'Israël Facts': Propaganda is geen opinie.

Het is niet eerlijk en m.i. zelfs principieel onjuist dat een lobbyclub van de Israëlische kolonistenbeweging zoals ‘Israël Facts Monotoring Group’ de opiniepagina van de Volkskrant mag gebruiken als platform voor propaganda ten behoeve van haar illegale en antihumanitaire doeleinden en activiteiten.

Een lobbyclub heeft als doel om in de publiciteit slechts één kant van een zaak te belichten met het oog op de behartiging van een bepaald particulier, commercieel of ideologisch belang. In het geval van ‘Israël Facts‘ is dat de illegale Israëlische kolonistenbeweging. Deze zorgt ervoor dat Israël van de bezette Westelijke Jordaanoever (‘de bezette Palestijnse gebieden’) geleidelijk zulke grote delen in bezit krijgt dat er niet genoeg onverdeeld grondgebied overblijft voor een leefbare Palestijnse staat. De etnische zuivering van Palestina gaat op deze en andere manieren dus gewoon door.

De erkenning van Israël die nu van de onderdrukte Palestijnen in Gaza en op de Westoever wordt verlangd, dient namelijk vooral om hen afstand te laten doen van hun wettelijke recht op terugkeer naar het land van hun voorouders. Ondertussen wordt van de Palestijnen die zich niet tijdens de ‘Nakba’ van 1948 uit hun land (het huidige Israël) hebben laten verdrijven, verwacht dat zij zich met een loyaliteitsverklaring neerleggen bij hun inferieure status in de Joodse staat. Zo wordt onder toeziend oog van de wereld de Joodse Utopie bewerkstelligd, ondanks het feit dat deze nauwelijks minder racistisch is dan het ooit terecht zo gehate apartheidsregime van Zuid-Afrika.

Het is de taak van lobbyclubs en thinktanks als de ‘Israël Facts Monitoring Group’ van Yochanan Visser om deze onfrisse gang van zaken door middel van rookgordijnen en afleidingsmanoeuvres te onttrekken aan het oordeel van de publieke opinie. Een platform als de opiniepagina van een zichzelf als ongebonden, onafhankelijk en betrouwbaar afficherende kwaliteitskrant is daarbij in publicitair opzicht goud waard.

Zo’n artikel is één van de ‘feiten op de grond’ waarmee Israël zijn verwerpelijke doel ten koste van de Palestijnen bereikt. En het kost geen cent!

Wat Yochanan Visser van ‘Israël Facts’ telkenmale in zijn ‘opiniestukken’ in de Volkskrant schrijft, zijn professionele, doelbewuste verhullingen en verdraaiingen van een werkelijkheid die door deze krant juist aan de kaak zou moeten worden gesteld.

Zo ook weer in Vissers artikel ‘Van Agt en de zijnen dwalen’ in de VK van 5 juni jl, waarin hij zich keert tegen het pleidooi van een zestal Nederlandse oud-bewindslieden om voorwaarden te stellen aan de door Israël verlangde opwaardering van de relatie met de Europese Unie. Israël wil namelijk wél de voorkeursrechten maar niet de bijbehorende verplichtingen op het gebied van universele mensen- en burgerrechten. In zulke situaties moeten lobbyclubs hun geld waarmaken en free publicity is dan de goedkoopste en meest effectieve middel.

Dat Yochanan Visser de opiniepagina van de Volkskrant alleen maar gebruikt voor de propaganda van zijn lobbyclub en dus niet om zijn persoonlijke mening ter discussie aan te bieden, blijkt uit het feit dat zijn functie en de naam van zijn instituut worden vermeld. Dat is nog wel zo jofel van de Volkskrant. Door echter te weigeren om met reageerders in discussie te gaan, hoe inhoudelijk, feitelijk en deugdelijk hun bijdragen ook zijn, houdt Visser zich niet aan de regels van het democratische debat.

Als woordvoerder van ‘Israël Facts’ wil YochananVisser alleen  maar zijn koekoeksei kwijt in een krant die door honderdduizenden Nederlanders wordt gelezen. Hij wil ook maar één kant van nare kwestie belichten omdat zijn groepering daar belang bij heeft en omdat hij en zijn kompanen verder volkomen bedrijfsblind zijn voor de humanitaire ellende waarvoor zij medeverantwoordelijk zijn.

