De Commentaargroep van de Volkskrant schrijft vandaag (22/3) dat het neoconservatieve gedachtegoed vooral in de VS opgang maakt. Daarbij veronachtzaamt hij dat elementen uit dit tribaal-religieuze gedachtecomplex ook worden ondersteund door zijn/haar eigen Volkskrant. Bijvoorbeeld met betrekking tot geaccepteerde vormen van eigen-volk-eerst, de preventieve oorlog tegen Irak en de hetze en agitprop tegen Iran ter voorbereiding van de volgende onuitgelokte aanvalsoorlog. Ook over de straffeloze schending van allerlei internationale verdragen door Israël zal men zelden een afkeurend neoconservatief geluid horen.
Volgens de commentator vormt het door Wilders gewraakte grondwetsartikel een door de hele bevolking gedeelde kernwaarde van onze samenleving. Dit standpunt wordt niet alleen door geen enkel onderzoek gestaafd, maar het is ook in strijd met de essentie van het door de Volkskrant onderschreven multiculturisme. Dit laat (groepen van) mensen immers juist vrij in het zélf bepalen van hun groepswaarden en -normen. De schaduwzijde van dit multiculturisme werd op 19 mei 2003 Volkskrantverslaggever Eric Arends goed verwoord toen hij schreef over de vooruitzichten van Irak:
“Wat nation buiding zo moeilijk maakt, zeggen de kenners, is dat verschillende bevolkingsgroepen niet zomaar erkennen dat ze met elkaar in één staat zullen moeten samenleven. Bovendien vertrouwen ze er niet op dat de regering hun belangen zal behartigen. Bosnië is wat dat betreft een goed voorbeeld.”
Arends schetste hiermee in a nutshell het multiculturele dilemma: Men kan alle bevolkingsgroepen wel hun eigen cultuur en identiteit willen laten behouden en hun geen collectieve ‘Leitkultur’ (inclusief van het artikel 1 Grondwet vastgelegde beginsel van non-discriminatie) willen opdringen, maar vormt men dan nog wel samen een natie? En waar zijn sociale cohesie en maatschappelijke solidariteit dan nog op gebaseerd? Behalve Bosnië en Irak is ook Nederland straks een voorbeeld van waar multiculturisme onafwendbaar toe leidt: Discriminatie op grond van (etno)cultuur en zodoende uiteindelijk tot maatschappelijke desintegratie.
Het commentaar is bovendien tamelijk hypocriet, want het negeert volkomen de geaccepteerde vormen van selectie en discriminatie op grond van etniciteit. De Europese cultuur wordt tegenwoordig als ‘joods-christelijk en humanistisch’ gekenschetst. Dat is merkwaardig, want de joodse religie, cultuur, traditie en politiek is gebaseerd op een selectie (en dus discriminatie) op grond van erfelijkheid, en de christelijke en de humanistische traditie etc. juist niet. Met name op het vlak dat door art. 1 Gw. wordt bestreken, zijn die tradities dus volstrekt strijdig met elkaar!
Zolang het discrimineren door orthodoxe joden en gereformeerden wordt geaccepteerd, mag het anderen niet worden verboden. Het is dan echter wel zo eerlijk om het antidiscriminatie-artikel in onze Grondwet voorlopig maar weer uit onze Grondwet te halen. Zolang niet iedereen, ongeacht af- en herkomst, tot joodse scholen wordt toegelaten, is de term ‘joods-christelijk’ niet alleen innerlijk tegenstrijdig maar ook in strijd met art. 1 van onze Grondwet.
Persoonlijk ben ik echter voor handhaving van artikel 1 Gw., maar dan moet het wel consequent worden gehandhaafd.
Robert VanWaning 
De term joods-christelijk (en humanistisch) is een historische.
Verder snap ik ook niet waarom Wilders artikel 1 van de grondwet wil schrappen. Dat is een echo van spook Fortuyn, de relnicht die ook iedereen wilde discrimineren.
Wilders is trouwens een stuk dommer dan bijv. Pastors. Wilders wil moslims kunnen discrimineren. Hij wil Marokkaanse jongens met een strafblad die in Nederland zijn geboren ‘terugsturen’ naar Marokko.
