Gans het netwerk schiet te hulp om Maurice de Hond te verdedigen tegen vuige aantijgingen over zijn ‘vermeende partijdigheid’. Ook de Volkskrant vergeet in zulke noodgevallen spontaan haar kritische onafhankelijkheid.
Na verleden week eerst Rob Oudkerk een duwtje in de goede richting (Den Haag) te hebben gegeven, moest echt alles uit de kast om eer en handel van Connie van Breukhoven te redden. En nu was het dus Maurice de Hond die het even moeilijk had en wat publicitaire steun kon gebruiken. De opiniepeiler is weer helemaal terug aan het front, en daar schieten ze soms met scherp.
U kent hem wel, de man die zich rechtstreeks bemoeit met de politiek en die aan tafel van Frits Barend zo hartstochtelijk kan betogen over het failliet van de vertegenwoordigende democratie. Hij heeft zelf nogal uitgesproken opvattingen over politiek en maatschappij, en heeft met zijn ‘gebrek aan begeerte’ (businesspartner Hedy d’Ancona) ondertussen ‘behoorlijk wat geld verdiend’. Nou, díe man moest duidelijk een steuntje in de rug hebben van de Volkskrant.
Na een lange inleiding over herkomst en achtergrond schrijft Bart Jungmann dat het joods-zijn in de opvoeding van Maurice de Hond absolúút niet werd benadrukt. Dat kon van dít verhaal bepaald niet gezegd worden..
Bart Jungmann is een ware redder voor zakenmensen in nood. Zo wijdde hij eens een heel artikel aan Michael Plohmann, schepper van het knuffelmuisje Diddl, toen die marktaandeel dreigde te verliezen. “Natuurlijk zijn we commercieel,” zegt Plohmann tegen Jungmann, “maar op een gezonde manier.” Free publicity is de gezondste manier van marketing, want het kost helemaal niets.
‘With a little help from his friends’ zal bij niemand meer enige twijfel bestaan over de integriteit van de volgens Jungmann zo aimabele, betrouwbare, loyale en warmhartige opinieleider. Pardon: opiniepeiler.
De Volkskrant lijkt haar vroegere religieuze binding geleidelijk in te ruilen voor één met een meer tribaal karakter. “Als er één volksvijand is, dan is het de duivel van de etniciteit – dat is onze vijand nummer één,” zegt Amir Peretz, de nieuwe leider van de Israëlische Arbeiderspartij. En hij kan het weten.
Deze boodschap lijkt voorlopig nog aan dovemansoren bij de multiculturalisten van de Volkskrant, die wél (terecht!) kritiek hebben op het Eigen Volk Eerst van Filip Dewinter, maar de balk in hun eigen ogen niet zien. En wee wie daar wat van durft te zeggen. Onafhankelijke journalistiek is echter onverenigbaar met tribale loyaliteiten. Het Eigen Volk is blij met journalistieke vormen van patronage, maar het algemene publiek heeft recht op objectieve en integere informatie die niet beïnvloed is door verstrengelde belangen.
Het gezegde dat democratie niet voor bange mensen is, krijgt ondertussen steeds meer lading. Men moet namelijk wél wat overhebben voor een wérkelijk onafhankelijke pers. Voor verbanning naar de Goelag en Guantanamo van de journalistiek zijn geen CIA-vliegtuigen nodig..
Robert VanWaning 
De Volkskrant is natuurlijk een wereld op zich. Lijkt veel op de Gooise matras. Eerder heb ik al eens verondersteld dat elke Vk-journalist het vizier gericht heeft op de tv, die geweldige ruif wat inkomsten betreft. En je hoeft er nauwelijks iets voor te doen vergeleken bij een doorwrocht verhaal schrijven voor de krant.
Kijk naar Cornald Maas die babbelend binnenloopt.
Alles en iedereen wat met de tv-wereld te maken heeft kan rekenen op een krtiekloze benadering door Vk-journalisten.
Vroeger las ik gretig de tv-recensies in de Vk, maar tegenwoordig kan ik me er nooit in vinden.
