Wat de journalistiek nodig heeft, is meer weerwerk en tegenspraak. Met de komst van internet en het blogwezen, is dat technisch gemakkelijk te realiseren, maar de geesten zijn nog onwillig. Journalisten houden namelijk niet van tegenspraak. Bij het minste woord van kritiek (van wie dan ook) raken zij helemaal van slag. Dit kan soms zó erg zijn dat zij spontaan hun functie van waakhond van onze democratische rechtsstaat vergeten en gaan proberen om die kritiek te onderdrukken!
Dit is voor journalisten heel gemakkelijk, want zij bedienen immers zelf de knoppen van de drukpersen, de microfoons en camera’s. Kritische brieven en opmerkingen worden gewoon niet afgedrukt respectievelijk niet uitgezonden en kritische weblogs worden gewoon verwijderd. Ho! Dat laatste blijkt niet te mogen van de Gebruiksvoorwaarden en ook niet van onze Grondwet. Vervelend voor de journalistiek, maar goed voor de democratie.
Democratie bestaat immers bij de gratie van de mogelijkheid van kritiek en tegenspraak. Het democratische gehalte van een land is af te lezen aan de manier waarop wordt omgegaan met kritiek en critici. Ditzelfde geldt voor de ware democratische gezindheid van journalistieke media. Hoe gaan zij met kritiek om en welke vrijheid en status hebben hun critici?
Het is raar, maar misschien kan de Volkskrant eens een voorbeeld nemen aan het Openbaar Ministerie. Daar heeft men namelijk besloten om van tegenspraak een structureel onderdeel te maken van ieder belangrijk onderzoek. Men doet dit niet door een ambtenaar aan te wijzen die zijn collega’s kritsch moet gaan beoordelen, maar door doorlopend beslissingen en procedures op een gestructureerde wijze te laten toetsen door medewerkers die niet bij een onderzoek betrokken zijn. In bijzondere gevallen wordt overgegaan tot een review of herbeoordeling door een gezamenlijk team van politie en OM van buiten het regiokorps en parket.
“Met ingang van januari 2006 zal op de parketten en bij de politie een basale vorm van tegenspraak zijn georganiseerd. Om capacitaire redenen zal met een beperkt aantal zaken worden begonnen. Een review kan worden gehouden als een onderzoek is vastgelopen. Voor de benodigde systematiek kan goed worden aangesloten bij het Stappenplan van het Landelijk Team Kindermoorden. Hoe en wanneer tegenspraak en/of review zal moeten worden georganiseerd zal worden vastgelegd in een aanwijzing van het College.
Er zal een landelijke pool gevormd worden van gecertificeerde medewerkers van politie en OM. De lokale pool die zich met tegenspraak zal bezighouden is in principe ook beschikbaar voor de – externe – reviews. ”
Bron: http://www.om.nl/info/document.php?id=791
Het institutionaliseren van tegenspraak, dát is democratie, Volkskrant!
De ombudsman van de Volkskrant werkt ongetwijfeld hard, maar soms ljjkt het wel alsof hij meer aandacht besteedt aan de rubriek Aanvullingen & Verbeteringen dan aan serieuze klachten. Naarmate een kwestie ‘moeilijker’ is, des te kleiner blijkt de kans op een zinnige reactie, laat staan op een bruikbaar oordeel en een bevredigende oplossing. Bij héél moeilijke zaken komt er vaak zelfs geen bevestiging van ontvangst.
Dat kan beter, dat moet anders.
Het weblog van de Volkskrant biedt een uitstekende (en noodzakelijke!) mogelijkheid tot tegenspraak van de journalistiek. Voorlopig zou men simpelweg kunnen beginnen door een vaste rubriek op te zetten, waar lezers hun kritiek op de inhoud van artikelen, achtergondverhalen, columns, etc kwijt kunnen. Voor echte klachten moet er misschien een aparte rubriek komen, want die hebben toch weer een ander doel en zeker ook een andere toon en inhoud.
Tot zover mijn voorstel tot het beter organiseren van Tegenspraak.
_______________________________________________________________
Hieronder plaats ik voor de zekerheid een aantal kwesties die ik in het afgelopen jaar bij de ombudsman heb aangekaart, maar die niet zijn behandeld of opgelost. Ik had deze ook al geplaatst op de weblog van de ombudsman, maar daar kúnnen zij verwijderd worden, en hier niet. Het zijn voornamelijk klachten.
