Was het een Pim-zege of een Sovjet-zege? Of is dat eigenlijk hetzelfde?

Volkskrantverslaggever Willem Beusekamp noemde op 9 maart jl de PvdA-zege in Amsterdam ‘sovjet-achtig’ , vanwege de massale overmacht waarmee deze ooit socialistische partij de laatste verkiezingen gewonnen had.

Voor mij had de zege van de PvdA meer een ‘Pim-karakter’ door het grote rol die de journalistiek ook hierbij weer heeft gespeeld. Onze kwaliteitskranten en ook de publieke omroep hadden de huidige regering het liefst al lang naar huis gestuurd als zij daartoe de rechtstreekse mogelijkheid hadden gehad. Nu moeten zij het nog steeds via de band van de burgers en hun vertegenwoordigers spelen. Dan doen zij met een overgave waaruit een sterke politieke overtuiging spreek. Of althans een sterke band met ‘de Partij’.

De term ‘sovjetachtig’ is niettemin ook toepasselijk, omdat kranten en zelfs de publieke omroep in Nederland consequent de partijstandpunten van de PvdA uitdragen. Dat is zo’n griezelige situatie dat ik daar zelfs als SP- en Groen Links-stemmer toch bijna rechts van word.

7 gedachten over “Was het een Pim-zege of een Sovjet-zege? Of is dat eigenlijk hetzelfde?

  1. De zege mag door zijn omvang op bepaalde plaatsen Sovjet-achtig lijken, in feite heeft hij echter een islamitische origine. De Ayatolla’s binnen die partij gaan een grote toekomst tegemoet als de nieuwe (islamitische) kiezer zich op partijniveau gaat manifesteren.
    Doordrijvers zullen hen als stemvee inzetten en daardoor vergaderingen domineren.

  2. Gezeur Robert. Ik zie vnml meneer Pastors te pas en te onpas opduiken, en eindeloze rijen VVD-meneren. Tjee, wat krijgen die rechtse ouwhoeren toch een hoop spreektijd. En dat is al maanden zo… Nationalistisch Ouwhoer Station!

  3. Ach Alib, laat deze C-blogger toch lekker zeuren op zijn eigen weblogje. En ik vind het altijd gezellig als jij dan ook even langskomt. Lekker babbelen, dat is toch precies wat Chef Boogaerts wil?

  4. Babbeldebabbel? Nee, niet mijn hobby.
    En blogdoggy is onze huishond (gevaarlijk bijtertje), wij bedienen hem op afstand.
    ‘Zit!’

  5. De overeenkomst tussen een Pim-zege en een sovjet-overwinning is dat zij beide berusten op niet-te-vervullen verwachtingen die door middel van propaganda bij mensen zijn gewekt door een propaganda-machinerie zonder mandaat en zonder verantwoordingsplicht.
    De overheersend linksige journalistiek heeft rondom voedselbanken, uitgeprocedeerde gelukszoekers, een 16-jarig schoolmeisje en knelpunten in de (hoogstnoodzakelijke!) stelselherzieningen een vertekend beeld geschapen van een incomepetente en zelfs kwaadwilige regering. Hierdoor zijn veel mensen gaan denken dat het met de PvdA en die aardige Wouter Bos allemaal weer prettig en ruimhartig zal worden. Daar heeft hij zelf weinig anders voor hoeven doen dan een ‘low profile’ aan te houden en hoogstens zo nu en dan met wat vrijblijvende prietpraat aan te komen waar niemand hem aan kon houden. De journalistiek deed het vuile werk door dingen te schrijven en te zeggen waarop niemand ooit Bos of zijn PvdA aan kan spreken. En de journalistiek natuurlijk ook niet, want die hoeft nooit verantwoording af te leggen.
    De verschillen met de Pim-zege lijken groter dan zij in werkelijkheid zijn. Ook bij Fortuyn speelde de journalistiek een beslissende rol, deels door hem te demoniseren (underdog!), deels door zijn ideeën juist uit te vergroten tot magische proporties (Superman!). Het resultaat leidde ook in dat geval tot een ontnuchterende kater.
    Zolang er verstandige mensen in onze regering zitten, kan ik voor het broodnodige evenwicht rustig op de SP of Groen-Links blijven stemmen, maar de hemel verhoede dat de journalitieke waan van de dag op korte termijn zal leiden tot een links bewind, want afgezien van enkele details zou die niet weten hoe het anders moet.

  6. Vier jaar ‘links’ beleid in Nijmegen heeft aangetoond dat er weinig is om bang voor te zijn. Veel revolutionairs valt er niet te verwachten: de economie moet blijven draaien tenslotte. Het grote voordeel zit niet zozeer in het beleid (kleine aanpassingen) alswel de benadering (op het kruiperige af democratisch) en de toon (doorgaans vriendelijk).
    Als dat landelijk kan: meteen doen. De minachting van de regering voor haar onderdanen is groter dan onder Paars.

  7. Het is moeilijk discussiëren met iemand met wie ik het op hoofdpunten eens ben. Dat ontaardt in babbelen, en dat laat ik liever over aan de A-bloggers op dit weblog.
    Als ik echt bang voor links was, zou ik geen SP (landelijk) en Groen-Links (lokaal) stemmen. Als het echter op besturen en regeren aankomt, heb ik echter een voorkeur voor duidelijkheid en doortastendheid. Van huis uit weet ik dat echte liberalen van origine heel sociaal bezig kunnen zijn, niet alleen uit welbegrepen eigenbelang (tevreden werknemers, harmoniemodel, rust in de tent, stabiliteit en duurzaamheid op lange termijn) maar ook omdat zij zich richten op de matschappij als geheel en niet louter op een bepaalde religieuze, sociale of etnische groepering. Ik beschouw mijn linkse stem dan ook als noodzakelijk tegenwicht tegen al te veel economisering, globalisering, prestatiedwang en milieubederf, maar niet als voorkeur voor een links bestuur die hangmatten maakt van alle vangnetten.
    Zijn we het nog steeds eens, of valt er nog wat te bakkeleien?

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s