De stukken van Yochanan Visser zijn dus geen belangenloze uitingen van persoonlijke meningen maar advertenties c.q. ‘ingezonden mededelingen’ waarvoor zijn club lekker niet hoeft te betalen als die op de opiniepagina van de Volkskrant worden afgedrukt.

Yochanan Visser is natuurlijk vrij om op persoonlijk titel (en het liefst natuurlijk ook met het oog op het algemeen belang) zijn persoonlijke mening te uiten. Die luidt dan hopelijk anders dan de schaamteloze propaganda van de Israëlische kolonistenbeweging die zich behalve aan landroof ook schuldig maakt aan slavernij van goedkope Palestijnse arbeidskrachten die geen keus hebben en die niet onder het Israëlische arbeidsrecht en sociale voorzieningen vallen.

De Volkskrant stelt normaliter grenzen en voorwaarden aan de ‘credentials’ van de auteurs. Dat zou zij dus ook in dit geval moeten doen. Yochanan misbruikt mijn ochtendkrant voor de behartiging van illegale belangen. Daar maak ik bezwaar tegen.

Opiniepagina’s en hun reactie- en discussierubrieken zijn bedoeld als forum voor het openbare publieke debat. Een lobbyist als Yochanan Visser van ‘Israël Facts’ wíl echter helemaal niet discussiëren! Hij zal zich ook nooit door overtuigende feiten en betere argumenten laten overtuigen, want dat zou hem zijn baan kosten. Voor hem heeft een stuk op de opiniepagina louter de functie van ‘ingezonden mededelingen’ waar hij niet voor hoeft te betalen. Het is pure propaganda waarover niet te discussiëren valt.

Henk Müller, chef van de opinieredactie van de Volkskrant, speelt bij zijn keuze voor Yochanan Visser als vaste opiniemaker op de website van de Volkskrant niet de ongebonden, onafhankelijke, integere en betrouwbare rol die van een journalist mag worden verlangd. Daarbij moet hem wel worden toegegeven dat hij zelfs geen poging doet om zijn vooringenomenheid en partijdigheid te verhullen.

Zo gaf Müller in zijn column ‘Ondertussen op VK.NL/OPINIE van zaterdag 6 juni wél een woordelijke weergave van het artikel van Yochanan Visser van de ‘Israël Facts Monitoring Group’ maar níet van de kritische reacties op zijn voorspelbare verhaal. Visser en Müller zijn duidelijk twee handen op één buik. Zij maken samen dankbaar gebruik van de publicitaire mogelijkheden die hun kritiekloos ten dienste worden gesteld door de Volkskrant.

Hoe manipulatief VK’s opiniechef Henk Müller omgaat met meningen van kritische Volkskrantlezers, bleek wel in diens weergave van de discussie over ‘De Ondergang’ van Mark Rutte als gevolg van diens pleidooi voor onbelemmerde meningsuiting. Müller schrijft:

“Maar dat je openlijk aan de Holocaust mag twijfelen, is een blunder, aldus reageerders.”

Dit is een gotspe. Hiermee suggereerde Müller namelijk dat iedereen hier tegen het standpunt van Mark Rutte was. Verreweg de meeste reageerders waren het echter juist eens met Rutte dat ontkenners van de Holocaust zich in het publieke debat dienen te verantwoorden voor hun domheid of kwaadaardigheid en natuurlijk niet tegenover de strafrechter in een jarenlange procedure waarvan de uitkomst onzeker is.

Zoals gewoonlijk staan wij als burgers, lezers en reageerders machteloos tegenover dit soort journalistieke manipulatie van de publieke opinie.

De opiniepagina van een onafhankelijke krant mag niet dienen als gratis platform voor propaganda voor dubieuze zaken als de in alle opzichten illegale Israëlische kolonistenbeweging. Dit is mijn persoonlijke mening. Algemeen belang is mijn enige drijfveer en doel. Dit in tegenstelling tot wat de ‘Israël Facts Monitoring Group’ telkenmale bij monde van haar directeur mag verkondigen op de opiniepagina van de Volkskrant. Dat is namelijk louter agitatieve propaganda (‘agitprop’) voor iets waar de Volkskrant normaliter tegen gekant is, namelijk structurele schending van mensen- en burgerrechten.

‘Wélk volk?’ vraag je je dan af bij de naam van deze krant.