Wie zich daarvoor niet interesseert, leze vooral niet verder. Bespaar u de ergernis!
Het op de VK weblog plaatsen van geweigerde brieven.
Ruim een jaar geleden, op 15 december 2004, schreef ik aan de ombudsman van de Volkskrant:
“Wat is er eigenlijk tegen om álle ingezonden brieven integraal in een aparte rubriek op de website van de Volkskrant te plaatsen, alleen gemonitord op racistische uitingen en onwelvoeglijk taalgebruik? Dat zou pas echte democratie zijn. Dit zou het échte, ongecensureerde forum zijn. De brievenredactie publiceert dan alleen een selectie hieruit in de papieren krant, en dit aangeven bij de inzending. Lezers kunnen dan zélf kunnen zien of hun brief wel of niet door de selectie is gekomen, en bovendien kunnen zien wat voor soort brieven in het algemeen wordt afgewezen: Democratisch, open, eerlijk, moedig, verantwoordelijk, controleerbaar én fatsoenlijk. Een redacteur schreef mij ooit dit ‘interessante idee’ te zullen bespreken. Daarna heb ik er nooit meer over gehoord. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat de redactie het niet aandurft, en dat is eigenlijk niet zo’n mooi trekje..”
De ombudsman reageerde nog op dezelfde dag met: ‘Lijkt mij ook een goede suggestie. Ik weet niet of het technisch kan, maar zal deze suggestie doorsturen naar de brievenredactie en de internetredactie.” Daarna heb ik er nooit meer iets over gehoord.
De onleesbaarheid van de ‘printvriendelijke versie’ van pagina-grote artikelen uit de Webkrant van de Volkskrant.
Probeer het maar eens: Minuscule lettertjes omdat die grote foto of illustratie er ook nog op ‘moet’. Vergelijk dat eens met serieuze klranten als The New York Times, The Washington Post, Die Zeit, Le Figaro, etc.
De automatische afwijzingen van de brievenredactie die niet vermelden over wélke brief het gaat.
Als een ingezonden brief om welke reden dan ook niet in aanmerking komt voor publicatie, krijgt de briefschijver een automatisch mailtje waarin niet wordt vermeld wélke brief wordt afgewezen, en ook niet waarom. Dit laatste is misschien nog te begrijpen, maar wel vervelend voor degene die de moeite heeft genomen om te schrijven over iets wat hem of haart ter harte gaat.
De ombudsman schreef hierover:
“Het is goed dat u me daar weer op wijst. Zodra ik terug ben van vakantie zal ik dat opnieuw bij de hoofdredactie ter sprake brengen.”
U begrijpt het al: Nooit meer iets over gehoord..
G-J Bogaerts: Neutrale moderator of tegenpartij??
In een discussie op het VK weblog tussen mij en chef en moderator’ G-J Bogaerts ging het om de vraag of hij in zijn functie van moderator (die neutraal boven de partijen zou moeten staan) een deelnemer persoonlijk mag beledigen omdat hij een onbeantwoorde vraag had herhaald. Ik vind van niet. Als Bogaerts mij wil laten weten wat hij van mij vindt, dan doet hij dat maar in een persoonlijke e-mail, maar niet met gebruikmaking van het gezag en de macht van zijn functie.
Op 29 nov 2005 schreef ik aan de ombudsman:
“Het moet toch mogelijk zijn om correcte, feitelijke en inhoudelijke kritiek te uiten op journalistieke publicaties zonder dat men het risico loopt om voor straf publiekelijk te worden beledigd of te schande gemaakt?”
De ombudsman zag echter het probleem niet. Alle mensen zijn tenslotte gelijk, en dus ook journalisten en webloggers.
Erger werd het toen de Grote Censor dreigde om mijn hele weblog te verwijderen op grond van ‘de onnozelheid van uw besognes’. Dat zou natuurlijk in strijd zijn met de Gebruiksvoorwaarden en met mijn grondwettelijke rechten. Ik heb dit wederrechtelijke dreigement onmiddellijk gemeld bij de ombudsman, maar die heeft daar in het geheel niet op gereageerd. Kennelijk weer te moeilijk.
Gretta Duisenberg, als Zwart Schaap genegeerd door Pauline Kleijer.