@Albert van der Vliet
Ondertussen zijn wij door Jungmanns flatterende Portret van Maurice de Hond niets wijzer geworden over de omstreden ‘methode De Hond’. Deugt die nu wel of niet? Is zijn sturende partijdigheid reëel of alleen maar ‘vermeend’? Door het licht van één kant op het onderwerp te laten schijnen, krijg je wel een haarscherp profiel, maar geen compleet beeld.
Ik ben het zeer met U eens mijnheer Van Waning, dat de Volkskrant zich makkelijk leent voor de verdediging van De Hond. Zoals ze zich ook leenden voor de beschuldiging van NIPO.
Wat ik me vooral afvraag is niet of De Hond bevooroordeelde peilingen uitschrijft, dat lijkt me als een paal boven water staan. Ik vraag me af hoe objectief de peilingen van NIPO zijn. De mederwerkers van NIPO en de leiding, die de vragenlijsten en populatie-keuze uiteindelijk controleren, zijn ook mensen met een mening. En die zullen die mening ook, gewenst of ongewenst, laten doorschemeren in de enquetes en in de conclusie-rapporten.
Zo ook de advies comissies van de overheid. Dat zijn ook mensen die wellicht trachten objectief te adviseren, maar altijd vast blijven lopen op de eigen mening en vooringenomen posities. Daarom maakt het geen donder uit wat we uiteindelijk kiezen, de opinies en adviezen komen toch altijd uit dezelfde hoek.
@Qabouter
Regel één van de democratie zou moeten zijn dat iedere vorm van politieke beïnvloeding publiek ter verantwoording moet kunnen worden geroepen. De journalistiek was daarvoor de eerst aangewezen instantie, maar de onafhankelijkheid daarvan kalft zienderogen af. Burgers zullen zelf beter moeten opletten of deelbelangen niet het algemeen belang annexeren.
Vroeger hanteerde de krant een redactieformule. Ik heb de indruk dat die formule steeds meer wordt opgesteld door marketingmanagers. De Vk is een osm- krant geworden, voor ons soort mensen, wie dat dan ook mogen zijn.
Pro allochtonen, vooral Marokkanen. Stel hen geen kritische vragen, want dat willen onze lezers niet. Onze lezers willen goede Nederlanders zijn en dat doe je door de andere Nederlanders slecht te noemen (racisten en zo). Als je een kritische vraag stelt aan een Marokkaan die uit zijn nek kletst, dan schuif je in de ‘beleving’ van de lezer op richting Telegraaf. Pas op!
Wees anti-Verdonk want zij heeft een symboolfunctie (ook al voert ze gewoon het kabinetsbeleid uit).
Het magazine van zaterdag heeft een zeer hoog osm-gehalte: er komen altijd acteurs (theaterdieren!) en televisiesterren in voor. Zij fungeren als opinionleader, vooral wat lifestyle betreft, voor de moderne lezer. Hoe gaan ze met de dood van een ouder of een kind om – erg interessant. Heerlijk, die betrokkenheid, ga zo door! Doorvragen!
Beschrijf niet de ellende van de minima, want daar worden onze lezers misselijk van.
Die restaurantrubriek is leuk. Eten voor vijftig, zestig, zeventig euro per persoon. Enig.
@albert: Nouja, van oudsher had je natuurlijk wel dat elke krant zijn eigen ‘zuil’ had. De volkskrant was toch een beetje de krant voor de meer ‘links’ georienteerde burger met een bepaald intellectueel niveau.
Dat betekent dat er in een krant een ons-soort-mensen mentaliteit zal hangen. De opiniemakers van de krant zullen diegenen zijn die passen bij het soort mensen waarvoor de krant in de markt ligt.
Er is echter in de maatschappij een grensvervaging ontstaan na de ontzuiling van die maatschappij. Ineens is er een marktwerking, waarin elk individu ‘free game’ is voor elke krant, omroepstichting en politieke partij. Dit leidt in eerste instantie tot identiteitscrises van media. Daarna conglomereert alles naar een soort eenheidsworst, die het meest succesvol is gebleken in het vergaren van een zo groot mogelijk publiek.
In onze individualistische wens om als mens in onze uniekheid herkend te worden zijn we uit de strak gedefinieerde zuilen gestapt. Het eindresultaat is dat er een grote zuil is ontstaan, waar niemand echt in past, maar iedereen accepteert het. Onze individualistische drang heeft ons opgescheept met amorfe eenheid, die weinig inspirerend is en een grote dode hoek heeft.
