Categorie: Democratie

Censuur en verbanning: De terreur van de willekeur.

Shortlink: http://wp.me/p1mUd8-1ECi

De willekeur waarmee de Volkskrant inhoudelijke en fatsoenlijke kritiek (waarin dus niet wordt gedreigd of gediscrimineerd of zo) verwijdert en critici, dissidenten en opposanten verbant, gaat alle perken te buiten. Het wordt tijd om het censuur- en verbanningsbeleid van de opinieredactie te (laten) beoordelen aan de hand van de door haarzelf opgestelde Gebruiksvoorwaarden en Klachtenregeling. De ‘waakhond van onze democratie’ blijkt zelf namelijk lak te hebben aan regels van (mensen)recht, fatsoen en redelijkheid.

In de eerste alinea van de ‘Gebruiksvoorwaarden Volkskrantblog en Volkskrant websites’ staat:

“De Volkskrant heeft te allen tijde het recht uw account tijdelijk of permanent te blokkeren en/of een bepaalde gebruiker een account tijdelijk of permanent te ontzeggen, wanneer een gebruiker naar het oordeel van de Volkskrant in strijd handelt met deze voorwaarden of daartoe naar de mening van de Volkskrant een andere reden bestaat. De Volkskrant hanteert als richtlijn dat de gebruiker eerst 3 dagen wordt geschorst. Deze termijn kan met een week worden verlengd. Als de gebruiker na die termijn nog niet heeft voldaan aan de instructies van de Volkskrant, volgt een permanente blokkering van de account en/of wordt de gebruiker een account ontzegd. De Volkskrant kan van deze richtlijn afwijken.”

Met die laatste zin is meteen al de basis voor willekeur gelegd: De redactie mag immers altijd,zonder opgave van reden en dus ook zonder enige noodzaak of verantwoordingsplicht haar eigen regels negeren.

Doorgaan met het lezen van “Censuur en verbanning: De terreur van de willekeur.”

Geert Wilders' roem groeit dankzij het gebrek aan weerwerk, tegenspraak en rechtstreeks debat.

De truc van Geert Wilders is dat hij iedereen voortdurend óver hem laat praten en schrijven, zonder dat men de gelegenheid krijgt om hem tégen te spreken, of hem zelfs maar kritisch vragen te stellen.

Deze kunst heeft hij afgekeken van de journalistiek, de officieuze vierde politieke macht die zich (na zich te hebben losgemaakt van de burgerij) zonder enige legitimatie en verantwoording heeft gevoegd bij de Trias Politica.  Net als de journalistiek dankt Wilders zijn vrijwel onaantastbare positie immers aan het ontwijken van het directe debat en dus van rechtstreekse kritiek, weerwerk en tegenspraak.

Bij Wilders gaat alles via de band van de media. Die werken daar maar al te graag aan mee. Door Geert Wilders namelijk te laten groeien een steeds prominentere positie in de politieke arena, verzekeren de media zich van steeds hogere  oplage- en kijkcijfers, of het met Geert Wilders afloopt of niet.

Het algemeen maatschappelijk belang speelt bij dit spel geen rol van enige betekenis.

Doorgaan met het lezen van “Geert Wilders' roem groeit dankzij het gebrek aan weerwerk, tegenspraak en rechtstreeks debat.”

Van Thillo: Een krant die kritische meningen onderdrukt, heeft geen bestaansrecht.

Shortlink: http://wp.me/p1mUd8-1ECa

‘Krenken moet kunnen’ schrijft Wouter Bos en de Volkskrant publiceert zijn verhaal zowel in de papieren krant als op de website van die huichelaars die hun lezers geen vrijheid van meningsuiting gunnen als het gaat om kritische reacties op artikelen en columns. Wouter Bos meent het vast goed, maar zijn verhaal zou geloofwaardiger zijn als hij het lef had gehad om de Volkskrant te noemen als voorbeeld hoe het níet moet. Die krant censureert immers onwelgevallige reacties van haar lezers.