Zij die de etnische zuivering van Palestina ontkennen en de nog immer voortgaande verdrijving, discriminatie, bezetting en onderdrukking van de oorspronkelijke bevolking van Palestina goedpraten, uiten steeds scheldwoorden als ‘nazi’, Jodenhater’ en ‘antisemiet’. Op die manier ondermijnen zij met hun opvallend gebrek aan deugdelijke argumenten alleen maar het ‘uit wanhoop geboren bestaansrecht’ (A.B. Yehoshua) dat Israël ooit had in een deel van het land waar al eeuwen lang Palestijnen woonden.

Het vriendelijkste scheldwoord dat ik in de discussie over het laatste stuk van Yochanan Visser (‘Van Agt en de zijnen dwalen’, VK 5/6 jl) naar mijn hoofd kreeg, was ‘fluitketel’. Dat vatte ik op als een (weliswaar onbedoeld) compliment. Een fluitketel waarschuwt er immers voor om de zaak niet te laten droogkoken en zo door oververhitting kapot te laten gaan. Dat is namelijk precies wat in Palestina dreigt te gebeuren. De immer complimenteuze Yediddi had net zo goed ‘klokkenluider’ kunnen noemen. Dit is even vleiend en aanmoedigend als de herhaaldelijk gemaakte vergelijkingen met de oud-bewindslieden Dries van Agt, Hans van den Broek, Hans van Mierlo, Klaas de Vries, Frans Andriessen en Laurens-Jan Brinkhorst, die op 3 juni op de opiniepagina van de VK terecht hadden gepleit voor het stellen van voorwaarden aan de voorkeursbehandeling die Israël nu van de EU verlangt.

Ik word ook graag geassocieerd met Gretta Duisenberg, Anja Meulenbelt, Stan van Houcke en al die andere moedige mensen die humanitaire waarden en universele rechten zwaarder laten wegen dan hun eigen belang en voordeel. Want dat men zichzelf geen goed doet door te blijven wijzen op de wandaden van het Israëlische regime en op het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan, dat is wel duidelijk.

Mensen als de oud-journaliste Eva M. Kellerman blijven ook maar herhalen dat ik zou sympathiseren met Hamas en Hezbollah. Als ik dan vraag waar en hoe ik dat dan ooit heb gedaan, blijft het stil. Logisch, want het is gewoon niet waar. Ongefundeerde aantijgingen vormen een gebruikelijke methode waarmee de goedpraters van Israëls wandaden hun opponenten diffameren en demoniseren. Het is overigens wél waar dat ik Hamas en Hezbollah niet zo blindelings en automatisch veroordeel als zij. Die politieke organisaties komen immers op voor de belangen van onderdrukte Palestijnen, en die hebben al zo weinig houvast.

Het is dus de wrange werkelijkheid dat verdedigers van Israel’s wandaden jegens zijn oorspronkelijke bevolking schaamteloos kunnen schrijven wat zij willen, tot smaad en openlijk racisme aan toe. Daarentegen krijgen mensen die datgene doen wat destijds had moeten gebeuren ter bescherming van gediscrimineerde, vervolgde en verjaagde en uiteindelijk vermoorde Joden, de vreselijkste verwijten en beschuldigingen naar hun hoofd.

Wie hier eenmaal (hoe onterecht ook) het stigma van ‘nazi’, Jodenhater’ en ‘antisemiet’ opgeplakt krijgt, raakt dat nooit meer kwijt. Dat is ook precies de bedoeling. Verdedigers van Israëlische mensenrechtenschendingen maken hiervan dankbaar misbruik om hun opponenten de mond te snoeren. Het publieke debat over ‘De Oneindige Oorlog’ (Stan van Houcke) zou enorm aan waarde en betekenis winnen als verdedigers van Israëls wandaden zich beperkten tot hetgeen hun opponenten wél hebben geschreven en kennelijk bedoelen.

Terecht klinkt nog vaak het verwijt aan de vorige generatie dat zij wegkeken toen de nazi’s Joden wegvoerden naar de vernietigingskampen. De geschiedenis van het wegkijken herhaalt zich nu op een navrante manier. Mensen die alleen maar wijzen op de universele rechten van de Palestijnen en op de stelselmatige schendingen door Israël van de volken-, mensen-, burger-, politieke- en oorlogsrechten van de Palestijnen, worden verketterd en gedemoniseerd. Dit is de wereld die door Israël op zijn kop werd gezet. Hopelijk niet meer voor al te lange tijd.