Volkskrant als journalistiek medium in de praktijk omgaat met de vrijheid van (inhoudelijke en fatsoenlijke) meningsuiting van haar kritische lezers. Dit is de praktijk in onze zogenaamde ‘democratische rechtsstaat’. Ons belangrijkste, fundamentele en ‘onvervreemdbare’ recht op vrije expressie wordt niet beknot door de staat maar door de ‘vrije pers’ die misbruik maakt van haar middelen en mogelijkheden zonder dat daar een haan naar kraait.
De uitgebreide kroniek van mijn verbanning door de Volkskrant gedurende anderhalf jaar is te lezen op: ‘Verbannen door de Volkskrant vanwege meningsuiting’.
Doorgaan met het lezen van “Verbannen vanwege kritiek op een column. Kan het gekker?”'Ongepaste diplomatie' van ambassadeur VS: incidenteel of structureel?
De onthullingen van WikiLeaks over de actieve beïnvloeding door de Amerikaanse ambassade van onze buitenlandse beleid, kwam voor mij niet als een verrassing. Bekende feiten kunnen echter nog altijd onthutsen.
De Amerikaanse ambassadeurs van de afgelopen jaren hebben sterke banden met Israël. Op zichzelf is daar niets tegen, maar bij de vierde Joods-Amerikaanse ambassadeur in successie mag een mens zich toch wel afvragen of dat bewuste keuzen en aanstellingen zijn? Zo niet, dan is het allemaal gewoon toevallig. Prima. Als met die opvallende overeenkomst echter bewust een bepaald doel wordt gediend, dan mag dat best wel tot kritische journalistieke vragen leiden, vind ik. Israël heeft tenslotte een eigen ambassadeur in Den Haag en die zit ook niet bepaald stil.
Onze media hebben altijd een beeld geschetst waarin de Amerikaanse ambassadeur naast de belangenbehartiging tbv Amerikaanse burgers en bedrijven in ons land voornamelijk een sociale en ceremoniële functie vervult ter bevordering van de innige banden op cultureel gebied tussen de VS en Nederland. Kerstdiners, Nieuwjaarsborrels, opening van tentoonstellingen, bezoekjes aan culturele instellingen en manifestaties, dat soort werk.
Dat gezellige plaatje bleek niet compleet. Moeten wij nu op WikiLeaks wachten om er achter te komen of dit opzettelijk was of niet?
Doorgaan met het lezen van “'Ongepaste diplomatie' van ambassadeur VS: incidenteel of structureel?”
Hoe zit het nu met de 'burgerjournalistiek'? Is die nu dood verklaard of heeft die nooit bestaan?
Hoe zit het nu eigenlijk met de ‘burgerjournalistiek’ of ‘civic journalism’? Bestaat die nog? Heeft die ooit bestaan?
Ik heb het begrip ‘burgerjournalistiek’ altijd opgevat als net zo’n oxymoron als ‘burgergeneeskunde’. Burgers zijn burgers en journalisten zijn journalisten, ‘and never the twain should meet’.
Toch is het jammer dat burgerjournalistiek – of die term nu goed of fout werd geïnterpreteerd – met het stoppen van het VK weblog dood verklaard lijkt te zijn.
In de reactieruimte onder het weblog ‘Op zoek naar symbiose’ van G-J Bogaerts van 30 juni 2006 schreef ik op 30 juni 2006 16:56 uur:
“GJB noemt de journalistiek ‘een servicegericht beroep’. Dat is niet te merken in situaties waarin burgers een beroep doen op begrip en medewerking van de journalistiek. De bejegening is dan meestal hooghartig, narrig en onwillig.
Met de term ‘civic journalism’ werd oorspronkelijk juist een journalisme bedoeld die de maatschappij en de politiek (weer) vanuit het standpunt van de burgers bekijkt en beoordeelt, en zichzelf niet verheft tot een soort ongekozen volksvertegenwoordiger, onbenoemd bestuurder en niet-beëdigde rechter.
Burgerjournalistiek in de oorspronkelijke betekenis van het woord is inderdaad wél servicegericht. De meeste journalisten voldoen echter niet aan dat criterium.
Het VK weblog verdient als uiting en als tijdsdocument een plaats in het archief van de krant.
Deelnemers van het weblog op de website van de Volkskrant ontvingen van hoofdredacteur Philippe Remarque, de ‘wellicht vervelende mededeling’ dat de krant per 1 maart a.s. gaat stoppen met het weblog op de website van de krant. Als het aan Remarque ligt, zullen de vele duizenden weblogs sinds 2005, met persoonlijke ervaringen en ontboezemingen, politieke opvattingen, kritieken, foto’s, films, geluidsfragmenten ook niet meer toegankelijk zijn. De krant biedt geen middelen en mogelijkheden aan voor het overhevelen en voortzetten van de weblogs in hun huidige vorm.
“De reden hiervoor is dat wij het blog helaas niet meer de aandacht en technische ondersteuning kunnen bieden, die het vereist,” schrijft Philippe Remarque aan de vele trouwe bloggers van zijn krant. En verder, ‘adding insult to injury‘:
“Ik dank u hartelijk voor uw vertrouwen in het Volkskrant-blog de afgelopen jaren.”
Remarque schreef nog net niet ‘Bekijk het maar’, maar het kwam er wel op neer.
Bij de opheffing van de weblogs en waarschijnlijk ook die van de reactieruimten en discussieplatforms op de website van de krant en bij de samenvoeging en verhuizing van de internetredacties spelen de belangen van de ‘gewone mensen’ geen rol van merkbare betekenis. Zij zijn dan misschien wel mensen, sociale wezens, burgers en lezers die als bloggers, reageerders en discussieerders deelnemen aan het fameuze ‘publieke debat’, maar voor de Volkskrant tellen zij voortaan alleen nog mee als betalende abonnees en als doelgroepen voor advertenties en reclamecampagnes.
Robert VanWaning 