Op 15 november 2005 was mevrouw Gretta Duisenberg het Zwarte Schaap in het gelijknamige televisieprogramma van de Vara. Jan Blokker wijdde hier al van tevoren een column aan, en De Telegraaf zelfs een rellerig artikel van Joost de Haas op de voorpagina. Die De Haas hééft kennelijk iets tegen Gretta. Ook in de voorbeschouwingen van NRC en Trouw werd aandacht besteed aan dit meest spraakmakende programma van die zaterdagavond. Pauline Kleijer maakte er in háár programma-overzicht echter helemaal geen melding van. Kennelijk heeft zij evenveel hekel aan mevrouw Duisenberg als Joost de Haas, maar lezers van de Volkskrant moeten er toch op kunnen rekenen dat hun geen belangrijke informatie wordt onthouden omdat een redacteur iets tegen het onderwerp heeft.
De ombudsman heeft op deze klacht niet gereageerd.
Jean-Pierre Geelen stigmatiseert alsnog de ‘gerehabiliteerde’ NRC-columnist J.A.A. van Doorn
Op 13 oktober 2005 schreef Jean-Pierre Geelen een zuur commentaar op de opmerkelijke rentree van J.J.A. van Doorn als columnist bij NRC Handelsblad. Geelen citeerde met kennelijke instemming Gijs Schreuders die Van Doorn vijftien jaar geleden had aangevallen na twee columns over ‘joodse journalisten’. Dat was natuurlijk zeer ongepast. Tegen Geelen zei Schreuders daarover nu: “Van Doorn is geen antisemiet, maar zijn column bevatte antisemitische stereotyperingen.” Het herhalen van deze toch afdoende weerlegde beschuldiging vond ík nu weer ongepast. Er werd immers niets tegenover gesteld, laat staan dat Van Doorn een weerwoord werd gegund. Hij werd dus alsnog ten onrechte gestigmatiseerd.
Oud-hoofdredacteur Ben Knapen had destijds in zijn afscheidsinterview nog gezegd dat hij het ontslag van de columnist J.A.A. van Doorn als zijn grootste fout beschouwde. Dát stond niet in het stukje van Geelen, evenmin als het kritische commentaar van J.L. Heldring en de ingezonden brief van mijn oud-studiegenoot Egbert Jacobs, destijds ambassadeur in Wenen: “Ik heb Van Doorns vertrek altijd zeer betreurd. Ten eerste vanwege de aanleiding. Ten tweede omdat er in Nederland niet veel intelligente conservatieven zijn. Hij hield de eer aan zichzelf. Dat was een verarming van de krant, waarmee de lezers geen dienst is bewezen. Ben Knapen trekt nu het boetekleed aan. Dat siert hem. De nieuwe hoofdredacteur weet wat hem te doen staat.”
Dit alles vond Jean-Pierre Geelen kennelijk niet relevant genoeg om te vermelden, en dus bleef bij de Volkskrantlezer na vijftien jaar alsnog die valse beschuldiging hangen.
Nadat ik de ombudsman nog maar eens had gewezen op de ernst van de zaak, schreef hij terug: “Ik heb Jean-Pierre gevraagd u van antwoord te voorzien. Het blijven soms hardnekkige dwarsliggers. Ik ga hem opnieuw aan de jas trekken.” Toen bleek dat Geelen in Istanbul zat en pas op 24 oktober zou terugkeren, schreef de ombudsman nog dat het weliswaar een ‘interessante casus’ was, maar dat het onderwerp niet erg leefde voor de Volkskrant. Dat vond ik wel opmerkelijk. Een columnist van de meest toonaangevende krant van Nederland die op grond van een valse beschuldiging van antisemitisme wordt ontslagen, dat is nogal wat, zou je toch denken.
Ik heb niets meer over deze klacht gehoord,
Géén rectificatie na een artikel vol erkende fouten en beledigingen.
Op 18 oktober 2005 had ik naar zes redacties een reactie gestuurd naar aanleiding van de ruime aandacht die zij hadden besteed aan een persbericht van het KNMI over de zogenaamde stikstofkaart. Daarop zou in het vervolg dagelijks de luchtvervuiling in ons land te zien zijn, tenzij er te veel wolken waren, want daar kon de sateliet niet doorheen kijken. In mijn reactie schreef ik dat de luchtvervuiling door wegverkeer dus niet getoond kon worden als de luchtvervuiling (wolkvorming) door het vliegverkeer te ernstig was. Best geestig, vond ik, en niet onjuist.
