Categorie: Rechtsstaat

RvdJ: De Volkskrant mag ook rechtmatige reacties verwijderen. Deel 3: Paul Brill, Israël en Iran.

Bijlage bij de Klacht bij de Raad voor de Journalistiek ivm verwijdering van reactie op het Commentaar van de Volkskrant.

(Reacties welkom op Deel 2: Het Pleidooi )

Zoekwoorden “Paul Brill Israël Iran” in archief van de Volkskrant

Een reactie van mij op een hoofdredactioneel Commentaar van de Volkskrant werd verwijderd omdat ik daarin Paul Brill (columnist, (anonieme) commentaarschrijver, recensent en verslaggever van de Volkskrant) op goede gronden een ‘Israël-columnist’ had genoemd. Ik baseerde mijn betiteling op de vele columns, artikelen en recensies van Paul Brill, waarin hij steevast de situatie in het Midden-Oosten vanuit Israëlisch perspectief beoordeelt en (daarom) Iran demoniseert. Hij lijkt op deze manier onze geesten rijp te willen maken voor het volgende Amerikaans-Israëlische militaire avontuur, namelijk het bombarderen van Iran.

Wat heeft Paul Brill toch met Israël? Of tegen Iran? Of is dat dezelfde vraag? Zoeken op de lemma’s “paul brill iran” en “paul brill israël” in het archief van de Volkskrant levert in ieder geval een overstelpende hoeveelheid columns, recensies en achtergrondverhalen over Israël en tégen Iran op. Een greep hieruit:

Praten over Israël. – 24 oktober 2003 “Sommige critici van Israël beseffen het kennelijk nog niet, maar ze hebben al lang de overhand. Kritiek op Israël is veel meer en vogue dan steun aan Israël.

Doorgaan met het lezen van “RvdJ: De Volkskrant mag ook rechtmatige reacties verwijderen. Deel 3: Paul Brill, Israël en Iran.”

Het kabinet houdt rekening met het landsbelang. Dat zouden er meer moeten doen.

‘Terughoudendheid nodig van alle partijen,’ schrijft de commentator van de Volkskrant vandaag. Dat kan de nieuwbakken Kamermeerderheid in haar zak steken.

Gelukkig zijn er dus ook nog goede, onafhankelijke, betrouwbare en zelfstandig denkende journalisten. Vermoedelijk was het diezelfde verstandige commentaarschrijver die de eerste motie van Wouter Bos ‘voorbarig’ had genoemd. Hoe terecht dat vernietigende oordeel was, bleek wel toen die haastig moest worden bijgesteld door een tweede motie!

Hoe onbesuisd en onverantwoord het gedrag van de euforische nieuwe meerderheid in de Tweede Kamer was, bleek ook duidelijk uit het verslag van Michiel Kruijt en Marc Peeperkorn in de VK van vanochtend: “Pechtold neemt de Partij voor de Dieren voor zijn rekening.” Dit zinnetje vat het hele parlementaire schandaal bondig samen: Ervaren politieke krachtpatsers als Pechtold, Bos en Dijsselbloem hebben hard ingepraat op kersverse Kamerleden om hun stem te geven een pogingen van Bos en Pechtold om hun smadelijke verkiezingsnederlagen te doen vergeten. Kamerleden stemmen dan wel zonder last of ruggespraak, maar niet zonder een forse dosis peer pressure. De fractiediscipline die is uitgeoefend om een Kamermeerderheid te forceren, is van Sovjet-kaliber.

Landsbelang en de gevoeligheid en complexiteit van vraagstuk speelden in dit machtsspel geen enkele rol. En ook niet het feit dat veel Kamerleden die de moties ‘steunden’ nog nauwelijks zelfstandig de weg naar wc en koffiemachine weten te vinden. Hier zijn democratische middelen en methoden misbruikt voor zaken die met algemeen belang niets te maken hebben. Als een echte uitvoerende macht heeft de Kamer belangen van individuele gevallen behartigd.

Doorgaan met het lezen van “Het kabinet houdt rekening met het landsbelang. Dat zouden er meer moeten doen.”

Vrije meningsuiting bedreigt rechterlijke onafhankelijkheid na verval van sub-judice-beginsel.

De journalistieke woede-uitbarsting over de gijzeling van twee collega’s door het OM leidde in de reactieruimte onder het hoofdredactioneel Commentaar tot een discussie over de vraag of belanghebbenden mogen proberen om beraadslagende rechters door middel van publicitaire druk te beïnvloeden.

Hoe de pers hierover denkt, is in de afgelopen dagen wel duidelijk geworden. De journalistieke druk beperkte zich immers niet tot het stilletjes dragen van T-shirts met ‘LAAT ZE VRIJ!’ Het is alweer lang geleden dat ik zulke grote letters op de voorpagina van De Telegraaf zag, en ook de publieke omroep knetterde van woede: Hoe durven ze!