@Qabouter
Wijze woorden, Qabouter, maar er nog iets extra’s aan de hand. Ik ben natuurlijk cynisch, gefrustreerd en jaloers op Vk-journalisten (maar niet heus). Het is me gebleken dat ik met mijn kritiek op bijv. Bert Wagendorp, Bart Jungmann en andere Vk-journalisten erg veel agressie oproep.
Deelnemers aan dit Weblog reageren als door een wesp gestoken: kom niet aan Wagendorp, kom niet aan onze krant, kom niet aan de meningen van onze krant.
De Volkskrant houdt voor de lezers het midden tussen lifestyle en zuil. De media en het gebruik dat daarvan gemaakt wordt (dit tv-programma niet en dat weer wel) zijn een alternatieve zuil. Consumenten zien hun identiteit bevestigd in het media-aanbod. Vandaar ook de agressie hier als je kritische kanttekeningen plaatst bij Wagendorp en Jungmann. Als de media wegvallen staat de consument in zijn hemd.
@Qabouter
Je ziet één belangrijke verzuilingstrend over het hoofd: de multiculturalisering (en daarmee etnificering) van het publieke domein van ons land.
Het multiculturalisme staat een maatschappij voor ogen zonder een overkoepelende samenlevingscultuur die door alle burgers en hun groeperingen als gemeenschappelijk wordt erkend én ervaren. Die gedeelde cultuur is de standaard voor het maatschappelijk verkeer, en regelt dus de manier waarop wij met elkaar omgaan in het publieke domein.
Een gedeelde cultuur is tegelijk maatschappelijk richtsnoer én bindmiddel. Het alternatief is een wij-zij-situatie die de naam ‘samenleving’ niet verdient.
Zónder zo’n overkoepelende cultuur ontstaat al gauw een rivaliteit tussen sterke bevolkingsgroepen om hún groepscultuur te laten dominieren over het publieke domein. Deze trend is nu al merkbaar.
Multiculturalisme betekent een institutionalisering van etnoculturele scheidslijnen en van de ‘Eigen Volk Eerst’-gedachte. Dit motto slaat dan niet op de Nederlandse bevolking als geheel, ongeacht ieders herkomst en culturele achtergrond, maar louter op de eigen bevolkingsgroepen. Iedere groep voor zich, en niets en niemand meer voor ons allen. En moge de sterkste winnen..
Deze heilloze ontwikkeling, waarvan er veel voorbeelden bestaan (in geschiedenis en heden, hier en elders) is de voedingsbodem voor etnische tegenstellingen en uiteindelijk zelfs burgeroorlog. Daarom moeten verstandige mensen hier ook bezwaar tegen maken. Dat gebeurt nog te weinig.
"Als er één volksvijand is, dan is het de duivel van de etniciteit – dat is onze vijand nummer één," zegt Amir Peretz, de nieuwe leider van de Israëlische Arbeiderspartij. En hij kan het weten. Zijn etnische achtergrond voldeed namelijk niet helemaal aan de standaard voor de dominante groepering in Israël. Dit is racisme pur sang, en erger dan wat een Filip Dewinter zou dúrven bedenken.
De Volkskrant heeft weliswaar haar oorspronkelijke religieuze binding losgelaten, maar die zou nu kunnen worden opgevolgd door een binding met een meer tribaal karakter. De hoofdredactie heeft het volste recht om hiervoor te kiezen, maar zij moet dit dan wel openlijk doen. De Volkskrant is dan geen ‘onafhankelijke’ krant meer. Wij kunnen dan ook niet meer rekenen op onafhankelijke, objectieve, onbevooroordeelde berichtgeving. Tot het zover is, moeten wij bezwaar maken tegen journalistieke vormen van tribalisme en cliëntelisme. Zoals in het onderhavige geval. Naast etnomarketing krijgen wij anders te maken met etnojournalistiek in media die niet langer onafhankelijk zijn.
@Qabouter
En vergeet de ‘aanbeveling’ alsjeblieft niet, als je daarvoor een reden ziet in deze discussie.