Martijn van Calmthout, wetenschapsredacteur van de Volkskrant, las mijn e-mail niet zorgvuldig en dacht dat ik bezwaar maakte tegen die stikstofkaart van het KNMI. Natuurlijk niet. Integendeel. Van Calmthout schreef in het Kennis-katern dat ‘querulant’ Van Waning, “strandhuisjesverhuurder in Zandvoort heel anders dacht over die stikstofkaart”. Typisch geval van slecht lezen en onbehoorlijke journalistiek.
De ombudsman zat duidelijk met dit geval in zijn maag. Op 24/10 schrijft hij: “Bij eerste lezing van het gewraakte stuk bekroop mij ook het idee “moet dat nou”. Erg fijngevoelig is het niet om iemand met naam en toenaam neer te zetten als querulant, zelfs niet als zo iemand bekendstaat als zeer begaan brievenschrijver op velerlei terrein. Dat maakt van hem of haar nog niet automatisch een querulant.” De ombudsman vond wel dat Van Calmthout over mij mocht schrijven wat hij wilde, omdat ik tenslotte deelnam aan het publieke debat. Dat het nogal uitmaakt of je een journalist bent wiens woorden in honderdduizenden kranten worden afgedrukt verspreid of een burger wiens woorden nérgens te lezen zijn, dat maakt de ombudsman kennelijk niets uit. De ombudsman is het één punt met mij eens: “Wat de vorm betreft hebt u zonder meer een punt. Het las als een column, was opgeschreven als een column, maar was helaas opgemaakt als een nieuwsbericht. Het was beter geweest als daarvoor een andere vorm was gekozen.”
Op 1/11 komt dan eindelijk het rectificatie-voorstel: “In het artikel over vliegtuigstrepen en het meten van luchtvervuiling met de nieuwe OMI-satelliet (Kennis 15 oktober) is ten onrechte gesuggereerd dat actievoerder Robert van Waning strandhuisjes verhuurt in Zandvoort.” Een dergelijk gebrek aan respect van het journalistieke machtsbolwerk voor de gewone burger heet ‘maling’ en is zo langzamerhand een maatschappelijk probleem aan het worden. Op 14/11 laat de ombudsman mij nog weten dat hij mij niet kansloos acht in een klacht bij de Raad voor de Journalistiek, maar op 9/12 schrijft hij : “Enfin, ik schreef u al eerder dat u in mijn ogen een goede kans maakt (maar dat mag u niet gebruiken).”
Mooie klachtinstantie, zo’n ombudsman. Als hij dan eindelijk iets schrijft waar je wat aan hebt, dan mag je dat niet gebruiken in een hogere instantie. Zij die denken iets te kunnen bereiken met een klacht bij de ombudsman zijn hiermee gewaarschuwd: Verwacht er niet te veel van.
Robert VanWaning 
@Robert: Ik ben benieuwd naar de reactie van hen die hadden moeten reageren.
Sorry, dooddoener, maar je verhaal spreekt voor zich en ’t is goed om het ook hier te plaatsn.
Arie, ik verwacht geen reactie. Quod erat demonstrandum.
Robert, ik blijf bij hetzelfde standpunt: ja, het is uitstekend dat er kritische vragen gesteld worden bij de journalistiek. Edoch: je eigen stukjes blinken ook niet altijd uit in hoor/wederhoor en ik vind niet vaak sluitende redeneringen of bewijzen die je vaak boude beweringen of insinuaties jegens bepaalde journalisten ondersteunen.
Dat zorgt ervoor, dat de algemene geloofwaardigheid van je klachten (waarvoor ook wel zal gelden dat overdaad schaadt) er niet op vooruit gaat. En door vele lezers (en blijkbaar ook GJB en andere journalisten) niet zo serieus genomen kan worden als wellicht het geval zou moeten zijn.
Ik stel geen vragen bij je bedoelingen of integriteit, op mij kom je in elk geval over als iemand die oprecht verontwaardigt antwoorden zoekt, maar de toon maakt de muziek.
—————————————————-
Geplaatst op 04 januari 2006 17:24 door Robert van Waning
Robert van Waning 04 januari 2006 18:44
Arie, ik verwacht geen reactie. Quod erat demonstrandum.
—————————————————-
Meneertje ongeduld! 🙂
DJ, ik schreef niet "Ik heb nog steeds geen reactie gehad", maar alleen dat ik er geen verwachtte. Niks ongeduld, dus, maar gewoon een voorspelling.