Wouter Bos schrijft o.a.:

“Wie polarisatie omschrijft als het voeren van een debat op het scherpst van de snede zal haar veel positiever waarderen.”
[..]
Mij gaat het vooral om de waardering van het vrije debat als vehikel van maatschappelijke vooruitgang.
 [..]
Maar wie met consensus een debat in gaat, heeft geen debat, versluiert de keuzes, laat niet zien waar hij staat. Met consensus ga je een debat niet in, met consensus kom je er uit.
[..]
Omdat de vrijheid van meningsuiting compromisloos binnen de grenzen van wet en grondwet wordt verdedigd. Omdat de neiging tot zelfcensuur wordt ontmoedigd en veroordeeld. Omdat de rechten van minderheden om binnen de grenzen van de wet onwenselijke opvattingen te hebben, onwenselijke meningen uit te spreken en soms ook onwenselijke dingen te doen, onvoorwaardelijk verdedigd worden. Niet om het er dan bij te laten.

Maar omdat alleen in zo’n veilige omgeving het vrije debat niet als bedreigend, maar als verrijkend zal worden ervaren.”

Doorgaan met het lezen van “Van Thillo: Een krant die kritische meningen onderdrukt, heeft geen bestaansrecht.”

'Evolutietheorie klopt,' schrijft de Volkskrant. OK, maar christelijk en beschaafd is die niet.

‘Survival of the fittest’. Is dat niet precies het soort denken dat beschaafde mensen proberen te compenseren met concepties als universele mensenrechten (sociaal-)democratie, maatschappelijke solidariteit en gemeenschapsdenken?

“Evolutietheorie klopt,” schrijft de Volkskrant in haar Commentaar van 3 maart jl. Fijn, maar hoe blij moeten wij zijn dat een zo fascistoïde leer van geschiktheid en uitverkorenheid de ultieme waarheid omtrent ons leven en ons bestaan blijkt te bevatten?

Het denken dat gericht is op overleving van de eigen groep/soort door middel van natuurlijke selectie, leidt bij mensen in de eerste plaats tot concentratie op het eigen belang en tot obsessies als ‘Eigen Volk Eerst’. Beschaafde mensen proberen dat juist te verzachten en te compenseren met concepties als universele mensenrechten, (sociaal-)democratie, solidariteit en gemeenschapsdenken.

‘Blessed are the meek,‘ klinkt niet erg Darwinistisch.. Misschien zijn er nog andere dingen relevant dan het kloppen van een theorie.

Doorgaan met het lezen van “'Evolutietheorie klopt,' schrijft de Volkskrant. OK, maar christelijk en beschaafd is die niet.”

Forza Hollandia: Op naar Den Haag, via Hilversum!

fotofotofotofotofotofoto“Berlusconi blijft lachen,” schreef Eric Arends, VK-correspondent in Italië. Eergisteren had hij nog geschreven dat de Italiaanse minister-president in ernstige verlegenheid was gebracht door de veroordeling van de Engelse advocaat David Mills. Die had namelijk in ruil voor een forse betaling verklaringen afgelegd die Berlusconi vrijpleitten in twee corruptie- en fraudezaken.

‘Excuses,” schrijft Eric Arends vandaag in de Volkskrant. Hij had zich laten leiden door wat in een normale democratie zou gebeuren als een premier de straf voor zijn wandaden met corruptie kan afkopen. Publieke verontwaardiging en schande zouden zijn deel zijn, en zijn aftreden onafwendbaar. Italië is echter geen normale democratie, en zodoende is de baas van het land tegelijk de baas van de journalistieke media die hem kritisch zouden moeten volgen en beoordelen.

Marktwerking bestaat uit het kopiëren van andermans succes en daar vervolgens een eigen draai aan geven. Berlusconi’s succesvolle combinatie van commercie, media en politiek roept bijna om navolging. Ook in Nederland. Dus..

‘Op naar Hilversum!’ riep een stralende prinses Maxima de Nederlanders toe vanaf de voorpagina van De Telegraaf van 17 februari 2009. Ons meest geliefde fotomodel leek ‘de Krant van Wakker Nederland’ enthousiast te steunen op weg naar een toppositie in zowel de nationale journalistiek als politiek. Zo leek het althans. En zo is het dus ook, want vanaf 17 Februari 2009 zal de werkelijkheid het nieuws gaan volgen, en niet meer andersom. Zodra De Telegraaf onder de dekmantel van WNL de middelen en mogelijkheden van ons publieke bestel voor haar eigen doeleinden kan gaan inzetten, wordt het nieuws een politiek gegeven en wordt de politiek alleen journalistiek interessant als dit goed is voor de omzet.

Een management buy-out van onze democratie. Om minder gaat het niet.