Toch meen ik mij te herinneren dat diezelfde pers herhaaldelijk ministers en Kamerleden ter verantwoording had geroepen (zo liggen nu eenmaal de verhoudingen in een mediacratie) als die de brutaliteit hadden gehad om hun mening te geven over een kwestie die nog ‘onder de rechter’ (sub judice) was.

Ik verkeerde zelf nog in de naïeve veronderstelling dat het ooit vanzelfsprekende beginsel nog steeds fier overeind stond. Daarom verdedigde ik dat tegen o.a. Mary Franssen. (Jammer genoeg doen de commentaarschrijvers zelf nooit mee aan de discussies. Die beperken zich tot het verwijderen van onwelgevallige reacties. Dat is óók mediacratie..)

Doorgaan met het lezen van “Vrije meningsuiting bedreigt rechterlijke onafhankelijkheid na verval van sub-judice-beginsel.”

Verbanning van kritische VK-bloggers is in strijd met Gebruiksvoorwaarden. En niet alleen daarmee..

VK Weblog-chef G-J Bogaerts deelde mij op maandagochtend 10/4 mee dat de ‘permanente verbanning’ die hij mij afgelopen vrijdag 7/4 had opgelegd, met onmiddellijke ingang was opgeheven. Ik was juist bezig om mijn reactie op het hele gebeuren op een rijtje te zetten in een reactie op vragen van VK-blogger Leo. Alles draaide om de vraag of de Gebruiksvoorwaarden van het Volkskrant Weblog wel de mogelijkheid bieden aan de Chef Internetredactie om een kritische VK-blogger tijdelijk of permanent de toegang tot zijn eigen weblog te blokkeren teneinde hem definitief de mond te snoeren.

Dit hele verhaal lijkt nu achterhaald, maar ik vrees dat dit niet het geval zal blijken te zijn. Bogaerts wekt namelijk niet de indruk dat hij iets heeft geleerd van deze pijnlijke les. Hij gaf mij vanochtend in zijn e-mail namelijk ‘een laatste waarschuwing’. Zolang een VK-blogger echter nog niet één keer de Gebruiksvoorwaarden heeft geschonden, slaat dat natuurlijk helemaal nergens op.

Het merkwaardige van het hele geval is niet zozeer de grillige eigenmachtigheid van GJB (want die was bekend en ook dit keer weer bevestigd), maar het feit dat de mogelijkheid van verbanning van je eigen persoonlijke weblog helemaal niet in de Gebruiksvoorwaarden wordt genoemd. Het is dan ook niet zeker dat zo’n (tijdelijke of levenslange) verbanning juridisch stand zou houden, zeker niet als die wordt opgelegd in verband met iets wat een VK-blogger op het weblog van een andere VK-blogger heeft geschreven en wat bovendien niet in strijd was met de Gebruiksvoorwaarden.

Doorgaan met het lezen van “Verbanning van kritische VK-bloggers is in strijd met Gebruiksvoorwaarden. En niet alleen daarmee..”

De term 'joods-christelijk' is innerlijk tegenstrijdig én in strijd met art. 1 Grondwet.

De Commentaargroep van de Volkskrant schrijft vandaag (22/3) dat het neoconservatieve gedachtegoed vooral in de VS opgang maakt. Daarbij veronachtzaamt hij dat elementen uit dit tribaal-religieuze gedachtecomplex ook worden ondersteund door zijn/haar eigen Volkskrant. Bijvoorbeeld met betrekking tot geaccepteerde vormen van eigen-volk-eerst, de preventieve oorlog tegen Irak en de hetze en agitprop tegen Iran ter voorbereiding van de volgende onuitgelokte aanvalsoorlog. Ook over de straffeloze schending van allerlei internationale verdragen door Israël zal men zelden een afkeurend neoconservatief geluid horen.

Volgens de commentator vormt het door Wilders gewraakte grondwetsartikel een door de hele bevolking gedeelde kernwaarde van onze samenleving. Dit standpunt wordt niet alleen door geen enkel onderzoek gestaafd, maar het is ook in strijd met de essentie van het door de Volkskrant onderschreven multiculturisme. Dit laat (groepen van) mensen immers juist vrij in het zélf bepalen van hun groepswaarden en -normen. De schaduwzijde van dit multiculturisme werd op 19 mei 2003 Volkskrantverslaggever Eric Arends goed verwoord toen hij schreef over de vooruitzichten van Irak:

“Wat nation buiding zo moeilijk maakt, zeggen de kenners, is dat verschillende bevolkingsgroepen niet zomaar erkennen dat ze met elkaar in één staat zullen moeten samenleven. Bovendien vertrouwen ze er niet op dat de regering hun belangen zal behartigen. Bosnië is wat dat betreft een goed voorbeeld.”

Doorgaan met het lezen van “De term 'joods-christelijk' is innerlijk tegenstrijdig én in strijd met art. 1 Grondwet.”