DJ, geef eens een paar voorbeelden van ‘boude beweringen of insinuaties jegens bepaalde journalisten’. Dan heb ik tenminste enig houvast voor een reactie.
Je vindt dat ik geen hoor en wederhoor zou toepassen. Merkwaardig. Volgens mij is dat nu juist precies wat ik hier zit te doen: Het weergeven van hoor en wederhoor, of mijn vergeefse pogingen daartoe: Ik schreef dit, en toen deed de ombudsman dat. Of niets.
Wat ik je nog wilde laten weten, Robert, is dat die uitzending van het Zwarte Schaap met Gretta Duisenberg voor mij het hoogtepunt van het jaar was. Wat een klassevrouw. Ik vond alleen dat ze te ver ging toen ze zei dat de joden Oud-Zuid willen annexeren. Maar die opmerking kwam ongetwijfeld voort uit alleszins te begrijpen bitterheid.
Zelfs Inge Diepman was op dreef, hoewel ze op het laatst de tranen zocht en vond bij Gretta. IJzersterk was na afloop dat Gretta als eerste een hand gaf aan Cnoop Koopmans, die haar onheus had bejegend.
Dat de Volkskrant niets met deze uitzending heeft gedaan is onbegrijpelijk. Maar we weten inmiddels dat de redactieformule van de huidige Volkskrant niets met een ideologie te maken heeft en wel alles met een marketingstrategie en angst.
Albert, de moed en het doorzettingsvermogen van Gretta Duisenberg zijn inderdaad bewonderenswaardig. Dat zouden ook de mensen moeten toegeven die haar om welke redenen dan ook verketteren. ‘Annexeren’ is een gewoon werkwoord dat zijn bijzondere lading ontleent aan het onderwerp van de zin en/of (de bewoners van) het gebied dat wordt ingelijfd.
Bert Wagendorp schrijft in zijn alweer 15de aflevering over uitverkoren boeken over ‘het perfectionisme en de totale overgave’ waarmee in de VS sport wordt bedreven.
Ik had graag willen opmerken dat die begrippen nare associaties oproepen. Bert Wagendorp heeft mij geblokkeerd van zijn weblog. Zo kan hij samen met zijn kritiekloze bewonderaars genieten van een warme onderonserigheid zonder tegenspraak. Dat is het soort journalistiek dat veel beoefenaars van die liefhebberij voor ogen staat.
Bij gebrek aan tegenspraak kunnen kleine narigheden tot grote narigheden worden.
@obert
Dat gekeuvel van Bert W. en zijn volgelingen is van een misselijkmakende klefheid. Net als die opmerking van GJB: ‘Je schrijft wel leuke stukkies, hoor Bert.’
"Zo kan hij samen met zijn kritiekloze bewonderaars genieten van een warme onderonserigheid zonder tegenspraak.Dat is het soort journalistiek dat veel beoefenaars van die liefhebberij voor ogen staat."
Dat bedoel ik: dat is een stelling. Wie, wat, waar, wanneer, waarom, hoe? Zo op zijn eentje is het een wilde beschuldiging tegen journalisten in het algemeen. Dat is toch zeker niet je bedoeling?
Overigens vind ik ook dat Bert W best aardige stukjes schrijft, hoor.
@DJ
Wie: Bert Wagendorp. Wat: critici is de toegang tot zijn weblog geblokkeerd. Waar: Bert W’s weblog. Wanneer: gisteren; de blokkade dateert van twee weken terug. Waarom: Bert W. houdt niet van tegenspraak en discussie. Dat is voor een journalist een wonderlijke instelling. Stel je voor dat politici en bestuurders zo zouden omgaan met hun critici. Wie kritiek buitensluit, houdt alleen bewondering over. Dat is een feit, en geen ‘wilde beschuldiging’.
Er zijn veel mensen die houden van de stukjes van Bert W. Maar daar gaat het niet over.
@Robert: Naar ik begrijp is Bert W. geen journalist meer. Dus zijn stukjes zijn niet journalistiek, maar slechts columns. Heb dus als journalist beoordelen is een fout in je redenering. Dus voor een journalist is het wellicht een wonderlijke instelling geen zin te hebben in kritiek. Voor een columnist/blogger is het niets bijzonders. Loop de goed lopende blogs maar af.