Doorgaan met het lezen van “Forza Hollandia: Op naar Den Haag, via Hilversum!”

WORD WAKKER, 'LINKS' NEDERLAND!

fotofotoDe macht van het beeld: ‘OP NAAR HILVERSUM!’, in vette kapitalen, met daaronder een foto van een enthousiaste prinses Maxima. Allemaal op de voorpagina van De Telegraaf. Het lijkt alsof zij die tekst het publiek toeroept.

17 Februari 2009: Onthoud die datum, want dat was de dag waarop ons land definitief afscheid nam van de democratie en de weg naar een mediacratie insloeg, met het Italië van mediamagnaat/ premier/duce Berlusconi als lichtend voorbeeld.

‘WAKKER NEDERLAND MEER DAN WELKOM!’ luidde de kop van De Telegraaf van 18 februari, met daaronder (maar natuurlijk ‘boven de vouw’) hoofdredacteur Sjuul Paradijs die glunderend zijn (eenmaal gevouwen) krant aan de fotograaf (en dus een paar miljoen Nederlanders) laat zien. Op die foto kan je goed zien dat die foto van een stralende prinses Maxima op de voorpagina van de vorige dag geen toeval was: ‘Op naar Hilversum!’ lijkt prinses Maxima het publiek toe te roepen.

Dit is wat men krijgt als manipulatieve journalistiek wordt gecombineerd met professionele marketing, massapsychologie, beeldwerking, en politiek instinct. Het resultaat is niet zomaar knap, maar geraffineerd. En dat maakt het allemaal ook een beetje eng.

Doorgaan met het lezen van “WORD WAKKER, 'LINKS' NEDERLAND!”

'Publiek debat': Wie, wat, waar, wanneer en hoe?

“Zijn handelsmerk is een combinatie van provoceren en confronteren. En hij weet: wie kaatst kan de bal verwachten,” schreef John Wanders in zijn hagiografische profielschets van voetbalanalist Hugo Borst. De afspraak “Als ik aardig over jou schrijf, schrijf jij dan aardig over mij?” komt in dit journalistieke genre stilzwijgend tot stand.

Bij het lezen van die zin werd ik overvallen door afgunst: Wat moet het heerlijk zijn om de bal teruggekaatst te krijgen in plaats van onmiddellijk het veld te worden uitgestuurd alleen maar omdat je die bal kaatste.

Het lijkt wel alsof alleen journalisten op alles en iedereen kritiek mogen uiten en daarbij ook best confronterend en provocerend te werk mogen gaan als zij daar zin in hebben of daar zelfs hun handelsmerk van hebben gemaakt.

Wie echter kritiek heeft op de  media of de journalistiek, krijgt in ieder geval nooit het laatste woord. Sterker nog: Die kritiek is waarschijnlijk het laatste woord dat hij op die plek en op die manier heeft kunnen uiten, met een goede kans dat zijn bijdrage nog wordt verwijderd ook. Dat overkwam mij, althans, na mijn correcte kritiek op het hoofdredactionele commentaar van de Volkskrant van 10 december 2008. Die reactie werd verwijderd en ik werd verbannen uit alle reactie- en discussieruimtes op de website van deze krant.  Monddood gemaakt. De mond gesnoerd. Zonder enige vorm van proces kaltgestellt. Dat is de manier waarop kritische burgers door de journalistiek worden ‘teruggekaatst’.

Doorgaan met het lezen van “'Publiek debat': Wie, wat, waar, wanneer en hoe?”

VK-columnist en Israël-lobbyist Paul Brill heeft vrij spel: Zijn criticus is verbannen.

“Israëlische kiezer wil ‘tijdperk van zwakte afsluiten,’ meldt de kop boven een artikel van de onvolprezen VK-correspondent Alex Burghoorn. (VK, 7/2). Het karwei in Gaza en in de nog niet ingepikte delen van wat nog restte van het etnische gezuiverde Palestina moet immers definitief worden afgemaakt. De verwachte winnaar van de komende verkeizingen, Benjamin Netanyahu, is daarvoor de uitverkoren persoon. Hij verdient dus alle steun die zijn aanhangers maar voor hem kunnen organiseren.

