De Irakezen zijn schuldig aan het geweld dat zij elkaar aandoen. Dat is althans de mening van Arie Elshout, huisdealer van Bushdoctrines bij de Volkskrant. De door Elshout vaardig geformuleerde opvatting is geheel in lijn met de verdoezeling door deze krant van alles wat er zo duidelijk mis gaat in het Midden-Oosten, maar wat wij toch heus anders moeten zien. Desnoods met oogkleppen.
In verband met mijn verbanning die ondanks de onrechtmatigheid ervan en ondanks alle inspanningen en toezeggingen van de Ombudsman maar niet wordt opgeheven, kan ik niet op de column van Arie Elshout reageren op de daartoe geëigende plaats, de reactieruimte. Daarom doe ik het maar in dit notitieboekje dat niet bepaald een openbare plek is voor publiek debat over maatschappelijke en politieke kwesties. Terwijl de journalistiek het maatschappelijk forum voor politiek debat domineert door het te monopoliseren, krijgen burgers weblogs om ze bezig en dus zoet te houden.
Hierbij de reactie die natuurlijk thuishoort op hetzelfde forum als waarop Arie Elshout zijn enormiteiten mag en kan uitkramen:
Verstandige mensen die destijds gelijk hadden
met hun bezwaren tegen deze ondeugdelijk gemotiveerde, ongerechtvaardigde en ondoordachte aanvalsoorlog tegen Irak en die gaandeweg steeds meer gelijk kregen door de stompzinnige uitvoering ervan en door het ontbreken van een helder en bereikbaar doel en ‘exit strategie’, krijgen hier van Arie Elshout alsnog een schoen naar hun hoofd.
Hetzelfde gebeurt met de kredietcrisis: Journalisten die zich door de (door velen voorspelde) realiteit hebben laten overvallen, presteren het nu om de verstandige mensen te beschimpen die tijdig hadden gewaarschuwd en hadden aangedrongen op het voorkomen ervan.
Het telkens terugkerende patroon is dat journalisten geen ongelijk kunnen bekennen, laat staan hun excuses willen aanbieden voor hun vooringenomenheid, hun gebrekkige berichtgeving en hun falen als waakhond van onze democratie en beschaving.
Hoe komt Arie Elshout erbij dat de munitiekist van de Bush-critici leeg zou zijn? Wishful thinking? Bush Jr. ís een leugenaar en in alle relevante opzichten een mislukkeling. Hij is geen opzettelijke moordenaar en hij is (helaas) ook niet gek, want dat was tenminste nog een geldig excuus geweest voor zijn vele fouten. Critici hoeven helemaal niet met andere munitie aan te komen, maar moeten gewoon door blijven schieten met de deugdelijke argumenten die zij altijd al hadden. Dat die nog steeds niet altijd het gewenste effect hebben, komt door het verdedigingsschild van Bush-getrouwen die vastbesloten zijn om vechtend vóór en mét hem onder te gaan.
Het is duidelijk naar welk deel van de wereld Elshout zijn oren laat hangen als hij beweert dat de schoenen van Muntazer Al-Zaidi hun doel hadden gemist. Typisch geval van oogkleppen. Dat westerse media volgens Elshout deze vernedering hebben ‘omgetoverd tot een grap’, bewijst alleen maar hoe normaal hij manipulatie van het nieuws vindt.
Bush draagt schuld aan de Iraakse ellende van de afgelopen jaren. Punt. De rest van Elshouts verhaal is zo’n bekend rookgordijn dat een gebrek aan argumenten moet verhullen.
Er wordt niet ‘steevast vergeten of genegeerd’ dat de Irakese groeperingen elkaar naar het leven staan. Irak was zo’n typische multiculturele maatschappij waarin de sterkste bevolkingsgroep altijd uiteindelijk het publieke domein domineert. In combinatie met een hardvochtige dictatuur zoals die van Sadam Hoessein gaat dit gepaard met bloedige onderdrukking van de zwakkere groeperingen. Met het wegvallen van de dictator zal nu in een harde rivaliteitstrijd moeten worden bepaald wie nu de sterkste is. Het is juist deze kant van het multiculturalisme dat steevast wordt vergeten of genegeerd.
Het onderlinge geweld van de Irakezen was te verwachten. Hetzelfde gebeurt in het door oorlog, bezetting, onderdrukking en kolonisatie verscheurde Palestina. Wie verwacht dat mensen zich onder zulke omstandigheden als normale mensen blijven gedragen, getuigt van weinig psychologisch en sociologisch inzicht.
“Is geschiedenis er toch ook niet om te worden overwonnen?, vraagt Arie Elshout. Geschiedenis is een ervaring en (hopelijk) een les, Arie, geen vijand.