Mensen die daar de bloggers becritiseren worden massaal afgezeken, genegeerd of gecensureerd. Dus, verwonderlijk is de ban die Bert W jou gegeven heeft helemaal niet, in zijn positie als columnist/weblogger. Want wat doet de gemiddelde columnist die een critische brief krijgt? Die schrijft een scherpe column terug, waarin de criticus wordt afgezeken.
Qabouter, OK, maar in het algemeen is het gek als een publicist die zelf over alles en iedereen een oordeel heeft discussies met kritische lezers vermijdt, hun bijdragen van zijn weblog blokkeert en louter instemmende en bewonderende reacties toelaat.
Jij vindt het normaal dat een columnist/blogger geen zin heeft in kritiek en dat critici ‘massaal worden afgezeken, genegeerd of gecensureerd’. Ik vind dat zwak en zelfs onbehoorlijk.
Ook de ‘gemiddelde columnist’ zou zijn best moeten doen om inhoudelijk te reageren op gefundeerde en beargumenteerde kritiek. De journalistiek (inclusief columnisten) zijn gewend om kritiek te leveren en niet om die te ontvangen. Daar moet zolangzamerhand maar eens verandering in komen.
Zij die onder de vlag van de journalistiek varen, pretenderen immers namens de burgers de democratie en de vrijheid van meningsuiting te bewaken. Laten zij dat maar eens waar maken.
@Robert:
Ik vrees dat ik het toch niet helemaal met je eens kan zijn in het geval met Bert W.
Lange tijd heeft hij respons gegeven op de meeste kritieken die je in de reacties op zijn stukken gegeven hebt. Dus geheel onontvankelijk voor kritiek is hij niet geweest. Maar het is wel duidelijk dat jullie het op de kritiek-punten nooit eens zullen worden. Hij gelooft in standpunt A, met daarvoor zijn redenen. Jij gelooft in standpunt B, met jouw redenen.
Is verdere discussie dan nodig? Ik denk het niet. Zit hij dan te wachten op iemand die bij elke bijdrage een kritiek schrijft en bereid is zijn kritiek te herhalen als hij geen respons krijgt? Want als hij jouw bijdragen zou laten staan en verder negeren neem je daar ook geen genoegen mee, heb ik de indruk.
Wat ik niet snap is dat het Bert W. gebeuren zo belangrijk voor je is. Hij is een sport columnist, die in de engte van slechts sport-beleving blogt. Meer van zijn leven, meningen of belevingswereld deelt hij niet. Daarmee een redelijk marginaal weblog, zonder belanghebbende inhoud in het politieke of publieke debat. Waarom dan zo fel. En waarom dan telkens hem als voorbeeld van de falende, oogkleppen journalistiek.
Hij is zelfs een slecht voorbeeld, want hij is geen journalist.
Dat de nederlandse journalistiek een vernauwde blik op de werkelijkheid heeft is wel zo. EN daartegen strijden is een mooie onderneming. Anderen doen dat ook. http://www.zmag.org (engels) is er een over de linkse flank, die eens wat wil laten horen wat de meeste main-stream kranten niet aandurven. En http://www.hetvrijevolk.com is een nederlandstalige wat rechtsere. Die rechtse is vaak ook nog komisch om te lezen.
Het internet wordt al gebruikt om de andere verhalen aan te dragen. En dat kan ook op dit weblog. Als jij wil bloggen over misstanden die door de kranten genegeerd worden mag dat gewoon. Dát, het andere nieuws brengen zie ik je niet zoveel doen. Je bent vooral bezig met de kranten en journalisten aanvallen, omdat ze niet de insteek presenteren die jij graag zou zien.
Presenteer hem dan zelf! Je hebt je weblog, je hebt je mening, je hebt je kennis. Gebruik die kennis en gebruik je rechten. Klagen en verwachten dat mensen met een andere mening dan de jouwe zullen gaan veranderen om ook jouw insteek en perspectief te vertolken is een verloren strijd.
Qabouter, je schrijft: "Want als hij jouw bijdragen zou laten staan en verder negeren neem je daar ook geen genoegen mee, heb ik de indruk." Heb je daar voorbeelden van? Dat zou inderdaad niet juist zijn. Als je geen reactie krijgt op een bijdrage, moet je verder ophouden. Maar als de ander wél reageert dan mag/moet je natuurlijk antwoorden. Zo verliep ook die discussie met Bert: Argument, tegen-argument, etc. De volgende dag had hij geen zin meer in discussies. Dat is prima, maar hij had dat wel kunnen melden, al of niet met opgave van reden.