Wilders doet me nog het meest denken aan dat poppetje op een draaiorgel dat regelmatig met een staafje op een belletje slaat. Voorspelbaar, die Wilders.
Albert, je zegt met met grote stelligheid dat de term joods-christelijk ‘historisch’ is, maar dat vraag ik mij af. Jodendom en christendom hebben lang niet altijd op goede voet met elkaar gestaan. Integendeel, zij hebben elkaar juist vele eeuwen lang verketterd. Het is goed dat dat dit nu niet meer gebeurt, maar dat betekent niet dat die twee tradities zó synoniem zijn dat men ze steeds in één adem kan noemen. Daarvoor zijn er te veel verschillen, en dan met name op het vlak dat wordt bestreken door artikel 1 van onze Grondwet, het non-discriminatie artikel.
Mijn vraag is dus concreet: Sinds wanneer wordt de term ‘joods-christelijk’ gebruikt als kenmerk van de Europese cultuur en identiteit? Ik heb de indruk dat dit pas in de laatste jaren in zwang is gekomen. Op dit moment herlees ik het boek ‘Revolutie der Eenzamen’ van Dr. P.J. Bouman (1956), en daar komt die term in ieder geval niet voor. Gebruikte Prof. Huizinga de typologie ‘joods-christelijk’ voor de Europese cultuur in zijn standaardwerken over de Europese geschiedenis? Staat het bijvoorbeeld in ‘Erflaters van onze beschaving?’ Zo ja, dan verwijder ik dit weblog subiet omdat hij nergens op slaat.
De aanduiding ‘joods-christelijk en humanistisch’ niet alleen nodeloos ingewikkeld maar om vele redenen ook onjuist. Het aantal islamieten in Europa overtreft bovendien het aantal joden. Betekent dit dat wij over een tijdje zullen spreken van een ‘joods-christelijke, humanistische en islamitische traditie met elementen van Hindoeïsme en Boeddhisme en een paar onmiskenbare Angelsaksische en heidense trekjes’. Zullen we maar niet gewoon weer ‘Europees’ gaan zeggen, en dan vooral in het midden laten wat dat precies inhoudt?
De term ‘joods-christelijk’ is zowel innerlijk tegenstrijdig als in strijd met art. 1 van onze Grondwet. Het jodendom is immers sinds zijn ontstaan een religie, traditie, cultuur en (sinds 1948) politiek op discriminatoire grondslag, en wijkt daarmee op een essentieel punt af van de christelijke en humanistische traditie die in het eerste artikel van onze Grondwet is vastgelegd. Israël is in alle goede en kwalijke opzichten joods, en wat mij betreft mag het daarbij blijven. Ik houd namelijk van geen enkele vorm van racisme, discriminatie of apartheid.
Het jodendom doet niet aan evangeliseren, dus hoe kan Europa dan ‘joods’ zijn geworden? Waarom zou het dan zo genoemd moeten worden? De kans dat Europa islamitisch zal worden is bij die ‘evangeliserende’ religie en traditie vele malen groter. Kijk maar naar Indonesië. Het voordeel van de islam is dat men any time islamiet kan worden, als dat om welke reden dan ook wenselijk of nodig is.
Prof. Cliteur vatte ooit (met de socioloog A. de Swaan) de verwijzing naar het Joods-christelijk karakter van onze cultuur onder de noemer sentimentalisme: De westerse beschaving verkeert volgens hem in de greep van christelijk sentimentalisme. Men gelooft niet meer, maar uit sentimentele overwegingen wil men ook geen afstand doen van het christelijk geloof. Bron: http://www.refdag.nl/artikel/70219
Cliteur vindt dat de christelijke ethiek verder van ons afstaat dan die van de heidense Oudheid. De Tien Geboden vormen immers de neerslag van de ethiek van een primitief woestijnvolk. De heidense ethiek van de Grieken en de Romeinen biedt volgens Cliteur een beter perspectief voor onze moderne samenleving. Kijk, dat spreekt mij meer aan.
Ik ben het echter niet eens met Cliteur dat het hier slechts gaat om ‘sentimentalisme’. Het lijkt meer op een soort evangelisatie, maar dan één waarbij het niet gaat om het winnen van zieltjes, maar wel om het vergroten van politieke invloed. De Palestijnen zullen aan het (weinig christelijke) Europese beleid merken in hoeverre deze evangelisatie succesvol is verlopen.