PS
De pakkende titel van dit weblog verwijst naar de laatse alinea van Elshout infame column:
“Het is de erfenis van Bush’ slecht uitgevoerde interventie in Irak, maar óók van de Irakezen, die toch echt zelf kozen voor geweld in plaats van bevrijding. Om die reden zou ik de schoenen met kracht willen retourneren.”
Bukken, Arie!
Robert VanWaning 
Je besteedt aandacht aan Arie Elshout – is dat niet wat veel eer?
Van harte niet eens.
ook bij bijvoorbeeld het omverwerpen van het Saddamregime door shiitische aanslagen, zou er destabilisatie zijn opgetreden met ongeveer dezelfde gevolgen als we nu zien.
In dit geval zou de aanwezigheid van Amerika daar wel eens een bijdrage kunnen zijn in het beperken van de gevolgen van destabilisatie.
Persoonlijk vind ik het nog veel te prematuur om een oordeel te vellen. Laten we dat maar over een jaar of tien doen. Tot zo lang mag twijfel de overhand hebben.
@Ruud,
Inhoudelijk is het inderdaad te veel eer, maar vergeet niet dat Arie Elshout adjunct-hoofdredacteur van de Volkskrant is, en dus een invloedrijke opinieleider in onze democratie. Dat stemt zorgelijk.
@Peter,
Des te beter. Fijn dat je de moeite neemt om hier te komen vertellen dat je het niet met mij eens bent.
Leve het publieke debat, tenslotte, maar dan het liefst wel op hetzelfde platform als waar de publieke opinie op grote schaal wordt beïnvloed door vooringenomen selecties en ‘duiding’. De reactie- en discussieruimten op de website zijn te vergelijken met De Balie, waar sprekers en publiek zich van dezelfde geluidsinstallatie mogen en kunnen bedienen voor het uiten van hun meningen, zonder dat de directeur van de Balie kan ingrijpen als iemand uit het publiek iets zegt wat hem niet bevalt. Daarbij vergeleken is dit een schamele huiskamer.
Je hebt gelijk dat het in Irak ook dikke ellende was geweest als Saddam zijn schrikbewind nog veel langer had kunnen uitoefenen, maar dat is nog geen casus belli, en zeker niet van een onrechtmatige en vooral stomme oorlog.
Twijfel is mooi, maar er is toch ook niets tegen het opmaken van een tussenbalans, zeker als er ondertussen krachten actief zijn die het liefst morgen al Iran vanuit onzuivere motieven ‘preventief’ zouden willen platbombarderen en die de Volkskrant dankbaar benutten als microfoon voor hun enge propaganda.Reactie is geredigeerd
Ik vraag mij af, wanneer Robert van Waning gaat oproepen om andersdenkenden van dit weblog te weren.
@JB
Hoezo? Waar slaat dit op? Verklaar je alsjeblieft nader.
Ik heb nog nooit iemand van dit weblog geweerd. Sinds de start hiervan heb ik misschien totaal zo’n drie anonieme racistische uitlatingen verwijderd. Alle beledigingen en nare suggesties zijn gewoon blijven staan. Ga maar kijken.
Het beste bewijs is nog wel dat ik jouw onzinnige aantijging gewoon laat staan. Je staat er mooi voor gek mee, maar dat is niet mijn zorg.
Ik heb nog nooit iemand van dit weblog geweerd, zo schrijft Robert van Waning verontwaardigt.
Maar in het artikel is toch duidelijk te merken, dat Robert van Waning Elshout het recht tracht te ontzeggen om te beweren dat de Irakezen de ellende aan zichzelf te wijten hebben.
Ik ben het met hem eens, en denk net als Peter Louter, dat het lood om oud ijzer zou zijn geweest, wie ook maar Sadam ten val zou hebben gebracht.
Maar het probleem dat Robert van Waning is dat hij vanuit een griezelig soort van gelijk, dat we kennen van het linkse gedachtegoed, zich zeer onverdraagzaam opstelt tegen het recht van Elshout om te vinden wat hij wil.
Vandaar mijn vraag, wanneer hij onwelgevallige mening gaat trachten te verbieden, en zich net als de antifascisten opwerpt als de hoeder van de democratie.
JB,
Tegenspreken is niet hetzelfde als verbannen. Het eerste past in een democratie, het tweede is dictatoriaal van aard.
Ik heb er bezwaar tegen dat jij als anonymus zo persoonlijk tegen mij tekeer gaat. Open eerst je vizier en zeg wie je bent. En vervolgens wat je tegen mij hebt. Je argumenten zijn immers niet inhoudelijk.
Als je mij wél kende (hetgeen duidelijk niet het geval is) zou je weten dat ik niet ‘links’ ben. Ook niet rechts, trouwens.
Ik verbied nooit beredeneerde meningen.