Als zo’n publicist niet zit te wachten op commentaar, waarom schrijft hij dan een weblog? Alleen om bewonderende reacties te krijgen? Tsja.
En waarom moet ik reageren op een manier die jou wél bevalt? Kom op, zeg.
Je schrijft: "Je bent vooral bezig met de kranten en journalisten aanvallen, omdat ze niet de insteek presenteren die jij graag zou zien." Dit herken ik niet. Geef eens een voorbeeld van zo’n ‘insteek’ waar ik een journalist op heb aangevallen. En zelfs áls ik dat deed, dan is dat trouwens mijn goed recht. Journalisten bekritiseren politici en bestuurders. Ik bekritisser journalisten. Het mág niet alleen, maar het móet zelfs in een goed functionerende democratie. Er is niet éen groepering die alles onweersproken voor het zeggen heeft.
En verder: Ik héb mijn weblog, daar zét ik soms dingen op, en jij kúnt daarop reageren. Verder nog eisen of wensen?
Test: Ik heb ingelogd. Eens kijken of mijn naam nu oranje is.
Yes!
Je stuk vliegt al meteen aan het begin uit de bocht: daar wordt gesuggereerd dat geen journalist tegen kritiek kan en dat kritische brieven nooit gepubliceerd worden. Dat zijn generaliseringen die simpelweg onjuist zijn. Niet alleen voor de journalistiek in het algemeen, maar zeer zeker ook voor de Volkskrant zelf. Een medium kan simpelweg niet alle brieven plaatsen die het krijgt. En ik ken veel journalisten die royaal openstaan voor kritisch weerwoord van lezers. Kortom: je generaliseert!
Jeroen, de eerste zin luidt: "Wat de journalistiek nodig heeft, is meer weerwerk en tegenspraak."
En jij vindt dat ik daarmee ‘meteen uit de bocht vlieg’?! Zou dit kunnen duiden op enige vooringenomenheid?
Ik schrijf niet dat geen enkele journalist niet tegen kritiek zou kunnen. Velen kunnen dat wel, de meesten denk ik echter niet, gewoon omdat men er niet op ingesteld is. Deze mening baseer ik op eigen ervaringen en op wat ik er over gelezen heb. Je probeert een algemeen bekend (en erkend) feit te bagatelliseren. De tenen van de journalistiek zijn legendarisch van lengte. (‘Kortom: je generaliseert.’)
Ik schrijf ook niet dat kritische brieven ‘nooit’ worden gepubliceerd, maar wel dat dit vaak niet gebeurt. (‘Kortom: je generaliseert.’) De Angelsaksische traditie gaat in dit opzicht veel verder.
Ombudsman Thom Meens schreef mij een jaar geleden dat hij het ook een goed idee vond als de Volkskrant afgewezen brieven in een aparte rubriek op haar website zou publiceren, zodat lezers zelf kunnen oordelen of die afwijzingen terecht zijn. Daarna heb ik er nooit meer over gehoord. En toch is het een goed idee.
Iedere idioot begrijpt dat een medium niet alle brieven kan plaatsen die het krijgt. Het gaat erom daar iets aan te doen en niet simpelweg alles in de prullenbak te flikkeren en de briefschrijvers een automatisch briefje te sturen waarin zelfs niet staat wélke brief is afgewezen.
Dat moet beter, en dat kán beter.
Geachte Robert van Waning,
Dank voor Uw kritische noten ten aanzien van journalistiek in het algemeen en de nationale ombudsman, alsmede regeringsleiders.
Als geen ander kan ik U zeggen de nodige ervaring te hebben met deze machtsblokken.
Natuurlijk lijkt deze vaak zwijgende macht direct in te druisen tegen wat men noemt democratie en openheid.
Toch wil ik hier graag enkele kanttekeningen bij plaatsen.
Ten eerste is dit democratisch stelsel een stelsel gebaseerd op angst. Het is ook niet voor niets ontstaan na de Tweede Wereldoorlog uit angst dat zoiets weer zou kunnen gebeuren. Het is het willen beheersen van die situatie. Alles wat angst inboezemt wordt afgeweerd. Dit is een menselijke eigenschap en de meest veilige manier om die angst te ontlopen is "gewoon niet reageren". Komt er dan toch nog een hernieuwde oproep dan is schoppen en slaan [geestelijk en/of lichamelijk] de enige uitweg.
