Het vaste duo Janny Groen en Annieke Kranenberg schrijft in de Volkskrant van vandaag (24/2) dat drie joodse jongeren zich “stilletjes tussen de actievoerders hadden gemengd” na afloop van de tumultueus verlopen bijeenkomst op zondagavond 22/2 jl in het Amsterdamse Apollohotel, waar de Israëlische legerwoordvoerder Ron Edelheit was ‘geschoend’.
De drie jongeren, waaronder Nathan Bouscher van ‘Gezellig Joods’ (mede-organisator van de omstreden lezing), wilden op die manier meer te weten te komen over de actie die de lezing van Ron Edelheit over de Israëlische aanval op Gaza behoorlijk in de war had geschopt.
Tijdens hun heimelijke missie in een café aan de Amsterdamse Ferdlnand Bolstraat, waar de pro-Palestijnse actievoerders elkaar na hun actie hadden getroffen, kwamen de joodse jongeren er onder andere achter dat dat de actievoerders juridisch advies hadden gevraagd aan een advocatenkantoor in Haarlem. Het gooien van schoenen is dan wel een vreedzame vorm van actievoeren, maar kennelijk wilde men zich indekken voor het geval iets of iemand daarbij zou worden geraakt.
Dit is in allerlei opzichten een mooi verhaal, dat echter wel een paar vragen openlaat:
1. Als de drie joodse jongeren zich ‘stilletjes’ hadden gemengd onder de actievoerders, hoe wisten de verslaggeefsters van de Volkskrant daar dan van? Waren zij ook in dat café waar de actievoerders bijeen waren, of hebben die drie jongens hen na afloop van hun missie gebeld en verslag uitgebracht van hun bevindingen? Kenden de verslaggeefsters Nathan Bouscher en zijn twee vrienden al van vóór deze gebeurtenis?
2. Waren de beide dames van de Volkskrant ook uitgenodigd voor de lezing van Ron Edelheit? Zo ja: Wat vonden zij van die lezing? Hoe dan ook: Waarom werd daarover niet geschreven in de Volkskrant?
3. In hoeverre is er bij dit tribale genetwerk van ons-kent-ons, eigen-volk-eerst en de-anderen-zijn-de-vijanden nog sprake van ongebonden, onafhankelijke en niet-vooringenomen journalistiek?
Voor rechters, politici en bestuurders geldt dat zij zich over bepaalde personen, kwesties en onderwerpen niet behoren te oordelen en te beslissen omdat zij daar te veel bij betrokken zijn.
Ook de journalistiek ontleent haar bijzondere status en privileges aan haar ongebondenheid, onafhankelijkheid en (dus) betrouwbaarheid. Burgers moeten er op kunnen vertrouwen dat journalistieke berichtgeving niet wordt beïnvloed door persoonlijke betrokkenheid, bindingen, belangen en/of door sym- of antipathieën jegens de personen waar het over gaat. Vriendjesjournalistiek werkt net als alle andere vormen van cliëntelisme altijd ten gunste van de één en ten koste van de ander. Het moet niet zo zijn dat sommige groeperingen steeds gemakkelijk toegang hebben tot de massamedia en andere niet of nauwelijks. Dat leidt tot scheve (machts)verhoudingen in de maatschappij.
Er is dus alle reden om het beginsel van wraking ook op de journalistiek toe te passen. Dat gebeurt te weinig. De journalistiek onttrekt zich ten onrechte aan de checks and balances die ervoor moeten zorgen dat onze democratie transparant, evenwichtig, eerlijk en rechtvaardig blijft voor álle burgers. De werkwijzen van de journalistiek moeten evenzeer de toets der kritiek kunnen doorstaan als die van de machten die zij moet controleren.
Robert VanWaning 
Gezonde analytische overwegingen met een hoge kans op waarheidsgehalte!
Dat de dames Kranengroen dik zouden zijn met joodse jongens klopt dan weer helemaal met de pro-Israelische houding van de Volkskrant…
Journalisten mogen in de eigen kring van hun privéleven ‘dik’ zijn met iedereen die zij willen, maar in de uitoefening van hun beroep moeten zij hun particuliere bindingen, voorkeuren, loyaliteiten en belangen te scheiden van het algemeen maatschappelijk belang dat de onafhankelijke journalistiek pretendeert te behartigen.