VK-columnist en -commentator Paul Brill weet dus wat er van hem wordt verwacht. Dankzij de verbanning van één van zijn critici kan hij zich nu loyaal en ongestoord wijden aan de behartiging van hogere belangen dan simpelweg algemeen-journalistieke en zulke ondergeschikte dingen als mondiale stabiliteit en veiligheid en inwisselbare zaken als mensen-, burger-, volken- en oorlogsrechten.

Sinds ik Paul Brill op grond van zijn voortdurende oorlogshetze tegen Iran een ‘Israël-lobbyist’ had genoemd in een (door de redactie verwijderde) reactie op een hoofdredactioneel Commentaar, heeft hij zich een tijdje koest gehouden. Zijn wekelijkse columns gingen sinds de ‘nine-eleven’ op zijn journalistieke geloofwaardigheid een tijd lang níet over die obsessie van Israël (en dus ook van hem) te schrijven. Hij moet er bijkans in zijn gestikt en hij heeft ongetwijfeld veel mensen teleur moeten stellen. Tot vandaag, 7 februari 2008.

Nu de opinieredactie mij door middel van een permanente verbanning de mond heeft gesnoerd, zodat ik geen reacties meer kan schrijven op commentaren, columns en opieartikelen en ik ook niet meer kan meedoen aan wat ik als het publieke debat beschouw, heeft Paul Brill weer helemaal vrij spel, zonder risico van lastige tegenspraak en pijnlijke kritiek.

Doorgaan met het lezen van “VK-columnist en Israël-lobbyist Paul Brill heeft vrij spel: Zijn criticus is verbannen.”

De krant mag de rechter niet beïnvloeden inzake Geert Wilders.

Geert Wilders zou in een publieke discussie op deze website moeten uitleggen wat hij met zijn uitspraken over de islam bedoelt en beoogt en waarom hij vindt dat hij daarvoor niet vervolgd moet worden. Mensen die het niet met hem eens zijn, kunnen hem dan rechtstreeks (en dus niet via de krant of tv) van repliek kunnen dienen. Dat heet publiek debat en daar is dit de plek en de methode bij uitstek voor.

Na de uitspraak van het Hof moet het OM Geert Wilders wel vervolgen. Het oorspronkelijk politieke debat vindt dan niet langer plaats tussen de beledigende en de beledigde partij, maar tussen de staat en verdachte. Daarbij kan het publiek alleen aan de zijlijn een beetje machteloos en gefrustreerd staan schreeuwen.

Dit is niet zoals ik mij een moderne, ontwikkelde democratie voorstel, maar behalve een democratie zijn wij ook een rechtsstaat. De rechters die moeten toezien op de handhaving van dat aspect van onze maatschappij, hebben in hun onaantastbare onafhankelijkheid geoordeeld dat zij deze beslissing wel moesten nemen.

Nu de zaak ‘onder de rechter is’, lijkt het mij ongepast dat de krant probeert om de rechter te beïnvloeden.
Doorgaan met het lezen van “De krant mag de rechter niet beïnvloeden inzake Geert Wilders.”

Wet Openbaarheid Media als bijprodukt van de Irak-enquête?

Als het gaat om het herstel van het vertrouwen van de burgers in de werking van de democratie, dan is er meer nodig dan politieke waarheidsvinding, verantwoording en eventueel boetedoening inzake de politieke steun die Nederland heeft gegeven aan de oorlog van Bush en Blair in Irak.

Het was immers niet alleen de politiek die destijds op die oorlog aanstuurde. Zoals altijd blijft er weer één invloedrijke speler in het democratische krachtenveld buiten schot: De journalistiek, de grootste leverancier van informatie én opinies.

Uit dit onafwendbare onderzoek kunnen niet alleen politieke lessen getrokken worden, maar ook journalistieke.   Een overzicht van de bijdragen van journalisten, columnisten, commentaarschrijvers, ‘journalitieke’ analysten en auteurs van opinie-artikelen waarin de geesten van de Nederlandse burgers rijp worden gemaakt voor Nederlandse steun voor de oorlog in Irak (die begon met de plaatsing van raketten in Turkije), zou in dit verband nuttig zijn.

Veel van diezelfde journalisten sturen op dit moment namelijk aan op een aanval op Iran. Misschien kan dankzij dit onderzoek een nog veel grotere catastrofe dan Irak worden voorkomen.
Doorgaan met het lezen van “Wet Openbaarheid Media als bijprodukt van de Irak-enquête?”