Ten tweede is de journalistieke wereld mede door het machtsblok regering aan subsidière regels gebonden en dat is een peiler van haar overlevingsdrift.
Zo zullen zij zich uit angst slechts beraden op zeer gedegen onderzoek. Maar wie bepaalt de gedegenheid ervan?
Ten derde is het een publiek geheim dat de leugen regeert. Dat is de bakermat van onze welvaart, want… "Aan de waarheid kleeft geen stinkend geld".
Ik was medisch researcher en heb dit laatste als geen ander mogen ervaren. [schreef hierover een verhaaltje over "medische maffia" op mijn weblog.
Grappig is het wel dat juist zij die niets weten veelal de meest vernietigende vooroordelen poneren.
Op zich is dat niet zo erg, maar zo U iets weet over dieptepsychologie van reclame weet U ook dat zo’n groepje nihilisten wel de trendsetters zijn voor het wel of niet ter discussie brengen van zulke "openbaringen".
Dan tenslotte heb ik nog een leuk grapje over het vara-programma "het zwarte schaap".
Ik ben door regering en KNMG tenslotte gestatusd tot monddode [gelukkig met handgeld uit de systeemdictatuur]. Dit besluit was het gevolg van een meer dan 10 jaar durend conflict dat pas echt goed begon toen ik in 1980 op eigen houtje een wereldcongres uitschreef "From woundhealing to cancer".
Op aanraden van Willem Oltmans benaderde ik "het zwarte schaap" met als vraag of ik bij hen kon promoveren van monddode tot zwart schaap. Hilariteit alom en na luttele secondes werd ik doorverbonden met de programma-maker [naam vergeten]. Ik verhaalde hem het relaas in een ongeveer uur durend telefoongesprek en zou snel iets horen.
De volgende dag kreeg ik het verzoek namen op te geven van hen die mij dwars hadden gelegen in het uitoefenen van mijn medisch werk en… feiten over hoe de leugen binnen de geneeskunde functioneert.
Na ongeveer twee weken belde de hoofdredacteur me wederom op en zei me : "Helaas kunnen wij U niet helpen, want het is ons meer dan duidelijk dat U alle heren met de grond gelijk maakt en bovendien zal hierdoor het vertrouwen in de geneeskunde danig ondermijnd worden. U moet goed begrijpen, dat wij ons daar niet voor lenen. Het programma "het zwarte schaap" is louter een entertainment-programma en dient niet om zaken die het daglicht niet kunnen verdragen boven water te halen".
Dit -Robert van Waning- geldt helaas voor alles wat zich gestatuste macht verworven heeft in dit systeem van gelijke rechten voor iedereen.
Graag zet ik de discussie met U voort.
Siegfried Bok.
"Het weblog biedt tegenspraak aan de journalistiek. En dat is nodig ook." Het ware beter als de journalistiek beter was. Het stuk ‘http://www.opinieleiders.nl/techlog/pivot/entry.php?id=1153’ bevat een (vermoedelijk door de De Volkskrant geweigerde, ingezonden) brief, waarin in ieder geval goed beargumenteerd wordt wat er mis is met de De Volkskrant.
Siegfried Bok, ik heb bij mijn weten niets geschreven over de Nationale Ombudsman, noch over onze regeringsleiders.
Welke macht noemt u ‘zwijgend’? Toch niet de regeringsleiders, mag ik aannemen? De journalistiek in ieder geval niet. Die rebbelt en ratelt maar onweersproken voort.
In de dieptepsychologie van reclame heb ik mij ooit zeer verdiept, omdat het onderdeel was van mijn afstudeersciptie over marketing.
Wat navrant dat u zo veel vergeefse moeite heeft moeten doen om te mogen promoveren tot ‘zwart schaap’, terwijl ik tamelijk moeiteloos die status heb verworven. Een beetje prikken hier en daar, en opeens was ik helemaal zwart!
Gaat het hier om de Volkskrant of om de Journalistiek? Dat vind ik twee zeer verschillende zaken. De Volkskrant is inderdaad doorgeschoten in sensatiebelustheid. Het is echter te eenvoudig om dat alle media te verwijten. Er is nog voldoende nuance, voor wie verder kijkt dan NU.nl en Metro.