Je hebt wel een punt. Ik heb kritiekloos aangenomen dat de term joods-crhistelijk een historisch gegroeide is. Was Spinoza niet joods en Erasmus toch de eerste humanist?
Mijn kennis van de geschiedenis is niet toereikend. Interessant om na te gaan wanneer dat begrippenstel geïntroduceerd is. Is ‘joods-christelijk’ soms over komen waaien uit de Verenigde Staten? Daar kunnen ze er ook wat van, ik bedoel: de joden op een voetstuk zetten. Wat daarmee samenhangt is de demonisering door met name Bush van de Arabische wereld. Dat is niet alleen infantiel maar ook nog eens een gevaar voor de wereldvrede.
Joden, christenen en islamieten komen voort uit dezelfde bron. Leg de boeken naast elkaar en je staat verstelt.
De cultuur van de Oude Grieken heeft veel invloed gehad op deze drie religies, en het is dankzij deze religies dat de filosofie van de Grieken heeft kunnen overleven. Vooral de islam heeft hier een grote rol gespeelt. Het humanisme, kruising tussen deze drie religies en de Griekse cultuur is het logische vervolg.
De rest, waarde Donqui, is haarkloverij.
Wat is haarkloverij? De vraag van Robert is of we onze Europese cultuur het best kunnen kenschetsen als joods-christelijk en humanistisch of dat een andere typering de voorkeur verdient. Geef daar eens een antwoord op, bouwvakker.
Alib, ik betoog dat jodendom en christendom op het vlak dat door art. 1 Grondwet wordt bestreken (non-dicriminatie op grond van ras etc.) te wezenlijk van elkaar verschillen om in één adem met elkaar te kunnen worden genoemd in de typering van de cultuur die in onze Grondwet als ‘dominant’ zou moeten worden vastgelegd, zoals Geert Wilders voorstelt.
Wie dat haarkloverij noemt, heeft het niet gelezen of niet begrepen.
Behalve de klassieke Griekse cultuur zijn nog veel andere culturen van invloed geweest op wat uiteindelijk de Europses cultuur is gaan heten. Het is veel te exclusief en ook te statisch om de typering van de Europsese cultuur te beperken tot een paar stromingen.
Je reactie draagt inhoudelijk niet bij aan deze discussie. Dat vind ik jammer.
Wat is eigenlijk het verschil tussen ‘joods-christelijk’ en gewoon ‘christelijk’? Is er ook een niet-joods-christelijke cultuur? En als men de aard van de Europese cultuur dan zo nodig wil exclusiveren, waarom heeft men het dan niet gewoon over de ‘christelijke, joodse en humanistische’ aard daarvan?
En hoe denken de joden die het christendom van oudsher als een soort ketterij beschouwen over die typering joods-christelijk’? En de christenen die het jodendom nog altijd afwijzen omdat het Christus aan zijn beulen zou hebben overgeleverd?
Kan niemand vertellen sinds wanneer deze term in dit verband wordt gebruikt, door wie dat gebeurde, en waarom?
Hoe komen er duizenden kerken en sinagogen dan in Europa?….Hebben deze gebedshuizen iets te maken met de cultuur van Europa?…Niet?Ha,ha… De Joods-Christelijke traditie heeft immers in de ontstaansgeschiedenis van Europa een belangrijke rol gespeeld.En het is belangrijk dat wij ons bewust zijn van onze wortels: de Joods-Christelijke waarden….
Die gebedshuizen hebben alles te maken met de cultuur van Europa, omdat zij daarin konden ontstaan en bestaan en omdat zij grote invloed hebben gehad op de cultuur van Europa. De Joodse religie, cultuur en (sinds 1948) politiek zijn echter etnisch-exclusief en dus discriminatoir van aard, terwijl de Europese cultuur dat juist nadrukkelijk níet is. De Joodse religie is exclusief ván en vóór Joden, terwijl de heilsboodschap van de Jood Jezus Christus gericht was tot alle volken en mensen op aarde, ongeacht hun af- en herkomst. Dit verschil tussen de Joodse en Christelijke religie, traditie, cultuur en politiek verschillen hierdoor dermate wezenlijk van elkaar dat zij niet in één begrip verenigd kunnen worden.